Το όνομα του τραγουδοποιού Νίκου Λαρυγγάκη το πιθανότερο είναι να μη λέει τίποτε σ' ένα σημερινό ακροατή, ίσως και σ' ένα της προηγούμενης γενιάς, δυστυχώς. Αυτή είναι η μοίρα των διακριτικών δημιουργών που δεν έκαναν ποτέ το μεγάλο "μπαμ" της εμπορικότητας και περιορίστηκαν στην τέχνη τους σεμνά κι αθόρυβα. Σ' αυτή την κατηγορία θα κατέτασσα τον Νίκο Λαρυγγάκη.
Τρεις προσωπικούς δίσκους είναι ολόκληρη η δισκογραφική προσφορά του καλλιτέχνη. Ο πρώτος είχε τίτλο "Πράσινο αεράκι" και κυκλοφόρησε το 1985 από την Πανδώρα. Το 1987 μας έδωσε την πιο φιλόδοξη δουλειά του, τα "Πτερά του Μοντεζούμα", βασισμένη σε ποίηση του Ανδρέα Εμπειρίκου. Κι έκλεισε οριστικά τους λογαριασμούς του με τη δισκογραφική βιομηχανία το 1992 με το δίσκο "Άτακτο παιδί".
Ο Νίκος Λαρυγγάκης τυπικά ανήκει στη μεγάλη γενιά των τραγουδοποιών μας, με την ουσιώδη όμως διαφορά ότι προηγήθηκε εκείνης της λαμπρής φουρνιάς που ξεπετάχθηκε στη δεκαετία του '90 (Μάλαμας, Παπακωνσταντίνου, Περίδης κλπ.). Θα τον έβαζα δίπλα στον Βαγγέλη Γερμανό ως ένα είδος συνεχιστή του και ως προάγγελο του πολύ προσωπικού ύφους ενός Φοίβου Δεληβοριά. Ήταν από τους πρώτους που συνταίριασαν με συνέπεια τον ροκ ήχο με τον ελληνικό στίχο. Στοιχεία άλλωστε που βρίσκουμε από την πρώτη κιόλας δουλειά του, το "Πράσινο αεράκι", όπου διαπλέκονται με πολύ λειτουργικό τρόπο ηλεκτρικά όργανα με ακουστικά (φλάουτο, κλασική κιθάρα), ακόμη και παραδοσιακά (ούτι). Μουσική, στίχοι και ερμηνεία, όλα δικά του. Μαζί του ακούγονται και οι φωνές φίλων του, ενώ στην ενορχήστρωση είχε τη συνδρομή του Άρη Παυλή.
Ο δίσκος πλέον είναι δυσεύρετος και φυσικά εκτός εμπορίου.
(c) LP | ΠΑΝΔΩΡΑ | 1985 | πηγή: d58
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου