Τάκης Βούης: Κάποια μέρα θα 'ρθει (1980)

Ο τραγουδοποιός Τάκης Βούης (Ρόδος, 1946) ξεκίνησε την καλλιτεχνική του διαδρομή από τη Σουηδία στα τέλη της δεκαετίας του '60, ενώ αμέσως μετά τη μεταπολίτευση άρχισε να δισκογραφεί με εντατικούς ρυθμούς τα τραγούδια του που χαρακτηρίζονται από ένα ύφος δυτικότροπης ακουστικής μπαλάντας με κιθάρα κι ένα στίχο πολιτικό με επίμονα καταγγελτικό και απαισιόδοξο περιεχόμενο. Συχνά μάλιστα κατέφυγε στη μελοποίηση δόκιμων ποιητικών κειμένων (Κώστας Βάρναλης, Φώτης Αγγουλές, Μιχάλης Κατσαρός, Γιάννης Νεγρεπόντης κλπ.). Μετά το 1980 η παρουσία του στα δισκογραφικά δρώμενα έγινε πολύ αραιότερη, ενώ το 2001 μας έδωσε την ωριμότερη ως τώρα δουλειά του με τον εξαιρετικό δίσκο "Ο έρωτας στην πόλη" σε ποίηση Μάρως Βαμβουνάκη.

Το 1980 λοιπόν ο Τάκης Βούης ηχογράφησε τον κύκλο τραγουδιών "Κάποια μέρα θα 'ρθει" που περιλαμβάνει ένδεκα μπαλάντες με μουσική δική του, αλλά και άλλων γνωστών συνθετών της μετανεοκυματικής εποχής, όπως ο Λίνος Κόκοτος, ο Βασίλης Κουμπής, ο Μιχάλης Τερζής, ο Θωμάς Μπακαλάκος και ο Γιώργος Τσαλίκης. Ο ίδιος ερμηνεύει όλα τα τραγούδια, ενώ σε μερικά τον συνοδεύει η σύζυγός του Αφροδίτη Βούη. Ανάμεσα στα τραγούδια περιλαμβάνεται κι ένα μελοποιημένο ποίημα του Φώτη Αγγουλέ ("Χέι Τσάρλυ"). Την ενορχήστρωση υπογράφει ο Γιάννης Ιωάννου. 

(c) LP | PanVox | 1980 | πηγή:. π.Αρτ.

Ο Μάνος Ελευθερίου διαβάζει Μάνο Ορφανουδάκη

Ο Μάνος Ορφανουδάκης, γεννημένος στην Κρήτη το 1988, είναι ένας νεαρός διαδικτυακός μου φίλος, τον οποίο γνωρίζω καλά μόνο μέσα από τα γραπτά του. 
Ο Μάνος αγαπά το ελληνικό τραγούδι, ενώ ταυτόχρονα δοκιμάζει τις δυνάμεις του και στο χώρο της στιχουργικής και της ποίησης έχοντας ήδη καταγράψει στο τελευταίο αυτό πεδίο δυο εξαιρετικά ενδιαφέρουσες καταθέσεις: 
Η πρώτη σημειώθηκε το 2015 με τίτλο «Στίχοι πριν την άνοιξη», ενώ η δεύτερη επιγράφεται «Υπόγεια κόρη» και είναι πολύ πρόσφατη, αφού κυκλοφόρησε μόλις τον περασμένο Μάιο. Και οι δυο αυτές ποιητικές συλλογές εκδόθηκαν από τον «Μετρονόμο». Με το ομότιτλο άλλωστε περιοδικό ο Μάνος συνεργάζεται παρουσιάζοντας σε κάθε τεύχος του και κάποιο θέμα που αφορά το ελληνικό τραγούδι.

Στο βιντεάκι που σας δίνω ο μεγάλος στιχουργός Μάνος Ελευθερίου, έχοντας αγκαλιάσει από το πρώτο ποιητικό του φανέρωμα τον νεαρό συνοδοιπόρο του, διαβάζει το ποίημα του Μάνου Ορφανουδάκη «Διάβαση» στη ραδιοφωνική εκπομπή του στον σταθμό Αθήνα 98,4 fm που μεταδόθηκε στις 14 Μαΐου. Διαβάστε κι ακούστε λοιπόν το ποίημα:

ΔΙΑΒΑΣΗ 

Το χνότο της βρομάει, έλεγαν και ξαναέλεγαν

καθώς περνούσε γρήγορα το δρόμο.

Δεκάδες σιωπηλές ανάσες κάρφωναν λόγια στο κορμί της.

Εκείνη σκυφτή –η αιώνια έρημη – έκανε πως δεν άκουγε

σιγοψιθυρίζοντας έναν σκοπό ανάμεσα στα χείλη της.

Το χέρι της, όμως, πάντα εκεί, στο λαιμό της, να κρατήσει

κλειστό το γιακά. Μονάχα ο τυφλός ζητιάνος στη γωνία

όταν ένιωσε την παρουσία της έπεσε στα γόνατα.

Ήταν ο μόνος που είδε το αγκάθινο στεφάνι.

Και για να πάρετε μια ιδέα από τις στιχουργικές επιδόσεις του Μάνου, σας δίνω παρακάτω δυο τραγούδια του που γράφτηκαν το 2015 και αντλούν την έμπνευσή τους από την παράδοση. Η μουσική ανήκει στον Θεσσαλονικιό συνθέτη Πάνο Κοσμίδη και ερμηνεύονται  από τον χατζιδακικής αισθητικής τραγουδιστή Δημήτρη Κωνσταντίνου. Οι τίτλοι τους: «Άγιος Υάκινθος», «Της νύχτας το αστέρι». Η μελωδική αφετηρία του δεύτερου μας παραπέμπει στο andante από το δεύτερο Βραδεμβούργιο Κοντσέρτο του μεγάλου Johann Sebastian Bach.

ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΑ

Γιώργος Γεωργιάδης, Λίτσα Σακελλαρίου: Δώδεκα βράδια (1969)

Η μνήμη είναι αλάνι και σεργιανάει λεύτερα σε δρόμους και μονοπάτια δίχως να ρωτάει ή να δίνει λογαριασμό. Το ίδιο κι η πρωτοξαδέρφη της η νοσταλγία. Αδύνατον να βρεις λογική στα γούστα τους. Κι έτσι συχνά σε πάνε εκεί που γουστάρουν και σ' αφήνουν με το στόμα ανοιχτό! Κάπως έτσι κι εμένα μ' έφεραν ξαφνικά κι απροειδοποίητα πίσω σε τούτο τον ελαφρό δίσκο του μακρινού 1969, για να με δροσίσουν με το χαρμόσυνο αεράκι ενός παιδιάστικου αυθορμητισμού μέσα από τις απλοϊκές και ρυθμικές του μελωδίες, την αφελή ερωτική του διάθεση και τη γλυκύτατη φωνή της τραγουδίστριας. Όλα όμορφα κι αθώα. Κι άκρως καθαρτικά μέσα στην πνιγηρή σημερινή πραγματικότητα.

Αναφέρομαι στο δίσκο "Δώδεκα βράδια", τον πρώτο του παλιού μαέστρου και συνθέτη Γιώργου Γεωργιάδη και της τραγουδίστριας Λίτσας Σακελλαρίου. Ομολογώ ότι είχα πάντα μια ξεχωριστή αδυναμία στη συγκεκριμένη τραγουδίστρια, η οποία πιθανόν δε θα λέει απολύτως τίποτε σ’ έναν σημερινό ακροατή. Και κράτησα στη μνήμη μου από τα παιδικά μου ακόμα χρόνια μια γλυκιά αίσθηση για τη φωνή της, παρόλο που για πολλά χρόνια την είχα ξεχασμένη. Τώρα που την ξανάκουσα, η φωνή της μου φάνηκε και πάλι υπέροχη κι αναρωτήθηκα γιατί χάθηκε από το προσκήνιο τόσο ξαφνικά και αμετάκλητα. 
Η Λίτσα Σακελλαρίου ανήκε στο ρεύμα της ελληνικής ποπ των σίξτις τραγουδώντας πλάι στον Τέρη Χρυσό, την Αλέκα Κανελλίδου και άλλους. Πρωτοεμφανίστηκε στα μέσα του '60 συμμετέχοντας σε κάποιες σκόρπιες ηχογραφήσεις, αλλά η πρώτη ουσιαστικά δισκογραφική της εμφάνιση σημειώθηκε με τα «Δώδεκα βράδια» το 1969. Δυο χρόνια αργότερα τραγούδησε το «Άμα λευτερωθεί η Κρήτη», όπου περιέχονται μεταξύ άλλων και συνθέσεις του Μάνου Χατζιδάκι σε μουσική επιμέλεια του Γιώργου Χατζηνάσιου. Τα «Φθινοπωρινά» (1973) του Γιώργου Κατσαρού ολοκληρώνουν τη βασική δισκογραφική της κατάθεση, αν και συνέχισε για λίγα χρόνια ακόμη, ώσπου κάπου στις αρχές του ’80 χάθηκαν εντελώς τα ίχνη της.

Στα «Δώδεκα βράδια» περιλαμβάνονται 12 ποπ μπαλάντες με ρετρό διάθεση κι έντονα μελωδικό και ρυθμικό χρώμα που αναδεικνύεται ιδιαίτερα από την κυριαρχική παρουσία της κλασικής και ακουστικής κιθάρας στην ενορχήστρωση και φυσικά από την ωραία φωνή της Σακελλαρίου. Ξεχωρίζουν μερικά τραγούδια που νομίζω πως μπορούν ν' ακουστούν ακόμη και σήμερα αρκετά ευχάριστα: «Χθες το βράδυ», «Σαν βράχος μαύρης θάλασσας», «Πόσο μυστήριο», «Έφυγε τ’ αγόρι» (σουξεδάκι της εποχής), «Τα βήματα» (το γνωστότερο τραγούδι του δίσκου) και «Γιατί φεύγεις» (το ωραιότερο). Την τραγουδίστρια συνοδεύουν ο συνθέτης Γιώργος Γεωργιάδης και ο κιθαριστής Πέτρος Ζέρβας με τη χαρακτηριστική μπάσα φωνή τους σ’ ένα όμορφο, αν και παλαιομοδίτικο, φωνητικό κοντράστ.

Σχολείο Αγίας Σοφίας Λονδίνου: Οι Μαραθωνομάχοι

Μια παντελώς άγνωστη έκδοση σας παρουσιάζω σήμερα. Τόσο άγνωστη, ώστε ακόμη και η σημερινή διεύθυνση του ελληνικού σχολείου του καθεδρικού ναού Αγίας Σοφίας του Λονδίνου αγνοεί την ύπαρξή της, παρόλο που φέρει τη σφραγίδα του σημαντικού αυτού ιδρύματος της βρετανικής πρωτεύουσας!

Πρόκειται για ένα δισκάκι 45 στροφών extended που περιλαμβάνει μια σειρά σχολικών και στρατιωτικών τραγουδιών με γενικό τίτλο "Οι Μαραθωνομάχοι" που ερμηνεύουν σε χορωδιακή μορφή ελληνόπουλα μαθητές του σχολείου αυτού με τη συνοδεία ορχήστρας που διευθύνει ο Ανδρέας Μαρκίδης. Η χρονολογία έκδοσης αυτού του δίσκου είναι άγνωστη, αφού ακόμη και η σημερινή διευθύντρια του ιδρύματος, στην οποία απευθύνθηκα, δεν τη γνωρίζει. 

Αξιοσημείωτο επίσης ότι το ακροτελεύτιο τραγούδι του δίσκου είναι ένα πασίγνωστο κινηματογραφικό τραγούδι του Γιώργου Ζαμπέτα με τίτλο "Το χαμόγελο" σε στίχους του Αλέκου Σακελλάριου, γραμμένο αρχικά για την ταινία "Η κόρη μου η σοσιαλίστρια" με ερμηνευτή τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ. Η ταινία παίχτηκε το 1966, οπότε υπολογίζω ότι στον απόηχο της τεράστιας επιτυχίας της θα πρέπει να έγινε και η παρούσα ηχογράφηση, κάπου προς το τέλος της δεκαετίας του '60.

(c) Vinyl 45'' extended | Ανεξάρτητη έκδοση | 1967-1970; | mp3 | Εξώφυλλα

ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟ

πηγή: π.Αρτ.

Ο Νίκος Περέλης διαβάζει Γεφτουσένκο (1967)

Ο πρόσφατα χαμένος μεγάλος ποιητής Γεβγκένι Γεφτουσένκο (1932-2017) υπήρξε κορυφαίος εκφραστής της σοβιετικής λογοτεχνικής σχολής, συνεχιστής του Μαγιακόφσκι και μια πολυσχιδής πνευματική προσωπικότητα. 
Με τα πρώτα του ποιήματα στη δεκαετία του '50 έδειξε κριτική διάθεση απέναντι στον σταλινισμό κι αυτό τον κατέταξε στην κατηγορία των αντιφρονούντων και τον οδήγησε σε έναν ιδιαίτερα περιπετειώδη βίο. Το μεγάλο έργο του "Μπάμπι Γιαρ" αναφέρεται στη γενοκτονία των Εβραίων από τους ναζί και είναι το έργο όπου βασίστηκε η ομότιτλη 13η Συμφωνία του Ντμίτρι Σοστακόβιτς. 
Με την πτώση του σοβιετικού καθεστώτος ο ποιητής συντάχθηκε με τις δυνάμεις της "περεστρόικα", ενώ τα τελευταία του χρόνια τα πέρασε στην Αμερική διδάσκοντας σε διάφορα πανεπιστήμια.

Το δισκάκι που σας παρουσιάζω ανήκει στη γνωστή σειρά ποιητικών δίσκων της μικρής εταιρίας Στροφές (Rodstrof) που δραστηριοποιήθηκε στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του '60. Περιλαμβάνει ένα μικρό αφιέρωμα στον Γεφτουσένκο με αποσπάσματα από την ποιητική συλλογή "Σταθμός Ζιμά" (1956) μαζί με τα ποιήματα "Ο δάσκαλος", "Τότε" και "Περιμένοντας". Η ελληνική απόδοση ανήκει στην Κώτια Ροδιάδου, εκ των ιδρυτών της εταιρίας Στροφές. Διαβάζει με λιτό και απέριττο ύφος ο σκηνοθέτης Νίκος Περέλης.

(c) Vinyl 45'' extended | Στροφές | mp3 | Εξώφυλλα

ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟ

πηγή: π.Αρτ. 

Ο Νότης Περγιάλης διαβάζει Λόρκα (1967)

Ιδού άλλο ένα εξαιρετικό δισκάκι της εταιρίας Στροφές που κυκλοφόρησε στα 1967. Ο καλός ηθοποιός και θεατρικός συγγραφέας Νότης Περγιάλης (1920-2009) διαβάζει με πολύ εκφραστικό και ευαίσθητο τρόπο πέντε ποιήματα του μεγάλου Ισπανού ποιητή Federico Garcia Lorca (1898-1936) μεταφρασμένα από τον Στάθη Σπηλιωτόπουλο.

Ο Λόρκα, όπως ξέρουμε όλοι, είναι ο πιο αγαπημένος ξένος ποιητής στην Ελλάδα και η παρουσία του στην ελληνική δισκογραφία είναι ογκωδέστατη με πιο ξεχωριστές στιγμές τις μελοποιήσεις του Μάνου Χατζιδάκι ("Ματωμένος γάμος"), του Μίκη Θεοδωράκη ("Romancero gitano"), του Σταύρου Ξαρχάκου ("Θρήνος για τον Ιγνάθιο Σάντσιεθ Μεχίας"), του Γιάννη Γλέζου ("12 Τραγούδια του Λόρκα", "Αντόνιο Τόρρες Χερέδια") και του Χρήστου Λεοντή ("Αχ, έρωτα"). Δείτε πιο κάτω αναλυτικό κατάλογο του μελοποιημένου Λόρκα για του λόγου το αληθές! 

Η απαγγελία των ποιημάτων συνοδεύεται διακριτικά και πολύ μελωδικά από μουσική του ζακυνθινού συνθέτη Άκη Λυμούρη (1933-). 

Πολύ όμορφη και παντελώς άγνωστη δουλειά, ανάλογη με την εξαιρετική παρουσίαση, πάλι με μουσική του Λυμούρη, της Κυράς των Αμπελιών του Γιάννη Ρίτσου, όπως και του Νίκου Καββαδία και του Ταγκόρ. 

(c) Vinyl 45'' extended | Στροφές | 1967 | mp3 | Εξώφυλλα

ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟ

πηγή: d58/π.Αρτ.

Ο ΜΕΛΟΠΟΙΗΜΕΝΟΣ ΛΟΡΚΑ  (από το προσωπικό μου αρχείο): 

o     Ματωμένος γάμος (1948/65) Μάνου Χατζιδάκι [«Τώρα νυφούλα μου χρυσή», «Νανούρισμα», «Γύρνα φτερωτή του μύλου», «Κουβάρι κουβαράκι», «Ήταν καμάρι της αυγής», μφρ. Ν. Γκάτσου] 

o     «Τριαντάφυλλο» (1959) Μ. Χατζιδάκι [τραγούδι για την παράσταση “Δόνα Ροζίτα” σε ελλ. απόδοση Αλ. Σολομού] 

o     «Τραγούδι του δρόμου» (1962) Μ. Λοΐζου [τραγούδι σε ελλ. απόδοση Ν. Γκάτσου] 

o     «Η κιθάρα» (1965) Μ. Λοΐζου [τραγούδι σε ελλ. απόδοση Β. Πετρή] 

o     Romancero Gitano (1967/78) Mίκη Θεοδωράκη [«Του πικραμένου», «Αντόνιο Τόρρες Χερέδια Ι & ΙΙ», «Χαμός από αγάπη», «Η καλόγρια η τσιγγάνα», «Του ανέμου», «Η παντέρμη», μφρ. Ο. Ελύτη] 

o     John Williams-Maria Farandouri : Songs of Freedom (1971) [περιέχει το «Romancero Gitano», μφρ. Ο. Ελύτη] 

o     Ο Θεοδωράκης διευθύνει Θεοδωράκη ΙΙ (1971) [περιέχει το «Romancero Gitano», μφρ. Ο. Ελύτη] 

o     Θρήνος για τον Ιγνάθιο Σάντσιεθ Μεχίας (1969) Σταύρου Ξαρχάκου [«Το χτύπημα και ο θάνατος», «Το σκόρπιο αίμα», «Σώμα στην πέτρα», «Ψυχή φευγάτη», μφρ. Ν. Γκάτσου] 

o     12 τραγούδια του F.G. Lorca (1969) Γιάννη Γλέζου [«Το τραγούδι του καβαλάρη», «Σεβιλλιάνικο νανούρισμα», «Οι ρηγάδες της τράπουλας», «Το πρώτο φιλί», «Θάνατος την αυγή», «Από έρωτα πεθαίνουν τα πουλιά», «Κόρντοβα», «Μπαλκόνι», «Αποχαρετισμός», «Κεφαλόδεσι», «Χάρτινο τριαντάφυλλο», «Μπαλάντα των τριών ποταμών», μφρ. Λ. Παπαδόπουλου] 

o     Ο μεγάλος ερωτικός (1972) Μ. Χατζιδάκι [«Πέρα στο θολό ποτάμι» από το έργο “Περλιμπλίν και Μπελίσα”, μφρ. Ν. Γκάτσου] 

o     Άσμα ασμάτων (1972) Τ. Παπαστεφάνου [«Τραγούδι του δρόμου», μφρ. Ν. Γκάτσου] 

o     Αχ, έρωτα (1974) Χρήστου Λεοντή [«Παραμύθι», «Αβάσταχτο να σ’ αγαπώ», «Ο παράδεισός μου», «Στου βελονιού την άκρη», «Το τραγούδι των κοντραμπατζήδων», «Το φεγγάρι», «Λούζεται η αγάπη μου», «Ο χάρος στην ταβέρνα», «Νανούρισμα», «Τέσσερις λεβέντες», «Αχ, έρωτα» σε ελλ. απόδοση Λ. Παπαδόπουλου από το θεατρικό έργο “Οι φασουλήδες του Κατσιπόρα” & «Μέρα γεμάτη θλίψη» σε ελλ. απόδοση Τ. Δραγώνα] 

o     Αντόνιο Τόρρες Χερέδια (1974) Γιάννη Γλέζου [«Αντόνιο Τόρρες Χερέδια», «Η μέρα γέρνει αργόπρεπα», «Αποβραδίς η ώρα εννιά», «Κραυγές θανάτου αντήχησαν», «Ποιος είσαι το λοιπόν», «Αχ, Αντόνιο Ελ Καμπόριο», «Τρεις γλώσσες βγ΄κε το αίμα του», «Όλα η ψυχή μου τα ζητά», «Τα μαχαίρια», μφρ. Ο. Ελύτη] 

o     Η Συμφωνία της Γιάλτας ... και της πικρής αγάπης τα τραγούδια (1976) Στ. Ξαρχάκου [«Αγάπη αγάπη» από το έργο “Περλιμπλίν και Μπελίσα”, μφρ. Ν. Γκάτσου] 

o     Ταξιδεύοντας (1976) δίσκος της Αρλέτας [«Είναι αλήθεια» σε μουσική Α. Τριανταφύλλου & μφρ. Κ. Πολίτη] 

o     Οι γειτονιές του φεγγαριού (1977) Μ. Χατζιδάκι [«Τριαντάφυλλο», μφρ. Α. Σολομού]

o     Κατίνα Παξινού (1982)  [περιέχει το “θρήνο της μάνας” («Γειτόνισσες: μ’ ένα μαχαίρι»), φινάλε του «Ματωμένου γάμου» σε μουσική Μ. Χατζιδάκι και ελλ. απόδοση Ν. Γκάτσου] 

o     Βενετιά και Φανάρι  (1982) δίσκος της  Λιζέτας Νικολάου [«Πάντα για σένα θα λέω», λαϊκό ανδαλουσιάνικο τραγούδι]  

o     Του έρωτα και του πάθους (1983) Ν. Μαμαγκάκη [«Το κυνήγι», «Τέσσερα παλικάρια», «Τα τρία φύλλα», «Τα παιδιά του Μονλεόν», «Οι μπαρμπερίνες», «Γεια σου Σεβίλλια», «Στο παλιό το καφενείο», «Νανούρισμα της Σεβίλλιας», «Τα ξαδερφάκια», «Θορόνγκο», «Το τραγούδι του Δον Μπόισο», «Οι ρηγάδες της τράπουλας», «Η Ταράρα», μφρ. Α. Δημητρούκα] 

o     Poets in New York (1986) Μ. Θεοδωράκη, L. Cohen, L. Llach, A. Branduardi, V. Manuel, D. Broza, Paco de Lucia, R. Fagner, Donovan, M. Maurenbrecher, P. Andion (για τα 50 χρόνια του Λόρκα). Περιέχεται το «Φεύγω για το Σαντιάγο» (μουσική Μ. Θεοδωράκη, μφρ. Μ. Μπουρμπούλη, ερμην. Ζορζ Μουστακί)

o     Αποσπάσματα θεατρικού λόγου (1989) Έλλη Λαμπέτη [περιέχει μουσικά μέρη από τον «Ματωμένο γάμο» του Μ. Χατζιδάκι] 

o     Τραγούδια για φωνή και πιάνο (1988) Γ. Κουρουπού [μφρ. Α. Αγγελάκη] 

o     Κάπου ανατολικοδυτικά  (1989)  Ν. Μαυρουδή  [«Τραγούδι της Χοσέφα» σε ελλ. απόδοση Κ. Ζαρούκα από το “Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα”] 

o     Music on stage (1993) Ν. Κυπουργού [«Γέρμα», μφρ. Τζ. Μαστοράκη] 

o     Γάμος και αίμα (1994) Δ. Γούζιου [για το «Ματωμένο γάμο»] 

o     Βλέποντας το θρίλερ (1995) Ε. Παπαμιχαήλ [«Adivanza de la guitarra»]  •  Θεατρικά (1995) Η. Πασχαλίδη [«Το μεγάλο ταξίδι» (1990)] 

o     Έξι ενότητες θεατρικής μουσικής  (1997)  Τ. Καρακατσάνη  [«Η θαυμαστή μπαλωματού» (μφρ. Α. Σολομός)  & «Ματωμένος γάμος»  (μφρ. Ν. Γκάτσος)] 

o     Καθρέφτης της γης  (1998) Γ. Μεταλλινού  [περιέχει αποσπ. από τον “Ματωμένο γάμο”]  

o     Η Νένα Βενετσάνου τραγουδά Μάνο Χατζιδάκι  (1998) [περιέχει τον «Ματωμένο Γάμο»] 

o    Μην πετάς θα σε δουν (2000) Όναρ [περιέχει το «Μπαλάντα του νερού της θάλασσας» σε μουσική Όναρ & μφρ. Ρήγα Καπάτου]

o    Νυχτολούλουδο (2000) Θόδωρα Κουτσοβαγγέλη [ιδιωτική έκδοση]

o     Οι ένδοξες κατακτήσεις ενός κούκου (2001) Λαμπρινής Σκλήνου (βλ. & Σεφέρης, Σέξπιρ) 

o     Gisela May & Θανάσης Μωραΐτης τραγουδούν Θεοδωράκη (2003) Μ. Θεοδωράκη [περιέχει το «Φεύγω για το Σαντιάγο» σε μφρ. Μ. Μπουρμπούλη]  

o     Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα (2001) Ν. Μαυρουδή [«Οι θεριστές» σε ελλ. απόδοση Κυριάκου Χαραλαμπίδη]

o     Saved (2002) Κ. Βόμβολου [μουσική για τη «Δόνα Ροζίτα»] 

o     Του φεγγαριού τα πάθη (2002) Μαρία Φαραντούρη (μουσική Μ. Θεοδωράκη, Μ. Χατζιδάκι & F.G. Lorca)

o     Τραγούδια για τη Μελίνα (2003) Ν. Μαμαγκάκη [«Έξι τσιγγάνες», μφρ. Ξεν. Κοκόλη] 

o     Η μνήμη του νερού (2005) Μαρία Φαραντούρη [«Τραγούδι του καβαλάρη» σε μουσική Ζ. Λιβανελί & μφρ. Αγ. Δημητρούκα]

o     Του σκοτεινού έρωτα (2005) Δημήτρη Μαραμή (μφρ. Σωτήρη Τριβιζά) [«Η νύχτα δίψασε για ίσκιους», «Νεράιδα», «Γλυκό παράπονο», «Πήγε στη θάλασσα η μικρή μου», «Το μουγκό παιδί»] 

o     Llado por Ignacio Sanchez Majias (2006) Στ. Ξαρχάκου 

o     Η βροχή από κάτω (2006) Θ. Παπακωνσταντίνου [διασκευή του ποιήματος «Άυπνη πόλη»] 

o     Δωδεκάορτο (2006) Χρ. Τσιαμούλη [«Ιερουσαλήμ» μφρ. Β. Νικολαΐδης] 

o     Baumstrasse (2007) Bασίλη Μαντζούρη [«Λουκία Μαρτίνεθ», μφρ. Ρήγας Καππάτος] 

o     Δόνα Ροζίτα (2007) Μ. Τόκα [«Τα λουλούδια» σε απόδοση Μαίρης Βιδάλη] 

o     Σκοτεινός έρωτας (2007) Δ. Μαραμή, ερμ. Μ. Φραγκούλης [Η νύχτα δίψασε για ίσκιους, Το μουγκό παιδί, Νεράιδα, Νάρκισσος, Εφτά κορίτσια, Πήγε στη θάλασσα η μικρή μου, Θάλασσα, Νανούρισμα στον καθρέφτη, Μαδριγάλι, Φεγγάρι, Αρραβώνας, Adelina De Paseo] 

o     Μέχρι να πάρεις παγωτό… (2007) Π. Κατσιμίχα [«Δεν μας ανήκει τίποτα»]

o     Αιφνιδιασμός (2008) Ν. Μαμαγκάκη [«Αιφνιδιασμός», «Οι έξι τσιγγάνες», «Ο γόης ο κυρ άνεμος» σε μφρ. Ξ.Α. Κοκόλη]

o     Στο βάθος δρόμου (2010) Λεωνίδα Μαριδάκη [«Σαντιάγκο», μφρ. Βασίλης Λαλιώτης]

Ο Σταύρος Ξενίδης διαβάζει Γεώργιο Σουρή (1967)

Από την εξαιρετική σειρά δίσκων βινυλίου 45 στροφών extended της μικρής εταιρίας Στροφές που δραστηριοποιήθηκε στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του '60 εκδίδοντας σπάνιες ηχογραφημένες αναγνώσεις ποιητικών κειμένων Ελλήνων ή ξένων ποιητών (Ρίτσος, Καββαδίας, Λόρκα, Ταγκόρ κλπ) με τη φωνή γνωστών ηθοποιών της εποχής, σας παρουσιάζω το πιο δυσεύρετο ίσως δισκάκι της σειράς που είναι αφιερωμένο στον μεγάλο νεοέλληνα σατιρικό ποιητή Γεώργιο Σουρή (1852-1919).

Η πρώτη πλευρά του δίσκου περιλαμβάνει μια σύντομη εισαγωγή για τον ποιητή, καθώς και τέσσερα από τα πιο γνωστά του ποιήματα ("Σύντομος αυτοβιογραφία μου", "Η ζωγραφιά μου", "Ο έρωτας", "Στον ίσκιο μου"), ενώ η δεύτερη χαρακτηριστικά αποσπάσματα από τον περίφημο Φασουλή του που αμπελοφιλοσοφεί με τρόπο αιχμηρό και άκρως διορατικό!

Ιδού λοιπόν ο Φασουλής που οίστρους κατεβάζει
καθώς ο Βούδας των Ινδών υπό συκήν ρεμβάζει, 
και τον καφέ τον θεριακλή της Υεμένης πίνων 
φιλοσοφεί ακάματος επί των ανθρωπίνων...

Απαγγέλλει ο σπουδαίος ηθοποιός Σταύρος Ξενίδης (1924-2008) με την πολύ εκφραστική και άκρως θεατρική φωνή του. 

(c) Vinyl 45'' extended | Στροφές | 1967 | mp3 | Εξώφυλλα

ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟ

πηγή: π.Αρτ.

Γρηγόρης Σουρμαΐδης: Λιτανεία (1974)

Ο δίσκος "Λιτανεία" είναι ο δεύτερος του συνθέτη Γρηγόρη Σουρμαΐδη μετά τον παρθενικό του στα 1971 με τίτλο "Χαιρετισμός". Κυκλοφόρησε το σημαδιακό έτος 1974, μια χρονιά καταιγιστικών κυκλοφοριών πολλών και σπουδαίων μουσικών έργων με προεξάρχοντα αυτά του Μίκη Θεοδωράκη. 

Πρόκειται για έναν πολύ αξιόλογο κύκλο τραγουδιών πάνω σε στίχους του παλαίμαχου Αρία (Θεόφιλου Αριστόπουλου) που ερμηνεύουν θαυμάσια ο Αντώνης Καλογιάννης (στα πρώτα του ακόμη μεταθεοδωρακικά βήματα) και η υπέροχη και πρόωρα χαμένη Λιλάντα Λυκιαρδοπούλου.

Τα τραγούδια αποπνέουν μια διάθεση εκτόνωσης και αισιοδοξίας που δικαιολογείται απόλυτα για τη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία. Οι αναφορές στα σκοτεινά χρόνια που προηγήθηκαν είναι εμφανείς και επίμονες. Μερικά από αυτά τα τραγούδια ακούστηκαν αρκετά στην εποχή τους. Ξεχωρίζουν οι "Ληστές", το "Δόξα Θεέ" που αποτέλεσε και τη μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία του δίσκου, ο "Αυλός", το "Σπίτι" και η "Αγάπη" με τη θαυμάσια largo μελωδία της.

Ο δίσκος αποτελεί μεταγραφή από παλιό μου βινύλιο που έχω φυλάξει σε καλή κατάσταση, οπότε ο ήχος είναι πολύ καθαρός. 
Σημειώνω επίσης ότι το πανέμορφο εξώφυλλο αποτελεί σύνθεση του ζωγράφου Σπύρου Βασιλείου.

