Δε χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις η Πόπη Αστεριάδη, μια από τις ωραιότερες φωνές της δεκαετίας του '60, ταυτισμένη αρχικά με το ρεύμα του Νέου Κύματος, αλλά και με ενδιαφέρουσα πορεία στη συνέχεια μέσα από συμμετοχές της σε αξιόλογους δίσκους του Μιχάλη Τερζή, του Λίνου Κόκοτου και άλλων. Πάντως, όπως ήταν επόμενο, μετά το τέλος της δεκαετίας του '70 η πορεία της ήταν πλέον φθίνουσα, γιατί οι εποχές άλλαξαν και τα φωνητικά στάνταρ απαιτούσαν αλλιώτικες φωνές.
Παρόλα αυτά η ίδια επέμεινε και κρατήθηκε στο προσκήνιο με νύχια και με δόντια σημειώνοντας κατά καιρούς κάποιες αξιοπρόσεκτες δισκογραφικές εξάρσεις. Έτσι ήρθε το 1989 ο προσωπικός δίσκος "Αφετηρία" με δεκατρία τραγούδια του Αλέξη Παπαδημητρίου γραμμένα σε μετεξελιγμένο ελαφρολαϊκό ύφος με ανάλαφρη ενορχήστρωση και ρυθμικές μελωδίες που γαργαλάνε ευχάριστα το αφτί, αλλά δεν αφήνουν πίσω τους κανένα αποτύπωμα.
Σημειώνω ότι οι στίχοι γράφτηκαν από τους Σώτια Τσώτου, Ιφιγένεια Γιαννοπούλου, Μαρί Μωραΐτη και Θέμη Τασούλη. Την τραγουδίστρια συνοδεύουν σε δυο τραγούδια ο Μανώλης Μητσιάς και ο Γιώργος Δανέζης, ενώ στα φωνητικά συμμετέχουν η Λία Βίσση και η Κατερίνα Αδαμαντίδου.
Εκ των υστέρων μοιάζει ανεξήγητη η εμπλοκή της υπέροχης αυτής ερμηνεύτριας σε ένα τόσο κατώτερο της φωνής της ρεπερτόριο πέρα από την πεζή ανάγκη της καλλιτεχνικής επιβίωσης. Σίγουρα ο δίσκος αυτός δεν τη χαρακτηρίζει, αφού άλλωστε η ίδια έτσι κι αλλιώς έδρεψε σημαντικές δάφνες στο παρελθόν, αρκετές για να τη θυμόμαστε πάντα με αγάπη.
(c) LP | Athenaeum | 1989 | πηγή: tzil./d58
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου