.jpg)
Δεν είναι πολλοί οι δίσκοι του Σταύρου Ξαρχάκου με περιεχόμενο μόνο απλά τραγούδια χωρίς άλλη αφορμή, όπως - συνήθως - η ανάγκη μουσικής επένδυσης κάποιας ταινίας ή κάποιας θεατρικής παράστασης. Μετρημένοι στα δάχτυλα των δύο χεριών. Κι ένας απ' αυτούς είναι τούτος που σας παρουσιάζω εδώ.
Ο δίσκος Ξαρχάκος / Πάριος κυκλοφόρησε το 1986 από τη Minos, σε μια εποχή που ο Γιάννης Πάριος βρισκόταν στο πλήρες απόγειο της δημοτικότητάς του και είχε ήδη καθιερωθεί ως ο καθ' υπερβολήν απόλυτος ερωτικός τραγουδιστής. Έτσι, αυτή η συνεργασία φαίνεται να προέκυψε περισσότερο από την ανάγκη της δισκογραφικής εταιρείας για την υποστήριξη της εικόνας του τραγουδιστή, παρά για την ενίσχυση της εικόνας του συνθέτη (που έτσι κι αλλιώς δεν τη χρειαζόταν). Το αποτέλεσμα; Προφανώς δεν είναι ο καλύτερος δίσκος του Ξαρχάκου, αλλά είναι ο καλύτερος του Γιάννη Πάριου!
Ο δίσκος σημείωσε μεγάλη εμπορική επιτυχία, πράγμα αναμενόμενο βέβαια. Αυτό πάντως δεν του στερεί το δικαίωμα να περηφανεύεται για αρκετές καλές στιγμές στο μουσικό και στιχουργικό του μέρος. Στην πρώτη θέση θα έβαζα δυο πραγματικά θαυμάσια τραγούδια: "Κουρδισμένα ανθρωπάκια" σε στίχους του ανεξάντλητου Λευτέρη Παπαδόπουλου και "Γαρίφαλα γκρενά" σε στίχους του σπουδαίου Κώστα Κινδύνη. Ωραίες και σταράτες μελωδίες σε ρυθμό χασάπικο, τον οποίο γνωρίζει τόσο καλά ο συνθέτης και τον λάμπρυνε στο παρελθόν με μεγάλα τραγούδια ("Άπονη ζωή", "Φτωχολογιά", "Μάτια βουρκωμένα", "Χορός του Σάκαινα", "Όνειρο δεμένο"). Πλάι στα δύο αυτά τραγούδια θα έβαζα και το "Χωρίς αναφορές" με τους εξαιρετικούς στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου.
Γραμμένα πάνω στη φωνή του τραγουδιστή φαίνεται να είναι κάποια από τα υπόλοιπα τραγούδια, όπως: "Μάτια μπλε" (το μαγαλύτερο σουξέ του δίσκου), "Έλα να κάνουμε έρωτα", "Ιωάννα μου". Βασικό τους προσόν οι όμορφες μελωδίες, αν και σε κάποιο βαθμό τείνουν ίσως προς έναν υπερβάλλοντα και μελιστάλαχτο μελοδραματισμό.
Άλλο ένα αξιοπρόσεκτο τραγούδι είναι το τρυφερό νανούρισμα "Της Πανδώρας", προφανώς γραμμένο για την κόρη του συνθέτη, πάνω σε στίχους του ποιητή Ματθαίου Μουντέ με ποιητικές αναφορές στη δημοτική παράδοση. Και βέβαια μεγάλο τραγούδι είναι το σπαρακτικό "Είν' αρρώστια τα τραγούδια" σε στίχους του Μάνου Ελευθερίου, εδώ όμως σε δεύτερη εκτέλεση, καθώς η πρώτη και πολύ ανώτερη ανήκει στη Μαρία Δημητριάδη από το δίσκο της Δελτίο καιρού (1980).
(c) CD | Minos | 1986 | Πηγή: d58
2 σχόλια:
Μεγάλος δίσκος. Μιλάμε για το 86, μην το ξεχνάμε. Ούτε 66, ούτε 74. Τώρα το κατά πόσον η εκτέλεση της Δημητριάδη είναι καλύτερη... Η εκτέλεσή της είναι θεατρική. Άλλης εποχής, παρεμβατικά θεατρική. Του Πάριου είναι τραγούδι, μεγάλο τραγούδι. Και σε ενορχήστρωση, και σε εκτέλεση. Η σύγκριση είναι άδικη. Ο Πάριος είναι πολύ μεγαλύτερη φωνή. Είναι σαν να συγκρίνουμε τον κλασικό ληστή του Χατζηδάκι, με την ζωντανή διασκευή Τζιστούδη-Τερζή. Άλλο ύφος, άλλη στόχευση. Το πρώτο είναι ένα τοτέμ, το δεύτερο είναι μεγάλο τραγούδι. Εγώ είμαι πάντα με το τραγούδι, με απεριόριστο σεβασμό στα τοτέμ της μουσικής μας.
Ενδιαφέρουσες απόψεις, αλλά δε με βρίσκουν και τόσο σύμφωνο. Θεωρώ τη φωνή της Μαρίας Δημητριάδη μία από τις 4-5 κορυφαίες που ανέδειξε το ελληνικό τραγούδι και φυσικά δεν υφίσταται σύγκριση με την ασφαλώς πολύ όμορφη φωνή του Πάριου που όμως αρμόζει αποκλειστικά σχεδόν στο ελαφρολαϊκό ρεπερτόριο. Και βεβαίως ο "Ευαίσθητος ληστής" με την αρχική ερμηνεία του Γιώργου Ρωμανού είναι η μόνη ουσιαστική ερμηνεία (με το πραγματικό νόημα της λέξης) της σπουδαίας αυτής μπαλάντας, την οποία δεν μπορώ καν να ακούσω από τη μελό ερμηνεία του Τερζή, η οποία αλλοιώνει πλήρως το πνεύμα και το ύφος του σπουδαίου αυτού τραγουδιού. Απόψεις...
Δημοσίευση σχολίου