Η Χάρις Αλεξίου τραγουδά Κουγιουμτζή (1976)

Ο Σταύρος Κουγιουμτζής δεν χρειάζεται βέβαια συστάσεις στους φίλους του Δισκοβόλου, γιατί πρόκειται για έναν από τους πλέον αγαπημένους συνθέτες του λεγόμενου "έντεχνου" λαϊκού τραγουδιού μας και γιαυτό συχνά πυκνά έχει φιλοξενηθεί σ' αυτή εδώ τη διαδικτυακή γωνιά. Παρόλο που ξεκίνησε δειλά δειλά τη συνθετική του διαδρομή από την αρχή της δεκαετίας του '60, χρειάστηκε να φτάσουμε στο ξεκίνημα της επόμενης δεκαετίας, όταν πια βρέθηκε στη φιλόξενη αγκάλη της Minos, για να ξεδιπλώσει τα φτερά της πηγαίας του έμπνευσης και κυριολεκτικά ν' αρχίσει τις υψηλές πτήσεις με δεκάδες αριστουργηματικά τραγούδια, ερμηνευμένα μάλιστα από τους κορυφαίους τραγουδιστές της εποχής εκείνης (Γιώργος Νταλάρας, Γιάννης Καλατζής, Γιάννης Πάριος, Χάρις Αλεξίου).

Είναι πάντως αξιοσημείωτο ότι, ενώ στη Minos μεσουρανούσε ήδη το άστρο της Χαρούλας Αλεξίου, μιας φωνής που έμοιαζε να ταιριάζει απόλυτα με τους χυμώδεις ηχοχρωματισμούς των τραγουδιών του Κουγιουμτζή, η συνάντηση των δύο άργησε αρκετά να έρθει κι αυτό συνέβη το 1976 με την έκδοση του άλμπουμ "Λαϊκές Κυριακές", του 6ου κατά σειρά δίσκου του συνθέτη. Βέβαια οφείλω να διευκρινίσω ότι μια πρώτη γνωριμία τους είχε συμβεί το 1973 με ένα δισκάκι 45 στροφών ("Έφυγε το τρένο", "Σαν λουλούδι τσακισμένο") που όμως πέρασε απαρατήρητο.

Είναι επίσης αξιοσημείωτο ότι οι "Λαϊκές Κυριακές" υπήρξαν ο δεύτερος μόλις δίσκος του Κουγιουμτζή με αποκλειστικά έναν ερμηνευτή, όπως είχε συμβεί με το "Νάτανε το '21" που τραγούδησε μόνος του ο Γιώργος Νταλάρας. Αργότερα ο συνθέτης μάς έδωσε ακόμη δύο δίσκους του με έναν ερμηνευτή (Μοσχολιού, Μητροπάνος), αλλά φαίνεται πως γενικά προτιμούσε τις ευρύτερες συνεργασίες, τόσο σε επίπεδο ερμηνευτών, όσο και σε επίπεδο στιχουργών. Πάντως οι "Λαϊκές Κυριακές" γνώρισαν πολύ μεγάλη απήχηση στο κοινό και σχεδόν όλα τα τραγούδια ακούστηκαν πολύ. Έχω πάντως την εντύπωση, όπως θυμάμαι από κάποια συνέντευξη της, πως η ίδια η Χαρούλα δεν ήταν και τόσο ικανοποιημένη από αυτό το υλικό, γιατί επιθυμούσε κάτι πιο λυρικό από τα πολύ εξωστρεφή και χορευτικά τραγούδια που τότε της έδωσαν τη μεγάλη ώθηση στην καριέρα της ("Δημητρούλα μου", "Η πιο καλή γκαρσόνα"), κάτι - ας πούμε - σαν τα μελωδικά τραγούδια του Γιάννη Σπανού που είχε ερμηνεύσει τον ίδιο καιρό ("Οδός Αριστοτέλους, "Κίτρινη πόλη" κλπ.), και πίστευε πως ο Κουγιουμτζής θα μπορούσε να της δώσει αυτή την ευκαιρία. Νομίζω όμως πως τα τραγούδια του Κουγιουμτζή κάλυπταν ιδανικά τις φωνητικές δυνατότητες της σπουδαίας ερμηνεύτριας, γιατί πέρα από τα πολύ πιασάρικα και χορευτικά, ο δίσκος περιλαμβάνει και μερικές θεσπέσιες μελωδικές στιγμές, απολύτως μέσα στις προδιαγραφές της συνθετικής ιδιοσυγκρασίας του μεγάλου τραγουδοποιού ("Θα 'ταν δώδεκα του Μάρτη", "Σου στέλνω χαιρετίσματα", "Απ' τον περασμένο Μάρτη", "Φύγανε τα χρόνια").

Σήμερα λοιπόν σας δίνω ένα από τα 45άρια που προέκυψαν από αυτή τη συνεργασία. Πρόκειται για τα δύο μεγαλύτερα σουξέ του δίσκου: "Μάτια μου, μάτια μου" και "Τα μαύρα κοροϊδεύεις". Τους στίχους έγραψαν αντίστοιχα οι Λευτέρης Παπαδόπουλος και Μάνος Ελευθερίου. Το πρώτο είναι απολύτως χαρακτηριστικό της τέχνης του Κουγιουμτζή, ενώ το δεύτερο είναι ένα δυνατό τσιφτετέλι που πατάει απόλυτα στην ερμηνευτική μανιέρα της Αλεξίου. Φυσικά και τα δυο βρίσκονται εύκολα σε ψηφιακή μορφή, αλλά εδώ προτίμησα να τα πάρω από το αυθεντικό 45άρι που κρατώ από τότε στη δισκοθήκη μου με το χαρακτηριστικό του φακελλάκι.

(c) Vinyl 45'' | Minos | 1976 | mp3/flac | Εξώφυλλα
ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟ (αρχικό rip στα 320) πηγή: Αντώνης
ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟ (νέο rip σε flac) [5/1/2020] - πηγή: d58/Άαβας