Τα "Λιοτρόπια"
είναι ένας δίσκος-απωθημένο από το μακρινό παρελθόν. Ένας δίσκος που
αγαπούσα ιδιαίτερα στα εφηβικά μου χρόνια, εκεί στα μέσα της δεκαετίας
του '70, όταν τον άκουγα ασταμάτητα από μια κασέτα, της οποίας πλέον
αγνοείται η τύχη. Κάποια στιγμή αποφάσισα να τον αποκτήσω,
για να διαπιστώσω ότι είχε γίνει ήδη πολύ σπάνιος και δυσεύρετος. Τελικά τον ανακάλυψα εντελώς τυχαία στη
δισκοθήκη ενός φίλου και μάλιστα σε άριστη κατάσταση. Ήταν μια ευτυχισμένη στιγμή για μένα!
Ο Γιώργος Γιαννουλάτος, ο συνθέτης αυτών των τραγουδιών, έχει μια πολύ μικρή παρουσία στα δισκογραφικά πράγματα. Πέρα από τα "Λιοτρόπια", που είναι και η παρθενική του μουσική κατάθεση, αξιόλογη δουλειά του υπήρξε η μουσική και τα τραγούδια που έγραψε για την ταινία "Η δίκη της χούντας" (1982) του Θεοδόση Θεοδοσόπουλου. Μερικά σκόρπια τραγούδια του, κυρίως με την Άλκηστη Πρωτοψάλτη, κι ένας ακόμη δίσκος του με τίτλο "Στο φως του φεγγαριού" (1990) ολοκληρώνουν την παρουσία του στο ελληνικό τραγούδι.
Τα "Λιοτρόπια" γράφτηκαν πάνω σε στίχους του πολυγραφότατου Πυθαγόρα, που εδώ μας έδωσε την ωριμότερη στιχουργική του δουλειά μετά τη "Μικρά Ασία" (1972) του Απόστολου Καλδάρα. Στίχοι καλογραμμένοι με άψογη τεχνική και λανθάνοντα μηνύματα για την περιρρέουσα πολιτική και κοινωνική συγκυρία. Μερικοί απ' αυτούς μετουσιώθηκαν σε πανέμορφα τραγούδια που ακούστηκαν και τραγουδήθηκαν πολύ εκείνα τα χρόνια, όπως: "Κάντε κουράγιο", "Η φτώχεια είναι καμάρι", "Τι θέλεις από την καρδιά μου", "Ο Σίμος", "Αν θες να μάθεις", "Πώς να σ' αφήσω", "Ρίξε Θεέ μου" και το γοητευτικό ορχηστρικό φινάλε (που θυμίζει έντονα κάποια ορχηστρικά του Δήμου Μούτση). Εμπνευσμένες και στέρεες λαϊκές μελωδίες που σε παρασύρουν να τις σιγοτραγουδήσεις.
Τα τραγούδια ερμηνεύονται από δύο ξεχωριστούς ερμηνευτές των χρόνων εκείνων. Τον σπουδαίο Αντώνη Καλογιάννη, με τη αδρή κι εκφραστική του φωνή, στα πρώτα του ακόμα βήματα σ' ένα ρεπερτόριο εκτός του Θεοδωράκη, και την ξεχασμένη, αλλά εξαιρετική τραγουδίστρια Πετρή Σαλπέα. Αυτή η τελευταία αξίζει μιας παραπάνω μνείας: Την πρωτοακούσαμε στο "Άσμα ηρωικό και πένθιμο..." (1968) του Νότη Μαυρουδή, την αγαπήσαμε στα σπουδαία τραγούδια του "Άγιου Φεβρουάριου" (1971) του Δήμου Μούτση, καθώς και στα πανέμορφα τραγούδια του Μίμη Πλέσσα στο "Για μια σταγόνα αλάτι" (1973), πάλι μαζί με τον Αντώνη Καλογιάννη. Δυστυχώς, μετά τα "Λιοτρόπια" - με μικρή αναλαμπή τη συμμετοχή της στο δίσκο "Η δίκη της χούντας" που προαναφέραμε - σταδιακά χάθηκε από το προσκήνιο και μαζί χάθηκε μια υπέροχη φωνή από το ελληνικό τραγούδι.
Ο Γιώργος Γιαννουλάτος, ο συνθέτης αυτών των τραγουδιών, έχει μια πολύ μικρή παρουσία στα δισκογραφικά πράγματα. Πέρα από τα "Λιοτρόπια", που είναι και η παρθενική του μουσική κατάθεση, αξιόλογη δουλειά του υπήρξε η μουσική και τα τραγούδια που έγραψε για την ταινία "Η δίκη της χούντας" (1982) του Θεοδόση Θεοδοσόπουλου. Μερικά σκόρπια τραγούδια του, κυρίως με την Άλκηστη Πρωτοψάλτη, κι ένας ακόμη δίσκος του με τίτλο "Στο φως του φεγγαριού" (1990) ολοκληρώνουν την παρουσία του στο ελληνικό τραγούδι.
Τα "Λιοτρόπια" γράφτηκαν πάνω σε στίχους του πολυγραφότατου Πυθαγόρα, που εδώ μας έδωσε την ωριμότερη στιχουργική του δουλειά μετά τη "Μικρά Ασία" (1972) του Απόστολου Καλδάρα. Στίχοι καλογραμμένοι με άψογη τεχνική και λανθάνοντα μηνύματα για την περιρρέουσα πολιτική και κοινωνική συγκυρία. Μερικοί απ' αυτούς μετουσιώθηκαν σε πανέμορφα τραγούδια που ακούστηκαν και τραγουδήθηκαν πολύ εκείνα τα χρόνια, όπως: "Κάντε κουράγιο", "Η φτώχεια είναι καμάρι", "Τι θέλεις από την καρδιά μου", "Ο Σίμος", "Αν θες να μάθεις", "Πώς να σ' αφήσω", "Ρίξε Θεέ μου" και το γοητευτικό ορχηστρικό φινάλε (που θυμίζει έντονα κάποια ορχηστρικά του Δήμου Μούτση). Εμπνευσμένες και στέρεες λαϊκές μελωδίες που σε παρασύρουν να τις σιγοτραγουδήσεις.
Τα τραγούδια ερμηνεύονται από δύο ξεχωριστούς ερμηνευτές των χρόνων εκείνων. Τον σπουδαίο Αντώνη Καλογιάννη, με τη αδρή κι εκφραστική του φωνή, στα πρώτα του ακόμα βήματα σ' ένα ρεπερτόριο εκτός του Θεοδωράκη, και την ξεχασμένη, αλλά εξαιρετική τραγουδίστρια Πετρή Σαλπέα. Αυτή η τελευταία αξίζει μιας παραπάνω μνείας: Την πρωτοακούσαμε στο "Άσμα ηρωικό και πένθιμο..." (1968) του Νότη Μαυρουδή, την αγαπήσαμε στα σπουδαία τραγούδια του "Άγιου Φεβρουάριου" (1971) του Δήμου Μούτση, καθώς και στα πανέμορφα τραγούδια του Μίμη Πλέσσα στο "Για μια σταγόνα αλάτι" (1973), πάλι μαζί με τον Αντώνη Καλογιάννη. Δυστυχώς, μετά τα "Λιοτρόπια" - με μικρή αναλαμπή τη συμμετοχή της στο δίσκο "Η δίκη της χούντας" που προαναφέραμε - σταδιακά χάθηκε από το προσκήνιο και μαζί χάθηκε μια υπέροχη φωνή από το ελληνικό τραγούδι.
(c) LP | PHILIPS/POLYDOR | 1974 | πηγή: tzil/d58
1 σχόλιο:
Α φϊλε Γιώργου γιατί; σθζ
Δημοσίευση σχολίου