Πέμπτη 31 Αυγούστου 2017

Σωκράτης Βενάρδος, Νίκος Γκάτσος: Η Φάτνη (1970)

Η "Φάτνη" είναι ένα λαϊκό ορατόριο του Σωκράτη Βενάρδου για σόλο φωνές, αφηγητή, χορωδία και ορχήστρα. Βασίζεται σε κείμενο του άσημου Καταλανού ποιητή Joan Alavedra (1896-1981) μεταφρασμένο στα ελληνικά από τον Νίκο Γκάτσο. Μάλιστα το ίδιο κείμενο έχει μελοποιηθεί στην πρωτότυπη γλώσσα και από τον μεγάλο Ισπανό τσελίστα και συνθέτη Pablo Casals.
Το θέμα του έργου αναφέρεται στη γέννηση του Χριστού και στο προσκύνημα των βοσκών και των Μάγων δοσμένο με μια λαϊκή απλοϊκότητα. Το ίδιο απλή είναι και η μουσική προσέγγιση του Σωκράτη Βενάρδου, η οποία κινείται από τα καθαρά λαϊκά μονοπάτια μέχρι τις παρυφές της δυτικότροπης λόγιας μουσικής με αρκετές καλές στιγμές μελωδικού λυρισμού, αλλά και στομφώδεις εξάρσεις χορωδιακής μεγαλοπρέπειας.
Αφηγητής είναι ο Ιορδάνης Μαρίνος. Τα σολιστικά μέρη αποδίδουν μέλη της χορωδίας και μεταξύ αυτών ο βαρύτονος Θόδωρος Δημήτριεφ. Συμμετέχουν επίσης δυο καινούργιοι τότε λαϊκοί ερμηνευτές, ο Μανώλης Μητσιάς και η Δήμητρα Γαλάνη, στην πρώτη τους δισκογραφική εμφάνιση ως καλλιτεχνικό δίδυμο, πριν παγιωθεί η κοινή τους παρουσία τα κατοπινά χρόνια σε δίσκους του Μάνου Χατζιδάκι, του Λουκιανού Κηλαηδόνη, του Γιώργου Χατζηνάσιου ή του Λίνου Κόκοτου.
Τέλος, στο δίσκο συμμετέχουν πολυμελείς χορωδίες ανδρών και γυναικών υπό τη διεύθυνση του συνθέτη.
Να σημειώσω ότι ο δίσκος είναι δυσεύρετος και είναι η μοναδική δουλειά του συνθέτη που κυκλοφόρησε εκτός της ιδιωτικής του εταιρίας Ωδή.

(c) LP | EMI Columbia | 1970 | πηγή: Περικλής/d58

2 σχόλια:

Περικλής είπε...

Χε χε και ό,τι σκεφτόμουνα, βλέποντας ότι οι εδώ θησαυροί προέρχονται από διάφορες πηγές, "Τι κρίμα να μην έχω κάτι δυσεύρετο να συνεισφέρω κι εγώ!" (είχα κάποιους αιώνες να περάσω από αυτή τη γειτονιά μια που όπως ξέρεις ούτε άλλες γειτονιές δεν προφταίνω.) Και να που βλέπω ότι έστω κι έμμεσα τελικά έβαλα κι εγώ ένα ασήμαντο λιθαράκι.

Άαβας / d58 είπε...

Έχεις συνεισφέρει, Περικλή μου! Είναι και άλλες αναρτήσεις που έχουν τα ίχνη σου, όπως κι ολόκληρης της αγαπημένης μας Οδού και φυσικά της Ρεζέρβας...