Ο Βασίλης Νικολαΐδης, δικηγόρος στο επάγγελμα, είναι ένας πρωτοπόρος τραγουδοποιός της δεκαετίας του '80 βγαλμένος από εκείνη την υπέροχη φουρνιά που μας σύστησε το 1981 ο Μάνος Χατζιδάκις μέσα από τους ιστορικούς Αγώνες Ελληνικού Τραγουδιού της Κέρκυρας. Εκεί ο Νικολαΐδης παρουσίασε τα δυο πρώτα τραγούδια του ("Οδός Σανταρόζα", "Δωμάτιο χρωματιστό") και μάλιστα βραβεύτηκε.
Στη συνέχεια μας έδωσε τέσσερις προσωπικούς δίσκους: "Οδός Σανταρόζα" (1982), "Ελλάς" (1984), "Η νύχτα ήταν πάλι κάπου αλλού" (1989), "Ατασθαλίες" (1993). Κάπου εκεί σταμάτησε να γράφει καινούργια τραγούδια, αλλά δεν διέκοψε πλήρως τη σχέση του με τη δισκογραφία, αφού συνέχισε να γράφει στίχους για άλλους δημιουργούς, όπως οι Χάνομαι Γιατί Ρεμβάζω, ο Στάμος Σέμσης, ο Χρήστος Τσιαμούλης κι ο Γιώργος Καζαντζής.
Τα τραγούδια του Βασίλη Νικολαΐδη χαρακτηρίζονται από μια αφοπλιστική απλότητα με έντονες βιωματικές αναφορές, λιτότατη ενορχήστρωση, αφού μια κιθάρα μοιάζει υπεραρκετή συνήθως, ενώ τα διατρέχει ένας διαρκής υποδόριος και αυτοϋπονομευτικός σαρκασμός.
Τα χαρακτηριστικά αυτά είναι έκδηλα στην πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά του που ήρθε στον απόηχο των Αγώνων της Κέρκυρας. Ο δίσκος "Οδός Σανταρόζα" κυκλοφόρησε το 1982 από τη Minos με ένδεκα μπαλάντες που ερμηνεύει φυσικά ο ίδιος παίζοντας την κιθάρα του. Διαθέτει μια άκρως εκφραστική φωνή, απολύτως κατάλληλη για το ύφος των τραγουδιών του που μοιάζουν βγαλμένα από την παλιά γαλλική παράδοση ενός Ζορζ Μπρασένς.
(c) LP | Minos | 1982 | πηγή: ΟΟ/d58
1 σχόλιο:
Και οι 4 δίσκοι του άξιζαν να υπάρχουν.Κρίμα που δεν περπάτησαν.
Δημοσίευση σχολίου