Σταμάτης Κραουνάκης, Χριστιάνα: Σαριμπιντάμ (1982)

"Σαριμπιντάμ ...θα πει τρελλαίνομαι". Αυτός είναι ο τίτλος του δεύτερου δίσκου του Σταμάτη Κραουνάκη μετά το σημαδιακό "Σκουριασμένα χείλια" (1981), αν δεν υπολογίσουμε δυο πρωτόλειες θεατρικές δουλειές ("Το σπίτι του Αγαμέμνονα", "Το όνειρο του Βασίλη"). Κι αν με τα "Σκουριασμένα χείλια" είχαμε την πρώτη κιόλας συνάντηση του συνθέτη με μια στιχουργό που έμελλε να σημαδέψει όλη την πορεία του, με το "Σαριμπιντάμ" θα έχουμε την πρώτη ολοκληρωμένη συνεργασία του Σταμάτη Κραουνάκη με τη Λίνα Νικολακοπούλου, με την οποία μοιράζεται τους στίχους των δώδεκα τραγουδιών.

Είχα πάντα μια ξεχωριστή αδυναμία σ' αυτό το δίσκο, τον οποίο, θυμάμαι, είχα σπεύσει να αποκτήσω αμέσως μόλις κυκλοφόρησε σε βινύλιο το 1982, παρά τα ανύπαρκτα οικονομικά μου τότε, και δεύτερη φορά μόλις βγήκε σε CD το 1994. Δεν ξέρω ακριβώς αν ήταν η μουσική που με τράβηξε ή οι στίχοι. Ο Κραουνάκης έδειξε ήδη με την προηγούμενη δουλειά του την ευκολία που διαθέτει στη μελωδία και στο στήσιμο ρυθμικών τραγουδιών που υποστηρίζονται από σωστή και σύγχρονη ενορχήστρωση. Τα στοιχεία αυτά αποτυπώνονται πολύ πιο ανάγλυφα σε τούτα τα τραγούδια, όπου μια ισχυρή διάθεση προς τη μελωδία αναδεικνύει το νοσταλγικό υπόβαθρο κάποιων τραγουδιών. 

Από την άλλη εδώ έχουμε το πρώτο μεγάλο ξεπέταγμα της Λίνας Νικολακοπούλου μ' αυτήν την τόσο ιδιότυπη και πρωτότυπη στιχοποιία, όπου νιώθεις ότι εμπεριέχεται ολόκληρη η προγενέστερη στιχουργική παράδοση από την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου ίσαμε τον Κώστα Τριπολίτη. Και μαζί ένας λόγος ελλειπτικός και επίμονα υπαινικτικός με σαφείς ποιητικές φιλοδοξίες προς την κατεύθυνση του υπερρεαλισμού. Κι από την άλλη ένας λόγος αυθόρμητος, σχεδόν αυτονόητος με εικόνες οικείες και καθημερινές, με συναισθήματα που καλύπτονται από έναν μελοδραματικό μανδύα και λειτουργούν κυρίως στο

ημίφως. Με θεματικές αφετηρίες από τον κόσμο του θεάτρου και του κινηματογράφου. Με τα θερινά σινεμά και τις μυρωδιές ενός κόσμου που τροφοδοτεί αδιάλειπτα τη νοσταλγία. Τα τρία καλύτερα τραγούδια του δίσκου ("Το καλοκαίρι θα 'ρθει", "Πόσα χρόνια ακόμα", "Κάθε βράδυ που θα φεύγεις") αποτυπώνουν εύγλωττα αυτά τα χαρακτηριστικά.

Είναι λοιπόν όλα αυτά, αλλά νομίζω και κάτι ακόμα: Είναι αυτή η θαυμάσια, έστω και ξεχασμένη πια, φωνή της Χριστιάνας. Μιας τραγουδίστριας που έλαμψε για ένα διάστημα στα χρόνια του '70 και μετά έσβησε απότομα. Τη θυμόμαστε κυρίως από δύο καλούς δίσκους: Του Γιώργου Κατσαρού "Ο δρόμος για τα Κύθηρα" (1973) και του Απόστολου Καλδάρα "Σκόρπια φύλλα" (1975), πλάι στον Δημήτρη Μητροπάνο και στις δύο περιπτώσεις. Έκανε και μερικούς προσωπικούς δίσκους με κάποιες σκόρπιες επιτυχίες, αλλά φαινόταν κάπου στο τέλος της δεκαετίας εκείνης να χάνεται. Ώσπου ξαφνικά με το "Σαριμπιντάμ" έδωσε και πάλι ένα δυνατό "παρών", γιατί τα τραγούδια αυτού του δίσκου ακούστηκαν αρκετά και φαινόταν να της ανοίγουν έναν καινούργιο δρόμο. Κι όμως, δεν υπήρξε συνέχεια ανάλογη των προσδοκιών που καλλιέργησε ένας τόσο καλός και πρωτότυπος (για την εποχή του) δίσκος. Συνέχισε να είναι ενεργή δισκογραφικά ως τα μέσα της επόμενης δεκαετίας ηχογραφώντας προσωπικούς δίσκους που κατά καιρούς έβγαλαν κάποιες μικρές επιτυχίες, αλλά ποτέ δεν έφτασαν στο επίπεδο ενός "Σαριμπιντάμ".

(c) LP | Philips/Polydor | 1982 | πηγή: d58