Ανδρέας Χατζηαποστόλου: Περασμένα ναι, ξεχασμένα όχι (1989)

Μιας και αναφερθήκαμε στον παλιό συνθέτη της οπερέτας Νίκο Χατζηαποστόλου, ευκαιρία σήμερα να σταθούμε και στον γιο του Ανδρέα Χατζηαποστόλου (γενν. 1930), επίσης συνθέτη με πολυάριθμα τραγούδια από την όψιμη εποχή του ελαφρού μέχρι την ακμή του ελαφρολαϊκού στα χρόνια του '70-'80.

Ο Ανδρέας Χατζηαποστόλου σπούδασε στο Εθνικό Ωδείο Αθηνών, ενώ διετέλεσε επί σειρά ετών διευθυντής της ελαφράς ορχήστρας του Ραδιοφωνικού Σταθμού Αθηνών. Είχε πάμπολλες συμμετοχές και βραβεύσεις σε διάφορα φεστιβάλ τραγουδιού, ενώ έλαβε μέρος και στην πολυσυζητημένη "Ολυμπιάδα" τραγουδιού που διοργάνωσε η Χούντα στο Καλλιμάρμαρο το 1968. Το 1976 μάλιστα βραβεύτηκε και από τη Γαλλική Ακαδημία!

Από την πρώιμη συνθετική περίοδο του Χατζηαποστόλου σας παρουσιάζω ένα διπλό άλμπουμ που εκδόθηκε το 1989 από τη μικρή εταιρία Athenaeum με τίτλο "Περασμένα ναι, ξεχασμένα όχι". Περιλαμβάνει ένα ευρύ απάνθισμα ελαφρών τραγουδιών με μια πλειάδα σημαντικών ερμηνευτών του είδους, μεταξύ των οποίων: Σώτος Παναγόπουλος, Μαίρη Λίντα, Γιάννης Βογιατζής, Μαίρη Λω, Λάουρα, Ρένα Βλαχοπούλου, Κλειώ Δενάρδου, Νάντια Κωνσταντοπούλου, Τρίο Κιτάρα, Μουζάς-Λιγνός κ.ά.

Νίκος Χατζηαποστόλου: Η Χρυσή Εποχή (1969)

Συνεχίζοντας την αναδίφηση του προπολεμικού ελαφρού τραγουδιού θα ήθελα σήμερα να σταθούμε σε έναν από τους πρωτεργάτες του είδους και σημαντικό συνθέτη σκηνικής μουσικής. Πρόκειται για τον Νίκο Χατζηαποστόλου (1884-1941), γέννημα θρέμμα της Αθήνας, την οποία τραγούδησε και αποθανάτισε σε πάμπολλα από τα πανέμορφα τραγούδια και τις καντάδες του.

Ο Νίκος Χατζηαποστόλου ξεκίνησε ως μέλος της χορωδίας στο "Ελληνικό Μελόδραμα" του Διονύση Λαυράγκα, ενώ συμπορεύτηκε με τον στενό του φίλο και βαρύτονο Γιάννη Αγγελόπουλο, ερμηνευτή πολλών ρόλων σε έργα του. Γύρω στα τριάντα του στράφηκε στο είδος της οπερέτας, επηρεασμένος από την επιτυχία στο είδος του Θεόφραστου Σακελλαρίδη. Έγραψε καμιά σαρανταριά οπερέτες με ήπια κωμικό περιεχόμενο. Η πρώτη είχε τίτλο "Μοντέρνα καμαριέρα", αλλά η κορυφαία του στιγμή υπήρξε η διαχρονική οπερέτα "Οι απάχηδες των Αθηνών", γραμμένη το 1921, ένα έργο που έκτοτε έχει γνωρίσει πολυάριθμες νεότερες παραστάσεις, ενώ μεταφέρθηκε και στον κινηματογράφο. 

Ο Χατζηαποστόλου συνέθεσε επίσης πάμπολλα τραγούδια ελαφρού και κανταδόρικου ύφους, ενώ σήμερα υπάρχει η προτομή του στην Πλάκα, την οποία επανειλημμένα τραγούδησε στις συνθέσεις του. Γιος του ήταν ο επίσης συνθέτης Ανδρέας Χατζηαποστόλου που υπηρέτησε το ελαφρό και ελαφρολαϊκό τραγούδι στις δεκαετίες του '60 και '70.

Η παρούσα συλλογή περιλαμβάνει ένα μικρό δείγμα από το σκηνικό έργο του Νίκου Χατζηαποστόλου με αυθεντικές προπολεμικές ηχογραφήσεις υπό τη διεύθυνση του ίδιου του συνθέτη. Ερμηνεύουν οι: Γιάννης Αγγελόπουλος (βαρύτονος), Μιχάλης Θωμάκος (τενόρος) και Μίνα Κυριακού-Χατζηαποστόλου (σύζυγος του συνθέτη).

Νίκος Τσιλίφης: Παλιές καντάδες (1968)

Με ελαφρώς παραλλαγμένο τίτλο, από "Καντάδες του παλιού καιρού" (1965) που ονομαζόταν προηγούμενος δίσκος του, ο μαέστρος και διευθυντής χορωδίας Νίκος Τσιλίφης ηχογράφησε το 1968 για τη Philips το δίσκο "Παλιές καντάδες" με παρόμοιο υλικό και κάποια κοινά κομμάτια σε νέα εκτέλεση.

Φυσικά μιλάμε πάντα για τραγούδια ρετρό, γραμμένα σε πολύ παλιότερες εποχές, άλλα από γνωστούς συνθέτες, όπως ο Διονύσης Λαυράγκας (1860-1941), ο Νικόλαος Κόκκινος (1861-1920) και ο Αργύρης Κουνάδης (1924-2011), και άλλα από ανώνυμους δημιουργούς, όλα επεξεργασμένα και εναρμονισμένα για χορωδία και μαντολινάτα από τον Νίκο Τσιλίφη.

Νίκος Τσιλίφης: Καντάδες του παλιού καιρού (1965)

Ο Κεφαλονίτης μαέστρος και συνθέτης Νίκος Τσιλίφης (1910-1978) αποτελεί μια μεγάλη μορφή στο εγχώριο χορωδιακό τραγούδι με πολύχρονη διαδρομή τόσο στην ιδιαίτερη πατρίδα του, το Ληξούρι, όπου ίδρυσε τα πρώτα χορωδιακά σχήματα, όσο και στην Αθήνα, όπου εγκαταστάθηκε μόνιμα το 1944 και ίδρυσε κατά καιρούς διάφορα σχήματα, όπως την περίφημη "Αθηναϊκή καντάδα" κι αργότερα τη "Μικτή Χορωδία Νίκου Τσιλίφη" μαζί με αξιόλογη μαντολινάτα (ορχήστρα με μαντολίνα και κιθάρες). Επί σειρά ετών έκανε θαυμάσιες ραδιοφωνικές εκπομπές και αμέτρητες ζωντανές εμφανίσεις σε διάφορους χώρους.

Στα μέσα της δεκαετίας του '60 η νεοσύστατη τότε δισκογραφική εταιρία Lyra του Αλέκου Πατσιφά έδωσε την ευκαιρία στον Νίκο Τσιλίφη να ηχογραφήσει μια σειρά δίσκων με καντάδες και τραγούδια της παλιάς εποχής, πάντα σε χορωδιακή μορφή με συνοδεία μαντολινάτας. 

Ο δεύτερος δίσκος αυτής της σειράς με τίτλο "Οι ωραιότερες καντάδες του παλιού καιρού" κυκλοφόρησε το 1965 και περιλαμβάνει ένδεκα πανέμορφα ρετρό τραγούδια που ήταν πολύ δημοφιλή στην προπολεμική Αθήνα και στις γειτονιές της Πλάκας. Μερικά γράφτηκαν από μεγάλους ποιητές, όπως ο Διονύσιος Σολωμός ("Η φαρμακωμένη"), ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης ("Η αγράμπελη") και ο Τίμος Μωραϊτίνης ("Στης Πλάκας τις ανηφοριές"). Όλα διασκευάστηκαν από τον Νίκο Τσιλίφη που διευθύνει τη χορωδία και τη μαντολινάτα. Tο γραφικό εξώφυλλο σχεδίασε ο Μίνως Αργυράκης.

Θεόδωρος Αντωνίου: Διάλογοι για φλάουτο και άρπα (2008)

Έφυγε από τη ζωή σήμερα, 26 Δεκεμβρίου 2018, ο συνθέτης Θεόδωρος Αντωνίου (1935-2018), μια κορυφαία μορφή στο χώρο της σύγχρονης λόγιας ελληνικής μουσικής, πολυγραφότατος και πρωτοπόρος δημιουργός με πολυσύνθετη δραστηριότητα που κάλυπτε όλα τα πεδία της μουσικής έκφρασης (συνθέτης, εκτελεστής/αρχιμουσικός, δάσκαλος). Ευτύχησε να έχει δασκάλους του τον Μανόλη Καλομοίρη και τον Γιάννη Α. Παπαϊωάννου, όταν αποφοίτησε το 1961 από το Ελληνικό Ωδείο, ενώ συνέχισε τις σπουδές του στη Γερμανία, όπου ήρθε σε επαφή με την ηλεκτρονική μουσική. Εκεί συνέθεσε και το πρώιμο Κοντσέρτο για Βιολί, το οποίο κέρδισε το πρώτο βραβείο της πόλης της Στουτγκάρδης το 1964. Στη συνέχεια βρέθηκε στην Αμερική, όπου είχε σημαντικές συνεργασίες με μεγάλα Πανεπιστήμια, όπως του Στάνφορντ, της Γιούτα, της Φιλαδέλφειας και κυρίως της Βοστώνης. 

Το έργο του υπήρξε ογκώδες και πολύπλευρο. Μας άφησε πάνω από 150 συνθέσεις σκηνικές (για θέατρο, κινηματογράφο και τηλεόραση), πάμπολλα έργα ηλεκτρονικής μουσικής, φωνητικά έργα, συμφωνικές συνθέσεις, αρκετές όπερες εμπνευσμένες από την αρχαιοελληνική μυθολογία και άφθονη μουσική δωματίου.

Από το τελευταίο αυτό είδος, τη μουσική δωματίου του Θεόδωρου Αντωνίου, διάλεξα ως ένα μικρό αφιέρωμα στη μνήμη του δύο συνθέσεις για φλάουτο. Η πρώτη έχει τίτλο "Διάλογοι για Φλάουτο και Άρπα" και γράφτηκε το 2004 βασισμένη στην παλιότερη σύνθεση του 1961, όπου τη θέση της άρπας είχε η κιθάρα. Το έργο παίχτηκε το 2005 στο 9ο Παγκόσμιο Συνέδριο Άρπας στο Δουβλίνο από το αξιόλογο ελληνικό σχήμα Duo Χορίαμβος, που αποτελούν οι μουσικοί Νίκος Νικόπουλος (φλάουτο) και Γωγώ Ξαγαρά (άρπα). Στην πλήρη του μορφή το έργο αναπτύσσεται σε εννέα μέρη, αλλά στη δισκογραφική του έκδοση τα μέρη περιορίστηκαν στα έξι.

Η δεύτερη σύνθεση είναι ένα τρίλεπτο ελεγειακό κομμάτι για σόλο Φλάουτο με τίτλο "Lament for Michelle" και γράφτηκε το 1988 με αφορμή τον απροσδόκητο θάνατο μιας στενής συνεργάτιδας του συνθέτη. Η μελωδία του βασίζεται πάνω σε ένα ηπειρώτικο μοιρολόι.

Δόμνα Σαμίου: Ελληνικά κάλαντα (1974)

Η Δόμνα Σαμίου (1928-2012) υπήρξε κορυφαία ερμηνεύτρια του παραδοσιακού μας τραγουδιού, αλλά και συστηματική ερευνήτρια του συγκεκριμένου πεδίου με πολύτιμες καταγραφές αυθεντικών ερμηνειών και λησμονημένων διαμαντιών της ελληνικής παράδοσης από κάθε γωνιά του ελληνισμού.

Σήμερα λοιπόν, ανήμερα Χριστούγεννα, τι πιο φυσικό από μια τέτοια επιμελημένη εργασία της Δόμνας Σαμίου που περιλαμβάνει ένα υπέροχο απάνθισμα με κάλαντα από όλη την Ελλάδα, ίσως με κάποια μεγαλύτερη αναλογικά έμφαση στα νησιά και τη Θράκη. 

Η συλλογή μοιράζεται εμφανώς σε τέσσερα μέρη, αφιερωμένα το καθένα και σε μία από τις μεγάλες γιορτές της χριστιανοσύνης (Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, Φώτα, του Λαζάρου), όταν και τραγουδιούνται τα αντίστοιχα κάλαντα από μικρούς και μεγάλους. 

Στην εκτέλεση των καλάντων μαζί με τη Δόμνα Σαμίου συμμετέχουν ανδρικές και γυναικείες χορωδίες, καθώς και η Παιδική Χορωδία του Μικτού Γυμνασίου "Εστίας" Νέας Σμύρνης. Το εξώφυλλο του δίσκου κοσμείται από τον περίφημο πίνακα "Τα κάλαντα" του Νικολάου Λύτρα.

Ελένη Λιάκου: Όλα τα τραγούδια της (1968-1977)

Στην ελληνική στιχουργική δεν είναι και πολλά τα γυναικεία ονόματα που κέρδισαν μια θέση στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού. Θυμίζω τα πιο γνωστά: Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, Σώτια Τσώτου, Βαρβάρα Τσιμπούλη, Λίνα Νικολακοπούλου. Τα τελευταία χρόνια βέβαια η γυναικεία παρουσία έχει ενισχυθεί σημαντικά, αλλά και πάλι υπολείπεται φανερά της ανδρικής.

Βρίσκω λοιπόν την ευκαιρία να σταθώ σε μια παλιότερη, μάλλον άγνωστη δυστυχώς, Ελληνίδα στιχουργό που για μια δεκαετία περίπου είχε αξιόλογη παρουσία στο ελληνικό πεντάγραμμο γράφοντας μερικά πολύ γνωστά τραγούδια, έστω κι αν το όνομά της παρέμεινε πάντα στην αφάνεια.

Πρόκειται για την Ελένη Λιάκου (1925-2003), η οποία δραστηριοποιήθηκε κατά το διάστημα 1968-1977 γράφοντας κάμποσα ωραία τραγούδια σε συνεργασία κυρίως με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση την εποχή που ο μεγάλος βάρδος είχε αρχίσει την πιο προσωπική του πορεία συνθέτοντας ο ίδιος τα τραγούδια του.

Η Ελένη Λιάκου γεννήθηκε στην Ιτέα Φωκίδας, αλλά μικρή έζησε στη Ναύπακτο, ενώ είχε συγγένεια με τον ποιητή Γιάννη Σκαρίμπα. Από μικρή έγραφε ποιήματα, ενώ όταν μεγάλωσε ήρθε στην Αθήνα, όπου παντρεύτηκε τον Δημήτρη Ρεπάνη, αδελφό του Αντώνη Ρεπάνη, ο οποίος γνωριζόταν από το στρατό με τον Μπιθικώτση κι έτσι έγινε η γνωριμία της Ελένης με τον μεγάλο τραγουδιστή. Ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης λοιπόν ήταν ο συνθέτης που μελοποίησε τους περισσότερους στίχους της φτιάχνοντας μερικά πολύ όμορφα λαϊκά τραγούδια που αρχικά κυκλοφόρησαν σε 45άρια, αλλά στη συνέχεια μπήκαν και σε δίσκους 33 στροφών. Ιδού μερικοί πασίγνωστοι τίτλοι: "Επίσημη αγαπημένη", "Το παρελθόν σου θα γίνει καπνός", "Το μεσημέρι καίει το μέτωπό σου", "Η κουρελού", "Πόσο γελάστηκα", "Μια γυναίκα φεύγει" και κάμποσα άλλα. 

Η συνεργασία της με τον Μπιθικώτση κράτησε μια τριετία περίπου (1968-1971), ενώ στη συνέχεια έγραψε μερικά τραγούδια με τον Αντώνη Ρεπάνη, τον Στέφανο Ιωαννίδη, αλλά και δικά της, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία, ώσπου εκεί στα 1977 αποσύρθηκε οριστικά από το χώρο. Ευτύχησε πάντως να ακούσει τα τραγούδια της με μεγάλες φωνές του ελληνικού πενταγράμμου, όπως ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, η Βίκυ Μοσχολιού, ο Σταμάτης Κόκοτας και ο Λευτέρης Μυτιληναίος.

Μίμης Πλέσσας: Καημοί της αυλής (1971)

Το 1971 ο ακούραστος συνθέτης Μίμης Πλέσσας είχε μια σύντομη συνεργασία με τη μικρή εταιρία Rally που είχε ιδρύσει μερικά χρόνια νωρίτερα ο παραγωγός Σπύρος Ράλλης, με την οποία άλλωστε έκανε και την πρώτη δισκογραφική του εμφάνιση το 1969 ο σπουδαίος τραγουδιστής Νίκος Δημητράτος (όπως μας πληροφορεί ο πάντα σωστά ενημερωμένος Θανάσης Γιώγλου).

Εκεί λοιπόν ο συνθέτης ηχογράφησε το δίσκο "Καημοί της αυλής", έναν από τους 3-4 συνολικά που έκανε στη συγκεκριμένη εταιρία την ίδια περίοδο. Πρόκειται για έναν μικτό δίσκο που περιλαμβάνει τραγούδια και οργανικά κομμάτια, τα περισσότερα του ίδιου του Πλέσσα, αλλά και μερικά άλλων δημιουργών (Μ. Χατζιδάκις, Στ. Ξαρχάκος). Κάποια είναι σε πρώτη εκτέλεση κι άλλα σε δεύτερη. 

Στο επιτελείο των ερμηνευτών, πέρα από τη σχετικά γνωστή τότε λαϊκή τραγουδίστρια Ρένα Βιολάντη, όλοι οι άλλοι ήταν καινούργιοι και άγνωστοι στο χώρο. Πρόκειται για τους Σπύρο Πολυκανδριώτη, Νατάσα Ροδίνη, Άννα Μαριάννα, Ανδρέα Αρμπετίνο και τον Νίκο Δημητράτο. Ο τελευταίος βέβαια στη συνέχεια έγινε πολύ γνωστός μέσα από μεγάλες συνεργασίες που είχε με σημαντικούς συνθέτες και ιδιαίτερα με τον Σταύρο Ξαρχάκο ("Το μεγάλο μας τσίρκο", "Νυν και αεί", "Ρεμπέτικο"), αλλά εδώ έκανε την πρώτη του συμμετοχή σε μεγάλο δίσκο. Στα ορχηστρικά κομμάτια μπουζούκι παίζει ο Στέλιος Ζαφειρίου.

Σημειώνω ότι ο δίσκος είναι σπανιότατος και τα τραγούδια συγκεντρώθηκαν από διάφορες πηγές, ακόμη και από το διαδίκτυο, ενώ τα εξώφυλλα με μεγάλη δυσκολία αποκαταστάθηκαν σε ανεκτό επίπεδο.

