Αντίλογος στον Δημήτρη Δημητριάδη

Είναι ένα από τα συμπτώματα της κρίσης και τούτο: Διάφοροι λόγιοι αίφνης "ανακαλύπτουν" το εμετικό πρόσωπο της ελληνικότητάς τους και στρέφονται με μίσος εναντίον της! Σκηνοθέτες (Βασίλης Παπαβασιλείου), συγγραφείς (Σώτη Τριανταφύλλου), μουσικοί (Λεωνίδας Καβάκος), πανεπιστημιακοί, ηθοποιοί κλπ, επιδίδονται σ' ένα αγώνα δρόμου, για να αποδείξουν την ευτέλεια ενός λαού που ζούσε πάντα στην ψευδαίσθηση της υπεροχής του, η οποία ήδη έχει καταρρεύσει με τον πλέον θορυβώδη τρόπο.

Εκείνη όμως η δήλωση που ξεπέρασε κάθε όριο και δεν μπορεί να περάσει ασχολίαστη είναι αυτή που εκτοξεύθηκε από τη γραφίδα του θεσσαλονικιού συγγραφέα Δημήτρη Δημητριάδη. Μεταξύ άλλων άκρως γραφικών και συνάμα εξοργιστικών, γράφει: «Ανήκω σε έναν λαό τον οποίο βδελύσσομαι. Το βδέλυγμα είναι αυτός ο λαός. Ο ελληνικός λαός. Ο ελληνικός λαός είναι ένα βδέλυγμα… Βρίσκεται σε πλήρη διαθεσιμότητα, για να γεννάει μόνο τέρατα…(...) η απόλυτη σύμπνοια των βδελυγμάτων, τα αλληλοκαθρεφτιζόμενα εμέσματα. Ο λαός αυτός πρέπει να τιμωρηθεί για αυτό που είναι. Η τιμωρία του πρέπει να είναι ισοδύναμη με τη βδελυρότητά του: συντριπτική…»!!!

Ο Δημητριάδης επιμένει μονολιθικά εδώ και 40 χρόνια στην ίδια εμμονική του υπεροψία απέναντι στο απείκασμα του εαυτού του, ώστε πλέον μόνο ως γραφική φιγούρα της εγχώριας πνευματικής ελίτ μπορώ να τον προσλάβω. Είναι αλήθεια ότι εκείνο το πρωτόλειο κείμενο, με το οποίο συστήθηκε στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό στα τέλη του '70 ("Πεθαίνω σα χώρα"), επηρέασε καθοριστικά το νεανικό μου βηματισμό και διαμόρφωσε ένα καλούπι σκέψης αυστηρά σφυρηλατημένο και άκαμπτο. Όμως η πνευματική αυτή ακαμψία μόνο στρεβλώσεις επέφερε στη θεώρηση των πραγμάτων και γιαυτό πλέον απορρίπτω στοχασμούς που εκφράζονται μ' αυτή τη διαχρονική εμμονικότητα. Εν τέλει δε διστάζω να απολογηθώ για πολλά στοιχεία του εαυτού μου, αλλά διόλου για το ότι είμαι Έλληνας, δηλαδή άνθρωπος με συγκεκριμένα ελαττώματα και πλεονέκτηματα, χωρίς να με ενδιαφέρει τι από τα δύο υπερισχύει. Και έχω πλέον αντιληφθεί ότι αντέχω σε οποιαδήποτε σύγκριση με κάθε άλλο λαό, γιατί μπορώ να συμβιβάζομαι με τις αδυναμίες μου και να μην αντιδρώ συμπλεγματικά εκεί που υστερώ.