Συνεχίζοντας την παρουσίαση εκλεκτών Ελλήνων σολίστ θα σταθούμε σήμερα σε μιαν όχι και τόσο γνωστή, αλλά σίγουρα σημαντική δεξιοτέχνη του πιάνου, την Πάρρυ Δερέμπεη-Παπασταύρου (γενν. 1942), σύζυγο του βιολοντσελίστα Ελευθέριου Παπασταύρου (1920-2008), με τον οποίο άλλωστε υπήρξε εκλεκτό ντούο στην εκτέλεση έργων της λόγιας μουσικής για πιάνο και βιολοντσέλο. Η δράση της κατά τις δεκαετίες του '60 και '70 είχαν αποσπάσει διθυραμβικά σχόλια από τη διεθνή κριτική. Ιδού τι έγραφε εκείνη την εποχή ο Γάλλος κριτικός Φρανσουά Βελλάρ: «Η μουσική μόρφωσις της Πάρρυ Δερέμπεη, που απέκτησε στο Ωδείον Αθηνών και κατόπιν στην Βιέννη, της επιτρέπει να αποδίδει κάθε έργο με τον πιο πιστό τρόπο. Μία τεχνική άμεμπτη, οι λεπτομέρειες με απόλυτη ακρίβεια. Στις Παραλλαγές και την Φούγκα σ’ ένα θέμα του Χαίντελ του Μπραμς, για τις οποίες η Κλάρα Σούμαν εδήλωνε ότι υπερέβαιναν τις δυνάμεις της, η Πάρρυ Δερέμπεη κυριαρχεί επ’ αυτών και κατά το γράμμα και κατά το πνεύμα». Την ίδια εποχή Άγγλοι κριτικοί στους Times και τη Daily Telegraph μιλούσαν για «ελληνικό κατόρθωμα τεχνικής» και δε φείδονταν επαίνων, όπως: «Διαύγεια, ευχέρεια και αμετάβλητος ευχάριστος ποιότης του ήχου εχαρακτήρισαν το παίξιμο της Ελληνίδος πιανίστας Δίδος Δερέμπεη. Η ειλικρινά απόλυτα πιανιστική ενατένισις της νεαρής Ελληνίδος πιανίστας ουδέποτε εξένισε, αλλά αντιθέτως εδικαίωσε με το πάρα πάνω τον συμπατριώτη της συνθέτη Χατζιδάκι στα πρελούντια των Ελληνικών λαϊκών χορών».
Η μνεία του ονόματος του Μάνου Χατζιδάκι, ο οποίος τότε, στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του '60, ήταν ήδη διάσημος για το όσκαρ τραγουδιού που είχε αποσπάσει το 1961, έχει να κάνει βέβαια με το έργο Για μια μικρή λευκή αχιβάδα, το οποίο καταγράφεται ως η πρώτη σύνθεσή του στον επίσημο κατάλογο της εργογραφίας του. Στην πραγματικότητα ο συνθέτης είχε ήδη καταθέσει τις πρώτες του συνθέσεις για το θέατρο από το 1944 ξεκινώντας με το θεατρικό του Αλέξη Σολομού "Ο τελευταίος ασπροκόρακας", ενώ ακολούθησαν πολλές ακόμη θεατρικές μουσικές ως το 1947 που άρχισε να συνθέτει την "Αχιβάδα", έργο για σόλο πιάνο σε μορφή σουίτας αποτελούμενης από πέντε πρελούδια και πέντε χορούς σε ζευγαρωτή διάταξη. Το έργο μάλιστα παρουσίασε στο διεθνές κοινό ο διάσημος Αμερικανός πιανίστας Julius Katchen, για να αναγκάσει μια γνωστή Ελληνίδα τεχνοκριτικό της εποχής τα γράψει στην εφημερίδα Τα Νέα (20/1/1949): "Δε θα συγχωρήσω ποτέ τον εαυτό μου ότι το νέο αυτό μουσικό ελληνικό δαιμόνιο που ονομάζεται Μάνος Χατζιδάκις μού το παρουσίασε χθες στο πρόγραμμα του ρεσιτάλ του ένας ξένος (εννοεί τον Julius Katchen) με τις εκτελέσεις μιας σειράς από δέκα συνθέσεις που συγκλόνισαν τον κόσμο σαν μια αποκάλυψη...".
Αν και στη δισκογραφία καταγράφονται πάμπολλες εγγραφές του έργου, είναι παράδοξο ότι ο ίδιος ο συνθέτης δεν υπογράφει καμία! Η πρώτη δισκογράφησή του έγινε το 1954 από τον Γιάννη Παπαδόπουλο (μαζί με το έργο "Έξι λαϊκές ζωγραφιές") και ακολούθησε η εκτέλεση της Πάρρυς Δερέμπεη είναι η δεύτερη και κυκλοφόρησε το 1962 από τη Philips, για να έρθει δυο χρόνια αργότερα η τρίτη εκτέλεση με τη Μαρίκα Παπαϊωάννου, ενώ στα πιο πρόσφατα χρόνια ξεχωρίζουν οι εκτελέσεις της Δανάης Καρά (1989) και της Ντόρας Μπακοπούλου (2000).
Ο δίσκος της Δερέμπεη συμπληρώνεται και με τρεις ξένες πιανιστικές συνθέσεις και συγκεκριμένα με δυο θέματα του Franz Liszt (1811-1886), δηλαδή το "La leggerezza" (η δεύτερη από τις τρεις σπουδές κοντσέρτου) και μια Étude (Σπουδή) βασισμένη σε ένα θέμα του Niccolo Paganini (1782-1840), καθώς και ένα "Πρελούδιο" του σημαντικού Ρώσου (Σοβιετικού) συνθέτη Sergei Prokofiev (1891-1953).
(c) LP | Philips | 1962 | Πηγή: Κ.Φώτης/d58
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου