Κοιτάζοντας μια παλιά φωτογραφία...

Ήταν το 1983 και ήταν στην Πτολεμαΐδα και ήταν στο Επαγγελματικό Λύκειο. Ήταν το σχολείο, όπου δοκίμασα τον πρώτο δειλό βηματισμό μου στο δύσβατο πεδίο της ελληνικής εκπαίδευσης. Μόλις 25 χρόνων παλικαράκι με φιλοδοξίες και αφελείς ιδεαλιστικές αυταπάτες για έναν κόσμο που τάχατες μπορούσε να γίνει καλύτερος μέσα από το σχολείο! 

Σιγά σιγά βέβαια προσγειώθηκα σε μια πιο ρεαλιστική επιδίωξη: Να γίνει τουλάχιστον καλύτερο το δημόσιο σχολείο μέσα από το φιλότιμο και την επιστημονική επάρκεια του δασκάλου. Δεν πέρασαν πολλά χρόνια, για να συνειδητοποιήσω την καινούργια μου αυταπάτη! Γιατί κατάλαβα πως το δημόσιο σχολείο κατρακυλούσε ασταμάτητα σε μιαν αθεράπευτη παρακμή κι ότι δεν είχε καμιάν ελπίδα επιστροφής. Γιατί έτσι ήταν σχεδιασμένο από τους μηχανισμούς εξουσίας κι ας διατυμπάνιζαν πάντοτε στα προεκλογικά μπαλκόνια πως αυτή ήταν η μεγάλη τους προτεραιότητα! Χίμαιρες! Και πικρή απογοήτευση. Και βρήκαν το καλύτερο εργαλείο, για να το πετύχουν: Τη συστηματική υπονόμευση της αξιοπιστίας του Έλληνα εκπαιδευτικού. Κι αυτό το μεθόδευσαν με υπομονή και ασίγαστη εμμονή. Ώσπου το αποδέχθηκε η άβουλη μάζα του κοινωνικού αυτοματισμού και ικανοποιημένη το έκανε πια σημαία της. 

Δε λέω, βοήθησαν και άλλοι εσωτερικοί παράγοντες γι' αυτό, αλλά μια τόσο γενικευμένη αποδοχή της απαξίας απέναντι στον δάσκαλο του δημόσιου σχολείου θα ήταν αδιανόητη στις πιο παλιές εποχές, τότε που η πληροφόρηση ήταν πολύ περιορισμένη, άρα και αποτελεσματικότερη η προπαγάνδα και η παραπλάνηση, τότε που το μορφωτικό επίπεδο ήταν σαφώς πιο χαμηλό, τότε όμως που ο κάθε οικογενειάρχης, ο κάθε γονιός, ο κάθε απάνθρωπα εργαζόμενος ανθρωπάκος αισθανόταν ένα αυθόρμητο δέος κι έναν απέραντο σεβασμό για τον δάσκαλο και τον περιέβαλλε με τυφλή εμπιστοσύνη. Φτάσαμε όμως σήμερα σε μια εποχή που κατακτήσαμε την πληροφορία, αλλά χάσαμε τη γνώση και την κρίση κι έτσι χωρίς να το πολυσκεφτόμαστε, γινόμαστε άβουλοι συνένοχοι όσων απεργάζονται τον αφανισμό του δημόσιου σχολείου, του πιο σπουδαίου δημόσιου αγαθού! 

Πόσο λοιπόν ταιριαστή μ' αυτήν την παρακμή είναι η επερχόμενη και πολυδιαφημισμένη αξιολόγηση αυτού του ταπεινωμένου δάσκαλου! Γιατί αυτός είναι που πρέπει να λογοδοτήσει για την εξαθλίωσή του! Όχι αυτοί που τού την επέβαλαν! Κι αν δεν αποδείξει ότι είναι επαρκής κι ότι οι συνθήκες δουλειάς του είναι οι ιδανικές για την παραγωγή χειροπιαστών αποτελεσμάτων, τότε ...αποχαιρέτα την την Αλεξάνδρεια, κακομοίρη μου! 

