Κοιτάζοντας μια παλιά φωτογραφία...

Ήταν το 1983 και ήταν στην Πτολεμαΐδα και ήταν στο Επαγγελματικό Λύκειο. Ήταν το σχολείο, όπου δοκίμασα τον πρώτο δειλό βηματισμό μου στο δύσβατο πεδίο της ελληνικής εκπαίδευσης. Μόλις 25 χρόνων παλικαράκι με φιλοδοξίες και αφελείς ιδεαλιστικές αυταπάτες για έναν κόσμο που τάχατες μπορούσε να γίνει καλύτερος μέσα από το σχολείο! 

Σιγά σιγά βέβαια προσγειώθηκα σε μια πιο ρεαλιστική επιδίωξη: Να γίνει τουλάχιστον καλύτερο το δημόσιο σχολείο μέσα από το φιλότιμο και την επιστημονική επάρκεια του δασκάλου. Δεν πέρασαν πολλά χρόνια, για να συνειδητοποιήσω την καινούργια μου αυταπάτη! Γιατί κατάλαβα πως το δημόσιο σχολείο κατρακυλούσε ασταμάτητα σε μιαν αθεράπευτη παρακμή κι ότι δεν είχε καμιάν ελπίδα επιστροφής. Γιατί έτσι ήταν σχεδιασμένο από τους μηχανισμούς εξουσίας κι ας διατυμπάνιζαν πάντοτε στα προεκλογικά μπαλκόνια πως αυτή ήταν η μεγάλη τους προτεραιότητα! Χίμαιρες! Και πικρή απογοήτευση. Και βρήκαν το καλύτερο εργαλείο, για να το πετύχουν: Τη συστηματική υπονόμευση της αξιοπιστίας του Έλληνα εκπαιδευτικού. Κι αυτό το μεθόδευσαν με υπομονή και ασίγαστη εμμονή. Ώσπου το αποδέχθηκε η άβουλη μάζα του κοινωνικού αυτοματισμού και ικανοποιημένη το έκανε πια σημαία της. 

Δε λέω, βοήθησαν και άλλοι εσωτερικοί παράγοντες γι' αυτό, αλλά μια τόσο γενικευμένη αποδοχή της απαξίας απέναντι στον δάσκαλο του δημόσιου σχολείου θα ήταν αδιανόητη στις πιο παλιές εποχές, τότε που η πληροφόρηση ήταν πολύ περιορισμένη, άρα και αποτελεσματικότερη η προπαγάνδα και η παραπλάνηση, τότε που το μορφωτικό επίπεδο ήταν σαφώς πιο χαμηλό, τότε όμως που ο κάθε οικογενειάρχης, ο κάθε γονιός, ο κάθε απάνθρωπα εργαζόμενος ανθρωπάκος αισθανόταν ένα αυθόρμητο δέος κι έναν απέραντο σεβασμό για τον δάσκαλο και τον περιέβαλλε με τυφλή εμπιστοσύνη. Φτάσαμε όμως σήμερα σε μια εποχή που κατακτήσαμε την πληροφορία, αλλά χάσαμε τη γνώση και την κρίση κι έτσι χωρίς να το πολυσκεφτόμαστε, γινόμαστε άβουλοι συνένοχοι όσων απεργάζονται τον αφανισμό του δημόσιου σχολείου, του πιο σπουδαίου δημόσιου αγαθού! 

Πόσο λοιπόν ταιριαστή μ' αυτήν την παρακμή είναι η επερχόμενη και πολυδιαφημισμένη αξιολόγηση αυτού του ταπεινωμένου δάσκαλου! Γιατί αυτός είναι που πρέπει να λογοδοτήσει για την εξαθλίωσή του! Όχι αυτοί που τού την επέβαλαν! Κι αν δεν αποδείξει ότι είναι επαρκής κι ότι οι συνθήκες δουλειάς του είναι οι ιδανικές για την παραγωγή χειροπιαστών αποτελεσμάτων, τότε ...αποχαιρέτα την την Αλεξάνδρεια, κακομοίρη μου! 

Είναι απλό λοιπόν και είναι η μοναδική συνταγή επιβίωσης: Κύριοι, αξιολογήστε με, σας ικετεύω! Εργάζομαι στο ιδανικό σχολείο, όπου ποτέ δεν υπήρξαν κενά καθηγητών, ποτέ δεν είχαμε έλλειψη βιβλίων ή των πιο σύγχρονων εποπτικών μέσων, ποτέ δεν κρυώνανε οι μαθητές μου τους παγερούς χειμώνες, ποτέ δεν τους ανάγκασα να σκοτώνονται στο διάβασμα χωρίς να κοιμούνται, για να βγάλουν την παράλογη ύλη των εξετάσεων, ποτέ δεν με πίεσε κανένα υπουργείο να "τρέχω" το μάθημα για να βγει αυτή η ρημάδα η ύλη, έστω κι αν οι μαθητές μου δεν προλάβαιναν να την εμπεδώσουν και καταφεύγανε πανικόβλητοι στα φροντιστήρια, ποτέ δεν γκρίνιαξα για το μισθουλάκο μου που ήταν πάντα πλουσιοπάροχος και μού περίσσευε να κάνω ακόμη και διακοπές στην Κωλοπετεινίτσα και να επενδύω τον παρά μου σε ακίνητα στην πόλη! Τι έχω να φοβηθώ δηλαδή, αφού φροντίσατε να εργάζομαι στις πιο ιδανικές συνθήκες που θα τις ζήλευαν ακόμη και οι Σκανδιναβικές χώρες, αυτές που τις λένε τάχατες προηγμένες; Κι αν κάποιοι ανόητοι και καχύποπτοι συζητούν για περίεργες μεθοδεύσεις, ώστε να βρεθούν τα νέα θύματα της διαθεσιμότητας και των απολύσεων, εγώ τους γυρνώ την πλάτη αδιάφορα. Γιατί εγώ στηρίζω την αξιολόγηση κι έχω εμπιστοσύνη σ' αυτούς που την εμπνεύστηκαν, αλλά και σ' αυτούς που τρέχουν γεμάτοι ενθουσιασμό να την εφαρμόσουν. Είμαι σίγουρος πως θα πάρω άριστα κι έτσι επιτέλους θα αναγνωριστεί η προσφορά μου και θα κοιτάζω τους υπόλοιπους με περιφρόνηση...

Αχ, πώς περνάει η ώρα! Καιρός να ξυπνήσω, για να κινήσω και πάλι για το γολγοθά μου...