Προσφυγιά, 2016 μ.Χ.

Η σύγχρονη προσφυγιά, ράπισμα στα μούτρα της υποκριτικής δημοκρατίας μιας παραπαίουσας Ευρώπης που αδυνατεί να συγκαλύψει το αποκρουστικό της πρόσωπο και μιας αδύναμης Ελλάδας που πασχίζει μάταια να περισώσει τα προσχήματα...

Η Ειρήνη Παπά τραγουδά στα ιταλικά το τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη "Το ψωμί είναι στο τραπέζι" με τίτλο "La soglia" σε στίχους Audrey Nohra Stainton από δισκάκι 45 στροφών του 1970. Μοιάζει ωστόσο μακρινή και ξεχασμένη εκείνη η εποχή της αλληλεγγύης που ξεπηδούσε αυθόρμητα από μια γνήσια και ανυστερόβουλη ανθρωπιά. 
Το ίδιο πνεύμα απηχούσε και το πανέμορφο τραγούδι "Βάλε κι άλλο πιάτο στο τραπέζι" (1963) των Σταύρου Ξαρχάκου και Λευτέρη Παπαδόπουλου με τη μαγική ερμηνεία της Βίκυς Μοσχολιού: "Βάλε κι άλλο πιάτο στο τραπέζι | κάποιος πονεμένος θα βρεθεί...". Το 1971 ο Δήμος Μούτσης κι ο Μάνος Ελευθερίου επικαλούνταν τον δικό τους "Άγιο Φεβρουάριο", για να ξορκίσουν την προσφυγιά του '22: "Πρόσφυγα σ' έριξαν εδώ | κι ο χάρος έξι βήματα | τα χρόνια που 'ρθα να σε δω | μέσα στα παραπήγματα...". Ένα χρόνο αργότερα ο Απόστολος Καλδάρας θρηνολογούσε τον ξερριζωμό του μικρασιατικού ελληνισμού με τα λόγια του Πυθαγόρα και τη φωνή του Γιώργου Νταλάρα: "Σε ποια πέτρα σε ποιο χώμα | να ριζώσεις τώρα πια | κι απ' το θάνατο ακόμα | πιο πικρή είσαι προσφυγιά..."