Είναι απλό λοιπόν και είναι η μοναδική συνταγή επιβίωσης: Κύριοι, αξιολογήστε με, σας ικετεύω! Εργάζομαι στο ιδανικό σχολείο, όπου ποτέ δεν υπήρξαν κενά καθηγητών, ποτέ δεν είχαμε έλλειψη βιβλίων ή των πιο σύγχρονων εποπτικών μέσων, ποτέ δεν κρυώνανε οι μαθητές μου τους παγερούς χειμώνες, ποτέ δεν τους ανάγκασα να σκοτώνονται στο διάβασμα χωρίς να κοιμούνται, για να βγάλουν την παράλογη ύλη των εξετάσεων, ποτέ δεν με πίεσε κανένα υπουργείο να "τρέχω" το μάθημα για να βγει αυτή η ρημάδα η ύλη, έστω κι αν οι μαθητές μου δεν προλάβαιναν να την εμπεδώσουν και καταφεύγανε πανικόβλητοι στα φροντιστήρια, ποτέ δεν γκρίνιαξα για το μισθουλάκο μου που ήταν πάντα πλουσιοπάροχος και μού περίσσευε να κάνω ακόμη και διακοπές στην Κωλοπετεινίτσα και να επενδύω τον παρά μου σε ακίνητα στην πόλη! Τι έχω να φοβηθώ δηλαδή, αφού φροντίσατε να εργάζομαι στις πιο ιδανικές συνθήκες που θα τις ζήλευαν ακόμη και οι Σκανδιναβικές χώρες, αυτές που τις λένε τάχατες προηγμένες; Κι αν κάποιοι ανόητοι και καχύποπτοι συζητούν για περίεργες μεθοδεύσεις, ώστε να βρεθούν τα νέα θύματα της διαθεσιμότητας και των απολύσεων, εγώ τους γυρνώ την πλάτη αδιάφορα. Γιατί εγώ στηρίζω την αξιολόγηση κι έχω εμπιστοσύνη σ' αυτούς που την εμπνεύστηκαν, αλλά και σ' αυτούς που τρέχουν γεμάτοι ενθουσιασμό να την εφαρμόσουν. Είμαι σίγουρος πως θα πάρω άριστα κι έτσι επιτέλους θα αναγνωριστεί η προσφορά μου και θα κοιτάζω τους υπόλοιπους με περιφρόνηση...

Αχ, πώς περνάει η ώρα! Καιρός να ξυπνήσω, για να κινήσω και πάλι για το γολγοθά μου...

Το μηδενικό δημόσιο χρέος των Συνταγματαρχών και άλλα παιδικά παραμύθια...

Ταπεινό αφιέρωμα στην 41^η επέτειο του Πολυτεχνείου...

Γιορτάστηκε και φέτος η επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, 41 ολόκληρα χρόνια μετά, η οποία σηματοδότησε την κατάρρευση του στυγερού απριλιανού καθεστώτος κι άνοιξε το δρόμο για την εγκαθίδρυση της σύγχρονης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας στην πατρίδα μας.

Δυστυχώς όμως, επειδή η μνήμη έχει αντιστρόφως ανάλογη σχέση με το χρόνο, όλο και περισσότεροι θιασώτες εκείνου του καθεστώτος αναθαρρούν και παραμερίζουν την υποκριτική δημοκρατική τους αμφίεση, για να διαλαλήσουν τα καταπιεσμένα από την άθλια δημοκρατία φιλοχουντικά τους αισθήματα και να κατακεραυνώσουν το κοινοβουλευτικό σύστημα της χρεοκοπίας και της εθνικής υποτέλειας μέσα από  την καταλυτική τάχα σύγκριση με τη χρηστή οικονομική διαχείριση του στρατιωτικού καθεστώτος, το μηδενικό χρέος της τότε Ελλάδας και την εν γένει πατριωτική του καθαρότητα. Έχουν καταφέρει μάλιστα όλη αυτή την καταγέλαστη επιχειρηματολογία να την περάσουν ακόμη και σε ποικίλους light και politically correct δημοσιογραφούντες και λόγιους ως ένα είδος ηδύγευστης καραμέλας που μασουλάνε, για να σκεπάσουν τα βρόμικα χνώτα τους!

