Βασίλης Σούκας: Δημοτικοί σκοποί με κλαρίνο (1975)

Με αφορμή τη χθεσινή παρουσίαση ενός δίσκου του σπουδαίου σύγχρονου κλαριντζή Βασίλη Σαλέα έκανα μια φευγαλέα αναφορά στους μεγάλους οργανοπαίχτες του παραδοσιακού κλαρίνου τοποθετώντας στην κορυφή τον Τάσο Χαλκιά (1914-1992) και τον Βασίλη Σούκα (1931-1993). Διευρύνοντας σήμερα τη σχετική συζήτηση θα έλεγα ότι στην πρώτη εκείνη γενιά μπορούν να προστεθούν οι επίσης κορυφαίοι Γιάννης Βασιλόπουλος (1939-2011) και Πετρολούκας Χαλκιάς (γενν. 1934), ο τελευταίος εν ζωή και δράσει ακόμη, ενώ στη νεότερη γενιά οι κυρίαρχες μορφές είναι δύο, ο Γιώργος Μάγγας και φυσικά ο Βασίλης Σαλέας.

Θα σταθώ σήμερα περισσότερο στον ογκόλιθο του κλαρίνου Βασίλη Σούκα, ηπειρώτικης φυσικά καταγωγής, βγαλμένο από μεγάλη μουσική οικογένεια, ο οποίος ξεκίνησε πρώτα με το λαούτο και την κιθάρα πριν βρει το οριστικό του καταφύγιο στο κλαρίνο. Από τις αρχές του '60 άρχισε να ηχογραφεί προσωπικούς ή συμμετοχικούς δίσκους, ενώ έχει συνεργαστεί με τον Μάνο Χατζιδάκι, αλλά και πολλούς άλλους σημαντικούς μουσικούς. Για παράδειγμα, ο Κυριάκος Σφέτσας έγραψε γι' αυτόν το έργο "Διπλοχρωμία", το οποίο εκδόθηκε μετά θάνατον από τις πολύ προσεγμένες εκδόσεις του Πανεπιστημίου Κρήτης. Το 1993 έφυγε σχετικά πρόωρα από τη ζωή έχοντας λίγο νωρίτερα προλάβει να δώσει την τελευταία του παράσταση μπροστά στο κοινό του Μεγάρου Μουσικής δίπλα στον Ross Daly.

Ο δίσκος "Δημοτικοί σκοποί με κλαρίνο" αποτελεί ένα πειστικό δείγμα της μεγάλης τέχνης του Βασίλη Σούκα. Περιλαμβάνει δώδεκα παραδοσιακούς σκοπούς από διάφορα μέρη του ελληνισμού παιγμένους δεξιοτεχνικά με αυθεντική δημοτική ορχήστρα που έχει επιμεληθεί ο ίδιος, χωρίς ηλεκτρικές προσμίξεις που αλλοιώνουν την αυθεντικότητα. Δίσκος ντοκουμέντο ενός έξοχου θεράποντα μιας εξαίσιας μουσικής κληρονομιάς που πηγάζει από τα μακραίωνα βάθη του ελληνικού λαϊκού πολιτισμού. Προσκυνώ ταπεινά...

(c) LP | PanVox | 1975 | mp3 | Εξώφυλλα
ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟ
πηγή: d58/Λεων.