Το μηδενικό δημόσιο χρέος των Συνταγματαρχών και άλλα παιδικά παραμύθια...

Ταπεινό αφιέρωμα στην 41^η επέτειο του Πολυτεχνείου...

Γιορτάστηκε και φέτος η επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, 41 ολόκληρα χρόνια μετά, η οποία σηματοδότησε την κατάρρευση του στυγερού απριλιανού καθεστώτος κι άνοιξε το δρόμο για την εγκαθίδρυση της σύγχρονης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας στην πατρίδα μας.

Δυστυχώς όμως, επειδή η μνήμη έχει αντιστρόφως ανάλογη σχέση με το χρόνο, όλο και περισσότεροι θιασώτες εκείνου του καθεστώτος αναθαρρούν και παραμερίζουν την υποκριτική δημοκρατική τους αμφίεση, για να διαλαλήσουν τα καταπιεσμένα από την άθλια δημοκρατία φιλοχουντικά τους αισθήματα και να κατακεραυνώσουν το κοινοβουλευτικό σύστημα της χρεοκοπίας και της εθνικής υποτέλειας μέσα από  την καταλυτική τάχα σύγκριση με τη χρηστή οικονομική διαχείριση του στρατιωτικού καθεστώτος, το μηδενικό χρέος της τότε Ελλάδας και την εν γένει πατριωτική του καθαρότητα. Έχουν καταφέρει μάλιστα όλη αυτή την καταγέλαστη επιχειρηματολογία να την περάσουν ακόμη και σε ποικίλους light και politically correct δημοσιογραφούντες και λόγιους ως ένα είδος ηδύγευστης καραμέλας που μασουλάνε, για να σκεπάσουν τα βρόμικα χνώτα τους!

Κι όμως, η αλήθεια πόρρω απέχει από τέτοιες αστειότητες. Δεν είναι καιρός που κατατέθηκαν με τον πλέον επίσημο κι εμπεριστατωμένο τρόπο μέσα από τις εφημερίδες «Ελευθεροτυπία» και «Το Ποντίκι» τα αποδεικτικά στοιχεία και τα επίσημα αριθμητικά δεδομένα, τα οποία είναι απολύτως πειστικά περί της πραγματικής αληθείας του πράγματος.  Παραπέμπω πρόχειρα σε πρόσφατη ανάρτηση της ηλεκτρονικής έκδοσης της εφημερίδας «Το Ποντίκι» ως συμβολή στην επέτειο του Πολυτεχνείου, η οποία παραπέμπει στην έντυπη δημοσίευση της εφημερίδας στο τεύχος 1792 (24 Δεκεμβρίου 2013). 

Ιδού η διεύθυνση της εν λόγω ανάρτησης που φέρει τον χαρακτηριστικό τίτλο «Τα φούμαρα των χουνταίων»:  http://www.topontiki.gr/article/63414/Ta-foumara-ton-xountaion

Σταχυολογώ λοιπόν από εκεί μεταξύ των άλλων παρατιθέμενων στοιχείων:

«Σύµφωνα µε την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το 1974 το δηµόσιο χρέος είχε ανέβει στο 20,8% επί του ΑΕΠ, στα 114 δισ. δρχ. εκείνη τη χρονιά, µε τον εσωτερικό κι εξωτερικό δανεισµό να γιγαντώνονται. Το χρέος ξεκίνησε από 37,8 δισ. δρχ. το 1967, ενώ το 1973 ήταν ήδη στα 87 δισ., µε το έλλειµµα στο εµπορικό ισοζύγιο να είναι 4,5 φορές ψηλότερο και τις καταθέσεις, παρά τις διαρκείς τονωτικές ενέσεις των Ελλήνων µεταναστών, να µειώνονται δραµατικά µετά το 1970. Ο πληθωρισµός κάλπαζε, το πραγµατικό εισόδηµα µειωνόταν, οι φόροι έκαναν επέλαση, το ίδιο και η ακρίβεια…». Στις 6.4.1971 οι εφηµερίδες δηµοσιεύουν: «Αύξηση κατά 23,5% σηµείωσε το δηµόσιο χρέος εντός του πρώτου 5µήνου του 1970, έναντι του 1969, κι έφθασε τα 58,3 δισεκατοµµύρια δρχ. τον Μάιο του περασµένου έτους, έναντι 47,2 που ήταν τον Μάιο του 1969, σύµφωνα µε στοιχεία της ΕΣΥΕ…». Στις 22.9.1971 υπάρχει στα «Νέα» οικονοµική ανάλυση του Κωνσταντίνου Κόλµερ, όπου διαβάζουµε ότι «ναι µεν σηµειώθηκε το 1970 µια επιβράδυνση στην αύξηση του ρυθµού αυξήσεως του χρέους στο 12% έναντι 25% του 1969 (σ.σ.: πάλι επί χούντας είχε εκτιναχθεί, δηλαδή), όµως σηµειώθηκε µια ουσιώδης αύξηση του κρατικού δανεισµού µε έντοκα γραµµάτια και διπλασιασµός του δανεισµού σε συνάλλαγµα». Παρατίθενται, µάλιστα, και αποκαλυπτικά στοιχεία για το δηµόσιο χρέος από το 1958, µε πηγή πάντα τη στατιστική υπηρεσία…». Στον «Οικονοµικό Ταχυδρόµο», στις 15.2.1973, τα σηµάδια κατρακύλας της οικονοµίας συνεχίζονται: «Μεταξύ Μαΐου 1971 και 1972 το δηµόσιο χρέος αυξήθηκε κατά 7.118 εκατ. δρχ. ή σε ποσοστό 10% κι έφθασε στο ύψος των 73.806 εκατ. δρχ…». Το «Βήμα» στις 20.10.1973 (λίγες ημέρες δηλαδή πριν από την εξέγερση του Πολυτεχνείου) επισημαίνει χαρακτηριστικά σε πρωτοσέλιδο δημοσίευμα ότι στην πρώτη εξαετία του καθεστώτος το εξωτερικό χρέος έγινε 1,5 φορά μεγαλύτερο απ’ όσο διαμορφώθηκε στη διάρκεια των προηγούμενων 140 χρόνων του Ελληνικού κράτους!!! Και τονίζει με έμφαση:  «…∆ιαπιστώθηκε στο προηγούµενο σηµείωµα ότι από τα προβαλλόµενα σαν επιτεύγµατα της οικονοµικής της εξαετίας, η µεν οικονοµική σταθερότητα όχι µόνο δεν εξασφαλίστηκε, αλλά αντίθετα διαταράχθηκε κατά τρόπο επικίνδυνο, η αύξηση του συναλλαγµατικού αποθέµατος είναι εικονική και οφείλεται στο δανεισµό από το εξωτερικό, ο δε ρυθµός αναδιάρθρωσης της οικονοµίας υπήρξε κατώτερος των δαπανών και δυσαναλόγως µικρότερος σε σχέση µε το παρελθόν…». Και καταλήγει: «…Ακόµα και το δηµόσιο εξωτερικό χρέος που από την εθνική ανεξαρτησία ως το 1966 δεν ξεπερνούσε τα 300 εκατοµµύρια δολάρια έφθασε κατά την τελευταία εξαετία τα 700 εκατ. δολάρια, το δε εσωτερικό δηµόσιο χρέος από 32 δισ. δρχ. φθάνει τώρα περίπου τα 80 δισ. Ας σηµειωθεί ότι τώρα µέρος των δανείων του κεντρικού προϋπολογισµού πραγµατοποιείται µέσω Τραπέζης Ελλάδος και δεν εµφανίζεται στους λογαριασµούς του δηµόσιου χρέους…» !!!

Τα στοιχεία είναι καταλυτικά και δε νομίζω πως υπάρχει λόγος να καταθέσει κανείς περισσότερα. Δε χρειάζεται άλλωστε να διαθέτει κανείς ειδικές γνώσεις πολιτικής οικονομίας, για να αντιληφθεί το μέγεθος της διαφθοράς και της φαυλότητας του καθεστώτος που ευαγγελίζονταν τη θεραπεία του "ασθενούς" με τη μέθοδο του γύψου! Αν μάλιστα συνυπολογίσει κανείς την αυστηρή λογοκρισία που ήταν επιβελημένη στα μέσα ενημέρωσης της εποχής και παρόλα αυτά εμφανίζονταν τέτοιου είδους δημοσιεύματα, μπορεί βάσιμα να υποθέσει ότι η πραγματική κατάσταση θα ήταν πολύ χειρότερη!

Εύλογα λοιπόν αναρωτιέται κανείς πώς είναι δυνατόν σήμερα να υπάρχει πολίτης έχων σώας τας φρένας του που  να επιστρατεύει την υποτιθέμενη  χρηστή διαχείριση των δημοσίων πραγμάτων από το στρατιωτικό καθεστώς της χούντας, για να καταδικάσει συλλήβδην το σύγχρονο κοινοβουλευτικό σύστημα δίνοντας αναφανδόν κάλυψη στο ακροδεξιό αντιδημοκρατικό συνονθύλευμα που καιροφυλακτεί στη γωνία δείχνοντας απειλητικά τα δόντια του. Πώς μπορεί κάθε ανιστόρητος με κοντή μνήμη να έχει την απαίτηση ένας νοήμων και δημοκρατικός πολίτης να πιστέψει τα παιδαριώδη αυτά μυθοπλαστικά επιχειρήματα που βιάζουν κατάφωρα την κοινή λογική και την κοινή ιστορική μνήμη;