Σόλων Μιχαηλίδης: Αρχαϊκή Σουίτα (1972)

Η "Αρχαϊκή σουίτα" αποτελεί ένα από τα γνωστότερα έργα του Σόλωνα Μιχαηλίδη (1905-1979), γραμμένο στην "κυπριακή" του περίοδο, το 1954 στη Λεμεσό. Πρόκειται για οργανική τετραμερή σύνθεση για φλάουτο, όμποε, άρπα και ορχήστρα εγχόρδων. Περιλαμβάνει τα μέρη: 1. Απλή προσφορά (Lento), 2. Τερψιχόρη (Allegro), 3. Δημόδοκος (Lento), 4. Οδυσσέας (Allegro poco moderato). O τίτλος του έργου υποδηλώνει και το χαρακτήρα του μουσικού του ύφους. Είναι ένα έργο με αναφορές στην αρχαία ελληνική μουσική κι αυτό τονίζεται και από τα ηχοχρώματα που αναβλύζουν από τα συγκεκριμένα μουσικά όργανα, αλλά και από τους τίτλους των επιμέρους κινήσεων που αντλούνται από τον ομηρικό κόσμο. 

Η πρώτη εκτέλεση του έργου έγινε το 1962 στην Αθήνα υπό τη διεύθυνση του Αντίοχου Ευαγγελάτου, ενώ η παρούσα ηχογράφηση πραγματοποιήθηκε το 1972 με τη συμμετοχή της Ορχήστρας του Φεστιβάλ Αίγινας που διηύθυνε ο Sayard Stone. Συμμετείχαν επίσης οι σολίστ: Claude Chieulet στο όμποε, U. Ruttiman στο φλάουτο και Αλίκη Κρίθαρη στην άρπα. 

Ο δίσκος συμπληρώνεται με δύο συνθέσεις του διεθνούς κλασικού ρεπερτορίου: Το Κοντσέρτο για Βιολί αρ.6 από τον κύκλο των 12 κοντσέρτων opus 4 ("La stravaganza") του Antonio Vivaldi και τη δημοφιλέστατη "Μικρή Νυχτερινή Μουσική" (Eine kleine Nachtmusik) του Wolfgang Amadeus Mozart. Σολίστ στο βιολί είναι ο Marvin Ziporyn.

Σόλων Μιχαηλίδης, Γιάννης Ρίτσος: Ύμνος και θρήνος για την Κύπρο (1975)

Ο Σόλων Μιχαηλίδης (1905-1979) υπήρξε πατριαρχική μορφή της εθνικής κυπριακής μουσικής σχολής με κυρίαρχη παρουσία κατά τη μεταπολεμική περίοδο τόσο στη Μεγαλόνησο, όσο και στην Ελλάδα, όπου εγκαταστάθηκε οριστικά μετά το 1957 με την ανάληψη της διεύθυνσης του Κρατικού Ωδείου Θεσσαλονίκης και το διορισμό του δυο χρόνια αργότερα ως αρχιμουσικού της νεοσύστατης Συμφωνικής Ορχήστρας Βορείου Ελλάδος. Το έργο του υπήρξε πολυδιάστατο και καλύπτει όλες τις μουσικές φόρμες (έργα φωνητικά, συμφωνικά, δωματίου, χορωδιακά, πιανιστικά κλπ.), ενώ υπήρξε και πολυγραφότατος μουσικολόγος.

Το 1975 ο Σόλων Μιχαηλίδης ήταν ο πρώτος που μελοποίησε το ελεγειακό ποίημα του Γιάννη Ρίτσου "Ύμνος και Θρήνος για την Κύπρο", γραμμένο το 1974, αμέσως μετά την τραγωδία της τουρκικής εισβολής. Και λέω ήταν ο πρώτος, γιατί το έργο μελοποιήθηκε αμέσως μετά (1976) και από αρκετούς άλλους συνθέτες (Μιχάλης Τερζής, Γιώργος Κοτσώνης, Ανδρέας Ανδρέου). 

Η σύνθεση του Μιχαηλίδη έχει τη μορφή καντάτας για βαρύτονο, μικτή χορωδία και ορχήστρα (ή εναλλακτικά πιάνο) και πρωτοεκτελέστηκε τον Νοέμβριο του 1975 στις κυριότερες κυπριακές πόλεις (Λευκωσία, Λεμεσός, Λάρνακα, Πάφος) υπό τη διεύθυνση του συνθέτη με τη συμμετοχή της Χορωδίας Άρης Λεμεσού, του βαρύτονου Τζων Μοδινού και της πιανίστριας Έλενας Λαμάρη-Παπαδοπούλου.

Η έκδοση του δίσκου από τη CBS το 1975 περιλαμβάνει το έργο στην πρώτη του πλευρά, ενώ η δεύτερη πλευρά περιλαμβάνει δύο σύντομα φωνητικά έργα ("Χαίρε Μαρία", "Η προσευχή του ταπεινού" σε ποίηση Ζαχαρία Παπαντωνίου) κι ένα συμφωνικό ποίημα με τίτλο "Κυπριακή Ελευθερία", γραμμένο το 1959.

Γιώργος Κριμιζάκης: Με αγάπη (1977)

Ο Γιώργος Κριμιζάκης (γενν. 1943) εμφανίστηκε στη δύση του νεοκυματικού ρεύματος και παρουσίασε έντονη δισκογραφική δραστηριότητα στις δεκαετίες του '70 και '80, σημειώνοντας κατά καιρούς αρκετές εμπορικές επιτυχίες, με αποκορύφωμα τη συνεργασία του στους σατιρικούς δίσκους του Χάρρυ Κλυνν. Ανήκει βέβαια στους ελάσσονες τραγουδοποιούς εκείνης της μεστής περιόδου με τραγούδια ελαφρολαϊκού κυρίως ύφους που ελάχιστα πλέον ακούγονται. 

Ο δίσκος "Με αγάπη" κυκλοφόρησε το 1977 και ήταν ο έκτος προσωπικός του. Περιλαμβάνει 12 απλά τραγουδάκια του συρμού, τα οποία είναι παντελώς άγνωστα, αφού και στην εποχή τους πέρασαν απαρατήρητα. Αν κάτι ίσως έχει ένα ειδικό ενδιαφέρον με τον συγκεκριμένο δίσκο είναι η παρουσία του καλού τραγουδιστή Δημήτρη Ζευγά στο κύκνειο άσμα του λίγο πριν από το άδικο τέλος της σύντομης ζωής του. Τραγουδούν επίσης η Αγνή και ο άγνωστος Γ. Χαλκιάς, ενώ ένα τραγούδι ερμηνεύει ο ίδιος ο συνθέτης. Οι στίχοι υπογράφονται από τον Γιάννη Κακουλίδη, τη Σώτια Τσώτου και τον Ανδρέα Ζαχαρόπουλο.

(c) LP | Victory | 1977 | πηγή: Δημ.Δημ.

Βασίλης Δημητρίου: Βασιλιάς Ληρ (2005)

Από την ιδιαίτερα παραγωγική συνεργασία του συνθέτη Βασίλη Δημητρίου με το Εθνικό Θέατρο προέρχεται και η μουσική για την παράσταση του σεξπιρικού αριστουργήματος "Βασιλιάς Ληρ" που ανέβηκε το 2005 σε μετάφραση Ερρίκου Μπελιές και σκηνοθεσία Σλόμπονταν Ουνκόφσκι με μια πλειάδα σπουδαίων ηθοποιών της νεότερης γενιάς, μεταξύ των οποίων οι: Δημήτρης Καταλειφός, Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, Μαρία Ναυπλιώτου, Δανάη Σκιάδη, Μαρία Κεχαγιόγλου και Θανάσης Ευθυμιάδης.

Δημήτρης Λάγιος, Αντώνης Καλογιάννης: Εδώ που γεννηθήκαμε (1983)

Δημήτρης Λάγιος - Φώντας Λάδης

Εδώ που γεννηθήκαμε

Αντώνης Καλογιάννης

(c) Polydor, 1983 

_________________________

Αμέσως μετά τον "Ήλιο τον Ηλιάτορα" (1982), την πρωτόλεια δισκογραφική του κατάθεση, ο συνθέτης Δημήτρης Λάγιος (1952-1991) παρουσίασε μέσα στο 1983 δύο λαϊκούς δίσκους: Τον "Άη Λαό" με τη Σωτηρία Μπέλλου και το "Εδώ που γεννηθήκαμε" με τον Αντώνη Καλογιάννη.

Με τους δύο αυτούς δίσκους ο πρόωρα χαμένος συνθέτης έδειξε καθαρά το ταλέντο του και στο λαϊκό τραγούδι, παρόλο που στη συνέχεια το εγκατέλειψε για πιο λόγιες και έντεχνες κατευθύνσεις. 

Στο δίσκο "Εδώ που γεννηθήκαμε" θα βρούμε μερικά πολύ όμορφα τραγούδια, όπως το "Τι κι αν δεν ξέρω πώς σε λένε" και "Τα μάτια σου που κλαίνε". Οι στίχοι του έμπειρου Φώντα Λάδη, γνωστού για τις συνεργασίες του με τον Μάνο Λοΐζο, τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Θάνο Μικρούτσικο. Είναι στίχοι απλοί και άμεσοι με εμφανή κοινωνικό προσανατολισμό. 

Η φωνή του Αντώνη Καλογιάννη βρίσκεται σε πλήρη ακμή και υπηρετεί με συγκινητική εκφραστικότητα τα ενδιαφέροντα αυτά τραγούδια.

Βασίλης Δημητρίου: Λυσσασμένη γάτα (1998)

ΒΑΣΙΛΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
Λυσσασμένη Γάτα
του Τένεσι Ουίλιαμς
(ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ, 1998)

__________________________

Είναι γνωστό το ιδιαίτερο ενδιαφέρον του συνθέτη Βασίλη Δημητρίου (1945-2015) για τη σκηνική μουσική, τη μουσική δηλαδή που συνοδεύει έργα με εικόνα στις τρεις βασικές της εκδοχές: Θέατρο, κινηματογράφος και τηλεόραση. Σ' αυτόν τον τομέα έχει αφιερώσει το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της συνθετικής του δραστηριότητας και κατά κανόνα με πολύ αξιόλογα αποτελέσματα.

Ο συγκεκριμένος δίσκος είναι μια σπάνια έκδοση του Εθνικού Θεάτρου και περιλαμβάνει τη μουσική για το έργο "Λυσσασμένη Γάτα" (Cat on a Hot Tin Roof) του μεγάλου Αμερικανού θεατρικού συγγραφέα Tennessee Williams (1911-1983). Το έργο γράφτηκε το 1955, ενώ τρία χρόνια αργότερα μεταφέρθηκε με μεγάλη επιτυχία στον κινηματογράφο από τον σπουδαίο σκηνοθέτη Richard Brooks με πρωταγωνιστές την Elizabeth Taylor και τον Paul Newman (1958).

O Βασίλης Δημητρίου έγραψε εννέα όμορφα ορχηστρικά θέματα για την ομώνυμη παράσταση του Εθνικού Θεάτρου κατά τη σεζόν 1997-8. Την παράσταση σκηνοθέτησε ο Ανδρέας Βουτσινάς σε μετάφραση της Μαριλένας Γεωργιάδου. Έπαιξαν οι ηθοποιοί: Δάνης Κατρανίδης, Φιλαρέτη Κομνηνού, Άγγελος Αντωνόπουλος, Ρένια Λουιζίδου, Γιάννης Καρατζογιάννης και Μιράντα Ζαφειροπούλου. Πιάνο παίζει ο συνθέτης.