Αν είναι έτσι, καλύτερα να μην είναι...
Μεγάλωσε κάποτε η μάνα, γέρασε λίγο.Δεν είχε πια όπως παλιά την ταχύτητα στη σκέψη, τη σπιρτάδα στην αντίληψη, τα αντανακλαστικά στο τιμόνι.
Απογοητευμένος ο γιος σκέφτηκε: Πάει. Δεν είναι πια αυτή που ήξερα. Δεν είναι αυτή η τετραπέρατη έξυπνη μάνα. Αχ, να μπορούσα να γυρίσω τους δείκτες του ρολογιού, να πάω πίσω τον χρόνο να γίνει όπως πριν. Μα δεν γίνεται. Αν είναι έτσι, καλύτερα να μην είναι...
Κάποια στιγμή, απότομα, η μνήμη χάθηκε. Επαναλήψεις και ασυνάρτητες σκέψεις στο θέατρο του παραλόγου πρόδιδαν πως ο εγκέφαλος υπέφερε.
Στεναχωρημένος ο γιος σκέφτηκε: Πάει. Δεν την αναγνωρίζω πια. Δεν είναι αυτή η μάνα που θυμόταν ως και την παραμικρή λεπτομέρεια.
Μια ακτινογραφία έδειξε τον δολοφόνο μέσα στο κρανίο. Αχ, να μπορούσα να γυρίσω τους δείκτες του ρολογιού, να πάω πίσω τον χρόνο να μην υπάρχει αυτός ο καρκίνος. Μα δεν γίνεται. Αν είναι έτσι, καλύτερα να μην είναι...
Δεν άργησε ο λόγος να γίνει φτωχός, διακεκομμένος.
Λυπημένος ο γιος σκέφτηκε: Πάει. Δεν υπάρχει ελπίδα. Δεν είναι αυτή η μάνα με τη λογοτεχνική φύση, με τα ποιήματα και τ’ άλλα. Αχ, να μπορούσα να γυρίσω τους δείκτες του ρολογιού, να πάω πίσω τον χρόνο να μιλάει και να σκέφτεται όπως παλιά. Μα δεν γίνεται. Αν είναι έτσι, καλύτερα να μην είναι...
Λίγο αργότερα το αριστερό πόδι άρχισε να μην υπακούει. Περπατούσε υποβασταζομένη. Σε λίγο τα δυο πόδια και το αριστερό χέρι αποκοιμήθηκαν τελείως. Η πολυθρόνα με τις τέσσερις ρόδες εμφανίστηκε μέσα στο μικρό σπίτι από το πουθενά.Σοκαρισμένος ο γιος σκέφτηκε: Αλίμονο! Που πήγε η ευκίνητη μάνα που έτρεχε πάνω-κάτω; Αχ, να μπορούσα να γυρίσω τους δείκτες του ρολογιού, να πάω πίσω τον χρόνο να περπατάει ξανά κι ας μην έχει καθαρό λόγο. Μα δεν γίνεται. Αν είναι έτσι, καλύτερα να μην είναι...
Δεν πέρασαν λίγες μέρες και διαπίστωσε ότι ήταν τελείως τυφλή!
Συγκλονισμένος ο γιος σκέφτηκε: Πάει. Τελείωσε. Τυφλή η μάνα; Δεν είναι δυνατόν! Αυτή που έβλεπε και την παραμικρή τρίχα πάνω στο σακάκι μου; Αχ, να μπορούσα να γυρίσω τους δείκτες του ρολογιού, να πάω πίσω τον χρόνο κι ας μη μπορεί να κουνηθεί. Παράλυτη ναι, αλλά όχι και τυφλή! Μα δεν γίνεται. Αν είναι έτσι, καλύτερα να μην είναι...
Ξημέρωσε μια μέρα που η μιλιά έσβησε. Αναστεναγμοί μόνο που και που.
Καταρρακωμένος ο γιος σκέφτηκε: Πάει. Αυτό ήταν. Ούτε μια λέξη; Αυτή που δεν σταμάταγε να μιλάει, να τραγουδάει, να σφυρίζει. Αχ, να μπορούσα να γυρίσω τους δείκτες του ρολογιού, να πάω πίσω τον χρόνο. Παράλυτη και τυφλή, έστω! Αλλά ν’ ακούω τη φωνή της, μόνον αυτό. Μα δεν γίνεται. Αν είναι έτσι, καλύτερα να μην είναι...
Ένα βράδυ ήρθε η σιωπή, το σκοτάδι, το κρύο. Ο γιος σκέφτηκε: Πάει. Ήρθε το τέλος του τέλους και πέρα από το τέλος. Το χέρι που πιάνω είναι κρύο. Αχ, να μπορούσα να κρατάω το ζεστό της χέρι και τίποτ’ άλλο. Ας ήταν και μόνον έτσι...
Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ:
Ο φίλος Χάρης Κανδηλώρος, γιατρός ενδοκρινολόγος-διαβητολόγος και συγγραφέας, γεννήθηκε το 1960 στην Αθήνα, όπου ζει και δραστηριοποιείται σήμερα. Έχει πλούσια επιστημονική δραστηριότητα με δεκάδες δημοσιευμένες εργασίες του σε εξειδικευμένα περιοδικά, καθώς και ανακοινώσεις σε διεθνή συνέδρια. Τα ενδιαφέροντά του επεκτείνονται και σε άλλους χώρους γενικότερου ενδιαφέροντος, όπως η μουσική και η λογοτεχνία. Διατηρεί μια καταπληκτική ιστοσελίδα αφιερωμένη στον ποιητή και στιχουργό Άκο Δασκαλόπουλο, ενώ πρόσφατα (2010) εξέδωσε από τη Δωδώνη τρία θεατρικά του μονόπρακτα με τίτλο "Το πέρασμα".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου