Άλλη μια θλιβερή είδηση ήρθε σήμερα να προστεθεί στις σκοτεινές σελίδες αυτού του καλοκαιριού. Έφυγε από τη ζωή η αγαπημένη της νιότης μας, η υπέροχη ερμηνεύτρια του Νέου Κύματος Αρλέτα στα 72 της χρόνια. Δυστυχώς το τελευταίο διάστημα πέρασε σοβαρές περιπέτειες με την υγεία της, ώσπου σήμερα ήρθε το οριστικό τέλος. Αν η Βίκυ Μοσχολιού, κατά το χαρακτηρισμό του Μάνου Χατζιδάκι, ήταν το βιολοντσέλο του ελληνικού τραγουδιού, θα τολμούσα να πω ότι η Αρλέτα με οδηγούσε στα ηχοχρώματα των ξύλινων πνευστών. Πιο κοντά στο φαγκότο.
Η Αρλέτα λοιπόν, κατά κόσμον Αργυρώ-Νικολέτα Τσάπρα, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1945 και σπούδασε ζωγραφική στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών.
Αναδείχθηκε στη σημαντικότερη και διαχρονικότερη ερμηνεύτρια του λεγόμενου "Νέου Κύματος", αν και δεν αποτελεί, νομίζω, το τυπικότερο δείγμα αυτού του μουσικού ρεύματος, καθώς προσωπικά θεωρώ αντιπροσωπευτικότερη τη φωνή της Καίτης Χωματά.
Το ξεκίνημά της σημειώθηκε το 1966 με το τραγούδι "Μια φορά θυμάμαι" του Γιάννη Σπανού σε στίχους Γιώργου (Παπα)στεφάνου. Ο Σπανός της έγραψε αρκετά και όμορφα τραγούδια εκείνη την πρώτη περίοδο, ενώ παράλληλα η ίδια άρχισε να παρουσιάζει και δικές της συνθέσεις. Ο Σπανός είναι επίσης ο συνθέτης που, μετά την παρακμή του Νέου Κύματος, επανέφερε την Αρλέτα στο προσκήνιο στα μέσα της δεκαετίας του '70 με τον σπουδαίο δίσκο "Τρίτη Ανθολογία", μετά τον οποίο ξεκινά η δεύτερη, άκρως ενδιαφέρουσα, καριέρα της Αρλέτας στο ελληνικό τραγούδι που συνεχίστηκε μέχρι σήμερα.
Αυτός εδώ είναι ο πρώτος προσωπικός της δίσκος και φέρει για τίτλο το όνομά της, ενώ για υπότιτλο έχει: "Η Αρλέτα με την κιθάρα της". Στην αρίθμηση των προσωπικών της δίσκων αυτός μπορεί να πάρει τον αριθμό 1, ενώ ακολούθησαν άλλοι τέσσερις μέχρι το 1970 (Αρλέτα 2, Στο ρυθμό του αγέρα, 12+1 τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι, Έξι μέρες), ένας κάθε χρόνο, και μ' αυτούς ολοκληρώνει τον νεοκυματικό της κύκλο.
Πρόκειται ουσιαστικά για μια συλλογή με τραγούδια που κυκλοφόρησαν σκόρπια στις 45 στροφές την ίδια εποχή. Τα περισσότερα είναι εξαιρετικά τραγούδια, από τα ωραιότερα της νεοκυματικής εποχής, όπως: "Μια φορά θυμάμαι" (Γιάννη Σπανού), "Τις άδειες νύχτες" και "Τώρα θ' ανοίξω τα φτερά" του Γιώργου Κοντογιώργου και "Το πέτρινο χαμόγελο" του Νίκου Χουλιαρά. Εδώ επίσης θα βρούμε και 4 όμορφα τραγούδια του Νότη Μαυρουδή σε στίχους του Γιάννη Κακουλίδη και του Άκου Δασκαλόπουλου.
Συνολικά πρόκειται για ένα εξαιρετικό σύνολο τραγουδιών με λιτή οργανική υποστήριξη (σόλο κιθάρα) που τους δίνει μια ομοιογένεια, ενώ η εκφραστική βαθιά φωνή της Αρλέτας τα κάνει ν' ακούγονται με πολύ ενδιαφέρον και ισχυρή νοσταλγική διάθεση, μέχρι σήμερα.
Σημειώνω ότι η νεότερη ψηφιακή επανέκδοση του δίσκου (2010) είναι εμπλουτισμένη με δύο επιπλέον σπάνια τραγούδια του Νίκου Χουλιαρά ("Τα πελαγίσια όνειρα", "Η μέρα τέλειωσε").
(c) LP | Lyra | 1966 | πηγή: d58
2 σχόλια:
Κρίμα!Χαρακτήρισε μια εποχή και γι' αυτό άξιζε η παρουσία της.
Μικρό βιογραφικο:Αργυρώ-Νικολέτα «βαφτισμένη» Αρλέτα από το νονό και θείο της… Ξεκίνησε την ενασχόληση με τη μουσική και το τραγούδι για να βγάζει χρήματα για να ζωγραφίζει μα το «Τα μικρά παιδία» την έβαλε «στη φάκα»,όπως έχει πει η ίδια…Πλησίασε τη «Λύρα» επειδή εμπιστεύτηκε τη φάτσα του Γιώργου Παπαστεφανου,και πολύ καλά αποδείχτηκε ότι έκανε!!!Μόλις βγαίνει ο πρώτος δίσκος εμφανίζεται μαζί με τον Μαυρουδή και το Χουλιαρά στην μπουάτ «Νεφέλες» και συνδέεται αμέσως με το μουσικό ρεύμα του «Νέου Κύματος».Το 1970 της επιβάλλεται μουσική… αφωνία από τη χούντα των λαλημένων,η θλίψη απαγορευόταν ,όπως και η πολιτική σκέψη ,πλην της «Ελλάς ελλήνων φυλακισμένων»,ενώ η λογοκρισία ξεκίνησε ήδη από αυτόν το πρώτο μεγάλο δίσκο που κόπηκαν δυο τραγούδια,ένα του Σπανού κι ένα του Χουλιαρα.Από το 1985 μέχρι το 1990 πολεμά στα δικαστήρια τη «Λύρα» που με το θάνατο του Πατσιφά επιχείρησε να τη ρίξει κανονικά!!!(Νομίζω ότι το κέρδισε το δικαστήριο τελικά)
Δημοσίευση σχολίου