Αφορμή
για το παρακάτω σχόλιο έλαβα από την
πρόσφατη («Ελευθεροτυπία», Σάββατο, 26/4/2014) επιφυλλίδα με τίτλο "Ιδιώνυμο" * του Πορφύριου, που δεν είναι άλλος από τον
σεβαστό δάσκαλο Κώστα Γεωργουσόπουλο.
Θέλω,
πριν απ’ όλα, να δηλώσω το βαθύ θαυμασμό και την εκτίμησή μου στον αγαπητό
κύριο Γεωργουσόπουλο ή καλύτερα Κ. Χ. Μύρη, μιας και η εκτίμησή μου έχει να κάνει με
την καλλιτεχνική και δημιουργική του πλευρά ήδη από τα νεοκυματικά χρόνια, αλλά
κυρίως από τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’70, τότε που η συνεργασία του με
τον Γιάννη Μαρκόπουλο πλούτισε το νεοελληνικό πολιτισμό με κορυφαία
αριστουργήματα, όπως το «Χρονικό» και
η «Ιθαγένεια», αλλά και λίγο αργότερα, όταν η σύντομη συνεργασία του με την Ελένη Καραΐνδρου απέφερε τον
εμβληματικό κύκλο τραγουδιών «Η μεγάλη
αγρυπνία», χωρίς να ξεχνώ φυσικά την τεράστια συμβολή του στο χώρο του θεάτρου
τόσο ως μελετητή όσο και ως μεταφραστή.
Με
δεδομένη λοιπόν την εκτίμησή μου για τον σημαντικό πνευματικό άνθρωπο σε συνδυασμό με την
επαγγελματική μας συγγένεια, μιας και τυγχάνει να είμαι ενεργός εκπαιδευτικός, ομολογώ
πως αισθάνθηκα τεράστια απογοήτευση από τη συγκεκριμένη επιφυλλίδα, η οποία σχολιάζει,
ακροθιγώς έστω, την κακοδαιμονία της εν Ελλάδι σύγχρονης δημόσιας εκπαίδευσης.
Ας
μού επιτρέψει λοιπόν να πω ότι έχω την προσδοκία από έναν τέτοιον
άνθρωπο να μην αντιμετωπίζει έτσι επιδερμικά και αφ’ υψηλού ένα τόσο σοβαρό και
πολυσύνθετο φαινόμενο, όπως η δημόσια εκπαίδευση, ταυτιζόμενος απροκάλυπτα με
μια αυταρχική πολιτική ηγεσία που βαρύνεται ήδη με εγκληματικές παρεμβάσεις, οι
οποίες απειλούν να καταβυθίσουν αύτανδρο το άμοιρο σκάφος του δημόσιου σχολείου και
των λειτουργών του. Όχι, δε θέλω να παίξω κάποιο ρόλο υπερασπιστή των
χρεοκοπημένων συνδικαλιστικών πρακτικών κι ούτε παραβλέπω τις αναμφισβήτητες ευθύνες
του συναφιού μου! Αλλά διαμαρτύρομαι που με τόση ευκολία από τη γραφίδα ενός πνευματικού ανθρώπου προσυπογράφεται η θλιβερή επωδός που παιανίζουν
ανεύθυνα οι ραψωδοί της εξουσίας επαναλαμβάνοντας μονότονα πως για όλα φταίει ο
δασκαλάκος** της μαχόμενης εκπαιδευτικής καθημερινότητας!
Πιο
συγκεκριμένα λοιπόν, έχω την προσδοκία και την απαίτηση από σας, κύριε Γεωργουσόπουλε, να μην υιοθετείτε
άκριτα τη φτηνή επικοινωνιακή προπαγάνδα για το δήθεν υπουργικό ενδιαφέρον, για
παράδειγμα, να καλυφθούν οι χαμένες μαθητοώρες λόγω των μαθητικών καταλήψεων (τις οποίες
καταδικάζω χωρίς περιστροφές), ενώ οφείλετε να γνωρίζετε ότι πολλαπλάσιες ώρες
χάθηκαν και δυστυχώς εξακολουθούν να χάνονται λόγω έλλειψης καθηγητών σε πάμπολλες
σχολικές μονάδες με απόλυτη ευθύνη των αρμοδίων! Έχω την προσδοκία να μη δίνετε και τόση βάση στις μεθοδευμένες επιθέσεις κατασυκοφάντησης του δασκάλου, όταν, για παράδειγμα, ο αρμόδιος υφυπουργός ανερυθρίαστα εκτοξεύει το χονδροειδές ψεύδος ότι στις καταλήψεις οι εκπαιδευτικοί κάθονται στα σπίτια τους και πληρώνονται, αν και γνωρίζει καλά πως παρευρίσκονται υποχρεωτικά (άλλως καταγράφονται ως αδικαιολογήτως απόντες) στον αύλειο χώρο πασχίζοντας να συνδιαλλαγούν με τους μαθητές, ώστε ν' ανοίξει το σχολείο, ενώ συχνά πραγματοποιούν ακόμη και υπαίθριες συνεδριάσεις του συλλόγου!
Έχω την προσδοκία να αντιλαμβάνεστε πως η επιφυλακτικότητα όλων των εκπαιδευτικών στο θέμα της αξιολόγησης δεν έχει να κάνει μόνο με ιδεοληπτική εμμονή ή και παραδοχή της ανεπάρκειάς τους, όπως τόσο βολικά διατείνονται οι συκοφάντες, αλλά πολύ περισσότερο με την αμφισβήτηση των σκοπιμοτήτων που υποκρύπτει.
Έχω την προσδοκία να γνωρίζετε πως πίσω από το εύστοχο κλισέ που επιστρατεύετε ως κατακλείδα του κειμένου σας («όπου κλείνει ένα σχολείο ανοίγει μια φυλακή») κρύβεται η αληθινή ευθύνη εκείνων που ήδη τα τελευταία 3-4 χρόνια έχουν καταργήσει περίπου το 20% των σχολικών μονάδων στην επικράτεια αποκλειστικά και μόνο με οικονομίστικα και διόλου με εκπαιδευτικά και παιδαγωγικά κριτήρια! Άραγε ποιος πνευματικός άνθρωπος αυτού του τόπου ύψωσε φωνή διαμαρτυρίας γι’ αυτήν την εκφυλιστική πολιτική;
Όσο κι αν η ανεπαρκής συνδικαλιστική ηγεσία έχει σταθεί ανίκανη ν'
αναδείξει την αληθινή πραγματικότητα στο χώρο της παιδείας, την ώρα που τα ΜΜΕ έχουν υψώσει έναν τεράστιο
παραμορφωτικό φακό μεταξύ σχολείου και κοινωνίας, αυτό δε δίνει το ηθικό δικαίωμα σ’ έναν σκεπτόμενο και πολύπειρο άνθρωπο με
προοδευτικό πνεύμα ν' αγνοεί την αμείλικτη πραγματικότητα και να συνθέτει
αντιεκπαιδευτικά λιβελλογραφήματα επιβραβεύοντας εμμέσως και τροφοδοτώντας με επιχειρήματα τους στυγερούς θύτες
της άμοιρης δημόσιας εκπαίδευσης…
* Δείτε το δημοσίευμα του Κ. Γεωργουσόπουλου
**Αυτός ο "δασκαλάκος" είναι που κάποτε είχε υμνήσει με τόση συμπάθεια ο κύριος Γεωργουσόπουλος στο "Χρονικό" του:
