Κώστας Χατζής: Αφιέρωμα (1982)

Η δεκαετία του '80 θεωρείται από πολλούς ως περίοδος ύφεσης του ελληνικού τραγουδιού μετά τη μεγαλειώδη ανάταση της εικοσαετίας που προηγήθηκε. Κι ένα από τα χαρακτηριστικά εκείνης της δεκαετίας ήταν η επιστροφή στο ένδοξο παρελθόν, η οποία εκφράστηκε με μια πλημμυρίδα επανεκτελέσεων και αναβιώσεων. Είναι η εποχή που ξεπετάγονται οι διάφορες ρεμπέτικες κομπανίες, αλλά και η εποχή της δυναμικής επιστροφής του ρετρό ελαφρού τραγουδιού. Χαρακτηριστικά παραδείγματα: Το 1980 η Βίκυ Μοσχολιού γνώρισε μεγάλη εμπορική απήχηση με τα αρχοντορεμπέτικα που ερμήνευσε στο δίσκο "Το τραμ το τελευταίο". Αμέσως μετά η Μαργαρίτα Ζορμπαλά ηχογράφησε δυο δίσκους με υλικό από την εποχή του ελαφρού τραγουδιού ("Πάμε σαν άλλοτε", "Ο εξαίρετος κ. Γιαννίδης"), η Αρλέτα μας παρουσίασε τις αισθαντικές ερμηνείες της στο "Ζητάτε να σας πω" και ο Γιάννης Πάριος τα "Ερωτικά του '50".

Μια ανάλογη λοιπόν ηχογράφηση μας έδωσε κι ο Κώστας Χατζής το 1982 με το δίσκο "Αφιέρωμα" που περιλαμβάνει σε μορφή ποτ-πουρί μια σειρά όμορφων ρετρό τραγουδιών με τις υπογραφές των μεγάλων δημιουργών του είδους: Χρήστος Χαιρόπουλος, Μιχάλης Σουγιούλ, Λεό Ραπίτης, Δημήτρης Κατριβάνος, Γιάννης Σπάρτακος, Τάκης Μωράκης, Γιώργος Μουζάκης, Νινή Ζαχά, Νίκος Γούναρης, Κώστας Καπνίσης. Είναι εμφανής η "χημεία" της ερμηνευτικής μανιέρας του Χατζή με το συγκεκριμένο υλικό και το αποτέλεσμα ακούγεται πολύ όμορφο. Την ορχηστρική συνοδεία επιμελήθηκε ο Κώστας Κλάββας.

Κώστας Χατζής: Τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη (1974)

Μέσα στη θεοδωρακική καταιγίδα που ενέσκηψε στην ελληνική δισκογραφία το 1974 με την αποκατάσταση της δημοκρατίας, κυκλοφόρησε κι ένας δίσκος με τραγούδια του μεγάλου συνθέτη ερμηνευμένα από τον Κώστα Χατζή, χωρίς βέβαια να κάνει ιδιαίτερη αίσθηση στη συγκεκριμένη συγκυρία, όπου το πολιτικό τραγούδι επικάλυπτε τα πάντα.

Πρόκειται για το άλμπουμ "Τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη" που εκδόθηκε από τη Philips, όπως άλλωστε ολόκληρη η δισκογραφία του Κώστα Χατζή. Στην πραγματικότητα βέβαια επρόκειτο για μια έκδοση κόντρα στο ρεύμα, αφού το περιεχόμενό της δεν είχε σχέση με τον κυρίαρχο τότε ήχο του Θεοδωράκη, το πολιτικό δηλαδή τραγούδι με τα επικά χαρακτηριστικά, αλλά επικεντρωνόταν στη λυρική πλευρά του δημιουργού με τραγούδια από το πρώτο μισό της δεκαετίας του '60. Το υλικό ερμηνεύεται ζωντανά από τον τραγουδιστή με τον ιδιαίτερο και τόσο χαρακτηριστικό δικό του τρόπο και είναι ηχογραφημένο στο διάστημα 1965-1966. Ο Χατζής έχει τον τρόπο να οικειοποιείται με μεγάλη ευκολία και τα πιο ετερόκλητα ακούσματα με τη φωνή και την κιθάρα του και να μας δίνει ένα αποτέλεσμα που είναι τελικά καθαρός "Χατζής" ανεξαρτήτως του συνθέτη! 

Φυσικά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Μίκης Θεοδωράκης υπήρξε από τους πρώτους συνθέτες που εμπιστεύθηκαν πρωτότυπα τραγούδια στον Κώστα Χατζή ("Πολιτεία Β'"), ενώ ήδη από τον πρώτο προσωπικό του δίσκο ("Ο Κώστας Χατζής παίζει και τραγουδά μαζί σας") ο τραγουδιστής επέλεξε τραγούδια του Μίκη στις ζωντανές του εμφανίσεις, πράγμα που έκανε ακόμη πιο δυναμικά στον δεύτερο ζωντανό του δίσκο το 1966 ("Ο Κώστας Χατζής παίζει και τραγουδά μαζί σας", αρ.2), του οποίου η δεύτερη πλευρά είναι η ίδια με την δεύτερη πλευρά του παρόντος δίσκου.

Ευαγόρας Καραγιώργης: 10 Χαϊκού του Γιώργη Παυλόπουλου

Το "χαϊκού" είναι ένας τύπος ποιητικής γραφής που μας έρχεται από την Ιαπωνία και κυριολεκτικά σημαίνει "αστείος στίχος", ενώ μορφολογικά χαρακτηρίζεται από την εναλλαγή τρίστιχων με 5, 7 και 5 συλλαβές. Η φόρμα αυτή βρήκε αρκετούς εκφραστές και στην ελληνική ποίηση με κορυφαία την περίπτωση του Γιώργου Σεφέρη. 

Στη μεταπολεμική σχολή ένας από τους εκπροσώπους της συγκεκριμένης ποιητικής φόρμας υπήρξε ο ποιητής Γιώργης Παυλόπουλος (1924-2008). Είναι ο ποιητής που διάλεξε ο Κύπριος συνθέτης Ευαγόρας Καραγιώργης, για να δοκιμάσει τη σύνθεση μελοποιημένου ποιητικού λόγου, και το αποτέλεσμα ήταν ένας μικρός κύκλος 10 "χαϊκού" σε χορωδιακή μορφή βασισμένος στην τεχνική των επαναλαμβανόμενων μουσικών μοτίβων ("λούπα"). Το έργο γράφτηκε το 2015 και πρωτοπαρουσιάστηκε από μια ρωσική χορωδία στην Αγία Πετρούπολη το 2016, όπου μάλιστα ηχογραφήθηκε. 

Πριν από λίγες μόλις ημέρες το έργο παρουσιάστηκε ζωντανά και στο πολιτιστικό κέντρο του αρχοντικού "Αξιοθέα" στη Λευκωσία με την επιμέλεια του Κύπριου ποιητή και κριτικού λογοτεχνίας Μιχάλη Πιερή.

Ευαγόρας Καραγιώργης: Κεντήματα (2017)

Όχι, δεν τελειώσαμε με την αναλογική δισκογραφία του Κώστα Χατζή, αλλά σήμερα θέλω να κάνω ένα μικρό διάλειμμα πριν σας κουράσω με τον ίδιο καλλιτέχνη, αλλά και για να σας παρουσιάσω μια εντελώς ιδιαίτερη δουλειά ενός πολύ ξεχωριστού δημιουργού που μας έρχεται από την Κύπρο.

Πρόκειται για τον συνθέτη Ευαγόρα Καραγιώργη (Πάφος, 1957), έναν ολοκληρωμένο μουσικό που εκπροσωπεί επάξια τη σύγχρονη μουσική σχολή της Μεγαλονήσου και μάλιστα με ένα έργο και μια δραστηριότητα που έχει διεθνή χαρακτηριστικά. Άλλωστε ο ίδιος γαλουχήθηκε μουσικά στη Νέα Υόρκη, όπου έζησε μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του '80 έχοντας μαθητεύσει πλάι σε μεγάλους συνθέτες της μουσικής πρωτοπορίας, όπως ο Philip Glass, ο Steve Reich και ο Brian Eno. Το 1992 κέρδισε το πρώτο βραβείο τραγουδιού σε σχετικό διαγωνισμό του ΡΙΚ, ενώ το έργο του - πλούσιο και πολυδιάστατο - καλύπτει ευρύ φάσμα της μουσικής, από το απλό τραγούδι μέχρι τη συμφωνική γραφή. Έχει γράψει μουσική για διάφορα θεατρικά σχήματα της Κύπρου, για την τηλεόραση και το ραδιόφωνο, έχει συνεργαστεί με πολλούς Έλληνες καλλιτέχνες, όπως ο Ψαραντώνης, ενώ έχει ήδη και μια πλούσια δισκογραφία.

Ένα από τα εντελώς ιδιαίτερα έργα του Ευαγόρα Καραγιώργη είναι τα "Κεντήματα", ένας κύκλος δώδεκα οργανικών συνθέσεων ηλεκτρονικής μουσικής με σαφή μινιμαλιστικά χαρακτηριστικά που δείχνουν τις επιρροές του από τους μεγάλους Αμερικανούς πρωτοπόρους του είδους στα χρόνια που βρισκόταν στη Νέα Υόρκη. Τα συγκεκριμένα συνθέματα χρονολογούνται στο διάστημα 1987-1988 και βασίζονται στην τεχνική της "λούπας", δηλαδή της επαναληπτικής χρήσης αλλεπάλληλων μουσικών μοτίβων με την υποστήριξη ηλεκτρονικού υπολογιστή.  Ωστόσο στο μουσικό τους υπόβαθρο ανιχνεύονται στοιχεία από το έντεχνο ελληνικό τραγούδι, αλλά και το ρεμπέτικο, τη βυζαντινή και την παραδοσιακή κυπριακή μουσική. 

Η δουλειά αυτή παρέμεινε για πολλά χρόνια στα συρτάρια του συνθέτη, μέχρι που "ανακαλύφθηκε" από φίλους του, οι οποίοι τον ενθάρρυναν να την εκδώσει σε ψηφιακό δίσκο, τον οποίο όλη αυτή η εξαιρετική παρέα είχε την καλοσύνη να μου κοινοποιήσει κι εγώ με τη σειρά μου με πολλή χαρά να τον μοιραστώ με όλους τους μουσικόφιλους του Δισκοβόλου!

Μια βραδιά στου Κώστα Χατζή (1972)

Όπως λέγαμε και χθες, από την αρχή της καριέρας του ο Κώστας Χατζής συνήθιζε να ηχογραφεί κάποιες βραδιές από τους μουσικούς χώρους όπου εμφανιζόταν ζωντανά μπροστά στο πιστό κοινό του και να δισκογραφεί αυτό το υλικό. Ήδη τα πρώτα του live είχαν κυκλοφορήσει στα μέσα της δεκαετίας του '60 με τους δυο κατά σειρά δίσκους υπό τον τίτλο "Ο Κώστας Χατζής παίζει και τραγουδά μαζί σας" (1965/1966). 

Το 1972 λοιπόν ηχογραφεί άλλο ένα ανάλογο μουσικό του πρόγραμμα από τις εμφανίσεις του στη μπουάτ Σκορπιός στην Πλάκα, εκεί όπου το 1976 θα γνωρίσει την αποθέωση με το μυθικό του "Ρεσιτάλ" έχοντας πλάι του τη Μαρινέλλα. Η συγκεκριμένη ηχογράφηση περιλαμβάνει ένα απάνθισμα από την μέχρι τότε δουλειά του Κώστα Χατζή, συνολικά 24 τραγούδια παιγμένα με την κιθάρα του και ερμηνευμένα εκφραστικότατα από τον ίδιο.

Ο Κώστας Χατζής παίζει και τραγουδά μαζί σας (1965/1967)

Επιστροφή σήμερα στο ξεκίνημα της δισκογραφικής καριέρας του Κώστα Χατζή, εκεί στα μέσα της δεκαετίας του '60, όταν το 1965 κυκλοφόρησε από τη Philips ο πρώτος προσωπικός του δίσκος 33 στροφών με τίτλο "Ο Κώστας Χατζής παίζει και τραγουδά μαζί σας".

Πρόκειται για μια σημαντική έκδοση που συγκεντρώνει υλικό από τις πρώτες σκόρπιες ηχογραφήσεις του Χατζή που είχαν κυκλοφορήσει σε 45άρια και περιλάμβαναν συνθέσεις μεγάλων δημιουργών, οι οποίοι του εμπιστεύτηκαν τραγούδια στο ξεκίνημά του, δηλαδή ο Μάνος Χατζιδάκις, ο Γιάννης Μαρκόπουλος, ο Σταύρος Ξαρχάκος και ο Χρήστος Λεοντής. Εδώ τα τραγούδια έχουν ηχογραφηθεί ζωντανά με τον Χατζή να τραγουδά παίζοντας την κιθάρα του. Αυτό είναι ιστορικά το πρώτο ηχογραφημένο live του καλλιτέχνη, ο οποίος άλλωστε έχει στηρίξει στις ζωντανές του εμφανίσεις μεγάλο κομμάτι της δισκογραφίας του με αποκορύφωμα το "Ρεσιτάλ", δέκα χρόνια αργότερα.

Αξιοσημείωτο ότι σ' αυτόν το δίσκο βρίσκουμε και μερικές από τις πρώτες συνθέσεις του ίδιου, τέσσερις συνολικά, από τις οποίες η τελευταία είναι ένα οργανικό flamenco, χορός που φαίνεται ότι ταιριάζει πολύ με την ιδιοσυγκρασία του. Οι ερμηνείες του έχουν πάντα αυτή την ξεχωριστή εκφραστική αμεσότητα, ειδικά στα τραγούδια του Χατζιδάκι, όπου ο νεαρός τότε καλλιτέχνης δεν διστάζει να αναμετρηθεί με μεγάλα ονόματα της εποχής προσφέροντας εντελώς πρωτότυπες και ακομπλεξάριστες ερμηνείες.

Κώστας Χατζής, Σπύρος Εξάρας: Για κλασική κιθάρα (1992)

Δεν είναι σπάνιες οι εκδόσεις οργανικών δίσκων που βασίζονται σε διασκευασμένες μελωδίες τραγουδιών που έγραψαν γνωστοί συνθέτες. Και μάλιστα στην κατηγορία αυτή δεν είναι σπάνιες οι διασκευές για κλασική κιθάρα, ένα όργανο που ίσως δεν είναι και τόσο δημοφιλές στο ελληνικό κοινό στην κλασική του εκδοχή, αλλά είναι γεγονός ότι το έχουν υπηρετήσει και συνεχίζουν να το υπηρετούν σπουδαίοι Έλληνες σολίστες, από τους παλιούς Δημήτρη Φάμπα, Γεράσιμο Μηλιαρέση, Βασίλη Τενίδη, Νότη Μαυρουδή ή το ζεύγος Ασημακόπουλου μέχρι τον Κώστα Γρηγορέα, τον Γεράσιμο Πυλαρινό, την Έλενα Παπανδρέου, την Εύα Φάμπα, τον Βαγγέλη Μπουντούνη, τον Γιώργο Μουλουδάκη, τον Κώστα Κοτσιώλη, τον Σπύρο Εξάρα και τον Παναγιώτη Μάργαρη. Όλοι τους καταγράφουν στο ενεργητικό τους ηχογραφήσεις έργων διασκευασμένων για σόλο κιθάρα του Μίκη Θεοδωράκη, του Μάνου Χατζιδάκι, του Σταύρου Ξαρχάκου, του Νίκου Μαμαγκάκη, του Ηλία Ανδριόπουλου και άλλων.

Σε μια τέτοια έκδοση λοιπόν γίνεται η σημερινή μας αναφορά. Πρόκειται για το δίσκο "Για κλασική κιθάρα" που περιλαμβάνει δεκαπέντε μελωδίες από γνωστά και άγνωστα τραγούδια του Κώστα Χατζή προσαρμοσμένα για κλασική κιθάρα και παιγμένα από την Σπύρο Εξάρα, έναν ιδιαίτερα προικισμένο Έλληνα κλασικό κιθαριστή με διεθνείς διακρίσεις, αφού κατά καιρούς βρέθηκε δίπλα σε διάσημους αστέρες της μουσικής σκηνής, όπως η Shirley Bassey και η Mariah Carey! Ο Σπύρος Εξάρας χτίζει εδώ και χρόνια μια σημαντική καριέρα εντοπίζοντας το ενδιαφέρον του κυρίως στο πεδίο της τζαζ, ενώ έχει ηχογραφήσει αρκετούς δίσκους, μεταξύ των οποίων και μια ενδιαφέρουσα δουλειά με μελοποιημένα ποιήματα του Ιάκωβου Καμπανέλλη ("Στις παραλίες του φεγγαριού").

Ο παρών δίσκος αποτελεί μια ξεχωριστή στιγμή τόσο για τον σολίστα στο ξεκίνημα της καριέρας του, όσο και για τον Κώστα Χατζή, αφού δείχνει να δικαιώνει με πολύ συναρπαστικό τρόπο τη μελωδική φλέβα του συνθέτη. Είναι αλήθεια πάντως ότι ο Χατζής από το ξεκίνημά του φλέρταρε έμμεσα με το πεδίο της λόγιας μουσικής συνθέτοντας και παίζοντας ο ίδιος στην κιθάρα του οργανικά μουσικά μοτίβα που παρέπεμπαν σ' αυτό το χώρο, οπότε η δουλειά του Σπύρου Εξάρα βρήκε εύφορο έδαφος, για να καρπίσει δημιουργικά και άκρως μελωδικά...

Ο Χατζής παρουσιάζει τους Μιχαλόπουλο και Καραγιάννη (1977)

Αφού έστησε σε στέρεες βάσεις τον προσωπικό του μύθο, ο Κώστας Χατζής μετά τα μέσα της δεκαετίας του '70 άρχισε να κάνει συχνά ανοίγματα και σε άλλους καλλιτέχνες, άλλοτε καθιερωμένους, όπως η Μαρινέλλα, η Ελπίδα, ο Δάκης και η Αλεξίου, κι άλλοτε άσημους και ανερχόμενους. 

Σ' αυτήν την τελευταία κατηγορία ανήκουν οι δύο τραγουδιστές που παρουσιάζονται σ' αυτόν το δίσκο. Πρόκειται για τον Κώστα Καραγιάννη και τον Λουκά Μιχαλόπουλο. Ο Καραγιάννης είναι ξάδελφος του Χατζή και τον γνωρίσαμε για πρώτη φορά ως ερμηνευτή στο δίσκο "Δυο κύκλοι" (1971) του Βασίλη Αρχιτεκτονίδη. Με τον Μιχαλόπουλο είχε ήδη μια μικρή συνεργασία στο δίσκο "Ο γιος της άνοιξης" (1974). 

Ο δίσκος περιλαμβάνει δώδεκα ευαίσθητες μπαλάντες μοιρασμένες ισοδύναμα μεταξύ των δύο ερμηνευτών. Σε κάποια τραγούδια τους συνοδεύει και ο ίδιος ο συνθέτης. Στίχους έγραψαν οι: Μίμης Θειόπουλος, Ηλίας Λυμπερόπουλος, Σώτια Τσώτου, Μάνος Κουφιανάκης κ.ά. Την ενορχήστρωση έκανε ο έμπειρος Κώστας Κλάββας.

Κώστας Χατζής: Ομώνυμο (1972)

Ένα χρόνο μετά την έκδοση του δίσκου "Δρόμοι μικροί", κυκλοφόρησαν σχεδόν ταυτόχρονα δυο νέες δουλειές του Κώστα Χατζή. Η μία ήταν το διπλό άλμπουμ "Πέτρα και φως" που ακούστηκε πολύ και συνέβαλε αποφασιστικά στην καθιέρωση του καλλιτέχνη.

Η δεύτερη έκδοση ήταν ένας δίσκος με τίτλο το όνομα του δημιουργού, "Κώστας Χατζής", αλλά δυστυχώς αυτή η δουλειά χάθηκε κάτω από την εμπορική καταξίωση του άλλου. Παρόλα αυτά είναι μια αξιόλογη δουλειά με τα ίδια γνώριμα χαρακτηριστικά του τραγουδοποιού: Τρυφερές μελωδίες ή ρυθμικά θέματα, πρωτότυποι στίχοι ερωτικού ή κοινωνικού προσανατολισμού, εκφραστική και αντισυμβατική ερμηνεία, λιτή ενορχήστρωση με καθαρά ακουστικά όργανα, μεταξύ των οποίων ξεχωριστή θέση έχουν τα ξύλινα πνευστά (φλάουτο). Και βέβαια ένα μεγάλο τραγούδι, "Η φωτογραφία", από τα ωραιότερα που μας έχει δώσει ποτέ ο Χατζής. 

Οι στίχοι υπογράφονται από πολλούς και διαφορετικού ύφους στιχουργούς: Μαίρη Αντώνοβα, Νίκος Ζακόπουλος, Λάκης Τεάζης, Σώτια Τσώτου, Σάσα Μανέτα, Ηλίας Λυμπερόπουλος, Ι. Περγαντάς. Α, και κάποιος Ο. Γιόρντης, που δεν είναι άλλος από τη Γερμανίδα σύζυγο του Χατζή Ούρσουλα Γιόρντη, η οποία για κάποιο λόγο στο δίσκο εμφανίζεται ελληνοποιημένη σε γένος αρσενικό, πράγμα που νομίζω πως αποκαταστάθηκε σε άλλους δίσκους του καλλιτέχνη!!!

Κώστας Χατζής: Αναγέννησις Αλόννησος (1968)

Μιας και μνημονεύσαμε τον πρώτο προσωπικό δίσκο του Κώστα Χατζή μιλώντας για το άλμπουμ "Δρόμοι μικροί", ευκαιρία να σταθούμε λίγο περισσότερο σ' αυτή την ιστορική ηχογράφηση που ασφαλώς αποτελεί τον πρώτο μεγάλο σταθμό του τραγουδοποιού, πριν κατακτήσει την ευρεία δημοτικότητα των κατοπινών χρόνων.

Φυσικά αναφέρομαι στο δίσκο "Αναγέννησις Αλόννησος" που εκδόθηκε από τη Philips το 1968. Είχαν προηγηθεί τρεις προσωπικές δουλειές του Κώστα Χατζή βασισμένες αποκλειστικά σε τραγούδια μεγάλων συνθετών, όπως ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Μάνος Χατζιδάκις, ο Μίμης Πλέσσας, ο Γιάννης Μαρκόπουλος και άλλοι. Έτσι αυτός ο δίσκος σηματοδοτεί την πρώτη καθαρά προσωπική του κατάθεση με δικές του πλέον συνθέσεις και δική του ερμηνεία, αλλά και ενορχήστρωση. 

Βέβαια είναι φανερή η σκιά των μεγάλων συνθετών στις όμορφες μελωδίες αυτού του δίσκου και ιδιαίτερα του Μίκη Θεοδωράκη, στον οποίο θα ήθελε να τον αφιερώσει, αν το επέτρεπαν οι συνθήκες της εποχής (δηλαδή το χουντικό καθεστώς)! Η μύχια αυτή επιθυμία φυσικά δεν εξωτερικεύτηκε ποτέ, αλλά είναι ευδιάκριτη η υπόγεια γραμμή που συνδέει τους δυο καλλιτέχνες. Οι ρυθμοί των τραγουδιών έχουν μια λαϊκή κατεύθυνση, αν και η φυσική ροπή του Χατζή προς τη μπαλάντα έχει επηρεάσει την ενορχηστρωτική γραμμή, όπου η παρουσία του μπουζουκιού είναι διακριτική και δευτερεύουσα. 

Ενδιαφέρον ξεχωριστό παρουσιάζει και το στιχουργικό μέρος με πολλά ευρηματικά και πρωτότυπα θέματα από μια σειρά αξιόλογων στιχουργών, όπως η Σώτια Τσώτου, ο Ερρίκος Θαλασσινός, ο Ηλίας Λυμπερόπουλος και μερικοί άλλοι.

Κοντολογίς, έχουμε μια σημαντική μουσική εργασία που δημιουργεί μεμιάς τεράστιες προσδοκίες για τον ιδιόμορφο τραγουδοποιό, ο οποίος κάθε άλλο παρά θα τις διαψεύσει στη συνέχεια...

Κώστας Χατζής: Δρόμοι μικροί (1971)

Ο Κώστας Χατζής αποδεικνύεται ένας από τους πιο ανθεκτικούς στο χρόνο καλλιτέχνες συμπληρώνοντας ήδη εξήντα σχεδόν χρόνια αδιάλειπτης παρουσίας στο ελληνικό τραγούδι από το 1961 που μας τον σύστησε πρώτος ο Μίμης Πλέσσας. Τα πρώτα δειλά του βήματα έγιναν πλάι σε μεγάλους συνθέτες (Μίμης Πλέσσας, Μίκης Θεοδωράκης, Μάνος Χατζιδάκις, Γιάννης Μαρκόπουλος, Χρήστος Λεοντής, Σταύρος Ξαρχάκος) κι αυτό τον βοήθησε αποφασιστικά να σταθεί όρθιος στα δύσκολα εκείνα χρόνια, ενώ από τα μέσα του '60 άρχισε να παρουσιάζει και τα δικά του τραγούδια επηρεασμένος αρχικά από τους παραπάνω συνθέτες, για να κατακτήσει σύντομα την προσωπική του γλώσσα και να φτάσει στα μέσα της επόμενης δεκαετίας στις μεγάλες του δισκογραφικές καταθέσεις που τον έκαναν ιδιαίτερα δημοφιλή ("Ρεσιτάλ").

Η προσωπική δισκογραφία του Κώστα Χατζή ξεκίνησε το 1968 με τον εμβληματικό δίσκο "Αναγέννησις Αλόννησος". Ακολούθησαν πολλές άλλες ενδιαφέρουσες δουλειές με ερμηνευτή τον ίδιο, ώσπου ξαφνικά, το 1971, ηχογράφησε ένα αλλιώτικο άλμπουμ, όπου για πρώτη φορά δεν ήταν ο ίδιος ερμηνευτής, αλλά απλώς ο συνθέτης. Πρόκειται για τον σχεδόν άγνωστο και οπωσδήποτε παραγνωρισμένο δίσκο "Δρόμοι μικροί", όπου συμμετέχουν ως ερμηνευτές τρεις άγνωστοι τότε (ίσως και τώρα!) και πρωτοεμφανιζόμενοι τραγουδιστές, δυο γυναίκες κι ένας άνδρας. Από τους τρεις, μόνο ο Χρήστος Γκάρτζος ίσως λέει κάτι στους μουσικόφιλους, όχι γιατί έκανε καμιά σπουδαία καριέρα ως τραγουδιστής, αλλά γιατί λίγα χρόνια μετά μας συστήθηκε ως συνθέτης και μάλιστα πολύ αξιόλογος, αφού τραγούδια του ερμήνευσαν μεταξύ άλλων ο Γιώργος Νταλάρας, η Δήμητρα Γαλάνη, ο Δημήτρης Ψαριανός και ο Αντώνης Καλογιάννης! Οι δυο γυναικείες όμως φωνές, η Βούλα Ξεναρίου και η Γκιζέλα Μπες, δεν μπόρεσαν να συνεχίσουν στο ελληνικό τραγούδι κι έτσι η συμμετοχή τους στο δίσκο του Χατζή είναι και η μοναδική δισκογραφική τους παρουσία.

Κατά τα λοιπά, ο δίσκος περιλαμβάνει δώδεκα ευαίσθητες λαϊκές μπαλάντες ενορχηστρωμένες λιτά με ακουστικά όργανα, ανάμεσα στα οποία έχει μια δειλή παρουσία και το μπουζούκι. Την ορχήστρα διευθύνει ο Κώστας Χατζής.

Θυμηθείτε με τον Γιάννη Καλατζή (1984)

Κλείνοντας οριστικά μάλλον τους λογαριασμούς μας με τον σπουδαίο λαϊκό τραγουδιστή Γιάννη Καλατζή θα ήθελα να σταθούμε σε έναν αναδρομικό δίσκο του που ηχογραφήθηκε για τη Minos το 1984, όταν πια είχε ολοκληρώσει την πρωτότυπη δισκογραφία του και σταδιακά είχε αποσυρθεί από τον προσκήνιο περιοριζόμενος σε ζωντανές εμφανίσεις σε κάποια νυχτερινά μαγαζιά.

Πρόκειται για το άλμπουμ "Θυμηθείτε με τον Γιάννη Καλατζή", όπου ο καλός τραγουδιστής ερμηνεύει σε δεύτερη εκτέλεση 33 συνολικά τραγούδια σε μορφή ποτ-πουρί μοιρασμένα σε τέσσερις ενότητες, δύο σε κάθε πλευρά του βινυλίου. Χαρακτηριστικό είναι ότι τα περισσότερα τραγούδια δεν προέρχονται από το προσωπικό του ρεπερτόριο, αλλά μας έγιναν γνωστά με άλλες φωνές του παρελθόντος, με τις οποίες ο Καλατζής τολμά να αναμετρηθεί και να συγκριθεί, χωρίς να μπορούμε να πούμε ότι βγαίνει πάντα νικητής από αυτή την αναμέτρηση! Ο Βασίλης Τσιτσάνης κατέχει τη μερίδα του λέοντος στις επιλογές του, ενώ υπάρχουν και τραγούδια αρκετών ακόμη δημιουργών του κλασικού λαϊκού πενταγράμμου, όπως του Γιάννη Παπαϊωάννου, του Γιώργου Μητσάκη, του Απόστολου Καλδάρα, του Χρήστου Κολοκοτρώνη, του Γιώργου Ζαμπέτα και του Βασίλη Βασιλειάδη. Από τους συνθέτες που έχτισαν το προσωπικό του ρεπερτόριο έχουμε μόνο δύο, τον Μάνο Λοΐζο και τον Γιώργο Κατσαρό. 
Από τα παράδοξα του δίσκου που ασφαλώς προκαλούν εντύπωση, είναι η παντελής απουσία του Σταύρου Κουγιουμτζή, ενός συνθέτη που είχε υπογράψει στο παρελθόν μερικά από τα ωραιότερα τραγούδια του Γιάννη Καλατζή, ενώ αντιθέτως έχουν επιλεγεί τέσσερα τραγούδια του Δήμου Μούτση, με τον οποίο δεν είχε συνεργαστεί ποτέ σε πρώτη εκτέλεση!

Μαζί με τον Γιάννη Καλατζή στην ερμηνεία και εκτέλεση των τραγουδιών συμμετέχει η Αθηναϊκή Κομπανία που εκείνη την εποχή γνώριζε μεγάλη δημοτικότητα. Σημειώνω ότι ο δίσκος εκδόθηκε και ψηφιακά, αλλά μάλλον δύσκολο πια να βρεθεί αυτή η έκδοση. Το παρόν βινύλιο πάντως έχει εξαιρετική διαύγεια ήχου, οπότε μπορούμε μια χαρά να βολευτούμε κι έτσι...

Γιάννης Καλατζής: Τα καλύτερά μου τραγούδια (1979)

Η μια απώλεια μου θύμισε την άλλη, την πιο κοντινή. Χτες θυμηθήκαμε τον μεγάλο Μάνο με τη συμπλήρωση 25 χρόνων από τη "φυγή" του. Και κοντεύουν δυο χρόνια κιόλας που μας άφησε ο αγαπημένος λαϊκός τραγουδιστής Γιάννης Καλατζής.

Τα έχουμε πει ήδη πολλές φορές για τον υπέροχο αυτόν ερμηνευτή που ευτύχησε να βρεθεί στο προσκήνιο την πιο καλή στιγμή, τότε που ξεκίναγε το βίο της η μεγάλη δισκογραφική εταιρία MINOS, η οποία τον ενέταξε αμέσως στο δυναμικό της δίνοντάς του την ευκαιρία να συμπορευτεί με τις καινούργιες δυνάμεις του ελληνικού τραγουδιού, τον Σταύρο Κουγιουμτζή και τον Μάνο Λοΐζο, που του εμπιστεύτηκαν μερικά εξαιρετικά τραγούδια τους και τον επέβαλαν ως κορυφαίο όνομα στο μουσικό στερέωμα.

Η ακμή του Γιάννη Καλατζή ήταν ολιγόχρονη, κυρίως στο διάστημα 1969-1975, αλλά πρόλαβε να χτίσει ένα ζηλευτό ρεπερτόριο, πάνω στο οποίο πάτησε για να κρατηθεί στο προσκήνιο και στα επόμενα χρόνια, όταν σταδιακά η δημοτικότητά του, αλλά και η ποιότητα των τραγουδιών του έχασαν την παλιά τους λάμψη. Γιαυτό και νωρίς, το 1979 κιόλας, η Minos έσπευσε να του κάνει ένα πορτρέτο με τίτλο "Τα καλύτερά μου τραγούδια" θυμίζοντας και πάλι τις μεγάλες στιγμές αυτής της σπουδαίας διαδρομής ως το 1975. Το άλμπουμ φέρει και την επισήμανση "Νο.1" προαναγγέλλοντας κάποια συνέχεια, η οποία ωστόσο - απ' όσο γνωρίζω - δεν ήρθε ποτέ, τουλάχιστον μ' αυτόν τον τίτλο. Δεν έχει όμως σημασία, αφού κατά καιρούς εκδόθηκαν αρκετοί δίσκοι με συλλογές τραγουδιών του Γιάννη Καλατζή, έτσι που δε νομίζω πως έμειναν και πολλά τραγούδια του ακυκλοφόρητα, αν εξαιρέσουμε κάποια σκόρπια που σας είχα δώσει παλιότερα.

Μένοντας τώρα στη συγκεκριμένη ανθολογία διαπιστώνουμε ότι έγινε μια καλή προσπάθεια για ακριβοδίκαιη μοιρασιά των επιλεγμένων τραγουδιών με βάση τη συμμετοχή των συνθετών που τροφοδότησαν το ρεπερτόριο του τραγουδιστή. Έτσι, έχουμε τους τρεις βασικούς συνθέτες - Μάνο Λοΐζο, Σταύρο Κουγιουμτζή, Γιώργο Κατσαρό - με τρία τραγούδια τον καθένα, ενώ με ένα τραγούδι έκαστος συμμετέχουν οι συνθέτες Γιώργος Μητσάκης, Θόδωρος Δερβενιώτης και Βασίλης Δημητρίου. Αν είχα εγώ την ευθύνη ενός τέτοιου αφιερώματος, σίγουρα δεν θα ξεχνούσα ακόμη δύο συνθέτες που έγραψαν αξιόλογα τραγούδια για τον Καλατζή. Μιλώ για τον Απόστολο Καλδάρα και τον Γιάννη Σπανό. Τουλάχιστον από ένα τραγούδι τους θα είχε θέση σ' ένα τέτοιο δίσκο, για να μπορούμε να πούμε ότι τηρήθηκαν απόλυτα οι σωστές αναλογίες...

Μάνος Χατζιδάκις: Πάντα και για πάντα κοντά μας...

ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ 

              +15-6-1994

ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΤΣΟΣ | ΝΑΝΑ ΜΟΥΣΧΟΥΡΗ | ΦΛΕΡΥ ΝΤΑΝΤΩΝΑΚΗ | ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΟΥΤΣΙΟΣ | ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ | ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ | ΜΑΡΙΑ ΦΑΡΑΝΤΟΥΡΗ | ΓΙΩΡΓΟΣ ΡΩΜΑΝΟΣ | ΛΑΚΗΣ ΠΑΠΠΑΣ | ΣΠΥΡΟΣ ΣΑΚΚΑΣ | ΜΙΝΩΣ ΑΡΓΥΡΑΚΗΣ | ΜΑΙΡΗ ΛΩ | ΤΖΕΝΗ ΚΑΡΕΖΗ | ΕΥΓΕΝΙΟΣ ΣΠΑΘΑΡΗΣ | ΜΠΕΡΤΟΛΝΤ ΜΠΡΕΧΤ | ΦΕΝΤΕΡΙΚΟ ΓΚΑΡΣΙΑ ΛΟΡΚΑ | ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗΣ | ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗΣ | ΜΑΝΩΛΗΣ ΜΗΤΣΙΑΣ | ΔΗΜΗΤΡΑ ΓΑΛΑΝΗ | ΕΛΣΑ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ | ΜΑΡΙΚΑ ΝΙΝΟΥ | ΑΝΝΑ ΧΡΥΣΑΦΗ | ΜΑΙΡΗ ΛΙΝΤΑ | ΝΙΚΗ ΚΑΜΠΑ | ΓΙΟΒΑΝΝΑ | NEW YORK ROCK & ROLL ENSEMBLE | ELIA KAZAN | JULES DASSIN | TENNESSEE WILLIAMS | ARTHUR ALTMAN | ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΑΜΠΕΤΑΣ | ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΨΑΡΙΑΝΟΣ | ΕΥΤΥΧΙΟΣ ΧΑΤΖΗΤΤΟΦΗΣ | ΣΤΕΛΙΟΣ ΜΑΡΚΕΤΑΚΗΣ | ΕΛΛΗ ΠΑΣΠΑΛΑ | ΗΛΙΑΣ ΛΙΟΥΓΚΟΣ | ΒΑΣΙΛΗΣ ΛΕΚΚΑΣ | ΡΑΛΛΟΥ ΜΑΝΟΥ | ΚΑΡΟΛΟΣ ΚΟΥΝ | ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ | ΜΑΡΙΚΑ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ | ΝΤΟΡΑ ΜΠΑΚΟΠΟΥΛΟΥ | ΔΑΝΑΗ ΚΑΡΑ | MARTHA ARGERICH | ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΚΑΡΕΛΗΣ | ΝΕΝΑ ΒΕΝΕΤΣΑΝΟΥ | ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΤΑΛΑΡΑΣ | ΝΙΚΟΣ ΚΥΠΟΥΡΓΟΣ | ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΥΡΟΥΠΟΣ | ΤΑΣΟΣ ΚΑΡΑΚΑΤΣΑΝΗΣ | ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ | ΒΟΥΛΑ ΣΑΒΒΙΔΗ | ΜΑΝΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ | ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΠΟΥΡΜΠΟΥΛΗΣ | ΝΟΤΗΣ ΜΑΥΡΟΥΔΗΣ | ΑΡΛΕΤΑ | ΑΓΑΘΗ ΔΗΜΗΤΡΟΥΚΑ | ΝΤΙΝΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ | ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΟΝΑΣ | ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ | ΝΙΚΟΣ ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΣ | ΣΑΠΦΩ | ΜΕΛΙΣΣΑΝΘΗ | ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΑΡΑΝΤΑΡΗΣ | ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ | ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΩΤΑΣ | ΘΑΛΕΙΑ ΒΥΖΑΝΤΙΟΥ | MAURICE BEJART | HARRY BELAFONTE | QUINCY JONES | ASTOR PIAZZOLLA | GEORGES MOUSTAKI | HANNELORE AUER | ΤΩΝΗΣ ΜΑΡΟΥΔΑΣ | ΚΑΙΤΗ-ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΑΤΟΣ | ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΟΓΙΑΤΖΗΣ | ΜΑΙΡΗ ΠΟΡΤΟΚΑΛΛΗ | ΣΟΥΛΗ ΣΑΜΠΑΧ | ΛΑΟΥΡΑ | ΤΟΛΗΣ ΧΑΡΜΑΣ | ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΚΟΓΙΑΝΝΗΣ | ΕΛΛΗ ΛΑΜΠΕΤΗ | ΙΩΑΝΝΑ ΑΛΒΑ | ΔΑΦΝΗ ΣΚΟΥΡΑ | ΣΟΝΙΑ ΘΕΟΔΩΡΙΔΟΥ | ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΟΥΛΟΥΔΑΚΗΣ | ΚΩΣΤΑΣ ΓΡΗΓΟΡΕΑΣ | ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΜΠΟΥΝΤΟΥΝΗΣ | ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΕΚΚΑΣ | ΣΟΦΙΑ ΒΕΜΠΟ | ΘΑΝΑΣΗΣ ΜΩΡΑΪΤΗΣ | ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΜΗΛΙΑΡΕΣΗΣ | ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΑΜΠΑΣ | ΝΤΙΝΟΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ | ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΩΓΡΑΦΟΣ | ΜΑΝΟΣ ΚΑΤΡΑΚΗΣ | ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΡΙΝΟΣ | ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ | ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΧΟΡΤΑΤΖΗΣ | ΑΛΕΞΗΣ ΣΟΛΟΜΟΣ | ΜΥΡΤΙΩΤΙΣΣΑ | Κ.Π. ΚΑΒΑΦΗΣ | ΣΟΛΟΜΩΝ | ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ | ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΗΜΗΤΡΑΣ | ΜΑΡΙΑ ΚΑΤΗΡΑ | ΦΕΡΕΝΙΚΗ ΒΑΛΑΡΗ | ΜΙΛΤΟΣ ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ | ΙΑΚΩΒΟΣ ΚΑΜΠΑΝΕΛΛΗΣ | ΖΩΗ ΦΥΤΟΥΣΗ | ΒΟΥΛΑ ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗ | ΜΑΡΙΚΑ ΚΟΤΟΠΟΥΛΗ | ΚΑΤΙΝΑ ΠΑΞΙΝΟΥ | ΑΛΕΞΗΣ ΜΙΝΩΤΗΣ | ΕΛΛΗ ΛΑΜΠΕΤΗ | ΜΑΡΙΝΕΛΛΑ | ΟΡΕΣΤΗΣ ΜΑΚΡΗΣ | ΔΕΣΠΩ ΔΙΑΜΑΝΤΙΔΟΥ | ΤΙΤΟΣ ΒΑΝΔΗΣ | ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΡΚΟΥΛΟΣ | LALE ANDERSEN | MARIE BELL | PETER USTINOV | JEAN ANOUILH | SHAWN PHILIPS | BRENDA LEE | DORIS DAY | MAXIMILIAN SCHELL | TERENCE STAMP | CARLOS NOVI SANCHEZ | ΑΛΙΚΗ ΚΑΓΙΑΛΟΓΛΟΥ | ΣΑΒΙΝΑ ΓΙΑΝΝΑΤΟΥ | ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΟΡΝ | ΜΑΡΩ ΚΟΝΤΟΥ | ΕΛΛΗ ΝΙΚΟΛΑΪΔΟΥ | ΕΥΓΕΝΙΑ ΣΥΡΙΩΤΗ | ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΡΑΒΑΝΟΠΟΥΛΟΥ | ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ | ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΜΙΧΑΗΛ | ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΡΑΚΟΤΑΣ | ΑΛΕΚΟΣ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΟΣ | ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΖΑΒΕΛΛΑΣ | ΝΤΙΝΟΣ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΣ | ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΒΟΥΛΓΑΡΗΣ | ΣΠΥΡΟΣ ΠΙΠΕΡΑΚΗΣ | ΚΩΣΤΑΣ ΧΑΤΖΗΣ | ΒΑΣΙΛΗΣ ΑΥΛΩΝΙΤΗΣ | ΜΙΜΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ | ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ | ΛΙΤΣΑ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΟΥ | ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ | ΔΗΜΟΣ ΜΟΥΤΣΗΣ | ΣΤΕΛΛΑ ΚΥΠΡΑΙΟΥ | ΑΛΙΚΗ ΚΡΙΘΑΡΗ | ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΠΑΝΟΣ | ΘΑΝΟΣ ΜΙΚΡΟΥΤΣΙΚΟΣ | ΜΑΡΩ ΚΟΝΤΟΥ | ΣΑΠΦΩ ΝΟΤΑΡΑ | ΟΡΦΕΑΣ ΚΡΕΟΥΖΗΣ | ΤΡΙΟ ΚΑΝΤΣΟΝΕ | ANN LONNBERG | DUSAN MAKAVEJEV | ΑΛΚΙΝΟΟΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ | ΜΑΝΩΛΗΣ ΛΙΔΑΚΗΣ | NINO ROTA | ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ | ΑΙΣΧΥΛΟΣ | ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ | ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΝΔΟΥΡΟΣ | ΜΑΡΚΟΣ ΒΑΜΒΑΚΑΡΗΣ | ΒΑΣΙΛΗΣ ΤΣΙΤΣΑΝΗΣ | ΣΤΑΥΡΟΣ ΞΑΡΧΑΚΟΣ | ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΤΣΑΡΟΣ | ΜΑΡΙΑ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ | ΜΑΡΙΑ ΔΟΥΡΑΚΗ | ΑΡΗΣ ΔΑΒΑΡΑΚΗΣ | ΜΑΡΙΑΝΑ ΕΥΣΤΡΑΤΙΟΥ | ΓΙΑΝΝΑ ΚΑΤΣΑΓΙΩΡΓΗ | ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ | ΦΩΤΗΣ ΔΗΜΑΣ | ΤΖΕΝΗ ΒΑΝΟΥ | ΠΟΛΥ ΠΑΝΟΥ | ΚΑΙΤΗ ΧΩΜΑΤΑ | ΠΟΠΗ ΑΣΤΕΡΙΑΔΗ | ΑΘΗΝΑΙΟΙ | ΚΩΣΤΑΣ ΤΑΧΤΣΗΣ | ΑΡΜΑΟΣ | ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ ΠΑΝΑΡΕΤΟΣ | ΚΛΕΙΩ ΔΕΝΑΡΔΟΥ | ΣΩΤΟΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ | ΜΑΡΙΟΣ ΦΡΑΓΚΟΥΛΗΣ | Κ. ΒΗΤΑ | RAINING PLEASURE | ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΤΗΣ | ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΝΟΥΣΟΠΟΥΛΟΣ | ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΑΡΟΥΧΗΣ | ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΑΡΓΑΡΗΣ | ΧΡΗΣΤΟΣ ΖΕΡΜΠΙΝΟΣ | ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΛΑΤΖΗΣ | ΜΙΛΤΟΣ ΛΟΓΙΑΔΗΣ | ΛΕΝΑ ΠΛΑΤΩΝΟΣ | ΓΙΩΡΓΟΣ ΘΕΟΦΑΝΟΠΟΥΛΟΣ | ACADEMY AWARD | ΠΟΛΥΤΡΟΠΟΝ | ΤΡΙΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ | ΣΕΙΡΙΟΣ | ΤΟ ΤΕΤΑΡΤΟ | ΟΡΧΗΣΤΡΑ ΤΩΝ ΧΡΩΜΑΤΩΝ > ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ

Γιώργος Κόρος, Παναγιώτης Κοκοντίνης: Ελληνικοί χοροί (1976)

Ο Γιώργος Κόρος μπορούσε με την ίδια ευκολία να υπηρετεί με την απαράμιλλη τεχνική του όλο το φάσμα της ελληνικής μουσικής, παραδοσιακής, σμυρνέικου, ρεμπέτικου, λαϊκού, ακόμη και έντεχνου. Γιαυτό και η πλουσιότατη δισκογραφία του απλώνεται σε όλα τα μουσικά πεδία και κοσμείται από ιδιαίτερα σημαντικές συνεργασίες.

Μια τέτοια άκρως ευδόκιμη δισκογραφική στιγμή του Γιώργου Κόρου μας δίνει ο σημερινός μας δίσκος με τίτλο "Ελληνικοί χοροί", ο οποίος κυκλοφόρησε το 1976 από τη Minerva (Lyra). 

Πρόκειται για ένα χορταστικό άλμπουμ με δεκαέξι χορευτικά οργανικά θέματα παρμένα από την τοπική παράδοση διαφόρων περιοχών του ελληνισμού. Ο Κόρος παίζει το μαγικό βιολί του, ενώ στο κλαρίνο ακούμε τον Παναγιώτη Κοκοντίνη (1918-2000), έναν επίσης σπουδαίο λαϊκό οργανοπαίκτη της παλιάς γενιάς που διακρίθηκε κυρίως στο στεργιανό τραγούδι, αλλά δεν είχε καμιά δυσκολία να προσαρμοστεί και στις ιδιαίτερες ηχητικές απαιτήσεις του νησιώτικου, όπως συμβαίνει σ' αυτόν το δίσκο.

Γιώργος Κόρος: Το μαγικό βιολί (1982)

Κάθε φορά που η κουβέντα γυρνάει στο παρελθόν και στο παραδοσιακό μας τραγούδι είναι αναπόφευκτη μια στάση σε έναν από τους κολοσσούς παραδοσιακούς μας δεξιοτέχνες που άφησαν εποχή στο συγκεκριμένο πεδίο δημιουργώντας σχολή με την ακαταμάχητη δύναμη της καλλιτεχνικής τους προσωπικότητας. Αναφέρομαι στον Γιώργο Κόρο (1923-2014), απαράμιλλο δεξιοτέχνη του βιολιού και πολυγραφότατο συνθέτη τραγουδιών, έναν άνθρωπο που υπηρέτησε την παραδοσιακή και αυθεντική λαϊκή μας μουσική για επτά ολόκληρες δεκαετίες ξεκινώντας από τα μέσα του '30 και έχοντας συμπορευτεί με πολλούς άλλους σπουδαίους ανθρώπους του ελληνικού τραγουδιού, όπως ο Γιώργος Παπασιδέρης και ο Δημήτρης Ζάχος στο δημοτικό ή η Ρόζα Εσκενάζυ και η Ρίτα Αμπατζή στο σμυρνέικο, καθώς και οι μεταγενέστεροι καλλιτέχνες από τον Στέλιο Καζαντζίδη ως τον Γιώργο Νταλάρα και τη Χαρούλα Αλεξίου.

Το 1982 από την εταιρία των Αδελφών Φαληρέα εκδόθηκε ο δίσκος "Το μαγικό βιολί" ενταγμένος στη σειρά "Έλληνες δεξιοτέχνες" που φυσικά ήταν αφιερωμένος στην τέχνη του Γιώργου Κόρου. Το άλμπουμ περιλαμβάνει δέκα δεξιοτεχνικά κομμάτια, μεταξύ των οποίων κι ένα τραγούδι που ερμηνεύει ο Δημήτρης Κοντογιάννης και η Κατερίνα Κόρου, η κόρη του μεγάλου βιολιστή. Τα οργανικά κομμάτια προέρχονται από παραδοσιακό υλικό κι έχουν έντονα το στοιχείο του αυτοσχεδιασμού και της δεξιοτεχνίας.

Λεοντής-Μαρινέλλα: Η ομορφιά του ναύτη (ανέκδοτο)

Το 1965 η Μαρινέλλα και ο Στέλιος Καζαντζίδης βρέθηκαν στο στούντιο ηχογράφησης για την Odeon ως ερμηνευτές του έντεχνου λαϊκού κύκλου τραγουδιών "Καταχνιά" του νέου συνθέτη Χρήστου Λεοντή. Την επόμενη χρονιά η Μαρινέλλα, χωρίς την παρουσία του Καζαντζίδη αυτή τη φορά, ξανασυνεργάστηκε με τον Λεοντή συμμετέχοντας με δυο τραγούδια στο δίσκο "Ανάσταση ονείρων" σε στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου. 

Στο παρασκήνιο αυτής της δεύτερης συνεργασίας φαίνεται πως υπήρξε και μια ακόμη ανέκδοτη ηχογράφηση ενός τραγουδιού του Χρήστου Λεοντή με τη Μαρινέλλα. Ο (ανεξακρίβωτος) τίτλος του είναι "Η ομορφιά του ναύτη" και τους στίχους υπογράφει ο παλιός αγωνιστής δημοσιογράφος Πάνος Λαμψίδης. Η μουσική πατάει εμφανώς πάνω στη μελωδία του τραγουδιού "Άργησες" που ακούγεται στο δίσκο "Ανάσταση ονείρων". Πρόκειται πάντως για μια πολύ όμορφη εκδοχή του ωραίου αυτού τραγουδιού με πολύ ενδιαφέροντες στίχους και φυσικά με εξαιρετική ερμηνεία από τη Μαρινέλλα. Μάλιστα η ανέκδοτη αυτή ηχογράφηση διασώζεται σε δύο εκδοχές, μία σε μονοφωνία και μία σε διφωνία της Μαρινέλλας! Αξίζει να το ακούσετε...

ΥΓ. Σημειώνω ότι η πρώτη μνεία της άγνωστης αυτής ηχογράφησης έγινε στη διαδικτυακή σελίδα ogdoo.gr, ενώ το ηχογράφημα (σε ανεπεξέργαστη μορφή) μου έστειλε ένας καλός φίλος από τη Γερμανία, τον οποίο ευχαριστώ θερμά...

Μανώλης Χιώτης: 30 Χρόνια (1980)

Ας αφεθούμε σήμερα στην ακαταμάχητη γοητεία του απαράμιλλου δεξιοτέχνη του μπουζουκιού και σπουδαίου συνθέτη τραγουδιών Μανώλη Χιώτη (1921-1970), ο οποίος άφησε βαθύτατο το αποτύπωμά του στο ελληνικό τραγούδι, αλλά και στη νυχτερινή διασκέδαση. Δεν έχει νόημα να αραδιάσουμε εδώ τις λεπτομέρειες από τη ζωή και το έργο αυτού του τόσο προικισμένου καλλιτέχνη που ξεκίνησε στα εφηβικά του κιόλας χρόνια να γράφει τραγούδια στο περιβάλλον του ρεμπέτικου συναφιού πλάι στον Στράτο Παγιουμτζή, για να μεταπηδήσει από τις αρχές του '50 στο λεγόμενο "αρχοντορεμπέτικο", όταν το απαγορευμένο ίσαμε τότε μπουζούκι απέκτησε την απαιτούμενη νομιμοποίηση και πέρασε στις μεγάλες μάζες, την εποχή που ο ίδιος ως δεξιοτέχνης δεν βολευόταν με το κλασικό τρίχορδο όργανο και επινόησε το τετράχορδο μπουζούκι, με το οποίο έφτασε σε ταχυδακτυλουργικά επίπεδα τις δεξιοτεχνικές του επιδόσεις, ενώ στις αρχές της επόμενης δεκαετίας βρέθηκε πλάι στον Μίκη Θεοδωράκη λειτουργώντας σχεδόν ως συνδημιουργός των μεγάλων έργων του ("Επιτάφιος", "Αρχιπέλαγος", "Πολιτεία"). Να προσθέσω μόνο ότι από τους τρεις γάμους του ο δεύτερος με τη Μαίρη Λίντα σημάδεψε αποφασιστικά την πορεία του, γιατί οι δυο τους δημιούργησαν το κορυφαίο ντουέτο στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού με πάμπολλες μάλιστα εμφανίσεις στον ελληνικό κινηματογράφο μέχρι τα μέσα του '60.

Από την ιστορική σειρά της EMI Columbia με γενικό τίτλο "30 Χρόνια" κυκλοφόρησε το 1980 το ομότιτλο διπλό άλμπουμ αφιερωμένο στον Μανώλη Χιώτη με 30 τραγούδια που καλύπτουν τη συνολική καλλιτεχνική του διαδρομή, από το πρώτο του τραγούδι ("Το χρήμα δεν το λογαριάζω") μέχρι τα χιλιοτραγουδισμένα σουξέ - κυρίως σε δεύτερη εκτέλεση - της δεκαετίας του '60. Το υλικό έχει κάπως ετερόκλητο χαρακτήρα, αφού περιλαμβάνει ηχογραφήσεις από πολύ διαφορετικές χρονικές στιγμές, αλλά επικεντρώνεται περισσότερο στις δόκιμες επανεκτελέσεις των αρχών του του '60. Ερμηνευτές είναι μερικά από τα κορυφαία ονόματα του ελληνικού πενταγράμμου, όπως: Στράτος Παγιουμτζής, Στελλάκης Περπινιάδης, Στέλιος Καζαντζίδης, Καίτη Γκρέυ, Γιώτα Λύδια, Γρηγόρης Μπιθικώτσης, Μανώλης Αγγελόπουλος, Στράτος Διονυσίου και φυσικά η Μαίρη Λίντα.

Βούλα Πάλλα Νο.2: Συγχώρα με (1968)

Μιας και πιάσαμε λοιπόν την περίπτωση της εξαίρετης και πρόωρα χαμένης ερμηνεύτριας Βούλας Πάλλα, ας σταθούμε σε έναν από τους πρώτους προσωπικούς της δίσκους 33 στροφών που αποδίδει καλύτερα το πραγματικό ερμηνευτικό της μέγεθος.

Το 1968 η Βούλα Πάλλα ηχογράφησε για την RCA δύο μεγάλους δίσκους με τίτλο το όνομά της αριθμημένους κατά σειρά με τα νούμερα 1 και 2. Και οι δυο ήταν πλημμυρισμένοι με κοσμαγάπητα τραγούδια που ακούστηκαν πολύ εκείνη την εποχή και εδραίωσαν την παρουσία της τραγουδίστριας στα πρώτα μεγέθη του ελληνικού πενταγράμμου. Ο δεύτερος από τους δίσκους αυτούς έφερε τον υπότιτλο "Συγχώρα με" παρμένο από το ομώνυμο τεράστιο σουξέ. Ο δίσκος περιλαμβάνει δώδεκα συνολικά τραγούδια που κινούνται σε λαϊκό ή δημώδες ύφος. Πολλά από αυτά έγιναν μεγάλες επιτυχίες. Ιδού τα πιο ξεχωριστά: "Συγχώρα με", "Η παντρεμένη", "Μαζί θα ζήσουμε", "Γλυκιά μου αγάπη", "Νυφούλα σε στολίζουνε", "Ο γυρισμός", "Τι θα γίνω". Τα περισσότερα έχουν δική της μουσική, ενώ μερικά υπογράφουν οι: Ιωάννα Γεωργακοπούλου, Ιωάννης Γούβαλης και Τριαντάφυλλος Ντόβας.

Όποιες επιφυλάξεις κι αν έχω για το συγκεκριμένο είδος τραγουδιού, δεν μπορώ να μην υποταχθώ άνευ όρων στην αφοπλιστική γοητεία αυτής της μοναδικής φωνής με το υπέροχο ηχόχρωμα. Πολλά χρόνια αργότερα, όταν πρωτοάκουσα την Ελευθερία Αρβανιτάκη στα πρώτα της τραγούδια με την Οπισθοδρομική Κομπανία, συνειρμικά τη σύγκρινα με τη φωνή της Βούλας Πάλλα που μου τη θύμιζε έντονα. Ίσως γιαυτό κι από την αρχή λάτρεψα τη φωνή της Ελευθερίας!

ΥΓ. Σημειώνω ότι ο δίσκος επανεκδόθηκε την επόμενη χρονιά από την Olympic (Philips) και από αυτή την έκδοση είναι το αρχείο που σας δίνω.

Η Βούλα Πάλλα τραγουδά Γιάννη Μαρκόπουλο (1963)

Η Βούλα Πάλλα - πραγματικό όνομα: Παρασκευή Πρωτόπαππα - γεννήθηκε στην Κόρινθο το 1929 κι έφυγε πολύ πρόωρα από τη ζωή το 1980. Διέθετε υπέροχη φωνή και πρόλαβε στη σύντομη ζωή της να χτίσει μια ζηλευτή καριέρα που κορυφώθηκε στη δεκαετία του '60, όταν έχοντας περιδιαβεί όλα τα είδη του ελληνικού τραγουδιού (λαϊκό, δημοτικό, έντεχνο) βρήκε την ιδανική της έκφραση μέσα από τα περιβόητα "ινδικά" τραγούδια που κατέκλυσαν την ελληνική δισκογραφία στο πρώτο μισό της ίδιας δεκαετίας ξεσηκώνοντας ομηρικούς καυγάδες μεταξύ των λαϊκών καλλιτεχνών, όπως η περίφημη διαμάχη του Βασίλη Τσιτσάνη με τον Απόστολο Καλδάρα. Η Βούλα Πάλλα υπήρξε η ερμηνεύτρια που σχεδόν ταυτίστηκε με το είδος και - κατά τη γνώμη μου - μετέφερε στα καθ' ημάς με πολύ πειστικό και αξιοπρεπή τρόπο τα τραγούδια της μυθικής Ναργκίς από το κινηματογραφικό θησαυροφυλάκιο του μακρινού Bollywood (Βομβάη).

Μοιάζει όμως απίστευτο και οπωσδήποτε εντυπωσιακό ότι πριν απ' όλα αυτά η Βούλα Πάλλα συναντήθηκε - στις αρχές του '60 - με έναν ανερχόμενο τότε σπουδαίο "έντεχνο" συνθέτη που επρόκειτο σύντομα να κατακτήσει μια από τις κορυφαίες θέσεις στο ελληνικό τραγούδι. Μιλώ βέβαια για τον Γιάννη Μαρκόπουλο! Πράγματι λοιπόν η Βούλα Πάλλα ηχογράφησε δυο λαϊκά τραγούδια του συνθέτη σε ένα δισκάκι 45 στροφών της RCA Victor, τα οποία ελάχιστοι γνωρίζουν, γιατί δεν ακούστηκαν πολύ και φυσικά το δισκάκι πλέον είναι δυσεύρετο. Οι τίτλοι των τραγουδιών: "Γύρισε ξανά", "Απάνω στο τιμόνι". Πρόκειται για απλά, καλογραμμένα τραγουδάκια με συνοδεία αυθεντικής λαϊκής ορχήστρας που κινούνται στον απόηχο των κινηματογραφικών τραγουδιών του συρμού εκείνης της εποχής, κυρίως αυτών που ακούγαμε στις κοσμαγάπητες μελό ταινίες!
Η συνάντηση μάλιστα αυτή μας επιφυλάσσει και μια άλλη μεγάλη έκπληξη, καθώς βλέπουμε να φιγουράρει στους στίχους η υπογραφή του Κώστα Γεωργουσόπουλου, πιθανότατα για πρώτη φορά στη δισκογραφία, έστω κι αν οι απλοϊκοί αυτοί στίχοι δε θυμίζουν σε τίποτε τη στιβαρή του γραφή που γνωρίζουμε μέσα από τις μεγάλες κατοπινές του συνεργασίες με τον Μαρκόπουλο. 

Σημειώνω ότι ο Γιάννης Μαρκόπουλος διήνυε τότε μια περίοδο αναζήτησης του προσωπικού του μουσικού στίγματος και έγραψε πολλά λαϊκά τραγούδια, γνωστά ή άγνωστα, πολλά από τα οποία ακούγονταν στις ασπρόμαυρες ταινίες της εποχής. Ήδη σας έχω παρουσιάσει μια σχετική συλλογή τέτοιων τραγουδιών του συνθέτη που καλύπτουν τη "λαϊκή" του, ας πούμε, περίοδο (1960-1966), ανάμεσα στα οποία περιέχονται και τα δυο τραγούδια με τη Βούλα Πάλλα.

Τζώρτζια Ντρέικ: Χρυσό μου αστέρι (1971)

Η Τζώρτζια Ντρέικ - κανονικό όνομα: Georgia Drake Tsarpalas -  ήταν μια ενδιαφέρουσα ελληνοαμερικανίδα τραγουδίστρια της δεκαετίας του '60. Η ίδια γεννήθηκε στο Σικάγο το 1937, ενώ η καταγωγή του πατέρα της Δημήτριου Τσαρπάλα ήταν από την Πύλο της Μεσσηνίας. Υπήρξε η πρώτη καλλιτέχνιδα ελληνικής καταγωγής που είχε δικό της σόου το 1959 στην αμερικανική τηλεόραση με τίτλο "The Georgia Drake Show", μέσα από το οποίο απέκτησε μεγάλη αναγνωρισιμότητα που της έδωσε την ευκαιρία να κάνει πάμπολλες εμφανίσεις σε χώρους για θεατές υψηλών εισοδημάτων. Στην Ελλάδα πρωτοεμφανίστηκε στα χρόνια της χούντας στο ξενοδοχείο Χίλτον και την ίδια περίπου εποχή ηχογράφησε τον μοναδικό ελληνικό της δίσκο 33 στροφών που σας παρουσιάζω σήμερα.

Ο δίσκος λοιπόν "Χρυσό μου αστέρι" εκδόθηκε το 1971 από την Panivar και περιλαμβάνει δώδεκα τραγούδια, τα περισσότερα αγνώστων δημιουργών, ελληνικά ή ξένα, κι ανάμεσά τους τα διάσημα ελληνικά σουξέ "Ποτέ την Κυριακή" και "Μισιρλού". Η ερμηνεία της δείχνει μια ώριμη καλλιτέχνιδα με ωραία φωνή, αν και η αλλοίωση της καθαρής ελληνικής άρθρωσης λόγω της αμερικανικής της ανατροφής είναι εμφανής και ελαφρώς ενοχλητική.

Ο δίσκος πάντως είναι πολύ σπάνιος και βρέθηκε στα χέρια μου με τη μεσολάβηση φίλων, τους οποίους ευχαριστώ θερμά. Τα εξώφυλλα δεν ήταν σε καλή κατάσταση και γιαυτό χρειάστηκε γενναία παρέμβαση, ώστε να πάρουν μια αξιοπρεπώς αποδεκτή, αλλά ολοκληρωμένη μορφή.

Η Λάουρα τραγουδά Ανδρέα Χατζηαποστόλου (1977)

Ξαναγυρνάμε για λίγο και πάλι στον ελαφρό/ελαφρολαϊκό συνθέτη Ανδρέα Χατζηαποστόλου, για να προσθέσουμε έναν ακόμη δίσκο του από την παραγωγική του δεκαετία του '70 με αποκλειστική ερμηνεύτρια τη Λάουρα.

Αλήθεια, τι θυμάστε τη Λάουρα, κατά κόσμον Ελένη Λαλαπάνου, από τις εμφανίσεις της στον ασπρόμαυρο κινηματογράφο της χρυσής εποχής; Ήταν εκείνη η ανεπανάληπτη τσιγγάνα που πλημμύρισε την οθόνη της πρώτης "Λατέρνας" του Σακελλάριου (1955), αλλά και της δεύτερης δυο χρόνια αργότερα τραγουδώντας τα σοφιστικέ τσιφτετέλια του Μάνου Χατζιδάκι ("Γαρίφαλο στ' αφτί", "Φούστα κλαρωτή"). Ξεκίνησε ως ελαφρά τραγουδίστρια, αλλά με ευκολία πέρασε και στο χώρο του λαϊκού πλάι στον Βασίλη Τσιτσάνη και άλλους λαϊκούς δημιουργούς στη συνέχεια. Όπως λένε οι παλιοί, υπήρξε από τις πιο εκρηκτικές γυναικείες παρουσίες της μεγάλης οθόνης συναγωνιζόμενη επί ίσοις όροις τις ακαταμάχητες "γυναικάρες" του καιρού Μάγια Μελάγια και Σπεράντζα Βρανά!

Εδώ λοιπόν έχουμε ένα όψιμο δείγμα του τραγουδιστικού της ταλέντου με το δίσκο "Η Λάουρα τραγουδά Ανδρέα Χατζηαποστόλου" που εκδόθηκε το 1977 από τη Delta. Ο δίσκος περιλαμβάνει δώδεκα τραγούδια του Ανδρέα Χατζηαποστόλου σε στίχους Πυθαγόρα, Κ. Βίρβου, Τ. Σωτήρχου, Ι. Πολίτη, Ζ. Μιχαηλίδου και Δ. Γαρυφάλλου. Νομίζω πως όλα είναι σε δεύτερη εκτέλεση και προέρχονται από την ελαφρολαϊκή δισκογραφία του συνθέτη και κυρίως από το δίσκο "Καυτό παράπονο" (1974). Οι ερμηνείες της Λάουρας είναι αξιοπρεπείς, αν και το φωνητικό της ηχόχρωμα δεν θυμίζει πλέον την τσαχπινιά με τις τζαλκάντζες της νεανικής της φωνής.

Γιώργος Χατζηνάσιος: Ζήσε τη ζωή (1984)

Άλλη μια σκηνική μουσική σύνθεση του Γιώργου Χατζηνάσιου σας παρουσιάζω σήμερα. Πρόκειται για τη μουσική και τα τραγούδια με τίτλο "Ζήσε τη ζωή" που εκδόθηκαν σε δίσκο το 1984 από τον Δισκογραφικό Συνεταιρισμό Καλλιτεχνών και τη CBS. Αφορμή για το δίσκο αυτό στάθηκε η θεατρική παράσταση "The Owl and the Pussy-Cat" του Billy Manhoff που ανέβασε η Ζωή Λάσκαρη και ο Κώστας Καρράς στο θέατρο Διάνα τη σεζόν 1984-85. Το έργο βασίστηκε στο ομώνυμο κλασικό ποίημα του Edward Lear που τροφοδότησε την έκδοση μεγάλης σειράς παιδικών βιβλίων και κόμικς, ενώ το 1970 γυρίστηκε και η ομώνυμη ταινία του Herbert Ross με πρωταγωνίστρια τη Barbra Streisand.

Ο δίσκος περιλαμβάνει οκτώ οργανικά θέματα και δύο τραγούδια που ερμηνεύει η Μαντώ, το ένα σε ελληνικούς στίχους της Μαρί Μωραΐτη και το άλλο αγγλόφωνο σε στίχους του Al Macree. Εξ όσων γνωρίζω, ο δίσκος δεν εκδόθηκε ποτέ ψηφιακά.

Γιώργος Χατζηνάσιος: Μυστικοί αρραβώνες (1980)

Ιδού ένα από τα πολύ όμορφα τηλεοπτικά soundtrack που μας χάρισε η μελωδική φλέβα του Γιώργου Χατζηνάσιου. Πρόκειται για τη μουσική, με την οποία έντυσε τη σειρά "Μυστικοί αρραβώνες" που παίχτηκε από την τότε ΥΕΝΕΔ σε 38 συνολικά επεισόδια κατά τη σεζόν 1979-1980. Η σειρά βασίστηκε στο ομώνυμο αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα του Γρηγόριου Ξενόπουλου με θέμα την αληθινή ερωτική επιστολογραφία της ποιήτριας Μυρτιώτισσας μαζί του. Τη σειρά σκηνοθέτησε ο Ερρίκος Ανδρέου σε σενάριο της Σούλας Πιερράκου, ενώ πρωταγωνίστησαν σημαντικοί ηθοποιοί της παλιότερης γενιάς, όπως: Αλέκος Αλεξανδράκης, Νόρα Βαλσάμη, Μίρκα Παπακωνσταντίνου, Καίτη Λαμπροπούλου, Ρίτα Μουσούρη και Δάνης Κατρανίδης.

Ο συνθέτης έγραψε μια σειρά δεκαπέντε οργανικών θεμάτων μελωδικού ή ρυθμικού χαρακτήρα που υπηρετούν κατάλληλα την πλοκή και την ατμόσφαιρα της σειράς. Ο δίσκος κυκλοφόρησε από τη Philips το 1980, ενώ αργότερα επανεκδόθηκε και ψηφιακά, αλλά η έκδοση αυτή είναι πλέον δυσεύρετη. 

Ο Μουσικός Κόσμος του Χατζηνάσιου Νο.2 (1980)

Στην ελληνική δισκογραφία καταγράφονται πάμπολλες εκδόσεις ορχηστρικής μουσικής, ένα είδος που κατά καιρούς μας έδωσε πολύ δημοφιλείς κι αγαπημένες μελωδίες, άλλοτε πρωτότυπες κι άλλοτε (συνήθως) βασισμένες σε γνωστά τραγούδια των συνθετών. Πρώτος ο Μάνος Χατζιδάκις καλλιέργησε συνειδητά το είδος με μερικούς πολυσήμαντους ορχηστρικούς δίσκους στη δεκαετία του '60, αλλά κι αργότερα. Δημοφιλέστερος όλων το περίφημο "Χαμόγελο της Τζοκόντας". Νομίζω όμως ότι ως πρότυπο, στο οποίο βασίστηκε εν πολλοίς ο συρμός των οργανικών δίσκων επί δύο τουλάχιστον δεκαετίες, στάθηκαν οι "Δεκαπέντε Εσπερινοί", πάλι του Χατζιδάκι. Ο πρώτος που το ακολούθησε ήταν ο Γιάννης Σπανός, ενώ τα δείγματα πολλαπλασιάστηκαν τα κατοπινά χρόνια (Ξαρχάκος, Πιτσιλαδής, Δημητρίου, Ανδριόπουλος κ.ά.), χωρίς να συνυπολογίζω σ' αυτήν την κατηγορία τους αμέτρητους "τουριστικούς" δίσκους διαφόρων σολίστ πάνω στο αβανταδόρικο υλικό ενός Θεοδωράκη ή ενός Χατζιδάκι.

Έχουμε ήδη ασχοληθεί με τον πρώτο ορχηστρικό δίσκο του Γιώργου Χατζηνάσιου με τίτλο "Ο μουσικός κόσμος του Χατζηνάσιου" που λογίζεται ως υπ' αριθμόν 1, μιας και ακολούθησε και δεύτερος μέσα σε τρία χρόνια. 
Ο "Μουσικός κόσμος του Χατζηνάσιου" αρ.2 κυκλοφόρησε από τη Philips το 1980  και αποτελεί τη φυσική συνέχεια του προηγούμενου με ίδια μουσικά χαρακτηριστικά και με μελωδίες βασισμένες σε δημοφιλή τραγούδια του συνθέτη από το δεύτερο κυρίως μισό της δεκαετίας που είχε μόλις ολοκληρωθεί, τα οποία είχαν ακουστεί από μεγάλες φωνές, όπως της Μαρινέλλας, του Σταμάτη Κόκοτα και της Δήμητρας Γαλάνη. Η ενορχηστρωτική ικανότητα του συνθέτη συμβάλλει στη δημιουργία στέρεων αυτόνομων μελωδιών που μπορούν να σταθούν και δίχως την υποστήριξη του λόγου. Κι αυτό δεν είναι καθόλου μικρή υπόθεση!