Αντίο, φίλε...

Τον βρήκα ξαφνικά στο δρόμο μου κι ας βαδίζαμε σε αντίστροφες κατευθύνσεις.

Τον γνώρισα μέσα από τις χωρίς αισθήματα διαδικτυακές διαδρομές

και γίναμε φίλοι των βαθέων αισθημάτων και της αμοιβαίας εκτίμησης.

Ανοίξαμε την καρδιά μας και σμίξαμε δυο κόσμους που έμοιαζαν αταίριαστοι.

Μια καρδιά που χώραγε όλο τον κόσμο, δεν μπορούσε να μη χωρέσει και τη δική μου παραφωνία!

Δεν ήξερε από προσποίηση ή μισόλογα και πάντα έλεγε ανοιχτά κάθε του στοχασμό.

Όσο κι αν αυτό τον έκανε δυσάρεστο στην αρχή, στο τέλος συνήθως τον δικαίωνε!

Ήταν ο Μάριος της καρδιάς μου, ο Μάριος που το 'σκασε για πάντα πριν από λίγες ώρες!

Δεν πρέπει να τον κλάψω, γιατί αυτό δεν αρμόζει στη γενναιότητά του.

Λέω απλά να τον τραγουδήσω και να τού ευχηθώ καλή αντάμωση εκεί στον καινούργιο του κόσμο, 
παρέα με τον Μάνο και τους άλλους αγαπημένους...

Κι εδώ το υπέροχο τραγούδι που έγραψε για τον Μάριο η καλή μου φίλη Βασιλική από τη Λάρισα: