Ταπεινό requiem για έναν αγνό άνθρωπο...

Επαμεινώνδας Κωστούλας  (1933-2013)

Ένας αγνός άνθρωπος του μόχθου και της καθαρής ματιάς.
Δεν είχε ποτέ λογομαχήσει με κανέναν, εκτός ίσως από τον εαυτό του.
Ήταν πάντα αισιόδοξος και με τρόπο μαγικό το μετέδιδε και στους άλλους.
Εργάτης της ζωής από τα πρώτα χρόνια του βίου του ίσαμε τα τελευταία.
Ένας επιδέξιος άνθρωπος που μπορούσε να μαστορέψει
και να σκαρώσει απίθανα πράγματα, χρήσιμα ή διακοσμητικά.
Ο μικρός του κήπος ήταν ένας μικρός παράδεισος.
Δεν πήγε στο σχολείο, αλλά γνώριζε καλά ανάγνωση και γραφή.
Ανάμεσα στα φτωχικά μικροπράγματα που άφησε στο σπιτικό του
ήταν και μια ποιητική συλλογή με σημειώσεις και υπογραμμίσεις!
Είχε πάντα έναν κρυφό καημό να σιγοτρώει τα σωθικά του:
Ότι τα παιδιά του, οι δυο του γιοι, ζούσαν πολύ μακριά του
και δεν μπόρεσε ποτέ να τους χαρεί όσο θα το ήθελε.
Για πρώτη φορά ίσως έμοιαζε το πένθος που συνόδευσε τη φυγή του
τόσο αυθόρμητο κι απροσποίητο.
Ένας τέτοιος άνθρωπος δε γίνεται να σβηστεί απ' τη μνήμη και την καρδιά μου.
Αντίο, αγαπημένε μου πατέρα...