Δέσποινα Λάππα-Κόντου: Σ' όποια γλώσσα κι αν το πεις

ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΛΑΠΠΑ-ΚΟΝΤΟΥ
Σ' όποια γλώσσα κι αν το πεις...
(εκδ. ΔΙΟΠΤΡΑ, 2009)

Αυτό είναι το 4ο μυθιστόρημα της καλής φίλης Δέσποινας Λάππα-Κόντου.
Προηγήθηκε η βιογραφική τριλογία: Η Νεραντζούλα (Μπαρμπουνάκης, 2002), Σαν τα λιβάδια του Μαγιού (Εγνατία Οδός, 2005), Η ζωή τους έκανε ταξιδευτές (Παπάς, 2007).
Το νέο βιβλίο στηρίζεται και πάλι σε μιαν αληθινή ιστορία. Μια ιστορία αγάπης που γεννήθηκε μέσα στις φλόγες του πολέμου και παραμένει δυνατή στο πέρασμα του χρόνου, μέχρι και σήμερα. Ένας Έλληνας και μια νεαρή γυναίκα από την Ουκρανία θα αντιμετωπίσουν μαζί τις απάνθρωπες συνθήκες στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Λάντσεντορφ, κοντά στη Βιέννη. Δυο νέοι, μαχητές της ζωής, που γνωρίζουν να παλεύουν, να χαίρονται και να ζουν την κάθε στιγμή. Δυο άνθρωποι που θα ακολουθήσουν χέρι χέρι το μονοπάτι της ζωής. Μα πάνω απ' όλα, δυο νέοι που ξέρουν ν' αγαπούν, γιατί πάντα ήταν βαθιά ριζωμένη μέσα τους η πίστη ότι "το πιο σημαντικό είναι η αγάπη σ' όποια γλώσσα κι αν το πεις...".
Αντιγράφω τον επίλογο του βιβλίου:
Άνοιξη του 2008. Ο Νίκος και η Αντωνία ετοιμάζονται να βγάλουν βόλτα στο πάρκο την τετράχρονη Ρίτα, τη δισεγγονή τους. Πριν από αυτήν είχαν χαρεί και καμαρώσει δύο εγγόνια και τέσσερα δισέγγονα. Είχαν περάσει εξήντα τρία ολόκληρα χρόνια από τότε που πρωτοειδωθήκαν κι είχαν ζήσει μια ζωή πολύ γεμάτη και πλούσια σε εμπειρίες, συναισθήματα και καταστάσεις.
"Δώσε μας τα χεράκια, κορίτσι μου, να ξεκινήσουμε", της είπε ο παππούς κι έπειτα στράφηκε προς τη γυναίκα του.
"Έτοιμη, λιουμπόβ; Πάμε;"
"Πάμε".
"Τι θα πει λιουμπόβ, παππού;"
"Λιουμπόβ θα πει αγάπη, να το θυμάσαι".
"Λιουμπόβ θα πει αγάπη", επανέλαβε σαν ηχώ η μικρή.
Και ξεκίνησαν πιασμένοι χέρι χέρι, όπως μια ζωή, έχοντας ανάμεσά τους τους πολύτιμους κρίκους μιας στέρεης αλυσίδας.
_____________________________________________

Η Δέσποινα είναι εκπαιδευτικός. Γεννήθηκε στην Καρδίτσα πριν από 61 χρόνια. Σπούδασε Γαλλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και στην Τουρς της Γαλλίας. Ξεκίνησε την εκπαιδευτική της σταδιοδρομία στην Καστοριά, όπου έζησε πολλά χρόνια, ενώ σήμερα, συνταξιούχος πλέον, ζει στο Βόλο. Είναι μέλος της Ένωσης Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος. Άρχισε τη συγγραφική της δραστηριότητα στα 50 της και μας έδωσε μια πολύ συναρπαστική βιογραφική τριλογία βασισμένη στις αληθινές ιστορίες στενών συγγενικών της προσώπων που μοίρασαν τη ζωή τους ανάμεσα στην προσφυγιά και την πατρίδα. Τηρουμένων των αναλογιών, θα έλεγα ότι έχουμε ένα είδος επανεμφάνισης μιας Μαρίας Ιορδανίδου στα λογοτεχνικά μας πράγματα. Η γραφή της είναι λιτή και άμεση με έντονη συναισθηματική φόρτιση που εύκολα προκαλεί την αυθόρμητη συγκίνηση. Τα βιβλία της διαβάζονται, όπως λέμε, μονορούφι!
Την αγαπώ τη Δέσποινα και της εύχομαι να είναι πάντα καλά και να φέρνει στο φως κι άλλες τέτοιες τρυφερές και ανθρώπινες ιστορίες.