Μίμης Πλέσσας, Καίτη Χρυσολωρά: Αγάπη μου (1966)

Ο πολυγραφότατος και πολυδιάστατος συνθέτης Μίμης Πλέσσας ξεκίνησε από τη δεκαετία του '50 υπηρετώντας αρχικά το λεγόμενο "ελαφρό" τραγούδι, πριν τον κερδίσει ο κινηματογράφος και το λαϊκό τραγούδι, όπου κατάφερε να κατακτήσει την κορυφή για πολλά χρόνια με αλλεπάλληλες λαοφιλείς επιτυχίες.

Στο χώρο του "ελαφρού" λοιπόν τραγουδιού ανέδειξε το πηγαίο μελωδικό του ταλέντο που στάθηκε το εργαλείο για τη δημιουργία δεκάδων υπέροχων τραγουδιών που ερμήνευσαν μερικές από τις πιο δόκιμες φωνές του είδους, όπως η Τζένη Βάνου, ο Γιάννης Βογιατζής, η Νάνα Μούσχουρη, η Γιοβάννα, η Ρένα Βλαχοπούλου, η Νέλλη Μάνου, ο Αλέκος Πάντας και άλλοι. 

Συχνά εμπιστευόταν τραγούδια του και σε άγνωστες φωνές, πολλές από τις οποίες στη συνέχεια γίνονταν μεγάλα ονόματα κι άλλες που δεν κατάφεραν να προχωρήσουν. Στη δεύτερη περίπτωση ανήκει μια εξαιρετική ερμηνεύτρια που ανακάλυψε ο συνθέτης το 1966 και της εμπιστεύθηκε έναν θαυμάσιο κύκλο δώδεκα τραγουδιών. Πρόκειται για την Καίτη Χρυσολωρά, η οποία πέρα από τον μοναδικό μεγάλο δίσκο που ηχογράφησε εκείνη τη χρονιά με τον Πλέσσα, είχε μια ακόμη μικρή συνεργασία μαζί του την επόμενη χρονιά με ένα δισκάκι 45 στροφών ("Θαρθείς", "Δεν ξέρω"), αλλά στη συνέχεια χάθηκε ανεξήγητα από το προσκήνιο, ίσως και λόγω μιας κινητικής αναπηρίας που τη δυσκόλευε. 

Ο δίσκος λοιπόν "Αγάπη μου" κυκλοφόρησε το 1966 από τη Philips και περιλαμβάνει δώδεκα μελωδικά τραγούδια του συνθέτη, τα περισσότερα σε δεύτερη εκτέλεση, ενορχηστρωμένα επιδέξια από τον ίδιο με έντονα στοιχεία τζαζ. Ο Κώστας Πρετεντέρης είναι ο στιχουργός στα επτά από τα δώδεκα τραγούδια, ενώ τα υπόλοιπα έγραψαν οι Τάσος Μαστοράκης, Αλέκος Σακελλάριος, Χρήστος Γιαννακόπουλος και Κώστας Κινδύνης. Η Καίτη Χρυσολωρά τα ερμηνεύει υπέροχα με συγκινητική εκφραστικότητα. Στο οπισθόφυλλο σημειώνει ο συνθέτης για την ερμηνεύτρια:

"...Μια φωνή μπορεί να είναι ωραία αλλά άχρωμη ή να είναι ευαίσθητη και όχι σωστή ή να είναι καλή αλλά με περίεργη χροιά. Όλες αυτές οι αρετές μόνον στην σωστή αναλογία δίνουν εκείνο που κάνει το κοινόν να λέη... "Μ' αρέσει γιατί νιώθω ότι τραγουδάει για μένα." Η Καίτη Χρυσολωρά έχει το θείο δώρο της ευαισθησίας, της δροσιάς και της φωνητικής άνεσης και μαζί μ' όλα αυτά την τεχνική και την μόρφωση. Κι' όλα αυτά τα ξοδεύει σπάταλα γιατί αγαπάει με πάθος το τραγούδι. Είμαι συγκινημένος γιατί με το πλούσιο ταλέντο της μουδωσε την ευκαιρία να ξαναφτιάξω 12 από τα πιο αγαπημένα μου ερωτικά τραγούδια μ ένα τρόπο που πιστεύω πως θα τον αγαπήσετε όσο κι' εμείς".

Μίμης Πλέσσας: Soul Dances of the Greeks (1972)

Κλείνουμε σήμερα αυτή τη σειρά των ορχηστρικών δίσκων του Μίμη Πλέσσα που καλύπτουν την περίοδο 1965-1972, την περίοδο δηλαδή της μεγάλης του ακμής με τις αλλεπάλληλες κινηματογραφικές και άλλες δισκογραφικές του επιτυχίες.

Το 1972 λοιπόν εκδόθηκε στη Νέα Υόρκη ο τουριστικού προσανατολισμού ορχηστρικός δίσκος "Soul Dances of the Greeks", ο οποίος στην ελληνική του εκδοχή πήρε τον τίτλο "Αυτή είναι η Ελλάδα". 
Ο δίσκος είναι μοιρασμένος δε δυο εμφανώς διαφορετικού ύφους ενότητες. Στην α' όψη έχουμε έξι οργανικές συνθέσεις του Μίμη Πλέσσα που βασίζονται σε κλασικούς λαϊκούς σκοπούς (χασάπικο, ζεϊμπέκικο, χασαποσέρβικο, τσιφτετέλι, καρσιλαμάς και συρτάκι) που ερμηνεύονται από καθαρή λαϊκή ορχήστρα με επικεφαλής τον μεγάλο δεξιοτέχνη του μπουζουκιού Στέλιο Ζαφειρίου. 

Η β' όψη περιλαμβάνει έξι παραδοσιακούς σκοπούς από διάφορες περιοχές της Ελλάδας (καλαματιανός, μπάλλος, κρητικός, τσάμικο, συρτό, θρακιώτικο και καλυμνιώτικο). Στη διασκευή και ενορχήστρωση αυτής της ενότητας ο Πλέσσας συνέπραξε με τη μεγάλη θεραπαινίδα της παραδοσιακής μας μουσικής Δόμνα Σαμίου. Εδώ απουσιάζει πλέον το μπουζούκι και πρωταγωνιστές γίνονται τα κλασικά όργανα της ελληνικής παράδοσης: Κλαρίνο, σαντούρι, γκάιντα, βιολί, λύρα.

Μίμης Πλέσσας: Μπουζούκι Πανόραμα (1968;)

Έχω σήμερα ένα σπάνιο extended 45άρι του Μίμη Πλέσσα που εκδόθηκε από το Music Box με κωδικό 45 ΕΜΒ 1407, χωρίς όμως να είμαι σίγουρος για το ακριβές έτος κυκλοφορίας του, αν και εκτιμώ ως πιθανότερο το 1968.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά: Το δισκάκι λοιπόν περιέχει δυο πεντάλεπτες ορχηστρικές σουίτες, μία σε κάθε όψη, με τους επιμέρους τίτλους: Στα μπουζούκια, Σαββατόβραδο στη γειτονιά μου. Η μουσική φυσικά ανήκει στον Μίμη Πλέσσα. Η σουίτα της α' όψης βασίζεται στο υλικό της θεατρικής παράστασης "Οι φτωχοδιάβολοι" του Γιαλαμά-Πρετεντέρη που ανέβηκε το 1963 στο Θέατρο του Εθνικού Κήπου. Θα μπορούσε λοιπόν να εικάσει κανείς ότι εκείνη τη χρονιά εκδόθηκε το 45άρι. Ωστόσο έχω την εντύπωση (και κάποιες αόριστες πληροφορίες) ότι η έκδοση είναι μεταγενέστερη, πιθανότατα του 1968, χωρίς να μπορώ να είμαι κατηγορηματικός. Γιαυτό και το ερωτηματικό στη χρονολογία.

Όπως και να έχει πάντως, το δισκάκι αυτό δείχνει με πολύ πειστικό τρόπο τη μεγάλη ενορχηστρωτική μαστοριά του Μίμη Πλέσσα και την απαράμιλλη δεξιοτεχνία του σολίστα (Ζαμπέτας ή Ζαφειρίου;). Κάθε σουίτα του δίσκου αποτελείται από μικρότερα μέρη με επιμέρους τίτλους που δένονται αριστοτεχνικά μεταξύ τους δίνοντας τη φόρμα μιας καταιγιστικής αυτοσχεδιαστικής πλημμυρίδας ηχοχρωμάτων του μπουζουκιού.

Μίμης Πλέσσας: Greece Goes Modern (1967)

Άλλη μια ορχηστρική έκδοση με την υπογραφή του δαιμόνιου Μίμη Πλέσσα. Βρισκόμαστε στα 1966, όταν ο συνθέτης πήρε μέρος σε μια μεγάλη διαφημιστική καμπάνια για τη μπύρα Fix. Συνεργάστηκε λοιπόν με το μοντέρνο συγκρότημα The Orbiters που το αποτελούσαν οι Andrea Ortega (φλάουτο, σαξόφωνο), Igor Raniets (ντραμς), Τίτος Καλλίρης (ηλεκτρική κιθάρα), Νίκος Γκίνος (κλαρίνο) και Ανδρέας Ροδουσάκης (κοντραμπάσο), ενώ ο ίδιος έπαιξε την αγαπημένη του Philicorda. 

Το υλικό που επεξεργάστηκαν και διασκεύασαν ευφάνταστα αποτελούνταν από παραδοσιακούς σκοπούς διαφόρων περιοχών της Ελλάδας (Πελοπόννησος, Ήπειρος, Επτάνησα, Θεσσαλία, Αιγαίο, Κρήτη). Πασίγνωστοι ελληνικοί χοροί που απέκτησαν μια εντελώς καινούργια ηχητική διάσταση με έντονα στοιχεία ποπ και τζαζ ρυθμών.

Σημειώνουμε ότι ο δίσκος που εκδόθηκε το 1967, αποτέλεσε και την παρθενική έκδοση της νεοσύστατης εταιρίας PanVox του ζεύγους Γκεζάρ, αλλά γρήγορα ξεχάστηκε κι εξαφανίστηκε από την αγορά, αν και το 2013 γνώρισε μια νέα επανέκδοση σε λιγοστά αριθμημένα αντίτυπα.

Μίμης Πλέσσας: Athens Today (1966)

Τα ξανάπαμε: Στα μέσα της δεκαετίας του '60 σημειώθηκε μια πρωτοφανής έξαρση των δισκογραφικών εκδόσεων με ορχηστρικό υλικό που είχε μετατραπεί σε μόδα και μάλιστα με διεθνείς προεκτάσεις. Δυο ήταν οι βασικές αφετηρίες αυτής της μόδας: Πρώτα η τεράστια απήχηση του τραγουδιού "Τα παιδιά του Πειραιά" του Μάνου Χατζιδάκι που κέρδισε το 1961 το όσκαρ τραγουδιού κι έγινε παγκόσμιο σουξέ, αφού έγινε ακόμη και ήχος στα κλάξον των αυτοκινήτων! Και δεύτερον η επίσης παγκόσμια αποδοχή του "Ζορμπά" του Μίκη Θεοδωράκη στα 1964 που έκανε μόδα το συρτάκι. Ίσως δεν θα ήταν υπερβολή αν υποστηρίζαμε ότι αυτά τα δυο κομμάτια συνέβαλαν τα μέγιστα και στην ανακάλυψη της Ελλάδας ως ονειρεμένου (και φτηνού) τουριστικού προορισμού!

Ο Μίμης Πλέσσας εκμεταλλεύτηκε σε μεγάλο βαθμό το συγκεκριμένο μουσικό συρμό της εποχής και ηχογράφησε πάμπολλους ορχηστρικούς δίσκους αυτής της αισθητικής. Ήδη σας παρουσίασα δυο τέτοιες δουλειές του και σήμερα περνάω σε μια τρίτη ορχηστρική ηχογράφηση με τη δική του υπογραφή, η οποία εκδόθηκε το 1966, όχι όμως στην Ελλάδα, αλλά στο εξωτερικό. Ο δίσκος λοιπόν "Athens Today" εκδόθηκε παράλληλα στην Αμερική από τη δισκογραφική εταιρία UA International, η οποία είχε επίσης εκδώσει νωρίτερα και κάποιες κινηματογραφικές δουλειές του Μάνου Χατζιδάκι ("Never on Sunday", "Top Kapi"), αλλά και στην Αγγλία από την Sunset Records με τον τίτλο "Holiday in Greece".

Ο δίσκος περιλαμβάνει δώδεκα ορχηστρικά κομμάτια που επιμελήθηκε ενορχηστρωτικά ο Μίμης Πλέσσας, ο οποίος στους εν λόγω δίσκους αναφέρεται ως Dimitri Plessas. Τα μισά κομμάτια (κυρίως στην πρώτη πλευρά) έχουν μουσική του ίδιου, ενώ τα υπόλοιπα είναι συνθέσεις του Μίκη Θεοδωράκη, του Κώστα Κλάβα, του Λυκούργου Μαρκέα, του Νίκι Γιάκοβλεφ και του Γιάννη Παπαϊωάννου. 
Παρά τον τουριστικό προσανατολισμό της έκδοσης η δουλειά του Πλέσσα έγινε με μεράκι και γνώση των κανόνων του λαϊκού τραγουδιού, οπότε το αποτέλεσμα είναι απολύτως αξιοπρεπές κι ακούγεται πολύ ευχάριστα.

Μίμης Πλέσσας: Χάντρες, 12 λαϊκοί χοροί (1966)

Λέγαμε στην προηγούμενη ανάρτηση για την πολύ γόνιμη συνεργασία του συνθέτη Μίμη Πλέσσα με τον μεγάλο δεξιοτέχνη του μπουζουκιού Γιώργο Ζαμπέτα, η οποία κάλυψε το πρώτο μισό της δεκαετίας του '60, τότε που ο συνθέτης προσχωρούσε σιγά σιγά από το ελαφρό στο λαϊκό πεντάγραμμο.

Μετά τα μέσα όμως της ίδιας δεκαετίας βρήκε άξιο συνοδοιπόρο του στα λαϊκά μονοπάτια τον επίσης σπουδαίο μπουζουξή Στέλιο Ζαφειρίου, ο οποίος άλλωστε υπήρξε μαθητής του Ζαμπέτα. Μαζί του ο συνθέτης θα ηχογραφήσει όλα τα μεγάλα σουξέ του τα επόμενα χρόνια, με αποκορύφωμα τα αξεπέραστα τραγούδια του "Δρόμου" (1969).

Ένα από τα πρώτα δείγματα λοιπόν αυτής της συνεργασίας έχουμε με το δίσκο "Χάντρες, 12 λαϊκοί χοροί" που εκδόθηκε από τη Lyra το 1966. Περιλαμβάνει δώδεκα πανέμορφα οργανικά κομμάτια του συνθέτη, άλλα βασισμένα σε γνωστά τραγούδια του ("Οι χάντρες", "Απόψε κλαίει ο ουρανός", "Βρέχει πάλι απόψε") κι άλλα γραμμένα απευθείας για ορχήστρα. Ο Στέλιος Ζαφειρίου χαρίζει υπέροχες πινελιές με το μπουζούκι του, ενώ το ορχηστρικό κουαρτέτο συμπληρώνουν ο συνθέτης στο πιάνο, ο Νότης Μαυρουδής στην κιθάρα και ο Νίκος Τσεσμελής στο μπάσο.

ΥΓ. Στους τίτλους έχω γράψει λανθασμένα το κομμάτι 9 ως "Μικρό ταξίδι", αντί του ορθού "Μικρό ταξίμι".

Μίμης Πλέσσας, Γιώργος Ζαμπέτας: Dance the Hassapiko (1965)

Στα μέσα του '60, μετά την παγκόσμια επιτυχία του "Ζορμπά" που έκανε μόδα το "Συρτάκι", δηλαδή το συνδυασμό χασάπικου και χασαποσέρβικου χορού, ήταν φυσικό πια να κυριαρχούν οι δισκογραφικές εκδόσεις με ανάλογους ρυθμούς, άλλες σοβαρές και με στιβαρές υπογραφές κι άλλες ευκαιριακές και καθαρά τουριστικού προσανατολισμού.

Εκείνη την εποχή λοιπόν ο σπουδαίος συνθέτης Μίμης Πλέσσας, γνωστός περισσότερο από την κινηματογραφική του μουσική και τα ελαφρά του τραγούδια, πριν από την ιστορική του συνάντηση με τον Γιάννη Πουλόπουλο, με τον οποίο θα δημιουργήσει τις τεράστιες επιτυχίες του προς τα τέλη της δεκαετίας, αλλά και λίγο πριν συναντηθεί με τον σπουδαίο μπουζουξή Στέλιο Ζαφειρίου, συνεργαζόταν με τον κορυφαίο δεξιοτέχνη του μπουζουκιού Γιώργο Ζαμπέτα, μαζί με τον οποίο μάλιστα είχαν κάνει ακόμη και διεθνείς τουρνέ με επιτυχία.

Οι δυο τους λοιπόν βρέθηκαν συχνά στο στούντιο για ηχογραφήσεις συνθέσεων του Πλέσσα. Απόρροια αυτής της συνεργασίας τους ήταν και το extended 45άρι που σας παρουσιάζω σήμερα, με τον αγγλόφωνο τίτλο "Dance the Hassapiko", εμφανώς προσαρμοσμένο στις απαιτήσεις της αγοράς εκείνη την εποχή. Το δισκάκι περιλαμβάνει τέσσερα όμορφα οργανικά κομμάτια του Πλέσσα, όλα σε ρυθμό χασάπικου, ερμηνευμένα από τη λαϊκή ορχήστρα του συνθέτη με επικεφαλής τον Γιώργο Ζαμπέτα στο μπουζούκι.

Αλέκος Αλεξανδράκης: Έγκλημα και τιμωρία (1966)

Συνεχίζοντας την ανάσυρση σπάνιων θεατρικών ντοκουμέντων θα σταθώ σήμερα σε μια ιστορική θεατρική παράσταση του κοσμαγάπητου ηθοποιού και σκηνοθέτη Αλέκου Αλεξανδράκη (1928-2005), το κορυφαίου ίσως ζεν πρεμιέ του παλιού ελληνικού κινηματογράφου στα χρόνια του '60, ενός πραγματικού καλλιτέχνη που πίσω από τους φανταχτερούς ρόλους, κυρίως σε κωμωδίες του Φίνου, κρυβόταν ένας ανήσυχος δημιουργός με προοδευτικό προσανατολισμό και πολύ εκλεκτικές επιλογές. Άλλωστε στο ενεργητικό του καταγράφεται η σημαντικότερη ίσως ελληνική ταινία νεορεαλιστικού ύφους, η περίφημη "Συνοικία το όνειρο" (1961), την οποία σκηνοθέτησε ο ίδιος και η οποία του έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσει αποθεωτική υποδοχή κατά την προβολή της στη Μόσχα στα χρόνια του σοβιετικού καθεστώτος.

Το 1965 λοιπόν ο Αλέκος Αλεξανδράκης ανέβασε την παράσταση "Έγκλημα και τιμωρία", η οποία φυσικά βασίστηκε στο κλασικό μυθιστόρημα του Ντοστογιέφσκι στη θεατρική διασκευή του Gabriel Arout. Το έργο ανέβηκε στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά σε μετάφραση της Αλίκης Γεωργούλη, συζύγου τότε του Αλεξανδράκη, και σκηνοθεσία του σπουδαίου Γιώργου Σεβαστίκογλου. Στην παράσταση έπαιξαν σημαντικοί ηθοποιοί, όπως οι: Αλέκος Αλεξανδράκης, Αλίκη Γεωργούλη, Ζώρας Τσάπελης, Βάσος Ανδρονίδης, Δέσποινα Μπεμπεδέλη, Αλέκος Ουδινότης, Δημήτρης Χρυσομάλλης και Γιώργος Διαλεγμένος.

Η συγκεκριμένη λοιπόν παράσταση ηχογραφήθηκε για το ραδιόφωνο το 1966 και μεταδόθηκε από την εκπομπή "Το Θέατρο της Τετάρτης", ενώ πιο πρόσφατα αναμεταδόθηκε και από το Τρίτο Πρόγραμμα στη σειρά "Το Θέατρο της Κυριακής".

Μινωτής-Παξινού-Χορν: Ταξίδι μακριάς ημέρας (1965)

Πίσω και πάλι στη χρυσή δεκαετία του '60, τότε που - κόντρα στις πολιτικές αντιξοότητες της εποχής - η τέχνη στην Ελλάδα γνώριζε τρομαχτική άνθιση και μάλιστα σε πολλαπλά επίπεδα: Μουσική, κινηματογράφος, θέατρο, λογοτεχνία. Ήταν η ευτυχής συγκυρία να συνυπάρξουν σ' αυτή τη μοναδική πολιτιστική ανάταση μεγάλοι συνθέτες, μεγάλοι σκηνοθέτες, μεγάλοι σεναριογράφοι και θεατρικοί συγγραφείς, μεγάλοι ηθοποιοί.

Ένα δείγμα αυτής της υπέροχης καλλιτεχνικής έκρηξης μας δίνει το σημαντικό αρχείο που σας παρουσιάζω σήμερα. Πρόκειται για μια ιστορική θεατρική παράσταση του Εθνικού Θεάτρου που ανέβηκε την άνοιξη του 1965. Τίτλος της: "Ταξίδι μακριάς ημέρας μέσα στη νύχτα". Το έργο γράφτηκε από τον κορυφαίο Αμερικανό δραματουργό Ευγένιο Ο' Νιλ (1888-1953) το 1941 κι έκανε πρεμιέρα το 1956, ενώ ένα χρόνο αργότερα χάρισε ένα βραβείο Πούλιτζερ στον συγγραφέα του. 

Η ελληνική εκδοχή του έργου βασίστηκε σε μετάφραση του Νίκου Γκάτσου, ενώ τη σκηνοθεσία υπογράφει ένα βαρύ όνομα του ελληνικού θεάτρου, ο μεγάλος Αλέξης Μινωτής που πρωταγωνιστεί μάλιστα μαζί με τη διάσημη σύζυγό του και βραβευμένη με όσκαρ Κατίνα Παξινού. Πλάι τους ο Δημήτρης Χορν, η Ελένη Χατζηαργύρη, ο Πέτρος Φυσσούν, ο Κώστας Καστανάς και αρκετοί άλλοι ηθοποιοί.

Δημήτρης Χορν: Εγώ κι ο άλλος (1960)

Άλλη μια θεατρική δουλειά του Δημήτρη Χορν. Παλιά. Από το 1960. Την εποχή της απόλυτης ακμής του μεγάλου αυτού ηθοποιού. 

Πρόκειται για το έργο "Εγώ κι ο άλλος" των Ρότζερ Μακ Ντούγκαλ και Τεντ Άλλαν που παρουσιάστηκε από την ιστορική εκπομπή του ΕΙΡ "Το θέατρο της Κυριακής" το 1960 σε μετάφραση της Δέσπως Διαμαντίδου και ραδιοσκηνοθεσία του Μηνά Χρηστίδη. Πλάι στον Δημήτρη Χορν ακούγονται οι φωνές σημαντικών ηθοποιών της εποχής: Σμάρω Στεφανίδου, Στέλιος Βόκοβιτς, Αλέκος Πέτσος και Βέτα Προέδρου.

Η παρούσα ηχογράφηση προέρχεται από νεότερη μετάδοση του έργου στη σειρά "Το θέατρο της Κυριακής στο Τρίτο".

Δημήτρης Χορν: Ο αρχιμάστορας Σόλνες (1983)

Ιδού ένα ακόμη σπάνιο κι ανέκδοτο ντοκουμέντο από τη θεατρική δραστηριότητα του Δημήτρη Χορν. Πρόκειται για ένα ιστορικό ντοκουμέντο, αφού αναφέρεται στην τελευταία θεατρική παράσταση του μεγάλου ηθοποιού. Τίτλος της: "Ο αρχιμάστορας Σόλνες". Βασίζεται φυσικά στο ομώνυμο θεατρικό έργο του κορυφαίου Νορβηγού δραματουργού Ερρίκου Ίψεν (1828-1906) που γράφτηκε και παίχτηκε το 1892 γνωρίζοντας παγκόσμια επιτυχία και πάμπολλες παραστάσεις έκτοτε σε όλο τον κόσμο. Την ελληνική απόδοση έκανε ο Μάριος Πλωρίτης, ενώ τη σκηνοθεσία υπέγραψε ο Αλέξης Σολομός. 

Το έργο ανέβηκε τη θεατρική σεζόν 1983-84, μια σημαδιακή χρονιά για τη ζωή του Χορν, αφού εκείνη τη χρονιά έφυγε από τη ζωή η μεγάλη συνοδοιπόρος του στη σκηνή, στην οθόνη και στη ζωή Έλλη Λαμπέτη. Μαζί με τον Χορν πρωταγωνίστησαν πολλοί σημαντικοί ηθοποιοί, μεταξύ των οποίων η Ελένη Χατζηαργύρη και ο Θεόδωρος Μορίδης. Το έργο ανέβηκε στο θέατρο Διονύσια κι, όπως είπαμε, αποτέλεσε το "κύκνειο" άσμα στη σκηνή του σπουδαίου ηθοποιού, ο οποίος στη συνέχεια αποσύρθηκε από την ενεργό δράση σπάζοντας τη σιωπή του μόνο κάμποσα χρόνια αργότερα, όταν έλαβε μέρος στην ηχογράφηση του μουσικού παραμυθιού του Προκόφιεφ "Ο Πέτρος και ο Λύκος".

Δημήτρης Χορν: Άμλετ (1954)

Σας παρουσιάζω σήμερα ένα σπάνιο ηχητικό ντοκουμέντο από τη δεκαετία του '50 που αποκαλύπτει το τεράστιο θεατρικό ταλέντο του μεγάλου Έλληνα ηθοποιού Δημήτρη Χορν (1921-1998).

Πρόκειται για την κλασική παράσταση του σεξπιρικού δράματος "Άμλετ" σε μετάφραση του Βασίλη Ρώτα που ανέβασε ο Δημήτρης Χορν σε δική του σκηνοθεσία τη θεατρική περίοδο 1954-1955 με τον περιοδεύοντα θίασό του, στον οποίο μετείχαν κορυφαίοι θεράποντες της σκηνικής τέχνης, όπως η Έλλη Λαμπέτη (ως Οφηλία), ο Γιώργος Παππάς (ως Κλαύδιος), ο Λυκούργος Καλλέργης, η Ελένη Ζαφειρίου, ο Γιάννης Μιχαλόπουλος, ο Κώστας Ρηγόπουλος και πολλοί άλλοι. Η παράσταση παίχτηκε σε πολλές πόλεις εντός κι εκτός Ελλάδας, ενώ η παρούσα ηχογράφηση πραγματοποιήθηκε στη Λευκωσία, όπου και έγινε η πρεμιέρα.

Σημειωτέον ότι η ηχογράφηση αυτή μεταδόθηκε ραδιοφωνικά από το Τρίτο Πρόγραμμα τριάντα χρόνια αργότερα (1985), απ' όπου έγινε και η ηχοληψία που σας προσφέρω.

Γιώργος Θεοδοσιάδης: Καυτές διακοπές (1976/2004)

Επιστρέφοντας από μια πολυήμερη επαγγελματική υποχρέωση θα ήθελα να ολοκληρώσω αυτόν τον κύκλο της κινηματογραφικής μουσικής που μας έδωσε ο συνθέτης και πιανίστας Γιώργος Θεοδοσιάδης για ταινίες που προβλήθηκαν από τα μέσα του '60 μέχρι τα μέσα της επόμενης δεκαετίας και οι οποίες παρέμεναν ανέκδοτες μέχρι τις αρχές του 2000, όταν πρωτοκυκλοφόρησαν από την εταιρία Potfleur.

Kλείνω λοιπόν σήμερα με το soundtrack της ερωτικής περιπέτειας "Καυτές διακοπές", γνωστής και με τους τίτλους "Η σπηλιά της αμαρτίας" και "Lust for Revenge", που γυρίστηκε το 1976 σε σενάριο και σκηνοθεσία του Κώστα Κατσιμητσούλια με πρωταγωνιστή τον ακαταμάχητο γόη της εποχής Λάκη Κομνηνό πλαισιωμένο από πολλούς Έλληνες και ξένους ηθοποιούς.

Η ταινία βέβαια είναι εντελώς αδιάφορη, αλλά η μουσική του Γιώργου Θεοδοσιάδη έχει το ενδιαφέρον της και είναι γραμμένη πάνω στη γνωστή μανιέρα του συνθέτη με μια πανσπερμία μουσικής υφολογίας έντονα επηρεασμένης από τον διεθνή κινηματογραφικό ήχο της εποχής, αλλά και με εμφανή τη τζαζίστικη καταβολή του συνθέτη. Μικρά ατμοσφαιρικά θέματα διαμορφώνουν ένα υποβλητικό κλίμα, ενώ κυριαρχεί ως leitmotif ένα επαναλαμβανόμενο θέμα ("Hors d' Euvres") εκτελεσμένο κάθε φορά με διαφορετική οργανική σύνθεση.

Γιώργος Θεοδοσιάδης: Αεροσυνοδός (1971/2003)

Το 1971 ο Γιώργος Θεοδοσιάδης έγραψε τη μουσική επένδυση της ελληνικής αισθηματικής κωμωδίας "Αεροσυνοδός" που σκηνοθέτησε ο Σούλης Γεωργιάδης σε σενάριο του Κώστα Ασημακόπουλου με πρωταγωνιστικό δίδυμο τους Φαίδωνα Γεωργίτση και Χαριτίνη Καρόλου

Το soundtrack περιλαμβάνει 18 σύντομα ορχηστρικά θέματα σε τζαζ και αυτοσχεδιαστικό ύφος που ερμηνεύονται από τους σταθερούς συνεργάτες του συνθέτη, όπως ο Ρήγας Σαριτζιώτης στο σαξόφωνο και φλάουτο, ο Γιώργος Θεοδωρίδης στο μπάσο, ο Ίων Αλεξάκης στην κιθάρα κ.ά.

Στην ταινία ακούγονταν και κάποια τραγούδια που συμπεριέλαβα στο αρχείο, αν και δεν περιέχονται στην έκδοση της Potfleur που κυκλοφόρησε το 2003. Τραγουδούν: Ρένα Κουμιώτη, Τάμμυ και Δάκης.

Γιώργος Θεοδοσιάδης: Ο τρελός τα 'χει 400 (1968/2003)

Άλλη μια παλιά ελληνική ταινία που επένδυσε μουσικά ο παραγωγικότατος συνθέτης Γιώργος Θεοδοσιάδης ήταν η έγχρωμη κωμωδία "Ο τρελός τα 'χει 400", παραγωγής 1968 σε σκηνοθεσία Κώστα Καραγιάννη και σενάριο Λάκη Μιχαηλίδη με πρωταγωνιστή τον Λάμπρο Κωνσταντάρα.

Ο Γιώργος Θεοδοσιάδης υπογραμμίζει τη δράση της ταινίας με σύντομα χαρακτηριστικά οργανικά θεματάκια στο γνωστό μουσικό του ύφος παίζοντας με ρυθμούς τζαζ, σόουλ και λάτιν.

Κι αυτό το soundtrack παρέμενε ανέκδοτο μέχρι το 2003, όταν ανέλαβε μαζικά η εταιρία Potfleur να ανασύρει από τη λήθη πάμπολλα ανάλογα soundtrack του παλιού ελληνικού κινηματογράφου των δεκαετιών του '60 και '70.

Σημειώνω ότι στην ταινία ακουγόταν και το τραγούδι "Πήρα τους δρόμους" των Γιώργου Ζαμπέτα και Δημήτρη Χριστοδούλου με τη Μαρινέλλα, αλλά δεν το συμπεριέλαβα στο παρόν soundtrack, όπου όμως υπάρχουν ως bonus τρεις εναλλακτικές εκτελέσεις θεμάτων από τη μουσική του Θεοδοσιάδη.