Διεύθυνση Φωτογραφίας: Σταμάτης Γιαννούλης, Διονύσης Μανιάτης
Μουσική: Charlotte Van Gelder
Μοντάζ: Δέσποινα Δανάη Μαρουλάκου
Σκηνικά: Στέλιος Αναστασιάδης
Ήχος: Χρήστος Ακάλεστος
Ηθοποιοί: Στέλιος Αναστασιάδης, Μάριος Καραμανής, Ισμήνη Καρυωτάκη
Κοστούμια: Αναστασία Αρσένη
Παραγωγή: Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, Σταύρος Τορνές
Διάρκεια: 85 λεπτά
Παραγωγή: 1984, Έγχρωμη
Βραβεία: Ειδική Μνεία Ένωσης Ελλήνων Κριτικών Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 1984, Φεστιβάλ Κινηματογράφου και Τηλεόρασης Salso 1985
Η ταινία κατέκτησε την 7η θέση στις 10 καλύτερες ελληνικές ταινίες, σύμφωνα με την ψηφοφορία 28 κριτικών (ΠΕΚΚ) το 1985.
Το "ΚΑΡΚΑΛΟΥ" είναι μια ταινία με θέμα τη φαντασία. Το παρόν του ανθρώπου είναι εξαιρετικά περιορισμένο. Έχει αποκλεισθεί από το μέλλον και ακόμα και το παρελθόν δεν είναι παρά μια πηγή τρυφερών αναμνήσεων. Χωρίς πικρία προσπαθεί να παίξει το τελευταίο του χαρτί. Ένα χαρτί που ίσως και να μην υπάρχει στην πραγματικότητα, δίνει όμως μια κάποια ελπίδα για έναν μπαλλαντέρ. Παρασέρνει ένα νεαρό άντρα στο παιχνίδι. Δημιουργείται ένα κλίμα προσποίησης. Και η σχέση μεταξύ των δύο βασίζεται στο ταλέντο τους να υποκρίνονται. Μπορεί να δημιουργηθούν πολλές καταστάσεις, όλες φανταστικές αλλά αληθοφανείς. Ο νεαρός, ένας οδηγός ταξί που μεταφέρει ό,τι βρεθεί, μπαίνει στο παιχνίδι χωρίς επιφυλάξεις και καταφέρνει να ζωντανέψει μια σειρά από σκηνές από το παρελθόν του άλλου. Ταυτίζεται, όμως, με τις καταστάσεις και τα άτομα που συμμετέχουν σ’ αυτές. Έτσι χάνει την ικανότητα να παίζει. Εδώ τελειώνει το παιχνίδι, που αποδεικνύεται τόσο περιορισμένο όσο το παρόν του ήρωά μας. Μιλάει αυτή η ταινία για το θάνατο; Και γι’ αυτόν, αλλά και για το παιχνίδι της δημιουργικότητας σαν το τελευταίο χαρτί. Όταν προκύπτει η μορφή, η δημιουργικότητα πεθαίνει. Όχι επειδή δεν υπάρχει τίποτα άλλο να ειπωθεί, αλλά ξαφνικά, εκπλήσσοντάς μας, η δημιουργικότητα επανεμφανίζεται, ίσως σαν τον ίδιο το θάνατο. Ναι, ίσως το χαρτί που παίζει ο Καρκαλού δεν είναι παρά μια μπλόφα. Αλλά η φαντασία και η αληθοφάνεια κατάφεραν να διασώσουν την τρέλλα και τον ιδεαλισμό.
ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΡΝΕΣ (1932-1988)
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1932. Το 1957 ξεκίνησε να σπουδάζει κινηματογράφο. Εργάστηκε σαν βοηθός σκηνοθέτη και σαν ηθοποιός σε ελληνικές ταινίες του 1960 ανάμεσα σε ανθρώπους που αναζητούσαν, σαν και εκείνον, τα μυστικά της κινηματογραφικής γλώσσας και έκφρασης. Ανάμεσά τους ο Τάκης Καννελόπουλος, ο Δήμος Θέος, ο Κώστας Σφήκας. Ακόμη εργάστηκε με τον Ηλία Καζάν στο κάστινγκ της ταινίας «America America» και με τον Μιχάλη Κακογιάννη στην ταινία «Ζορμπάς». Το 1967 εγκατέλειψε την Ελλάδα, εξαιτίας της δικτατορίας των συνταγματαρχών και πήγε στην Ιταλία. Εκεί συσπειρώθηκε με συμπατριώτες του και αγωνίστηκε, για να ακουστεί η φωνή τους στο εξωτερικό για την επάνοδο της δημοκρατίας στην Ελλάδα. Παράλληλα εργάστηκε ως ηθοποιός σε διάφορα ιταλικά κινηματογραφικά έργα. Εμφανίστηκε στο έργο του Francesco Rossi «Uomini Contro» και «Christ stopped in Eboli», στο έργο των αδελφών Taviani «Allonsanfan» και στην ταινία του Roberto Rossellini, «Anna Anno». Ήταν πρωταγωνιστής στην τηλεταινία της Αgnes Varda «Nausica». Ακόμα συνεργάστηκε και με νέους κινηματογραφιστές όπως ο Mimmo Raftele. Ήταν μέλος της Guida Poetica Italiana και της κίνησης Post Avant-Garde. Το 1973 ήρθε παράνομα στην Ελλάδα και γύρισε το αντιδικτατορικό ντοκιμαντέρ "Φοιτητές". Όταν επέστρεψε στην Ιταλία, ασχολήθηκε με τη ζωγραφική και αργότερα γνωρίζει τη Γερμανίδα ποιήτρια Charlotte νan Gelder, η οποία έγινε σύντροφος της ζωής του και συνεργάτης στα σενάρια των μετέπειτα ταινιών του. Το 1981 ο Σταύρος Τορνές και η Charlotte νan Gelder επέστρεψαν στην Ελλάδα και μεταξυ άλλων γύρισε τέσσερεις ταινίες μεγάλου μήκους. Ο Σταύρος Τορνές πέθανε στις 26 Ιουλίου του 1988 σε ηλικία 56 ετών, ενώ εργαζόταν στην τελευταία του ταινία "Ο φτωχός κυνηγός του νότου" σε σενάριο της αγαπημένης του Charlotte. Εμφανίστηκε ως ηθοποιός σε μικρούς ή μεγαλους ρόλους σε 32 ταινίες ελληνικές και ξένες παραγωγές, καθώς και σε 5 τηλεοπτικές παραγωγές. Για τον Σταύρο Τορνέ γυρίστηκε το ντοκιμαντέρ: "Σταύρος Τορνές, ο φτωχός κυνηγός του νότου" του Σταύρου Καπλανίδη (1994)
ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ (σκηνοθεσία):
Μυκήνες (1963), Κυκλάδες (1963), Θηραϊκός όρθρος (1968), Φοιτητές (1973), Addio Anatolia (1976), Coatti (1977), Εξωπραγματικό (1980), Με τον Καββαδία (1982), Μπαλαμός (1982), Πλατεία Ιπποδάμειας (1983), Καρκαλού (1984), Ντανίλο Τρέλες, ο φημισμένος ανδαλουσιανός μουσικός (1986), Ένας ερωδιός για τη Γερμανία (1988)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου