Πέτρος Βαγιόπουλος, Μανώλης Ρασούλης: Γεια σου κυρ Εισαγγελέα (1997)

Η θεματολογία της στιχουργικής του Μανώλη Ρασούλη είχε ως κύριο χαρακτηριστικό της την απουσία κάθε είδους φραγμού και αναστολής, με αποτέλεσμα να απλώνεται με την ίδια ευκολία σε κάθε πεδίο, φανερό ή απόκρυφο, της ανθρώπινης ζωής, από απλές καθημερινές ιστορίες και αναφορές σε υπαρκτά πρόσωπα, γεγονότα και χώρους, μέχρι υπερβατικές ψυχαναλυτικές πτήσεις της οργιαστικής του φαντασίας. 

Δεν προξενεί λοιπόν εντύπωση ότι συχνά καταπιανόταν με μικρές ιστορίες της καθημερινότητας που τις μεταποιούσε με προσφυή τρόπο σε τραγούδια χυμώδη και απολαυστικά. Μια τέτοια ευκαιρία του δόθηκε το 1997 με ένα σκάνδαλο που συντάραξε την τότε ελληνική επικαιρότητα. Πρωταγωνιστής του ήταν ο εισαγγελέας Ρόδου Γιώργος Σακελλαρόπουλος και η ερωτική σχέση του με το τρανσέξουαλ μοντέλο Τζένη Χειλουδάκη, ένα γεγονός που μόλις γνωστοποιήθηκε, οδήγησε στην απομάκρυνση του εισαγγελέα από τη θέση του για λόγους ηθικής τάξης. 

Το ασυνήθιστο αυτό συμβάν στάθηκε η αφορμή να γράψει ο Ρασούλης το τραγούδι Γεια σου κυρ Εισαγγελέα σχολιάζοντας το σκάνδαλο με το δικό του τρόπο, ενώ ο σταθερός συνεργάτης του Πέτρος Βαγιόπουλος το έντυσε με μουσική, πάντα στο γνωστό λαϊκό του ύφος. Το τραγούδι αυτό αποτέλεσε τη βάση ενός δίσκου μικρής διάρκειας που εκδόθηκε την ίδια χρονιά από την Eros Music, όπου μάλιστα ακούγεται σε τρεις εκδοχές, δύο φωνητικές και μία οργανική, με ερμηνευτές τους Μπάμπη Τσέρτο, Οπισθοδρομικούς, Λάμπρο Καρελά, Ελένη Καλαϊτζίδου, Αντώνη Καφετζόπουλο και Πέτρο Βαγιόπουλο, ενώ ο δίσκος συμπληρώνεται με το τραγούδι "Βαλκανιζατέρ" με τη φωνή της Ελένη Βιτάλη, παρμένο από τον ομώνυμο δίσκο που είχε κυκλοφορήσει δυο χρόνια νωρίτερα.

Μάνος Λοΐζος, Γιώργος Νταλάρας: Αχ, χελιδόνι μου (2007)

Διακόπτοντας για λίγο τη ροή των τελευταίων μου παρουσιάσεων, θα ήθελα να ανοίξω μια αναγκαία παρένθεση, προκειμένου να αποτίσω τον οφειλόμενο φόρο τιμής σ' ένα σπουδαίο δημιουργό του "έντεχνου" λαϊκού τραγουδιού μας που έφυγε σαν σήμερα, στις 17 Σεπτεμβρίου του 1982 μόλις στα 45 του χρόνια. Φυσικά αναφέρομαι στον Μάνο Λοΐζο (1937-1982), έναν εμβληματικό δημιουργό με μικρό σε όγκο, αλλά μέγιστο σε ποιότητα έργο που γνωρίζει, 43 χρόνια ήδη, μιαν εντυπωσιακή υστεροφημία μέσα από τις συνεχείς επανεκτελέσεις των υπέροχων τραγουδιών του.

