Ο Γιάννης Ρίτσος
(1909-1990) είναι ένας από τους περισσότερο μελοποιημένους ποιητές μας
με βασικό συνδιεκδικητή της πρώτης θέσης τον Οδυσσέα Ελύτη. Βοήθησε
βέβαια σ' αυτό η αμεσότητα του λόγου και των μηνυμάτων της ποίησής του
και μαζί η άμεση διασύνδεσή της με την ταραγμένη ιστορική συγκυρία, η
οποία εν πολλοίς αποτέλεσε και τη θεματολογική της αφετηρία. Έτσι ο
Ρίτσος θεωρείται ο κατεξοχήν πολιτικός ποιητής μας και γιαυτό μέσα από
τις μουσικές που ντύθηκαν οι στίχοι του πέρασε στις πλατιές μάζες και
τραγουδήθηκε όσο κανένας άλλος.
Ειδικότερα η σχέση της ποίησης του Γιάννη Ρίτσου με τη στροφή του Μίκη Θεοδωράκη προς το απλό τραγούδι στο ξεκίνημα της δεκαετίας του '60 αποτέλεσε ένα από το κορυφαία πολιτισμικά γεγονότα αυτού του τόπου κατά τον περασμένο αιώνα! Σ' αυτό το οριακό σημείο η ιστορική αφετηρία του λεγόμενου έντεχνου τραγουδιού ορίζεται από την ηχογράφηση του "Επιτάφιου" το 1960, η οποία άνοιξε διάπλατα τη λεωφόρο της ακμής του τραγουδιού μας στις δεκαετίες του '60 και του '70. Ο Μίκης Θεοδωράκης κράτησε μια σταθερή και μακροχρόνια σχέση με το έργο του ποιητή και οι καρποί αυτής της σχέσης υπάρξαν πολυσήμαντοι. Θυμίζω τους βασικούς: "Ρωμιοσύνη" (1966), "Τα 18 Λιανοτράγουδα" (1973), "Οι γειτονιές του κόσμου" (1978).
Είναι πολλοί οι συνθέτες που κατέφυγαν στην ποίηση του Γιάννη Ρίτσου, πέρα από τον Θεοδωράκη. Κυρίως όμως τρεις: Ο Νίκος Μαμαγκάκης με τα "11 Λαϊκά τραγούδια του Γιάννη Ρίτσου" (1972) και "Εαρινή Συμφωνία" (1990), ο Θάνος Μικρούτσικος με τα "Καντάτα για τη Μακρόνησο" (1976), "Αντιθέσεις" (1985), "Του απείρου εραστής" (2001) και "Ο σχοινοβάτης" (2004) και ο Χρήστος Λεοντής με το "Καπνισμένο τσουκάλι" (1975) και "Πρωινό άστρο" (2011). Πληθώρα άλλων ολοκληρωμένων μουσικών συνθέσεων σε ποίηση Γιάννη Ρίτσου καταγράφονται στην ελληνική δισκογραφία, όπως των Γιώργου Κοτσώνη, Σπύρου Σαμοΐλη, Μιχάλη Τερζή, Μάριου Τόκα, Τερψιχόρης Παπαστεφάνου, Σωτήρη Σακελλαρόπουλου, Σαράντη Κασσάρα και πολλών άλλων.
Ειδικότερα η σχέση της ποίησης του Γιάννη Ρίτσου με τη στροφή του Μίκη Θεοδωράκη προς το απλό τραγούδι στο ξεκίνημα της δεκαετίας του '60 αποτέλεσε ένα από το κορυφαία πολιτισμικά γεγονότα αυτού του τόπου κατά τον περασμένο αιώνα! Σ' αυτό το οριακό σημείο η ιστορική αφετηρία του λεγόμενου έντεχνου τραγουδιού ορίζεται από την ηχογράφηση του "Επιτάφιου" το 1960, η οποία άνοιξε διάπλατα τη λεωφόρο της ακμής του τραγουδιού μας στις δεκαετίες του '60 και του '70. Ο Μίκης Θεοδωράκης κράτησε μια σταθερή και μακροχρόνια σχέση με το έργο του ποιητή και οι καρποί αυτής της σχέσης υπάρξαν πολυσήμαντοι. Θυμίζω τους βασικούς: "Ρωμιοσύνη" (1966), "Τα 18 Λιανοτράγουδα" (1973), "Οι γειτονιές του κόσμου" (1978).
Είναι πολλοί οι συνθέτες που κατέφυγαν στην ποίηση του Γιάννη Ρίτσου, πέρα από τον Θεοδωράκη. Κυρίως όμως τρεις: Ο Νίκος Μαμαγκάκης με τα "11 Λαϊκά τραγούδια του Γιάννη Ρίτσου" (1972) και "Εαρινή Συμφωνία" (1990), ο Θάνος Μικρούτσικος με τα "Καντάτα για τη Μακρόνησο" (1976), "Αντιθέσεις" (1985), "Του απείρου εραστής" (2001) και "Ο σχοινοβάτης" (2004) και ο Χρήστος Λεοντής με το "Καπνισμένο τσουκάλι" (1975) και "Πρωινό άστρο" (2011). Πληθώρα άλλων ολοκληρωμένων μουσικών συνθέσεων σε ποίηση Γιάννη Ρίτσου καταγράφονται στην ελληνική δισκογραφία, όπως των Γιώργου Κοτσώνη, Σπύρου Σαμοΐλη, Μιχάλη Τερζή, Μάριου Τόκα, Τερψιχόρης Παπαστεφάνου, Σωτήρη Σακελλαρόπουλου, Σαράντη Κασσάρα και πολλών άλλων.
CD/LP Collection | 2001 | mp3 @320 | Αυτοσχέδια Εξώφυλλα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου