Ο Georges Moustaki τραγουδά Θεοδωράκη (1970)

Αναφερθήκαμε πρόσφατα στη συνεργασία του σημαντικού Ελληνογάλλου τραγουδοποιού Georges Moustaki με τον Μίκη Θεοδωράκη, όταν ο συνθέτης βρέθηκε στη Γαλλία μετά την αναγκαστική φυγή του από την Ελλάδα εξαιτίας του δικτατορικού καθεστώτος.

Την ίδια λοιπόν χρονιά (1970) που ο Μουστακί ερμήνευσε στα γαλλικά τον κύκλο "Chansons pour Andréas", ηχογράφησε άλλο ένα δισκάκι 45 στροφών με δυο τραγούδια ερμηνευμένα στην ιταλική γλώσσα. 

Το ένα από αυτά, με τίτλο "L' uomo dal cuore ferito" ("Ο άνθρωπος με την πληγωμένη καρδιά"), έχει μουσική του Μίκη Θεοδωράκη σε συνεργασία με τον Vito Pallavicini. 

Το άλλο τραγούδι επιγράφεται "Requiem per chissa chi" και γράφτηκε από τους Goerges Moustaki και Bruno Lauzi με μουσική επιμέλεια του Hubert Rostaing για τη συμμετοχή του τραγουδιστή στην 6η Διεθνή Μουσική Έκθεση της Βενετίας.

Μάνος Χατζιδάκις: Ελλάς, η χώρα των ονείρων (1960)

Το 1960 υπήρξε μια οριακή χρονική συγκυρία για τον διάσημο Έλληνα συνθέτη Μάνο Χατζιδάκι, γιατί ήταν η χρονιά της παγκόσμιας καταξίωσής του μετά την κατάκτηση του όσκαρ τραγουδιού για "Τα παιδιά του Πειραιά", έστω κι αν ο ίδιος συνειδητά δεν το αποδέχθηκε ποτέ δηλώνοντας με κάθε ευκαιρία την απαξιωτική του διάθεση, γιατί θεωρούσε, όχι άδικα, ότι η λάμψη αυτού του βραβείου για ένα απλό τραγούδι - όχι από τα καλύτερά του - επισκίαζε επικίνδυνα το πιο σοβαρό του έργο!

Πάντως εκείνη η εποχή ήταν περίοδος δαιμονισμένης έμπνευσης του μεγάλου συνθέτη, η οποία διοχετεύτηκε πολύ γόνιμα στον κινηματογράφο, όπου έγραφε με καταιγιστικούς ρυθμούς. Έτσι λοιπόν, αμέσως μετά τη διάσημη μουσική για την ταινία του Ζιλ Ντασσέν, ήρθε μια παραγγελία από τη Γερμανία για τη μουσική επένδυση ενός κινηματογραφικού ντοκιμαντέρ που αναφερόταν στην Ελλάδα. Πρωτότυπος τίτλος της ταινίας: "Traumland der Sehnsucht". Τη σκηνοθέτησε ο Wolfgang Muller-Sehn. Στα ελληνικά ονομάστηκε "Ελλάς, η χώρα των ονείρων". Αν και πρόκειται για μάλλον αδιάφορη ταινία τουριστικού ενδιαφέροντος, ωστόσο διαθέτει αυτό το ακαταμάχητο πλεονέκτημα: Είναι πλημμυρισμένη με την εμπνευσμένη μουσική του Μάνου Χατζιδάκι.

Έχω μια ξεχωριστή αδυναμία στο συγκεκριμένο soundtrack, το οποίο θεωρώ το καλύτερο που έγραψε ποτέ ο Έλληνας συνθέτης. Κάθε φορά που το ακούω (μια δυο φορές το χρόνο), θυμάμαι μια επισήμανση που είχα κάνει από τα πρώτα πρώτα ακούσματα αυτής της θεσπέσιας μουσικής στα παιδικά μου χρόνια: Δεν υπάρχει άλλο ελληνικό μουσικό έργο με τόση "σπατάλη" πρωτότυπων μελωδικών ιδεών! 

Αν και στην ψηφιακή του έκδοση το έργο μοιράζεται σε μόλις έξι tracks, εγώ φρόντισα στο συγκεκριμένο rip από το αυθεντικό βινύλιο να χωρίσω όλες τις μελωδίες και τα θέματα που περιέχονται σ' αυτό το σπάταλο μουσικό καλειδοσκόπιο. Έτσι θα βρείτε συνολικά 26 κομμάτια, στα οποία περιλαμβάνονται ελάχιστες επαναλήψεις! Περισσότερα από 20 δηλαδή πρωτότυπα μουσικά θέματα μέσα στο ίδιο soundtrack! Νομίζω πως είναι κάτι απίστευτο. Κι έχω τη βεβαιότητα ότι ένας άλλος συνθέτης μ' αυτή την πρώτη ύλη στα χέρια θα μας έδινε 4-5 ανεξάρτητα έργα! Είναι γνωστό ότι τα soundtrack περιέχουν συνήθως ελάχιστα πρωτότυπα θέματα και συμπληρώνονται με ατέλειωτες επαναλήψεις ή παραλλαγές αυτών των θεμάτων. Εδώ όμως οι μοναδικές επαναλήψεις που εντοπίζονται αφορούν στη θεσπέσια μελωδία του τραγουδιού "Το πέλαγο είναι βαθύ", η οποία μάλιστα δεν ανήκει στον Χατζιδάκι, αλλά στον Μίκη Θεοδωράκη, παρμένη από το μπαλέτο του "Ελληνική αποκριά"! Ο ίδιος ο Μάνος το έχει ξεκαθαρίσει αυτό, αφού ξέρουμε καλά με πόση ειλικρίνεια θαύμαζε τη μουσική του μεγάλου συνοδοιπόρου του, ενώ δεν δίσταζε να δηλώνει οπαδός της θεωρίας του Στραβίνσκι ότι "οι μεγάλοι κλέβουν, ενώ οι μέτριοι μιμούνται"!

Μίκης Θεοδωράκης, Georges Moustaki: Chansons pour Andréas (1970)

Το Απρίλιο του 1968 ο Μίκης Θεοδωράκης αποφυλακίστηκε προσωρινά από το χουντικό καθεστώς και εγκαταστάθηκε υπό περιορισμό στο σπίτι του στο Βραχάτι, όπου καταπιάστηκε αμέσως με τη μελοποίηση τεσσάρων ποιημάτων που είχε γράψει στη φυλακή, αφιερωμένων στον συγκρατούμενό του Ανδρέα Λεντάκη, σημαίνον τότε στέλεχος της ΕΔΑ. Πρόκειται για τον κύκλο "Τα τραγούδια του Ανδρέα", ο οποίος πρωτοεκτελέστηκε μετά τη φυγή του συνθέτη στο εξωτερικό το 1970. Συγκεκριμένα, η πρώτη εκτέλεση έγινε στη Ρώμη με ερμηνευτή τον Αντώνη Καλογιάννη, με τον οποίο ηχογραφήθηκε το 1971 και κυκλοφόρησε από την Polydor ως μέρος της συγκεντρωτικής έκδοσης "Ο Μίκης Θεοδωράκης διευθύνει Θεοδωράκη Νο 2".

Ωστόσο η πρώτη ηχογράφηση του κύκλου πραγματοποιήθηκε στο Παρίσι το 1970 με ερμηνευτή τον σπουδαίο Ελληνογάλλο τραγουδοποιό Georges Moustaki (1934-2013), ο οποίος ερμήνευσε το έργο στα γαλλικά σε δική του μετάφραση και υπό τη μουσική διεύθυνση του Hubert Rostaing. Η σπάνια αυτή εκτέλεση κυκλοφόρησε στη διεθνή αγορά σε δισκάκι 45άρι extended από τη γαλλική Polydor με τίτλο "Chansons pour Andréas". Την ίδια εποχή ο Moustaki ηχογράφησε και άλλα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη ("Requiem per chi sa chi", "L' uomo dal cuore ferrito"), τα οποία πια είναι δυσεύρετα.

Μίκης Θεοδωράκης: Τα πικροσάββατα (δυο νεότερες εκτελέσεις)

Το 1984 ο Μίκης Θεοδωράκης ηχογράφησε τον σημαντικότερο λαϊκό του δίσκο στη δεκαετία του '80, σε μια περίοδο έντονης εσωστρέφειας και επαναπροσδιορισμού της μουσικής του ταυτότητας. Τίτλος του: "Τα πικροσάββατα". Ήταν και η πρώτη ολοκληρωμένη του συνεργασία με τον μεγάλο στιχουργό Λευτέρη Παπαδόπουλο, με τον οποίο αργότερα η συνεργασία θα αποδώσει μπόλικους καρπούς. 

Ερμηνευτής του δίσκου ήταν ο δοκιμασμένος λαϊκός τραγουδιστής Δημήτρης Μητροπάνος, ο οποίος έβγαινε σιγά σιγά από την περιοχή του λούμπεν λαϊκού τραγουδιού της πίστας, όπου είχε εγκλωβιστεί τα προηγούμενα χρόνια και προσπαθούσε μέσα από συνεργασίες με καταξιωμένους δημιουργούς να βρει ένα πιο στέρεο βηματισμό. Είχε προηγηθεί η ωραία συνεργασία του με τον Γιώργο Χατζηνάσιο ("Τα συναξάρια"), ενώ ακολούθησε η συνάντησή του με τον Σταύρο Κουγιουμτζή ("Τα νυχτέρια μας") κι όλα αυτά λίγα χρόνια πριν βρεθεί στο δρόμο του ο Μάριος Τόκας και απογειώσει την καριέρα του.

Είναι αξιοσημείωτο ότι "Τα πικροσάββατα" γνώρισαν μια μάλλον απροσδόκητη δισκογραφική πορεία, αφού στη συνέχεια είχαμε τρεις μεταμορφωμένες επανεμφανίσεις τους. Η πρώτη απ' αυτές κυκλοφόρησε την ίδια χρονιά (1984) με τον αγγλόφωνο τίτλο "Bitter Saturdays" και είναι εξολοκλήρου ορχηστρική βασισμένη απολύτως στην ίδια ενορχήστρωση του αρχικού δίσκου. Μάλιστα στη νεότερη ψηφιακή επανέκδοση του δίσκου το 1994 συνυπάρχουν (ευτυχώς) και οι δυο αυτές εκδοχές του έργου.

Υπάρχουν όμως άλλες δύο νεότερες και μάλλον άγνωστες επανεμφανίσεις του έργου, τις οποίες σας προσφέρω εδώ: 
Το 1994 από τη γερμανική εταιρία Trick Music κυκλοφόρησε μια επανεκτέλεση με ερμηνευτή τον Αντώνη Γκάτα, έναν ενδιαφέροντα Έλληνα τραγουδιστή που ζει μόνιμα στη Γερμανία κι έχει μια αξιοπρόσεκτη μουσική παρουσία, αφού έχει ηχογραφήσει ακόμη έναν κύκλο ελληνικών τραγουδιών σε μουσική του Λίνου Κόκοτου ("Τα όνειρά μας άσπρα"). Στο μπουζούκι τον συνοδεύει ο γνωστός Θεσσαλονικιός δεξιοτέχνης Γρηγόρης Τζιστούδης, επίσης Έλληνας μουσικός της διασποράς. 

Το 2001 τα "Πικροσάββατα" επανεμφανίστηκαν σε μια καινούργια επανεκτέλεση από τον νέο τραγουδιστή Παναγιώτη Καραδημήτρη, η οποία εκδόθηκε από τη μακαρίτισσα πια εταιρία FM Records. Η έκδοση περιλαμβάνει ένα επιπλέον τραγούδι, "Τα μάγια", που ερμηνεύει η Αλέξια. Το τραγούδι είναι σε δεύτερη εκτέλεση και προέρχεται από τον κύκλο "Σερενάτες" που ερμήνευσε αρχικά η Μαρία Φαραντούρη (1998).

Οπωσδήποτε είναι ενδιαφέρουσες και δυσεύρετες οι δυο αυτές επανεκτελέσεις, αλλά έχω την εντύπωση ότι όσοι είναι εξοικειωμένοι με τη στιβαρή λαϊκή ερμηνεία του Δημήτρη Μητροπάνου, δύσκολα θα αποδεχθούν την ερμηνεία του Γκάτα ή του Καραδημήτρη. Για αρχειακούς λόγους κυρίως...

πηγή: d58

Δήμος Μούτσης: Μαρτυρίες (1974) Παρουσίαση

Για τη σημερινή επέτειο της αποκατάστασης της δημοκρατίας στον τόπο μας, στις 23 Ιουλίου 1974, διάλεξα να σας παρουσιάσω έναν ξεχασμένο δίσκο του Δήμου Μούτση που κυκλοφόρησε ακριβώς πάνω στη μεγάλη αυτή πολιτική μεταβολή και αποπνέει έντονα το κλίμα εκείνων των ιστορικών στιγμών.

Μετά την τριετή συνεργασία του με τη Philips ("Άγιος Φεβρουάριος", "Συνοικισμός Α", "Στροφές"), το 1974 ο Δήμος Μούτσης επαναπατρίζεται στην Columbia, όπου θα παραμείνει μέχρι το τέλος της δεκαετίας και θα μας δώσει τέσσερις συνολικά μεγάλους δίσκους ("Μαρτυρίες", "Τετραλογία", "Εργατική Συμφωνία", "Δρομολόγιο") και κάμποσα σκόρπια τραγούδια με διάφορους τραγουδιστές (Δήμητρα Γαλάνη, Χάρις Αλεξίου, Λιζέτα Νικολάου, Κωστής Χρήστου κ.ά.).

Ο πρώτος δίσκος αυτής της νέας φάσης ήταν οι "Μαρτυρίες". Δίσκος κατάφωρα αδικημένος και παραγνωρισμένος, που ήδη φαίνεται πως ανακαλύπτεται σήμερα, αλλά έχει γίνει πια σπανιότατος και δυσεύρετος. Ο ίδιος ο συνθέτης σε κάθε ευκαιρία δεν ξεχνάει να δηλώνει τη μεγάλη του αδυναμία για το δίσκο, όπου θεωρεί ότι περιέχονται μερικά από τα ωραιότερα λαϊκά τραγούδια του. Δεν ξέρω αν είναι αντικειμενική μια τέτοια αξιολόγηση, καθώς είναι βέβαιο ότι στο δίσκο δε θα βρούμε τραγούδια επιπέδου "Ελευσίνας" ή "Αύριο πάλι". Θα βρούμε όμως ασφαλώς μερικά πολύ όμορφα λαϊκά τραγούδια, όπως το "Γράμμα της Δευτέρας" ή το "Με ξένο διαβατήριο" σε στίχους του Γιάννη Λογοθέτη με τη στέρεη ερμηνεία του Μανώλη Μητσιά. Και πλάι σ' αυτά τις συναρπαστικές μελωδικές στιγμές του "Τούτο το βράδυ" ή του "Δεν έχει πια ζωή" σε στίχους του συνθέτη και του Μάνου Ελευθερίου αντίστοιχα με την πρωτοεμφανιζόμενη Βασιλική Λαβίνα. Ή το σατιρικό "Γιούπι γιούπι για" και το καταγγελτικό "Καταζητούνται" σε στίχους του ποιητή Γιώργου Χρονά με έναν συγκλονιστικό Χρήστο Λεττονό.

Η Σούλα Μπιρμπίλη στο Παρίσι (1969)

Μιλώντας πρόσφατα για τη διεθνή καριέρα της Γιοβάννας στάθηκα στο πέρασμά της από το Παρίσι και τη συνάντησή της το 1964 εκεί με τον ανερχόμενο τότε Έλληνα πιανίστα και συνθέτη Γιάννη Σπανό. Ο συνθέτης σύντομα έγινε μεγάλο όνομα στη γαλλική πρωτεύουσα, ενώ παράλληλα ξεκίνησε και την καριέρα του στην Ελλάδα. 

Με αντίστροφη πορεία σημειώθηκε η μουσική διαδρομή της υπέροχης νεοκυματικής τραγουδίστριας Σούλας Μπιρμπίλη, η οποία ξεκίνησε με τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη, ενώ αμέσως μετά συνάντησε τον Νότη Μαυρουδή που της χάρισε ένα πρώτο βραβείο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, αλλά και τον Γιάννη Σπανό ερμηνεύοντας μερικά μελωδικότατα τραγούδια του. Το 1967 η Σούλα Μπιρμπίλη εγκατέλειψε την Ελλάδα και εγκαταστάθηκε στο Παρίσι στήνοντας μια καινούργια καριέρα με το νέο της όνομα Σούλα Μαρκίζη. Είχε την ευκαιρία να συνεργαστεί με μεγάλα ονόματα του γαλλικού τραγουδιού, όπως ο Ζιλμπέρ Μπεκό, ο Ανταμό και ο Μισέλ Λεγκράν. Όπως ήταν φυσικό όμως, ξανασυναντήθηκε εκεί και με τον Γιάννη Σπανό που συνέχιζε την παράλληλη καριέρα του σε Παρίσι και Ελλάδα.

Το 1969 η Σούλα Μαρκίζη ηχογράφησε ένα extended 45άρι με τέσσερα τραγούδια στα γαλλικά, από τα οποία τα δύο της πρώτης όψης του δίσκου είχαν μουσική του Γιάννη Σπανού και στίχους του Pierre Cour. Οι τίτλοι τους: "Mon enfant, mon amour" και "Si bleu, si blank". Η μελωδία του πρώτου είναι πασίγνωστη και χρησιμοποιήθηκε (αρκετά αλλαγμένη) από τον συνθέτη στο soundtrack "Εκείνο το καλοκαίρι", αλλά και στη μεταγενέστερη ελληνική διασκευή του τραγουδιού με τίτλο "Αν μ' αγαπάς". Η δεύτερη πλευρά του δίσκου περιλαμβάνει τα γαλλικά τραγούδια: "Cherche ton etoile", "Sous les ponts de Paris". Η ερμηνεία της Μαρκίζη είναι εξαιρετική με άψογη γαλλική προφορά και γλυκύτατο φωνητικό ηχόχρωμα.

(c) Vinyl 45'' extended | Pathe | 1969 | πηγή: π.Αρτ.

Μικρό αφιέρωμα στη μαύρη επέτειο της Κύπρου

Αισθάνομαι βαθιά την ανάγκη σήμερα, 20 Ιουλίου, να σκύψω ευλαβικά στη μαρτυρική Μεγαλόνησο και να της χαρίσω ένα δάκρυ, καθώς συμπληρώνονται 43 ολόκληρα χρόνια από την τραγική εκείνη ημέρα του 1974, όταν εισέβαλαν στην Κυπριακή γη τα στρατεύματα του Αττίλα και διχοτόμησαν το νησί και τον πληθυσμό του, δίχως μέχρι σήμερα η διεθνής κοινότητα να σταθεί ικανή να αποκαταστήσει το δίκιο του κυπριακού λαού, με συνέπεια να συντηρείται ακόμη εκεί στην ανατολική γωνιά της Μεσογείου μια ανοιχτή πληγή που συνεχώς κακοφορμίζει.

Σας παρουσιάζω λοιπόν ένα τριπλό αφιέρωμα στη σημερινή μαύρη επέτειο:

Το πρώτο περιλαμβάνει μια ηχογράφηση που εκδόθηκε το 1979 από τη Fidelity με τίτλο: "Κύπρος - Μακάριος" και υπότιτλο: "Υπέρ του ειδικού ταμείου Πρεσβείας Κύπρου για τα θύματα του πραξικοπήματος και της εισβολής". Πρόκειται για ένα σπάνιο ηχητικό ντοκουμέντο που καταγράφει το χρονικό της μακραίωνης ιστορικής διαδρομής της Κύπρου από τα προϊστορικά χρόνια ίσαμε το μοιραίο καλοκαίρι του 1974 και την ανάληψη της διακυβέρνησης του ακρωτηριασμένου νησιού από τον Μακάριο. 
Το ντοκουμέντο αποκτά ιδιαίτερη αξία λόγω της παρουσίας στην αφήγηση του κορυφαίου ηθοποιού Μάνου Κατράκη, που διαβάζει τα κείμενα με στιβαρή άρθρωση των λέξεων και ολοφάνερη συγκίνηση. Μαζί του η ηθοποιός Άννα Μακράκη.

Το δεύτερο αφιέρωμα περιλαμβάνει το ηχητικό ντοκουμέντο "The Rape of Cyprus" ("Ο βιασμός της Κύπρου") που εκδόθηκε το 1975 από την αγγλική CBC. Αναφέρεται στο χρονικό της εισβολής των τουρκικών στρατευμάτων στην Κύπρο με αναδρομές στην πρόσφατη ιστορία του νησιού από τα χρόνια της ΕΟΚΑ και φτάνοντας μέχρι την πτώση του δικτατορικού καθεστώτος της Ελλάδας στις 23 Ιουλίου του 1974. Η αφήγηση είναι στα αγγλικά με τη φωνή του Reuven Morgan σε κείμενα του Ανδρέα Χριστοφίδη διανθισμένα και με μαρτυρίες των θυμάτων, αλλά και δηλώσεις επιφανών πολιτικών προσωπικοτήτων της εποχής, όπως ο Γλαύκος Κληρίδης, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, φυσικά ο Μακάριος, αλλά και ο γ.γ. του ΟΗΕ Κουρτ Βαλντχάιμ.
Παρεμβάλλεται ένα απόσπασμα από το ορατόριο του Γιώργου Κοτσώνη "Αγία Τηλλυρία", ενώ στο φινάλε ακούγεται απόσπασμα του τραγουδιού "It Was an Island" του John Vickers.

Τέλος, έχω και την ολοκληρωμένη μορφή του υπέροχου τραγουδιού-ποταμού "It Was an Island - Cyprus 1974" που έγραψε και τραγούδησε ο John Vickers σε στίχους του Lana der Parthogh. Το τραγούδι περιγράφει με συγκινητικό τρόπο την κυπριακή τραγωδία. Εκδόθηκε το 1975 σε δίσκο 45 στροφών.

ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΑ

Κύπρος - Μακάριος

The Rape of Cyprus

It Was an Island

πηγή: π.Αρτ./d58

Δείτε επίσης και τα παλιότερα αφιερώματά μας στην Κύπρο με τους δίσκους:

Γιώργος Κοτσώνης: "Μακάριος, ο νυν και αεί" (1981)  |  Μιχάλης Χριστοδουλίδης: "1955" (2005)

----

Η Γιοβάννα στο Παρίσι (1964)

Η σπουδαία και πολυπράγμων καλλιτέχνις Γιοβάννα (γενν. 1940), κατά κόσμον Ιωάννα Φάσσου-Καλπαξή, τραγουδίστρια, ποιήτρια και μυθιστοριογράφος, γνώρισε στο πρώτο μισό της δεκαετίας του '60 μια διεθνή καταξίωση, όταν συμμετέχοντας σε πάμπολλα διεθνή φεστιβάλ και συναυλίες κατάφερε να γίνει μεγάλο όνομα στη Σοβιετική Ένωση συνοδευόμενη από τον Μίμη Πλέσσα ή τον Κώστα Κλάββα, αλλά να έχει και πολύ πετυχημένα περάσματα από πολλές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες ηχογραφώντας τραγούδια σε διάφορες γλώσσες. 

Το 1964 βρέθηκε στη Γαλλία κι εκεί συναντήθηκε με τον έτερο κοσμοπολίτη συμπατριώτη μας, τον συνθέτη Γιάννη Σπανό, ο οποίος ήταν ήδη εκεί ένας καταξιωμένος πιανίστας στην αριστερή όχθη του Σηκουάνα συνοδεύοντας μεγάλα ονόματα της γαλλικής σκηνής, όπως η Cora Vancaire, ο Serge Gainsbourg ή η Beatrice Arnac. Η ίδια ο Μπριζίτ Μπαρντό είχε ήδη τραγουδήσει τα πρώτα του τραγούδια, ενώ ακολούθησαν μεγάλες συνεργασίες με τον Marcel Rothel, τη Marie Laforet, την Pia Colombo, τη Michele Arnaud, τη δική μας Σούλα Μαρκίζη (Μπιρμπίλη) και πάνω απ' όλους την ιέρεια του γαλλικού υπαρξισμού Juliette Greco.

Εκείνη τη χρονιά λοιπόν η Γιοβάννα ηχογράφησε για τη γαλλική Polydor ένα extended 45άρι με τέσσερα πολύ όμορφα γαλλικά τραγούδια. Το ένα από αυτά ("Le ciel est une plage") γράφτηκε από τον Γιάννη Σπανό σε στίχους Jean Naty, ενώ τα υπόλοιπα υπογράφονται από διάφορους Γάλλους δημιουργούς (G. Wagenheim, E. Werner, W. Schloter). 
Το τραγούδι του Γιάννη Σπανού αμέσως μετά ηχογραφήθηκε και στην Ελλάδα με τίτλο "Ποιος να σφυρίζει" (στίχοι Αλέξη Αλεξόπουλου), πρώτα με τη Νέλλη Μάνου κι αμέσως μετά με την ίδια τη Γιοβάννα. Σημειώνω επίσης ότι η γαλλική version με τη Γιοβάννα ακούστηκε και στην ελληνική ταινία "Έκλαψα πικρά για σένα", παραγωγής 1964.

Γιάννης Καλατζής: Ο πρώτος του δίσκος (1968)

Έφυγε από τη ζωή σήμερα ένας από τους πιο αγαπημένους τραγουδιστές της χρυσής εποχής του ελληνικού τραγουδιού, ο Γιάννης Καλατζής, σε ηλικία 74 ετών. Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1943. Στις αρχές της δεκαετίας του '60 έκανε τα πρώτα του μουσικά βήματα συμμετέχοντας στο σχήμα Τρίο Μορένο της Θεσσαλονίκης, ενώ από το 1965 εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αθήνα και δούλεψε πλάι στον Γιώργο Μητσάκη, ο οποίος του έγραψε τα πρώτα του τραγούδια. 

Το 1968, με τη την ίδρυση της δισκογραφικής εταιρίας Minos, βρέθηκε αμέσως στους κόλπους της κι αποτέλεσε έναν από τους κεντρικούς πυλώνες του καλλιτεχνικού της δυναμικού μέχρι τα μέσα της επόμενης δεκαετίας. Τη χρονιά εκείνη λοιπόν συμμετείχε ως βασικός ερμηνευτής στον πρώτο δίσκο της νεοσύστατης εταιρίας, τον περίφημο "Σταθμό" σε μουσική Μάνου Λοΐζου και στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου, μέσα από τον οποίο ξεπήδησε η τεράστια επιτυχία "Δελφίνι δελφινάκι" που καθιέρωσε αμέσως τον νέο τραγουδιστή. 

Ακολούθησαν πολλές άλλες συνεργασίες που τον εδραίωσαν στις κορυφαίες θέσεις του πενταγράμμου για μια πενταετία περίπου. Τρεις ήταν οι συνθέτες που συνέβαλαν τα μέγιστα στην καταξίωσή του: Ο Μάνος Λοΐζος, ο Σταύρος Κουγιουμτζής και ο Γιώργος Κατσαρός. Ο Λοΐζος τον εκτιμούσε ιδιαίτερα κι έλεγε πως η φωνή του τού θύμιζε ανέμελο αλάνι που σεργιανάει στους δρόμους τραγουδώντας. Συνέχισε λοιπόν να τον αξιοποιεί και στους επόμενους δίσκους του ("Θαλασσογραφίες", "Νάχαμε τι νάχαμε"). Η συνεργασία του με τον Γιώργο Κατσαρό του απέφερε τρεις μεγάλες εμπορικές στιγμές με τα χιλιοτραγουδισμένα σουξέ "Ο επιπόλαιος", "Κυρά Γιώργαινα" και "Ο Σταμούλης ο λοχίας". Ο Σταύρος Κουγιουμτζής του έγραψε συνολικά 19 ωραιότατα τραγούδια, κυρίως σε δίσκους 45 στροφών ("Ήσουν ωραία", "Ξενάκι είμαι και θαρθώ", "Γεια χαρά καλή", "Αν βαρέθηκες κυρία", "Της ζωής η μελισσοφωλιά", "Μέθυσα κι απόψε", "Πιάστε κορίτσια το χορό", "Στη γειτονιά σου", "Ήθελα να 'μουνα πουλί", "Να 'χα στο στήθος μου γυαλί"). 
Ερμήνευσε επίσης αρκετά τραγούδια του Γιώργου Μητσάκη, του Απόστολου Καλδάρα, του Κώστα Καπλάνη, του Μπάμπη Μπακάλη, του Βασίλη Βασιλειάδη, του Άγγελου Σέμπου, του Μίμη Πλέσσα, του Χάρη Λυμπερόπουλου, του Γιάννη Σπανού, του Λυκούργου Μαρκέα και του Βασίλη Δημητρίου, ενώ μετά το 1975 η καριέρα του πήρε την κατιούσα και βρέθηκε να ερμηνεύει ασήμαντα τραγουδάκια του Νίκου Καρβέλα ("Στη Χονολουλού", "Τώρα πλάκα μου κάνεις") και του Τόλη Βοσκόπουλου. Μετά το 1981 έπαψε πια να ηχογραφεί νέα τραγούδια και περιορίστηκε σε ζωντανές εμφανίσεις.

Το 1968 λοιπόν ο Γιάννης Καλατζής, παράλληλα με τη συμμετοχή του στον "Σταθμό" του Μάνου Λοΐζου, ηχογράφησε και τον πρώτο προσωπικό του δίσκο με τίτλο το όνομά του. Ουσιαστικά επρόκειτο για ένα συμμάζεμα με τις πρώτες σκόρπιες ηχογραφήσεις του στις 45 στροφές. Στο δίσκο αυτόν βρίσκουμε τη μεγάλη επιτυχία "Τα χρυσά κλειδιά" του Θόδωρου Δερβενιώτη και του Κώστα Βίρβου. Εδώ ακούγεται επίσης για πρώτη φορά το χαριτωμένο "Έβαλα φτερά" των Χάρη Λυμπερόπουλου και Διονύση Τζεφρώνη, το οποίο παραδόξως περιλήφθηκε δυο χρόνια αργότερα και στον τρίτο προσωπικό δίσκο του τραγουδιστή ("Κυρά Γιώργαινα", 1970). Εδώ έχουμε επίσης δυο ακόμα ωραία τραγούδια: Το χασάπικο "Με πήρε η νύχτα" του Απόστολου Καλδάρα και το χασαποσέρβικο "Δάκρυ δάκρυ Μανωλάκη" του Γιώργου Μητσάκη. Ο δίσκος συμπληρώνεται με τραγούδια του Κώστα Καπλάνη και του Χάρη Λυμπερόπουλου, τα οποία έχουν ξεχαστεί πια, όπως και ο δίσκος στο σύνολό του, αφού δεν επανεκδόθηκε ποτέ ψηφιακά, αν και τα μισά τραγούδια μπορεί να τα βρει κανείς σκόρπια σε διάφορες ψηφιακές συλλογές.

Σταύρος Κουγιουμτζής: Ανοιχτά παράθυρα με κλειστά παντζούρια (1998)

Ο αγαπημένος συνθέτης Σταύρος Κουγιουμτζής (1932-2005), πέρα από τα υπέροχα και στιβαρά λαϊκά του τραγούδια, μας άφησε ακόμη μια ακριβή παρακαταθήκη με τα γραπτά του κείμενα που διασώζονται σε τρία βιβλία, τα οποία ευτυχώς κυκλοφορούν ακόμη και μπορούν να δώσουν στον αναγνώστη μουσικόφιλο μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα γι' αυτή τη σημαντική προσωπικότητα του νεότερου πολιτισμού μας. Τα βιβλία αυτά είναι:

Ανοιχτά παράθυρα με κλειστά παντζούρια (Εντευκτήριο, 1998 / επανέκδοση: Κέδρος, 2001)
Στα διώροφα έμεναν οι όμορφες (Κέδρος, 2000)
Χρόνια σαν βροχή (Ianos, 2005)

Το 1998 ο Κουγιουμτζής παρουσίασε σε μια σειρά πέντε ραδιοφωνικών εκπομπών στον σταθμό 9.58 FM της ΕΡΤ3 στη Θεσσαλονίκη το πρώτο του αφήγημα με γενικό τίτλο "Ανοιχτά παράθυρα με κλειστά παντζούρια". Πρόκειται για αυτοβιογραφικό και εξομολογητικό κείμενο που παρουσιάζει τα πρώτα χρόνια του βίου του στις φτωχογειτονιές του Επταπύργιου και της Θεσσαλονίκης, την πρώτη του επαφή με τη μουσική μέσα από παλιές πλάκες γραμμοφώνου, αλλά και την πρώτη του μύηση στη μουσική τέχνη ως μαθητή πιάνου, μέχρι τα πρώτα δημιουργικά του βήματα στο ελληνικό τραγούδι στη δεκαετία του '60 και την εγκατάστασή του στην πρωτεύουσα. 

Το κείμενο ρέει αβίαστα με υποδειγματική δωρικότητα και αφοπλιστική ειλικρίνεια, δίχως το παραμικρό ίχνος έπαρσης, ακόμη και στις σελίδες που περιγράφουν τις τεράστιες εμπορικές επιτυχίες του δημιουργού στα χρόνια του "Νάτανε το '21" και των μεγάλων ερμηνειών του Γιώργου Νταλάρα, της Χαρούλας Αλεξίου και του Γιάννη Καλατζή. Ένα κείμενο στο δρόμο που είχε χαράξει η γραφή ενός Γιάννη Μακρυγιάννη ή ενός Παπαδιαμάντη, χωρίς φυσικά ο ίδιος ο συγγραφέας να έχει την παραμικρή συγγραφική αξίωση!

Το αρχείο που σας δίνω περιέχει τις τέσσερις από τις πέντε ραδιοφωνικές εκπομπές στον 9.58 FM της ΕΡΤ3. Λείπει δυστυχώς το 5ο μέρος, το οποίο είναι εδώ καιρό υπό αναζήτηση. Πρόκειται πάντως έτσι κι αλλιώς για ένα σπουδαίο ντοκουμέντο, γιατί διασώζει τη φωνή του ίδιου του Κουγιουμτζή σε μια από τις ελάχιστες περιπτώσεις που έχει καταγραφεί σε κάποιο μέσον, μιας και ο συνθέτης διαφύλασσε την αξιοπρέπειά του με κύριο όπλο του την παροιμιώδη του σεμνότητα και την πλήρη αποστροφή του για όλους τους μηχανισμούς διαφήμισης και προβολής. Τα αφηγηματικά μέρη διανθίζονται και με μερικά από τα σπουδαία τραγούδια του, όπως ο ίδιος τα επέλεξε για τις εκπομπές του.

ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟ

πηγή: π.Αρτ./d58

Τάκης Βούης: Τραγούδια στο Αμόνι (1979)

Ας κλείσουμε τους δισκογραφικούς λογαριασμούς μας με τον αξιόλογο και αδικαιολόγητα υποτιμημένο τραγουδοποιό Τάκη Βούη παρουσιάζοντας έναν ακόμη ενδιαφέροντα δίσκο του που κυκλοφόρησε το 1979 και περιέχει ζωντανές ηχογραφήσεις από το μουσικό του στέκι "Αμόνι" στη Ρόδο. 
Το "Αμόνι" ήταν ένα καφέ θέατρο που δημιούργησε ο ίδιος το 1979 και παρουσίαζε βραδιές παντομίμας και ποίησης, αλλά και ποικίλα μουσικά αφιερώματα, είτε στο έντεχνο ελληνικό τραγούδι με μαέστρο τον συνθέτη Βασίλη Κουμπή, είτε στο αυθεντικό ρεμπέτικο με τους Μπαγιαντέρα, Κερομύτη, Μοσχονά, Κυριαζή, είτε και στη τζαζ μουσική με τους Βασίλη Ρακόπουλο, Δημήτρη Ζαφειρέλη και Αχιλλέα Περσίδη. Εκεί εμφανίστηκαν κατά καιρούς η Χάρις Αλεξίου, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, ο Νότης Μαυρουδής, ο Λίνος Κόκοτος, η Αρλέτα, ο Θωμάς Μπακαλάκος και άλλοι.

Στο χώρο αυτό λοιπόν ο Τάκης Βούης ηχογράφησε το 1979 μαζί με την τραγουδίστρια σύζυγό του, Αφροδίτη Βούη, μια σειρά τραγουδιών γραμμένων από γνωστούς δημιουργούς της εποχής, όπως ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Γιάννης Μαρκόπουλος, ο Μάνος Λοΐζος και ο Θωμάς Μπακαλάκος. Ανάμεσα τους και δύο ξένα τραγούδια διασκευασμένα στα ελληνικά, καθώς κι ένα ελληνικό παραδοσιακό. Στο υλικό του ηχογραφήματος περιλαμβάνονται επίσης και δύο δικές του συνθέσεις, από τις οποίες ξεχωρίζει η "Χρυσή πατρίδα" σε ποίηση του Κώστα Βάρναλη. Τραγουδά ο ίδιος και η Αφροδίτη Βούη. Την ενορχήστρωση επιμελήθηκε ο γνωστός νεοκυματικός συνθέτης Βασίλης Κουμπής.

(c) LP | PanVox | 1979 | Live | πηγή: Vostis/d58/Δημ.Δημ./π.Αρτ.

Θόδωρος Τζίφας: Τραγούδια από τις 45 στροφές (1968-1976)

Ο Θόδωρος Τζίφας, Θεσσαλονικιός συνθέτης της υστερονεοκυματικής περιόδου, με καταγωγή από τη Βυτίνα της Αρκαδίας, ανήκει στην κατηγορία των δημιουργών του ενός δίσκου! Γιατί όλο κι όλο ένα δίσκο 33 στροφών μας έδωσε, τις "Γειτονιές: Αθήνα-Θεσσαλονίκη", το 1970 με ερμηνευτές τη Ρένα Κουμιώτη και τον Δημήτρη Ζευγά. 

Η αλήθεια είναι ότι η σύνθεση υπήρξε πάντα ερασιτεχνική απασχόληση για τον συγκεκριμένο δημιουργό, ο οποίος είναι πολυτάλαντος με πολλές δεξιότητες (γλύπτης, σκιτσογράφος, μακετίστας), αλλά και καλός πιανίστας. Είναι επίσης αλήθεια είναι ότι ο μοναδικός του αυτός δίσκος ήταν αρκετός, για να του εξασφαλίσει μια καλή θέση στο μουσικό περιβάλλον εκείνης της εποχής, γιατί είναι ένας ωραίος δίσκος με κάμποσα τραγούδια που γνώρισαν σημαντική απήχηση στο κοινό. 

Υπάρχει όμως και μια τρίτη αλήθεια: Ασφαλώς και δεν είναι αυτά τα μόνα τραγούδια που έγραψε! Μας έχει χαρίσει κατά καιρούς αρκετά ακόμη όμορφα λαϊκά τραγούδια που κυκλοφόρησαν σε δισκάκια 45 στροφών με γνωστά ή άγνωστα ονόματα του ελληνικού πενταγράμμου, όπως ο Γιάννης Πουλόπουλος, η Ρένα Κουμιώτη, η Αλέκα Μαβίλη, ο Δημήτρης Ζευγάς, ο Γιάννης Θωμόπουλος, ο Γιώργος Γερολυμάτος, αλλά και η Νίκη Καμπά, ο Μάριος, ο Μίνως Γαλανέλης και ο ηθοποιός Κώστας Κούρτης.

Στη συλλογή που σας προσφέρω είναι συγκεντρωμένα αρκετά από αυτά τα 45άρια που ηχογραφήθηκαν κυρίως στη Lyra κατά το διάστημα 1968-1976. Ανάμεσά τους και τα μισά τραγούδια από τις "Γειτονιές", όσα έτυχε να κυκλοφορήσουν και σε 45άρια. Τα δυο τραγούδια με τη φωνή της Νίκης Καμπά τα έχουν ερμηνεύσει αμέσως μετά και οι Αλέκα Μαβίλη και Ρένα Κουμιώτη. Οι στίχοι στα περισσότερα είναι του Κώστα Κινδύνη, σχεδόν αποκλειστικού συνεργάτη του συνθέτη.

Henryk Szeryng: In Recital (1960)

Λέω ν' ανοίξω σήμερα μια παρένθεση στην παρουσίαση ξεχασμένων ελληνικών δίσκων, για να σας "συστήσω" τον αγαπημένο μου βιρτουόζο του κλασικού ρεπερτορίου, τον Πολωνό βιολονίστα Henryk Szeryng.

O Henryk Szeryng (1918-1988) λοιπόν γεννήθηκε στη Βαρσοβία στο τέλος του α' παγκόσμιου πολέμου από οικογένεια εβραϊκής καταγωγής, γεγονός που τον οδήγησε σε μεγάλες περιπέτειες στη ζωή του, αφού αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την πατρίδα του μερικά χρόνια αργότερα. Σπούδασε μουσική στο Βερολίνο και στο Παρίσι, όπου έκανε και το ντεμπούτο του ως σολίστ το 1933 ερμηνεύοντας το Κοντσέρτο για Βιολί του Johannes Brahms. Το 1941 κατέφυγε ως πρόσφυγας στο Μεξικό, όπου έλαβε τη μεξικανική υπηκοότητα και υπηρέτησε τη νέα του πατρίδα από διάφορες θέσεις με πάμπολλες καλλιτεχνικές δραστηριότητες, μεταξύ των οποίων και η καθιέρωση ενός δεθνούς μουσικού φεστιβάλ που έφερε το όνομά του.

Ο Szeryng υπήρξε εξαιρετικά δραστήριος στο χώρο της κλασικής δισκογραφίας μ' ένα ευρύτατο φάσμα ερμηνειών από την εποχή του Μπαρόκ (Bach, Vivaldi κλπ) μέχρι τα πιο πρωτοποριακά ρεύματα του 20ου αιώνα (Stravinsky, Bartok κλπ). Το παίξιμό του διακρίνονταν για την απόλυτη ηχητική διαύγεια, την αλάνθαστη τεχνική και τη γλυκύτητα των χρωματισμών του. Η ηχογράφηση του Κοντσέρτου για Βιολί του Ludwig van Beethoven το 1973 με την Ορχήστρα Concertgebouw του Άμστερνταμ υπό τη διεύθυνση του κορυφαίου αρχιμουσικού Bernard Haitink είναι για μένα η καλύτερη μακράν ερμηνεία του κλασικού αυτού αριστουργήματος.

Ο Szeryng έχει βραβευτεί τέσσερις φορές με το βραβείο Grammy για τις ερμηνείες του σε έργα μουσικής δωματίου συνεργαζόμενος με μυθικούς μουσικούς, όπως ο Arthur Rubinstein και ο Pierre Fournier.

Μια καλή ιδέα για την τέχνη του μεγάλου βιολονίστα λοιπόν μας προσφέρει αυτή η έκδοση της RCA, η οποία κυκλοφόρησε το 1960 και περιέχει ηχογραφήσεις που πραγματοποιήθηκαν το 1959 στη Νέα Υόρκη. Ο Szeryng ερμηνεύει επιλεγμένα βιολιστικά κομμάτια που καλύπτουν ένα χρονικό ορίζοντα άνω των δύο αιώνων μουσικής δημιουργίας ανθολογώντας έργα Μπαρόκ (Tomaso Vitali, Giuseppe Tartini), κλασικής περιόδου (Christoph Willibald Gluck) και ρομαντισμού (Robert Schumann, Henryk Wieniawski) μέχρι και τον 20ο αιώνα (Fritz Kreisler, Ernesto Halffter). Τον συνοδεύει στο πιάνο ο Charles Reiner. Μπορεί να είναι παλιές οι ηχογραφήσεις από την εποχή της πρώιμης στερεοφωνίας, αλλά ο ήχος του βινυλίου είναι διαυγέστατος. Χαρείτε τον!

Τάκης Βούης: Τι καλά που θα 'τανε (1992)

Πέντε χρόνια μετά την "Κιβωτό" ο Τάκης Βούης ηχογράφησε το ένατο προσωπικό του άλμπουμ με τίτλο "Τι καλά που θα 'τανε". Περιλαμβάνει δέκα στρωτά και καλοφτιαγμένα τραγουδάκια σε δική του μουσική, εκτός από το "Μικρές Πειρπλανήσεις" που έγραψε ο Νίκος Αρμπελιάς και μ' αυτό μας συστήθηκε την ίδια εκείνη χρονιά με το ομώνυμο μουσικό του σχήμα. 

Οι στίχοι υπογράφονται από τους Μάρω Βαμβουνάκη, Βασίλη Αναγνώστου, Στέργιο Παπαποστόλου και Μηνά Περσελή. Το τραγούδι "Το καράβι φεύγει τα μεσάνυχτα", εδώ σε δεύτερη εκτέλεση, πρωτοακούστηκε στο δίσκο "Ο ταχυδρόμος της νύχτας" (1984), ενώ γνώρισε και μια τρίτη εκτέλεση στο δίσκο "Ο έρωτας στην πόλη".

Τραγουδά, όπως πάντα, ο ίδιος ο συνθέτης, ενώ σε δυο τραγούδια - ίσως τα καλύτερα του δίσκου - συμμετέχει η Μαρία Κανελλοπούλου. Ο δίσκος ηχογραφήθηκε στο θρυλικό "Αγροτικόν" του Νίκου Παπάζογλου στη Θεσσαλονίκη και κυκλοφόρησε από τη Lyra.

Τάκης Βούης: Ντιρλαντά (1972)

Αντλώντας το σχετικό πληροφοριακό υλικό από το πολύ ενδιαφέρον και ολοκληρωμένο αφιέρωμα στον τραγουδοποιό Τάκη Βούη του εξαιρετικού διαδικτυακού περιοδικού ΔΥΣΚΟΡΥΧΕΙΟΝ, είναι ευκαιρία να αναφερθούμε και στα πρώτα δισκογραφικά του βήματα, τα οποία εντοπίζονται στα τέλη του '60 στις θεσσαλονικιώτικες μπουάτ και στη συνέχεια στη Σουηδία, όπου βρέθηκε για σπουδές και η ανάγκη βιοπορισμού τον οδήγησε στην επαγγελματική ενασχόληση με το τραγούδι. 

Η πρώτη πρώτη του λοιπόν ηχογράφηση καταγράφεται σε ένα δισκάκι 45 στροφών που περιέχει τα τραγούδια "Το καλοκαίρι" και "Το κορίτσι μου" και κυκλοφόρησε από τη Sonora (του Πάνου Γαβαλά). Μάλιστα συμμετέχει στο δίσκο και ο μεγάλος κλασικός κιθαριστής Δημήτρης Φάμπας!

Εκείνη την εποχή γνωρίστηκε και με τη γυναίκα του Αφροδίτη, η οποία δοκίμαζε τις δυνάμεις της στο κλασικό τραγούδι (ιταλική όπερα), αλλά στη συνέχεια πέρασε στο χώρο του απλού τραγουδιού συντροφεύοντας εφεξής τον σύζυγό της. 

Το 1972 στη Σουηδία κυκλοφόρησε το φολκ άλμπουμ "Kaos", στο οποίο συμμετείχε το ελληνικό ντούο Βούη. 

Την ίδια χρονιά επίσης ηχογραφήθηκε στη Σουηδία το 7/ιντσο LP "Dirlada" με τα ονόματα Takis och Afroditi Vouis and Rhodians. Κι αυτό το άλμπουμ κινείται στο ύφος της φολκ μουσικής. Περιλαμβάνει έξι κομμάτια, μεταξύ των οποίων τα δημώδη "Ντιρλαντά" και "Γερακίνα", καθώς και το τραγούδι του Λίνου Κόκοτου "Κόρη του γιαλού" διασκευασμένο στη σουηδική γλώσσα. Τα τρία τραγούδια της δεύτερης όψης του δίσκου έχουν μουσική του Τάκη Βούη. Το ένα αποδίδεται στα σουηδικά, ενώ τα άλλα δύο στα ελληνικά. Μπουζούκι και κιθάρα είναι τα βασικά όργανα της ορχήστρας. Συμπαθητικά τραγούδια, αν και παντελώς άγνωστα στο ευρύ κοινό.

Τάκης Βούης: ...Και τώρα τραγουδάμε (1975)

Το 1975, ένα χρόνο μετά τη Μεταπολίτευση, την εποχή δηλαδή της απόλυτης κυριαρχίας του πολιτικού τραγουδιού, έκανε την ουσιαστική του εμφάνιση στην ελληνική δισκογραφία ο Ροδίτης τραγουδοποιός Τάκης Βούης, αν και είχε ήδη κάνει δειλά δειλά τα πρώτα του βήματα μερικά χρόνια νωρίτερα.

Ο δίσκος λοιπόν, με τον οποίο έδωσε τα πρώτα του σοβαρά διαπιστευτήρια στο ελληνικό κοινό, είχε τον τίτλο "...Και τώρα τραγουδάμε". 
Πρόκειται για ζωντανή ηχογράφηση ενός κύκλου δεκατριών τραγουδιών, από τα οποία τα περισσότερα έχουν δική του μουσική, ενώ τα υπόλοιπα είναι επανεκτελέσεις γνωστών τραγουδιών του Μίκη Θεοδωράκη και του Γιάννη Μαρκόπουλου μαζί με ένα διασκευασμένο παραδοσιακό τραγούδι. 

Μουσικές σε ύφος απλής μπαλάντας με νεοκυματικούς χρωματισμούς και λιτές ενορχηστρώσεις, όπου κυριαρχεί η κιθάρα που παίζει ο ίδιος ο τραγουδοποιός, ο οποίος είναι και ο μοναδικός ερμηνευτής όλων των κομματιών με μια μικρή διάθεση στόμφου, όπως ήταν ο συρμός της εποχής, πολύ κοντά στο ερμηνευτικό ύφος του Γιώργου Ζωγράφου.

Το rip έγινε από βινύλιο σε πολύ καλή κατάσταση από τον φίλο μου τον Βαγγέλη, τον οποίο ευχαριστώ από καρδιάς!

(c) LP | EMI Columbia | Live | 1975 | πηγή: Βαγγέλης

Τάκης Βούης: Ο ταχυδρόμος της νύχτας (1984)

Μπαίνοντας στη δεκαετία του ΄80 κι έχοντας ολοκληρώσει τη θητεία του στο "πολιτικό" τραγούδι, όπως επέβαλλαν οι κανόνες του μεταπολιτευτικού συρμού, ο τραγουδοποιός Τάκης Βούης στρέφεται σταδιακά σε ένα είδος ηλεκτρικής μπαλάντας με ροκ αποχρώσεις και στίχο περισσότερο εσωστρεφή και ερωτικό. 

Ο δίσκος που σηματοδοτεί δυναμικά αυτή τη στροφή ήταν "Ο ταχυδρόμος της νύχτας" που κυκλοφόρησε το 1984 από τον εκλεκτικό Δισκογραφικό Συνεταιρισμό Καλλιτεχνών. 

Με το δίσκο αυτό ο δημιουργός εγκαινιάζει τη μακρόχρονη και γόνιμη συνεργασία του με την ποιήτρια Μάρω Βαμβουνάκη, η οποία εδώ υπογράφει τους στίχους σε εννέα από τα δώδεκα τραγούδια του δίσκου, ενώ τα άλλα τρία έχουν στίχους του Θάνου Φουργιώτη, του Σπύρου Σπιτιέρη και του Γιώργου Χασάπογλου. 

Εκτός από τον Βούη μουσική έγραψαν επίσης ο νεοκυματικός Βασίλης Κουμπής σε τέσσερα τραγούδια και ο Γιάννης Ιωάννου σε δύο, ο οποίος μάλιστα υπογράφει και την ατμοσφαιρική ενορχήστρωση. 

Αρκετά από τα τραγούδια του δίσκου ("Ο έρωτας στην πόλη", "Φεύγω", "Το καράβι φεύγει τα μεσάνυχτα") τα ξαναβρίσκουμε σε νέα εκτέλεση και στο δίσκο "Ο έρωτας στην πόλη" (2001).

(c) LP | ΔΣΚ | 1984 | πηγή: tzil./d58

Τάκης Βούης: Πωλείται συνείδησις (1978)

Με τον εμφαντικό και εύγλωττο τίτλο "Πωλείται συνείδησις" κυκλοφόρησε το 1978 ο τρίτος στη σειρά προσωπικός δίσκος του ροδίτη τραγουδοποιού Τάκη Βούη, τρία χρόνια μετά τον πρωτόλειο "Τώρα τραγουδάμε" και δυο χρόνια μετά τον "Βρόμικο πόλεμο". 

Πρόκειται για έναν κύκλο 12 τραγουδιών στο ίδιο ύφος μουσικά και στιχουργικά που γνωρίσαμε στις πρώτες δουλειές του τραγουδοποιού, με σταθερό προσανατολισμό τον πολιτικό σχολιασμό της μεταπολιτευτικής πραγματικότητας. Βασικός στιχουργός και πάλι ο Ν. Χαρτοφύλλης. Παρών επίσης και ο ποιητής Κώστας Βάρναλης με τα μελοποιημένα ποιήματα: "Ήταν αργά", "Χρυσή πατρίδα". Το δεύτερο απ' αυτά θα το συμπεριλάβει και στον επόμενο - ζωντανό - του δίσκο "Τραγούδια στο Αμόνι" (1979). 

Σημειώνω επίσης το τραγούδι "Μηνάς ο ΠΑΟΚτσής" σε στίχους και μουσική Φ. Κουκούνου που εκείνα τα χρόνια της Θεσσαλονίκης το ακούγαμε συχνά, χωρίς πάντως να προκαλέσει ανεπανόρθωτες βλάβες στην ...ερυθρόλευκη ιδεολογική μας υπόσταση!

Τραγουδά ο ίδιος ο συνθέτης, ενώ σε ένα τραγούδι τον συνοδεύει η σύζυγός του Αφροδίτη Βούη. Η ενορχήστρωση και η διεύθυνση ορχήστρας είναι του Γιάννη Ιωάννου.

Τάκης Βούης: Κιβωτός (1987)

Μπαίνοντας στη δεκαετία του '80 ο ροδίτης τραγουδοποιός Τάκης Βούης εγκαταλείπει το ύφος της πολιτικής μπαλάντας, με το οποίο είχε συστηθεί τα πρώτα του συνθετικά χρόνια, και περνάει σ' ένα είδος ηλεκτρικής μπαλάντας με ροκ αποχρώσεις. 

Ταυτόχρονα ξεκινάει και τη μακροχρόνια συνεργασία του με την ποιήτρια Μάρω Βαμβουνάκη, η οποία γράφει τους στίχους στις περισσότερες δουλειές του. Μαζί τους βρίσκουμε στον "Ταχυδρόμο της νύχτας" (1984), στην "Κιβωτό" (1987), στο "Ο έρωτας στην πόλη" (2001) και στο "Θησέας που επιστρέφει" (2007).

Ο δίσκος "Κιβωτός" είναι καρπός αυτής της συνεργασίας. Περιέχει 10 μπαλάντες με αρκετές ωραίες στιγμές, όπως τα τραγούδια: "Κιβωτός", "Κόκκινο φεγγάρι", "Δεριγνύ", "Δεν έχω άγκυρες" και "Νυχτερινό". Το τελευταίο το ξαναβρίσκουμε σε δεύτερη ωραιότατη εκτέλεση με τη φωνή του Βασίλη Παπακωνσταντίνου στο δίσκο "Ο έρωτας στην πόλη". 

Όλα τα τραγούδια του δίσκου τα ερμηνεύει ο ίδιος ο συνθέτης, ενώ τις ενορχηστρώσεις υπογράφουν ο Αντώνης Γούναρης, ο Θανάσης Μπίκος και ο Αντώνης Τεκτονίδης. Το ωραίο εξώφυλλο σχεδίασε ο σκιτσογράφος Βαγγέλης Παυλίδης.