Επειδή ήδη στο Δισκοβόλο φιλοξενείται το σύνολο του πρωτότυπου έργου του συνθέτη, αλλά και πολλές μεταθανάτιες εκδόσεις, σκέφτηκα να επιλέξω γι' αυτό το μικρό αφιέρωμα ένα διπλό άλμπουμ που εξέδωσε η Minos-EMI το 2007 με τίτλο Αχ, χελιδόνι μου και με αποκλειστικό ερμηνευτή τον Γιώργο Νταλάρα, ο οποίος υπήρξε ο προνομιακός ερμηνευτής του, δίπλα στον Γιάννη Καλατζή, και στήριξε αποφασιστικά τη μεγαλειώδη καριέρα του σ' αυτά τα τραγούδια, είτε στις πρώτες και αξεπέραστες εκτελέσεις τους, είτε και στις πολλαπλές ζωντανές τους ηχογραφήσεις.

Η έκδοση χωρίζεται σε δύο διακριτές ενότητες, από τις οποίες η πρώτη περιλαμβάνει αποκλειστικά τραγούδια σε στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου, ο οποίος ήταν αχώριστος συνεργάτης και στενός φίλος του συνθέτη ως το τέλος του βίου του, ενώ η δεύτερη ενότητα στηρίζεται κυρίως σε στίχους του παλιού φίλου του συνθέτη Φώντα Λάδη. 

Πιο συγκεκριμένα, ο πρώτος δίσκος περιλαμβάνει δέκα τραγούδια στις αυθεντικές τους εκτελέσεις από τους δίσκους: Ο Σταθμός (1968), Θαλασσογραφίες (1970), Ο μέτοικος (1971) και Νάχαμε, τι νάχαμε (1972), καθώς και τρεις ζωντανές ηχογραφήσεις από τη μεγάλη συναυλία στο Ολυμπιακό Στάδιο (1985) κι ένα αφιέρωμα στον Λευτέρη Παπαδόπουλο στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (2006). Ένα από τα τραγούδια αυτά ("Αντίο φίλε") έχει μουσική του Χρήστου Νικολόπουλου.

Ο δεύτερος δίσκος περιλαμβάνει εννέα πρωτότυπα τραγούδια από το άλμπουμ Τα τραγούδια μας (1976), καθώς και μια ζωντανή ηχογράφηση πάλι από το Ολυμπιακό Στάδιο (1985) με το τραγούδι "Η μέρα εκείνη δε θ' αργήσει" που είχε πρωτοτραγουδήσει ο ίδιος ο συνθέτης με τη Δήμητρα Γαλάνη στο κύκνειο δισκογραφικό του άσμα Για μια μέρα ζωής (1980), ενώ σ' αυτή τη ζωντανή ηχογράφηση τη θέση του συνθέτη έχει πάρει ο Γιώργος Νταλάρας. Η έκδοση κρύβει στο φινάλε της και μια πολύ ευχάριστη έκπληξη, δυο ανέκδοτες ηχογραφήσεις με τα τραγούδια "Το δίχτυ" και "Ταξιδεύοντας" από τον κύκλο μελοποιημένης ποίησης Γράμματα στην αγαπημένη (εκδόθηκε μεταθανάτια, το 1983) σε ποίηση του Ναζίμ Χικμέτ (μετάφραση Γιάννη Ρίτσου), οι οποίες είχαν γίνει το 1973 ή 1974, όταν ο συνθέτης ετοίμαζε το έργο με τη φωνή του Γιώργου Νταλάρα, αλλά αυτό το σχέδιο δεν υλοποιήθηκε ποτέ. Μάλιστα το τραγούδι "Ταξιδεύοντας" διασώζεται μόνο σ' αυτή την εγγραφή, αφού δεν περιλήφθηκε στην επίσημη έκδοση του δίσκου.

Πέτρος Βαγιόπουλος, Μ. Ρασούλης: Με Καλαματιανό ρυθμό θα σε δούμε αναστημένη (1986)

Αφού πήρε το βάπτισμα του πυρός με το άλμπουμ Εσύ κι αν γίνεις υπουργός, εγώ θα σ' αγαπάω, αμέσως μετά ο λαϊκός συνθέτης Πέτρος Βαγιόπουλος μας έδωσε ένα καινούργιο δίσκο σύντομης διάρκειας με δύο τραγούδια σε στίχους και πάλι του Μανώλη Ρασούλη, την ίδια χρονιά που οι δυο σταθεροί συνεργάτες παρουσίασαν και το δεύτερο ολοκληρωμένο δίσκο τους με τίτλο Πότε Βούδας, πότε Κούδας που έκανε γνωστό τον συνθέτη στο πανελλήνιο.

Το 1986 λοιπόν κυκλοφόρησε από τη CBS ένα maxi single με τα τραγούδια: "Με καλαματιανό ρυθμό θα σε δούμε αναστημένη", "Οι κεραίες στα μπαλκόνια". Το πρώτο και γνωστότερο από τα δύο γράφτηκε με αφορμή το μεγάλο σεισμό των 6 βαθμών της κλίμακας ρίχτερ που σημειώθηκε στην περιοχή της Καλαμάτας στις 13 Σεπτεμβρίου 1986 και κόστισε τη ζωή σε 20 ανθρώπους. Ο στιχουργός προτίμησε μια εξωστρεφή ανάγνωση της τραγωδίας με μια έντονη διάθεση αισιόδοξης οπτικής. Τον ακολούθησε ο συνθέτης που δε θα μπορούσε παρά να γράψει μια μουσική σε καλαματιανό ρυθμό! Μάλιστα στην ερμηνεία του τραγουδιού συγκεντρώθηκε μια ολόκληρη παρέα με επικεφαλής την υπέροχη Μαρίζα Κωχ και μαζί της τον Αντώνη Βαρδή, τον συνθέτη και τον στιχουργό. Το δεύτερο (ωραιότατο) τραγούδι, γραμμένο σε νεορεμπέτικο ύφος, το ερμηνεύει ο ίδιος ο συνθέτης συνοδευόμενος από τους δυο μικρούς γιους του Χρήστο και Λευτέρη Βαγιόπουλο. Τα έσοδα από την πώληση του δίσκου διατέθηκαν για την ενίσχυση των σεισμοπαθών της Καλαμάτας.

Παρόλο που το 1986 στάθηκε μια γόνιμη χρονιά για τον συνθέτη, η χρονιά της καταξίωσής του στο ελληνικό πεντάγραμμο, παραδόξως στη συνέχεια χάθηκε από το προσκήνιο σχεδόν για μια δεκαετία, για να επανεμφανιστεί το 1994 με τρία τραγούδια στο δίσκο Στου κόσμου το τέρμα της Χριστίνας Μαραγκόζη, ενώ από την επόμενη χρονιά θα επανέλθει για τα καλά παρουσιάζοντας μια μεγάλη σειρά προσωπικών δίσκων έχοντας πάντα δίπλα του τον Μανώλη Ρασούλη.

Πέτρος Βαγιόπουλος, Μανώλης Ρασούλης: Εσύ κι αν γίνεις υπουργός... (1985)

Πρόλογος: Επανέρχομαι - μετά από ένα πολύ εξαντλητικό πενθήμερο με οικογενειακά τρεχάματα από τη Σάμο ίσαμε τα Γιάννενα - για να κλείσω μερικές εκκρεμότητες σχετικές με τα πρόσφατα δισκογραφικά αφιερώματα που παρουσίασα στο Δισκοβόλο.

Ας σταθούμε λοιπόν λίγο ακόμη στον λαϊκό δημιουργό Πέτρο Βαγιόπουλο μέσα από την πολύχρονη και ιδιαίτερα γόνιμη συνεργασία του με τον σπουδαίο στιχουργό Μανώλη Ρασούλη. Θυμίζω ότι ο Ρασούλης ήταν ο άνθρωπος που μας σύστησε τον Καρδιτσιώτη συνθέτη στις αρχές της δεκαετίας του '80, για να αποτελέσει τελικά μαζί του ένα αχώριστο δίδυμο στο ελληνικό πεντάγραμμο. Πρωτογνωρίστηκαν το 1983, όταν ο συνθέτης αποφάσισε να εγκατασταθεί μόνιμα στην Αθήνα εγκαταλείποντας το χώρο της ιδιωτικής εκπαίδευσης, όπου δραστηριοποιούνταν επαγγελματικά επί χρόνια διατηρώντας φροντιστήριο στο Βόλο. 

Η συνάντηση των δύο ανδρών σύντομα απέφερε τον πρώτο καλλιτεχνικό της καρπό με το άλμπουμ Εσύ κι αν γίνεις υπουργός, εγώ θα σ' αγαπάω που κυκλοφόρησε το 1985 από τη Lyra. Όπως επισημαίνει και ο στιχουργός στο σημείωμα που υπογράφει στο οπισθόφυλλο του δίσκου, η πρώτη αυτή μουσική εργασία του Πέτρου Βαγιόπουλου κάθε άλλο παρά τα χαρακτηριστικά ενός άγουρου και νεοφώτιστου δημιουργού αποκάλυπτε. Αντίθετα, είναι φανερή η βαθιά σχέση του με τους αυθεντικούς δρόμους του λαϊκού τραγουδιού, αλλά και η ευφυής προσαρμογή της μουσικής του με το ύφος και τον εκκεντρικό λόγο του στιχουργού. Έτσι προέκυψε ένα άρτιο αποτέλεσμα με δώδεκα καλογραμμένα και εύηχα λαϊκά τραγούδια σε μεγάλη ποικιλία ρυθμικών και μελωδικών σχημάτων, έστω κι αν το υλικό δεν ευτύχησε εμπορικά.

Κατ' απαίτηση του Ρασούλη, ως βασική ερμηνεύτρια του δίσκου επελέγη η αδελφή του Ανθή Κουφουδάκη, η οποία είχε μακρύ παρελθόν στο πάλκο, αν και δισκογραφικά παντελώς απούσα, αφού μόλις την προηγούμενη χρονιά συμμετείχε ως δεύτερη φωνή στο δίσκο Ναι στο ναι και ναι στο όχι του Ρασούλη, ενώ ο δίσκος του Βαγιόπουλου αποτελεί και τη μοναδική δισκογραφική της κατάθεση ως πρώτης φωνής. Στην ερμηνεία των τραγουδιών συμμετέχουν επίσης ο ίδιος ο Ρασούλης και ο συνθέτης, ο οποίος επιμελήθηκε και την ενορχήστρωση υποβοηθούμενος από τον Παναγιώτη Παπαδάτο.

Στην ορχήστρα συμμετέχουν εξαίρετοι μουσικοί, μεταξύ των οποίων οι Ναπολέων και Νίκος Μουλιάκος (μπουζούκι, μπαγλαμά, τζουρά), Παναγιώτης Καλαντζόπουλος (κιθάρα, λαούτο), Μαρία Ρεμπούτσικα (βιολί), Κώστας Στεφάνου (ακορντεόν) και Δημήτρης Γούσιος (βιολοντσέλο). Σημειώνω επίσης ότι ο δίσκος επανεκδόθηκε ψηφιακά το 2010 μαζί με Τα ποδοσφαιρικά (1988), το πρώτο από τα δύο άλμπουμ της συνεργασίας του Μανώλη Ρασούλη με τον συνθέτη Γιώργο Γαβαλά, με τον οποίο το 1990 μας έδωσε και το άλμπουμ Διπλά σακατεμένος πειρατής.

Πέτρος Βαγιόπουλος, Μανώλης Ρασούλης: Τι γυρεύεις μες στην Κίνα, Τσάκι Τσαν; (2000)

Με την αλλαγή του αιώνα ολοκληρώνεται και η έντονη δισκογραφική δραστηριότητα του Πέτρου Βαγιόπουλου που είχε ξεκινήσει το 1995 με το Βαλκανιζατέρ και είχε αποφέρει ήδη τέσσερις ολοκληρωμένους κύκλους τραγουδιών με τη σύμπραξη του Μανώλη Ρασούλη, ενώ στο ενδιάμεσο είχε προκύψει και μια πρώτη συνάντησή του με τον παλιό ευθυμογράφο στιχουργό Γιάννη Λογοθέτη (Αμήν και πότε, 1996) που λειτούργησε ως προάγγελος κι άλλων μελλοντικών συνεργασιών τους, όπως αυτή του 2012 με το δίσκο Πεινιάουου...! 

Το 2000 λοιπόν κυκλοφόρησε το άλμπουμ Τι γυρεύεις μες στην Κίνα, Τσάκι Τσαν; με δεκαπέντε τραγούδια που κινούνται στο πεδίο του λαϊκού ή έντεχνου λαϊκού ύφους. Εδώ ο Μανώλης Ρασούλης μοιάζει να αναπτύσσει ένα πολύ προσωπικό ιδεολογικό θεματολόγιο σαν ένα κράμα υπαρξιακών και ερωτικών ανησυχιών μέσα σε ένα πλαίσιο ενός ιδιότυπου ελληνοκεντρικού οικουμενισμού και σαν ένας απόηχος της κλασικής εποχής του λαϊκού μας τραγουδιού, στα οποία ανταποκρίθηκε πρόθυμα και πολύ εύστοχα με τη μουσική του ο συνθέτης δείχνοντας τη βαθιά σύνδεσή του με τον άναρχο ψυχοδιανοητικό κόσμο του στιχουργού. Θα έλεγα μάλιστα ότι αυτή η ιδιότυπη "χημεία" εδώ βρίσκει την καλύτερη στιγμή της, καθώς το αποτέλεσμα είναι ένας πολύ όμορφος και εύηχος δίσκος με θαυμάσια τραγούδια που μάλιστα ευτύχησαν και αντάξιων ερμηνειών από τον Μανώλη Μητσιά, τη Νένα Βενετσάνου, τον Ορφέα Περίδη, τη Γλυκερία, τον Δημήτρη Μπάση, τη Ναταλί Ρασούλη και, κατά τα συνήθη, των δύο δημιουργών, ενώ το ομότιτλο τραγούδι σε ρυθμό χιπ χοπ αποδίδουν τα Ημισκούμπρια.

Την ενορχήστρωση επιμελήθηκε ο Πέτρος Βαγιόπουλος, ενώ στο χορωδιακό σχήμα του φινάλε συμμετέχουν μεταξύ άλλων η Νίκη Τσαϊρέλη, η Μαρία Σπυροπούλου, ο Γιώργος Λίζος, ο Θανάσης Συλιβός, ο Παντελής Αμπαζής και ο Αλέξης Βάκης, ο οποίος έχει και τη διεύθυνσή της.

Μετά το δίσκο αυτό ο συνθέτης αραίωσε πολύ τη δισκογραφική του παρουσία, καθώς τον βρίσκουμε πλέον να περιορίζεται σε σκόρπιες συμμετοχές ή σε κάποια προσωπικά singles, με εξαίρεση την ολοκληρωμένη συνεργασία του με τον Γιάννη Λογοθέτη που προαναφέραμε.

Πέτρος Βαγιόπουλος, Μανώλης Ρασούλης: Στο νοηματουργείο (1998)

Η πέμπτη ολοκληρωμένη συνεργασία του δίδυμου Πέτρος Βαγιόπουλος και Μανώλης Ρασούλης ήρθε το 1998 με τον κύκλο τραγουδιών Στο νοηματουργείο που φέρει και το χαρακτηριστικό υπότιτλο Μάγκας επιζών, σαν να θέλει ο Ρασούλης θα απολογηθεί για τον απόλυτο τρόπο που είχε προεξοφλήσει κάμποσα χρόνια νωρίτερα ότι είχαν οριστικά χαθεί οι μάγκες, γιατί ...τους πάτησε το τρένο!

Ο δίσκος έχει πλούσιο περιεχόμενο με δεκατέσσερα συνολικά τραγούδια και τέσσερα οργανικά θέματα (για πρώτη φορά σε δίσκο του συνθέτη). Το κεντρικό τραγούδι του άλμπουμ "Ο μάγκας ζει στην πέμπτη εποχή" μας δίνεται σε τριπλή εκδοχή, μία οργανική και δύο χορωδιακές, από τις οποίες η συντομευμένη δεύτερη αποτελεί τον επίλογο του δίσκου. 

Το υλικό είναι κάπως ετερόκλητο, καθώς ουσιαστικά αποτελεί μια συλλογή τραγουδιών που γράφτηκαν μέσα στα προηγούμενα επτά χρόνια με παλιότερο το οργανικό "Χορός του παλικαριού" που ανατρέχει αρκετά πίσω, στα 1987. Ουσιαστικά λοιπόν έχουμε μια μίξη ρεμπέτικων, λαϊκών, έντεχνων, ακόμη και παραδοσιακών ρυθμικών στοιχείων που συγκροτούν πάντως ένα πολύ ενδιαφέρον ακρόαμα νεορεμπέτικης αισθητικής. Για την ερμηνεία του επιστρατεύτηκαν δύο ιδιαίτεροι ερμηνευτές, ένας παλιότερος με έντονη ρεμπέτικη προϊστορία, ο Γιώργος Ξηντάρης που υποδύεται κατά κάποιο τρόπο το ρόλο του παλιού μάγκα, και δίπλα του ο νεότερος μάγκας που τον υποδύεται ο Γιώργος Λίζος.

Ένα πολύ αξιόλογο σώμα εκλεκτών σολίστ υπό την καθοδήγηση του συνθέτη αποδίδει άρτια το υλικό. Μεταξύ αυτών ο Μανώλης Πάππος που παίζει μπουζούκι και μπαγλαμά, ο Βαγγέλης Καρίπης στα κρουστά, ο Βασίλης Δρογκάρης στο ακορντεόν και ο συνθέτης στην κιθάρα. Στο οργανικό μάλιστα "Ο χορός του παλικαριού" συμμετέχει ο Αχιλλές Περσίδης στο λαούτο και ο Χαράλαμπος Γαργανουράκης στη λύρα. Στην αυτοσχέδια χορωδία συμμετέχουν μεταξύ άλλων ο Μανώλης Ρασούλης, ο Αντώνης Καφετζόπουλος, η Αφεντούλα Ραζέλη, ο Αλέξης Βάκης και ο συνθέτης.

Πέτρος Βαγιόπουλος, Μανώλης Ρασούλης: Σελοτέιπ (1997)

Ένα χρόνο μετά το Βαλκανιζατέρ (1995) ο καλός τραγουδοποιός Πέτρος Βαγιόπουλος άνοιξε μια παρένθεση στην επίμονη συνεργασία του με τον στιχουργό Μανώλη Ρασούλη παρουσιάζοντας το άλμπουμ Αμήν και πότε (1996), όπου για πρώτη φορά συναντήθηκε με τον στιχουργό και τραγουδοποιό (και όχι μόνο) Γιάννη Λογοθέτη, με τον οποίο την επόμενη δεκαετία θα μας δώσει κι άλλα δείγματα της καλής χημείας που αναπτύχθηκε μεταξύ τους.

Το 1997 πάντως το δίδυμο Βαγιόπουλος - Ρασούλης επανήλθε δυναμικά με καινούργιο υλικό. Το άλμπουμ Σελοτέιπ μάλιστα είναι ένας γενναιόδωρος κύκλος με δεκαέξι καινούργια τραγούδια που διευρύνουν τα εκφραστικά μέσα του συνθέτη πέρα από τα στενά λαϊκά πλαίσια με όμορφες μελωδικές στιγμές. Κορυφαία όλων το ωραιότατο "Βαλς" που μάλιστα ακούγεται δυο φορές, μία στην αρχή ως πρόλογος κι άλλη μια στο τέλος ως επίλογος του δίσκου. Στην πραγματικότητα, όπως το επισημαίνει κι ο συνθέτης, αυτή η δουλειά μοιάζει να ανακεφαλαιώνει την ως τότε κοινή πορεία του με τον σπουδαίο στιχουργό που είχε ήδη καρποφορήσει στο παρελθόν με τρεις ολοκληρωμένες δουλειές, δηλαδή: Εσύ κι αν γίνεις υπουργός, εγώ θα σ' αγαπάω (1985), Πότε Βούδας, πότε Κούδας (1986) και Βαλκανιζατέρ (1995). Ευρηματική στιχοποιία, ενίοτε βασισμένη ακόμη και σε πραγματικά γεγονότα της εποχής, ρυθμοί και μελωδίες με έντονο το παρεΐστικο στοιχείο, όλα αυτά στοιχειοθετούν ένα πηγαίο ακρόαμα αυθεντικής καθαρότητας. 

Στην ερμηνεία των τραγουδιών και πάλι έχει επιστρατευτεί ένα εκλεκτό επιτελείο, όπως: Ορφέας Περίδης, Γλυκερία, Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας, Κώστας Μακεδόνας, Ανδρέας Καρακότας, Αγάθωνας Ιακωβίδης, Κατερίνα Σιάπαντα και φυσικά, όπως πάντα, ο συνθέτης και ο στιχουργός, ενώ το ντεμπούτο της κάνει η Ναταλί Ρασούλη, κόρη του Μανώλη Ρασούλη. Στα φωνητικά συμμετέχουν επίσης ο Στέλιος Φωτιάδης, ο Αλέξης Πάππος, η Ελένη Καλαϊτζίδου και ο ηθοποιός Αντώνης Καφετζόπουλος.

Πέτρος Βαγιόπουλος, Μανώλης Ρασούλης: Βαλκανιζατέρ (1995)

Τις καλές εντυπώσεις που άφησε ο δίσκος Πότε Βούδας, πότε Κούδας (1986) ο συνθέτης Πέτρος Βαγιόπουλος δε φάνηκε πρόθυμος να τις εξαργυρώσει βιαστικά με κάποια καινούργια δουλειά, αλλά αποτραβήχθηκε για ένα διάστημα από το προσκήνιο και περιορίστηκε σε μια μικρή συμμετοχή με τρία τραγούδια στον προσωπικό δίσκο της Χριστίνας Μαραγκόζη Στου κόσμου το τέρμα (1994). Ένα χρόνο μετά επανήλθε δυναμικά με μια μεγάλη σειρά νέων κύκλων τραγουδιών σε ετήσια σχεδόν  βάση επί μία συνεχή πενταετία (ως το 2000) που συνιστά την πιο γόνιμη περίοδο της καριέρας του. 

Ο πρώτος κύκλος αυτής της σειράς κυκλοφόρησε το 1995 με τίτλο Βαλκανιζατέρ βγαλμένο μέσα από την αστείρευτη και σκαμπρόζικη φαντασία του Μανώλη Ρασούλη, ο οποίος υπογράφει και πάλι τους στίχους των τραγουδιών. Υπενθυμίζω εδώ ότι δυο χρόνια αργότερα εκδόθηκε ο δίσκος Κρυφτό του Νίκου Πορτοκάλογλου με τη μουσική για την ταινία Βαλκανιζατέρ (το ομότιτλο τραγούδι ακούστηκε πολύ), χωρίς όμως να έχει καμία σχέση με το δίσκο του Βαγιόπουλου. 

Συνολικά δεκατρία τραγούδια κι ένα χορωδιακό φινάλε συνιστούν το σώμα του δίσκου που φυσικά κινείται πάντα στο ίδιο πλαίσιο του λαϊκού ήχου με "έντεχνες" πινελιές, κυρίως στο ενορχηστρωτικό επίπεδο που επιμελήγθηκε ο ίδιος ο συνθέτης σε συνεργασία με τον Πόλη Πιερρόπουλο. Για την ερμηνεία των τραγουδιών επιστρατεύτηκε ένα μεγάλο επιτελείο καθαρόαιμων λαϊκών ερμηνευτών, όπως η Ελένη Βιτάλη, η Γλυκερία, ο Αγάθωνας Ιακωβίδης, ο Λάμπρος Καρελάς, ο Θοδωρής Παπαδόπουλος και ο Πασχάλης Τερζής, καθώς και ερμηνευτών με πιο "έντεχνο" προσανατολισμό, όπως ο Ανδρέας Καρακότας και ο Πέτρος Γαϊτάνος. Και πάλι ο Μανώλης Ρασούλης εμφανίζεται και σε ρόλο ερμηνευτή αποδίδοντας δύο τραγούδια, καθώς και ο συνθέτης που ερμηνεύει το χαριτωμένο "Αθήνα κατεργάρα".

Πέτρος Βαγιόπουλος, Μανώλης Ρασούλης: Πότε Βούδας, πότε Κούδας (1986)

Με αφορμή τα σημερινά του γενέθλια περνάμε τώρα σε έναν άλλο τραγουδοποιό που ανέδειξε η δεκαετία του '80, ο οποίος κινήθηκε στο χώρο του λαϊκού ήχου ή αυτού που ο ίδιος κάποιες φορές το ονόμαζε "έντεχνο νεολαϊκό" τραγούδι. Αναφέρομαι στον Πέτρο Βαγιόπουλο, ο οποίος γεννήθηκε στους Σοφάδες Καρδίτσας στις 7 Σεπτεμβρίου 1949 και σπούδασε Μαθηματικός στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο και μάλιστα για κάμποσα χρόνια άσκησε το συγκεκριμένο επάγγελμα διατηρώντας ιδιωτικό φροντιστήριο στο Βόλο. Γύρω στο 1983 γνωρίστηκε με τον Μανώλη Ρασούλη κι αυτή η γνωριμία οδήγησε στην πρώτη κοινή δισκογραφική τους δουλειά με το άλμπουμ Εσύ κι αν γίνεις υπουργός, εγώ θα σ' αγαπάω (1985). 

Ο εμβληματικός στιχουργός Μανώλης Ρασούλης (1945-2011) έχει καταγραφεί πλέον στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού ως ο άνθρωπος που τάραξε τα λιμνάζοντα ύδατα του λαϊκού τραγουδιού σε μια εποχή που η κυριαρχία του μεταπολιτευτικού πολιτικού τραγουδιού φάνηκε να επισκιάζει τα πάντα. Η πρώτη "ανατρεπτική" κίνηση ήρθε το 1978 με τον ιστορικό δίσκο Η εκδίκηση της γυφτιάς που συνεχίστηκε αμέσως μετά με τα Δήθεν, αμφότερα σε μουσική του Νίκου Ξυδάκη. Λίγο αργότερα τη σκυτάλη πήρε ο Μάνος Λοΐζος με τα Τραγούδια της Χαρούλας (1979) κι αμέσως μετά ο Χρήστος Νικολόπουλος με τους κύκλους Οι κυβερνήσεις πέφτουνε, μα η αγάπη μένει (1981) και Παίξε Χρήστο επειγόντως (1982). Κι έτσι φτάνουμε στη συνάντηση του στιχουργού με τον Πέτρο Βαγιόπουλο, μια συνάντηση που θα αποβεί εξαιρετικά γόνιμη και θα διαρκέσει ως το τέλος της ζωής του αποφέροντας συνολικά γύρω στα 100 τραγούδια.

Η σημαντικότερη λοιπόν στιγμή αυτής της μακροχρόνιας συνεργασίας ήρθε το 1986 με το άλμπουμ Πότε Βούδας, πότε Κούδας που εκδόθηκε από τη CBS, αφού καμιά άλλη εταιρεία δε φάνηκε πρόθυμη να το εκδώσει, καθώς μάλιστα η αιρετική στιχουργία του Ρασούλη είχε ήδη ξεσηκώσει πολλές αντιδράσεις από συστηρητικούς κύκλους. Το ομότιτλο πάντως τραγούδι με τον εμβληματικό του τίτλο γνώρισε τεράστια επιτυχία συμβάλλοντας αποφασιστικά στην εδραίωση του νέου συνθέτη στο χώρο. Κι όπως ο ίδιος εξομολογήθηκε, το ιστορικό αυτό τραγούδι διαμορφώθηκε από συρραφή σκόρπιων στίχων του Ρασούλη που σταχυολόγησε ο συνθέτης μέσα από τη σατιρική-κριτική εφημεριδούλα "Αυγό" που εξέδιδε κατά καιρούς ο στιχουργός.

Ο δίσκος κινείται στο πλαίσιο του νέου αυτού λαϊκού ήχου που ήδη είχαν διαμορφώσει ο προκάτοχοι του Βαγιόπουλου που προαναφέραμε. Ρυθμοί άλλοτε εξωστρεφείς κι άλλοτε πιο χαμηλόφωνοι διαμορφώνουν ένα ετερόκλητο ακρόαμα που δεν είναι βέβαιο ότι μπορεί να αποσπάσει την αποδοχή όλων των μουσικόφιλων. Πάντως λυρικές στιγμές απέραντης τρυφερότητας κι ευαισθησίας, όπως το τραγούδι "Νιώσε με", δύσκολα μπορούν να συναντήσουν επιφυλάξεις. Ο Νίκος Παπάζογλου ερμηνεύει με αξεπέραστο τρόπο το ομότιτλο τραγούδι, ενώ σημαντική συμμετοχή στην ερμηνεία των τραγουδιών έχουν οι δυο δημιουργοί τους, ο Πέτρος Βαγιόπουλος και ο Μανώλης Ρασούλης, ο οποίος άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ξεκίνησε ως τραγουδιστής. Τραγουδούν επίσης η Γλυκερία, ο Λεωνίδας Βελής, ο Αντώνης Βαρδής και η Χριστίνα Μαραγκόζη.