Κι όμως, η αλήθεια πόρρω απέχει από τέτοιες αστειότητες. Δεν είναι καιρός που κατατέθηκαν με τον πλέον επίσημο κι εμπεριστατωμένο τρόπο μέσα από τις εφημερίδες «Ελευθεροτυπία» και «Το Ποντίκι» τα αποδεικτικά στοιχεία και τα επίσημα αριθμητικά δεδομένα, τα οποία είναι απολύτως πειστικά περί της πραγματικής αληθείας του πράγματος.  Παραπέμπω πρόχειρα σε πρόσφατη ανάρτηση της ηλεκτρονικής έκδοσης της εφημερίδας «Το Ποντίκι» ως συμβολή στην επέτειο του Πολυτεχνείου, η οποία παραπέμπει στην έντυπη δημοσίευση της εφημερίδας στο τεύχος 1792 (24 Δεκεμβρίου 2013). 

Ιδού η διεύθυνση της εν λόγω ανάρτησης που φέρει τον χαρακτηριστικό τίτλο «Τα φούμαρα των χουνταίων»:  http://www.topontiki.gr/article/63414/Ta-foumara-ton-xountaion

Σταχυολογώ λοιπόν από εκεί μεταξύ των άλλων παρατιθέμενων στοιχείων:

«Σύµφωνα µε την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το 1974 το δηµόσιο χρέος είχε ανέβει στο 20,8% επί του ΑΕΠ, στα 114 δισ. δρχ. εκείνη τη χρονιά, µε τον εσωτερικό κι εξωτερικό δανεισµό να γιγαντώνονται. Το χρέος ξεκίνησε από 37,8 δισ. δρχ. το 1967, ενώ το 1973 ήταν ήδη στα 87 δισ., µε το έλλειµµα στο εµπορικό ισοζύγιο να είναι 4,5 φορές ψηλότερο και τις καταθέσεις, παρά τις διαρκείς τονωτικές ενέσεις των Ελλήνων µεταναστών, να µειώνονται δραµατικά µετά το 1970. Ο πληθωρισµός κάλπαζε, το πραγµατικό εισόδηµα µειωνόταν, οι φόροι έκαναν επέλαση, το ίδιο και η ακρίβεια…». Στις 6.4.1971 οι εφηµερίδες δηµοσιεύουν: «Αύξηση κατά 23,5% σηµείωσε το δηµόσιο χρέος εντός του πρώτου 5µήνου του 1970, έναντι του 1969, κι έφθασε τα 58,3 δισεκατοµµύρια δρχ. τον Μάιο του περασµένου έτους, έναντι 47,2 που ήταν τον Μάιο του 1969, σύµφωνα µε στοιχεία της ΕΣΥΕ…». Στις 22.9.1971 υπάρχει στα «Νέα» οικονοµική ανάλυση του Κωνσταντίνου Κόλµερ, όπου διαβάζουµε ότι «ναι µεν σηµειώθηκε το 1970 µια επιβράδυνση στην αύξηση του ρυθµού αυξήσεως του χρέους στο 12% έναντι 25% του 1969 (σ.σ.: πάλι επί χούντας είχε εκτιναχθεί, δηλαδή), όµως σηµειώθηκε µια ουσιώδης αύξηση του κρατικού δανεισµού µε έντοκα γραµµάτια και διπλασιασµός του δανεισµού σε συνάλλαγµα». Παρατίθενται, µάλιστα, και αποκαλυπτικά στοιχεία για το δηµόσιο χρέος από το 1958, µε πηγή πάντα τη στατιστική υπηρεσία…». Στον «Οικονοµικό Ταχυδρόµο», στις 15.2.1973, τα σηµάδια κατρακύλας της οικονοµίας συνεχίζονται: «Μεταξύ Μαΐου 1971 και 1972 το δηµόσιο χρέος αυξήθηκε κατά 7.118 εκατ. δρχ. ή σε ποσοστό 10% κι έφθασε στο ύψος των 73.806 εκατ. δρχ…». Το «Βήμα» στις 20.10.1973 (λίγες ημέρες δηλαδή πριν από την εξέγερση του Πολυτεχνείου) επισημαίνει χαρακτηριστικά σε πρωτοσέλιδο δημοσίευμα ότι στην πρώτη εξαετία του καθεστώτος το εξωτερικό χρέος έγινε 1,5 φορά μεγαλύτερο απ’ όσο διαμορφώθηκε στη διάρκεια των προηγούμενων 140 χρόνων του Ελληνικού κράτους!!! Και τονίζει με έμφαση:  «…∆ιαπιστώθηκε στο προηγούµενο σηµείωµα ότι από τα προβαλλόµενα σαν επιτεύγµατα της οικονοµικής της εξαετίας, η µεν οικονοµική σταθερότητα όχι µόνο δεν εξασφαλίστηκε, αλλά αντίθετα διαταράχθηκε κατά τρόπο επικίνδυνο, η αύξηση του συναλλαγµατικού αποθέµατος είναι εικονική και οφείλεται στο δανεισµό από το εξωτερικό, ο δε ρυθµός αναδιάρθρωσης της οικονοµίας υπήρξε κατώτερος των δαπανών και δυσαναλόγως µικρότερος σε σχέση µε το παρελθόν…». Και καταλήγει: «…Ακόµα και το δηµόσιο εξωτερικό χρέος που από την εθνική ανεξαρτησία ως το 1966 δεν ξεπερνούσε τα 300 εκατοµµύρια δολάρια έφθασε κατά την τελευταία εξαετία τα 700 εκατ. δολάρια, το δε εσωτερικό δηµόσιο χρέος από 32 δισ. δρχ. φθάνει τώρα περίπου τα 80 δισ. Ας σηµειωθεί ότι τώρα µέρος των δανείων του κεντρικού προϋπολογισµού πραγµατοποιείται µέσω Τραπέζης Ελλάδος και δεν εµφανίζεται στους λογαριασµούς του δηµόσιου χρέους…» !!!

Τα στοιχεία είναι καταλυτικά και δε νομίζω πως υπάρχει λόγος να καταθέσει κανείς περισσότερα. Δε χρειάζεται άλλωστε να διαθέτει κανείς ειδικές γνώσεις πολιτικής οικονομίας, για να αντιληφθεί το μέγεθος της διαφθοράς και της φαυλότητας του καθεστώτος που ευαγγελίζονταν τη θεραπεία του "ασθενούς" με τη μέθοδο του γύψου! Αν μάλιστα συνυπολογίσει κανείς την αυστηρή λογοκρισία που ήταν επιβελημένη στα μέσα ενημέρωσης της εποχής και παρόλα αυτά εμφανίζονταν τέτοιου είδους δημοσιεύματα, μπορεί βάσιμα να υποθέσει ότι η πραγματική κατάσταση θα ήταν πολύ χειρότερη!

Εύλογα λοιπόν αναρωτιέται κανείς πώς είναι δυνατόν σήμερα να υπάρχει πολίτης έχων σώας τας φρένας του που  να επιστρατεύει την υποτιθέμενη  χρηστή διαχείριση των δημοσίων πραγμάτων από το στρατιωτικό καθεστώς της χούντας, για να καταδικάσει συλλήβδην το σύγχρονο κοινοβουλευτικό σύστημα δίνοντας αναφανδόν κάλυψη στο ακροδεξιό αντιδημοκρατικό συνονθύλευμα που καιροφυλακτεί στη γωνία δείχνοντας απειλητικά τα δόντια του. Πώς μπορεί κάθε ανιστόρητος με κοντή μνήμη να έχει την απαίτηση ένας νοήμων και δημοκρατικός πολίτης να πιστέψει τα παιδαριώδη αυτά μυθοπλαστικά επιχειρήματα που βιάζουν κατάφωρα την κοινή λογική και την κοινή ιστορική μνήμη;

Faccia di spia - Ένα ανέκδοτο soundtrack του Μάνου Χατζιδάκι

Φαίνεται πως η πρόσφατη συναυλία στο Ηρώδειο με την ολοκληρωμένη εκτέλεση της ανέκδοτης επί 40 χρόνια κινηματογραφικής σύνθεσης "Faccia di spia"  (Το πρόσωπο της κατασκοπίας) του Μάνου Χατζιδάκι από την Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΝΕΡΙΤ και το Μουσικό Σύνολο Χατζιδάκις με αρχιμουσικό τον Λουκά Καρυτινό προοιωνίζονταν την ευχάριστη έκπληξη της επίσημης - επιτέλους - έκδοσης αυτού του εξαίσιου μουσικού συνθέματος για την ομώνυμη ιταλική ταινία του Giuseppe Ferrara, παραγωγής 1975.
Η ταινία έχει χαρακτηριστικά πολιτικού θρίλερ και αναπτύσσεται στη μορφή του δραματοποιημένου ντοκιμαντέρ γύρω από τις σκοτεινές ίντριγκες των κατασκοπευτικών αρχών με ιστορικό πλαίσιο την πολυκύμαντη δεκαετία του '60-'70 και τον ανεξιχνίαστο ρόλο της CIA. 
Ο συνθέτης ασχολήθηκε με τη μουσική αυτής της ταινίας με ιδιαίτερο ζήλο δουλεύοντας κοντά στον σκηνοθέτη για μεγάλο χρονικό διάστημα. Το αποτέλεσμα είναι ένα μικρό αριστούργημα που αποδίδει ανάγλυφα με τα εργαλεία της μουσικής τη σκοτεινή, εφιαλτική και κλειστοφοβική ατμόσφαιρα της ταινίας. Ταυτόχρονα παραμένει πάντα ο γνωστός και αναγνωρίσιμος χατζιδακικός ήχος, με τις συναρπαστικές μελωδίες και ρυθμούς. Η χρήση του μαντολίνου σε κάποια μέρη μας θυμίζει αρκετά τη μουσική του "Sweet Movie" που γράφτηκε ένα χρόνο νωρίτερα. Κορυφαίες στιγμές η πανέμορφη "Μπαλάντα του Τσε" και το ρυθμικό, δυναμικό φινάλε.
Στην εκτέλεση του έργου συμμετέχουν οι διαπρεπέστεροι Έλληνες μουσικοί της εποχής, μεταξύ των οποίων οι: Νίκος Γκίνος (κλαρινέτο), Βαγγέλης Σκούρας (κόρνο), Σωκράτης Άνθης (τρομπέτα), Νίκος & Γεράσιμος Λαβράνος (κρουστά), Βασίλης Τενίδης (κιθάρα), Σωτήρης Ταχιάτης (βιολοντσέλο), Ανδρέας Ροδουσάκης (κοντραμπάσο), Αλίκη Κρίθαρη (άρπα), Δημήτρης Βράσκος (βιολί, μαντολίνο), Τάσος Διακογιώργης (σαντούρι). Την ορχήστρα διευθύνει ο Μάνος Χατζιδάκις.
Το έργο είναι αφιερωμένο στον νεαρότατο τότε συνεργάτη του συνθέτη Νίκο Κυπουργό.

Ο δίσκος κυκλοφόρησε πρόσφατα από τον Σείριο σε μια φροντισμένη έκδοση με την επιμέλεια του Γιώργου Θεοφανόπουλου κι αυτό αποτελεί χαρμόσυνη είδηση για τους απανταχού μουσικόφιλους, ενώ ταυτόχρονα καλλιεργεί προσδοκίες ότι θα δουν το φως της δημοσιότητας και άλλα κρυμμένα αριστουργήματα του μεγάλου μας συνθέτη...