.jpg)
Από τη διάσημη λυρική ερμηνεύτρια Έλενα Σουλιώτη που είδαμε χθες, περνάμε σε μια μεγάλη κυρία της νεότερης γενιάς του ελληνικού τραγουδιού, τη Μελίνα Κανά (Κανατά), η οποία γεννήθηκε σαν σήμερα στις 29 Μαΐου 1966 και από τις αρχές της δεκαετίας του '90 βρίσκεται σταθερά στην κορυφή του ελληνικού πενταγράμμου με πλούσια ήδη προσωπική δισκογραφία μέσα από σημαντικές και πολύ ετερόκλητες συχνά συνεργασίες.
Η πρώτη ουσιαστικά αξιόλογη δισκογραφική της κατάθεση ήρθε το 1991 ως βασική ερμηνεύτρια του κύκλου τραγουδιών Μυστικά τραγούδια του Νίκου Μαμαγκάκη και του Μιχάλη Γκανά, ενώ ακολούθησαν ως το τέλος της ίδιας δεκαετίας πολύ σημαντικές στιγμές από τη συνεργασία της με τρεις κυρίως συνθέτες, τον Νίκο Ξυδάκη, τον Σωκράτη Μάλαμα και τον Θανάση Παπακωνσταντίνου. Με εντατικούς ρυθμούς συνέχισε και τα επόμενα χρόνια να δίνει αδιαλείπτως το δισκογραφικό της παρών δίπλα σε εκλεκτούς δημιουργούς, όπως ο Ορφέας Περίδης, ο Κώστας Καλδάρας, ο Λουδοβίκος των Ανωγείων, ο Στάμος Σέμσης, ο Παντελής Θαλασσινός, ο Χρήστος Νικολόπουλος και άλλοι.
Συνθέτοντας ένα μικρό πορτρέτο της Μελίνας Κανά προτίμησα να περιοριστώ στην πρώτη και σημαντικότερη δεκαετία της καριέρας της (1991-2000) και μάλιστα αποκλειστικά και μόνο με υλικό από τις σκόρπιες συμμετοχές της σε διάφορους δίσκους εκείνης της περιόδου αποφεύγοντας όλες τις προσωπικές δουλειές της ή και εκείνες όπου συμμετείχε ως βασική ερμηνεύτρια μαζί με άλλους τραγουδιστές, όπως ο δίσκος του Νίκου Μαμαγκάκη που προαναφέραμε. Έχω επιλέξει συνολικά 24 τραγούδια που καλύπτουν σχεδόν ολοκληρωμένα το σκόρπιο αυτό υλικό, το οποίο υπογράφουν οι συνθέτες και τραγουδοποιοί: Σωκράτης Μάλαμας, Νίκος Ξυδάκης, Πέτρος Δουρδουμπάκης, Μιχάλης Χριστοδουλίδης, Σπύρος Χατηνικολάου, Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Κώστας Καλδάρας, Ορφέας Περίδης και Λουδοβίκος των Ανωγείων. Ανάμεσά τους και δυο παραδοσιακά τραγούδια της Χαλκιδικής, ιδιαίτερης πατρίδας της ερμηνεύτριας, από το άλμπουμ Ημερολόγιο (1995) του Νίκου Ξυδάκη.
.jpg)
(c) CD Collection | Lyra, Minos, AKTH, WEA | 1991-2000 | Πηγή: d58
2 σχόλια:
Μεγάλη κυρία ελλείψει καλύτερης. Ευτύχησε από άποψη ρεπερτορίου αλλά φωνητικά ήταν και είναι μέτρια. Θυμάμαι και συμφωνώ με τις κρίσεις που διατύπωνε επανειλημμένως ο Γιώργος Παπαδάκης για τα φωνητικά χαρίσματα της συγκεκριμένης τραγουδίστριας στο Δίφωνο. Ιδανική δε είναι η περιγραφή της Στέλλας Βλαχογιάννη: η Μελίνα Κανά είναι μια συνηθισμένη φωνή σαν αυτές που ακούς σε μια παρέα με κιθάρες σε ένα καράβι. Τίποτα τα ιδιαίτερο.
Δεν συμφωνώ. Η Μελίνα Κανά δεν είναι τυχαία στην κορυφή εδώ και 30 χρόνια. Είναι δυνατόν να την έχει επιλέξει τυχαία ένας Νίκος Μαμαγκάκης και μάλιστα σε δύο ολοκληρωμένες δουλειές; Είναι επίσης δυνατόν να μην εκτιμούσε τα φωνητικά της προσόντα ένας τόσο εκλεκτικός δημιουργός, όπως ο Νίκος Ξυδάκης; Ούτε δέχομαι το "ελλείψει καλύτερης" ως μομφή, δεδομένου ότι η γενιά της Κανά μας έδωσε πολλές αληθινά σπουδαίες γυναικείες φωνές, όπως η αδελφή της, η υπέροχη Λιζέτα Καλημέρη, αλλά και η Σοφία Παπάζογλου και η Γιώτα Νέγκα.
Γνωρίζω τις απόψεις του αείμνηστου Γιώργου Παπαδάκη κι έχω αναφερθεί πολλές φορές σε διάφορες αναρτήσεις μου στις αιρετικές και συχνά ισοπεδωτικές του απόψεις, με τις οποίες διαφωνώ κάθετα. Είναι ο ίδιος άλλωστε που διέγραψε με μια μονοκονδυλιά ολόκληρο το Νέο Κύμα ως ένα ανούσιο είδος ανάλαφρου τραγουδιού που μόνο τη νύστα προκαλεί λησμονώντας ότι εκεί μέσα γεννήθηκε ένας Διονύσης Σαββόπουλος, ένας Νότης Μαυρουδής κι ένας Γιάννης Σπανός με τις αριστουργηματικές του "Ανθολογίες". Αν δεν κάνω λάθος μάλιστα, είχε σε πολύ μικρή εκτίμηση τις συνθετικές ικανότητες ακόμη κι ενός Θάνου Μικρούτσικου! Η περίπτωσή του μου θυμίζει την παροιμία: Όσα δε φτάνει η αλεπού...
Δημοσίευση σχολίου