Γιώργος Γεωργιάδης, Λίτσα Σακελλαρίου: Δώδεκα βράδια (1969)

Η μνήμη είναι αλάνι και σεργιανάει λεύτερα σε δρόμους και μονοπάτια δίχως να ρωτάει ή να δίνει λογαριασμό. Το ίδιο κι η πρωτοξαδέρφη της η νοσταλγία. Αδύνατον να βρεις λογική στα γούστα τους. Κι έτσι συχνά σε πάνε εκεί που γουστάρουν και σ' αφήνουν με το στόμα ανοιχτό! Κάπως έτσι κι εμένα μ' έφεραν ξαφνικά κι απροειδοποίητα πίσω σε τούτο τον ελαφρό δίσκο του μακρινού 1969, για να με δροσίσουν με το χαρμόσυνο αεράκι ενός παιδιάστικου αυθορμητισμού μέσα από τις απλοϊκές και ρυθμικές του μελωδίες, την αφελή ερωτική του διάθεση και τη γλυκύτατη φωνή της τραγουδίστριας. Όλα όμορφα κι αθώα. Κι άκρως καθαρτικά μέσα στην πνιγηρή σημερινή πραγματικότητα.

Αναφέρομαι στο δίσκο "Δώδεκα βράδια", τον πρώτο του παλιού μαέστρου και συνθέτη Γιώργου Γεωργιάδη και της τραγουδίστριας Λίτσας Σακελλαρίου. Ομολογώ ότι είχα πάντα μια ξεχωριστή αδυναμία στη συγκεκριμένη τραγουδίστρια, η οποία πιθανόν δε θα λέει απολύτως τίποτε σ’ έναν σημερινό ακροατή. Και κράτησα στη μνήμη μου από τα παιδικά μου ακόμα χρόνια μια γλυκιά αίσθηση για τη φωνή της, παρόλο που για πολλά χρόνια την είχα ξεχασμένη. Τώρα που την ξανάκουσα, η φωνή της μου φάνηκε και πάλι υπέροχη κι αναρωτήθηκα γιατί χάθηκε από το προσκήνιο τόσο ξαφνικά και αμετάκλητα. 
Η Λίτσα Σακελλαρίου ανήκε στο ρεύμα της ελληνικής ποπ των σίξτις τραγουδώντας πλάι στον Τέρη Χρυσό, την Αλέκα Κανελλίδου και άλλους. Πρωτοεμφανίστηκε στα μέσα του '60 συμμετέχοντας σε κάποιες σκόρπιες ηχογραφήσεις, αλλά η πρώτη ουσιαστικά δισκογραφική της εμφάνιση σημειώθηκε με τα «Δώδεκα βράδια» το 1969. Δυο χρόνια αργότερα τραγούδησε το «Άμα λευτερωθεί η Κρήτη», όπου περιέχονται μεταξύ άλλων και συνθέσεις του Μάνου Χατζιδάκι σε μουσική επιμέλεια του Γιώργου Χατζηνάσιου. Τα «Φθινοπωρινά» (1973) του Γιώργου Κατσαρού ολοκληρώνουν τη βασική δισκογραφική της κατάθεση, αν και συνέχισε για λίγα χρόνια ακόμη, ώσπου κάπου στις αρχές του ’80 χάθηκαν εντελώς τα ίχνη της.

Στα «Δώδεκα βράδια» περιλαμβάνονται 12 ποπ μπαλάντες με ρετρό διάθεση κι έντονα μελωδικό και ρυθμικό χρώμα που αναδεικνύεται ιδιαίτερα από την κυριαρχική παρουσία της κλασικής και ακουστικής κιθάρας στην ενορχήστρωση και φυσικά από την ωραία φωνή της Σακελλαρίου. Ξεχωρίζουν μερικά τραγούδια που νομίζω πως μπορούν ν' ακουστούν ακόμη και σήμερα αρκετά ευχάριστα: «Χθες το βράδυ», «Σαν βράχος μαύρης θάλασσας», «Πόσο μυστήριο», «Έφυγε τ’ αγόρι» (σουξεδάκι της εποχής), «Τα βήματα» (το γνωστότερο τραγούδι του δίσκου) και «Γιατί φεύγεις» (το ωραιότερο). Την τραγουδίστρια συνοδεύουν ο συνθέτης Γιώργος Γεωργιάδης και ο κιθαριστής Πέτρος Ζέρβας με τη χαρακτηριστική μπάσα φωνή τους σ’ ένα όμορφο, αν και παλαιομοδίτικο, φωνητικό κοντράστ.

(c) LP | MINOS | 1969 | πηγή: tzilivak/d58