Γιώργος Σταυριανός: Δέκα παιδικοί καημοί (1985)

Ο Γιώργος Σταυριανός ανήκει στη λιγοστή σοδειά καλών συνθετών που μας κληροδότησε η άνυδρη μουσικά δεκαετία του '80. Πανεπιστημιακός καθηγητής με έδρα τη Φλώρινα, εικαστικός και λογοτέχνης, έχει μια σταθερή δισκογραφική παρουσία από το 1982 που πρωτοεμφανίστηκε ("Έρημη πόλη") μέχρι και σήμερα, αν και στην πραγματικότητα είναι ένας αυθεντικός ερασιτέχνης της μουσικής.

Θα σταθώ σήμερα στη δεύτερη δισκογραφική του κατάθεση με τίτλο "Δέκα παιδικοί καημοί" που κυκλοφόρησε αρχικά από τη μικρή εταιρία Λαιστρυγόνα, ενώ ψηφιακά επανεκδόθηκε το 1997 από την FM Records. Μουσική και στίχοι είναι, όπως πάντα, δικοί του, με εξαίρεση το τραγούδι "Σαν φυλαχτό βυζαντινό" που έχει στίχους της Μανίνας Ζουμπουλάκη. Παρά τον τίτλο του, ο δίσκος περιλαμβάνει δεκατέσσερα κομμάτια, από τα οποία τα δύο είναι ορχηστρικά, ενώ στον επίλογο ο συνθέτης απαγγέλλει στίχους του με οργανική υπόκρουση. Βασικός ερμηνευτής του δίσκου είναι ο άγνωστος Αργύρης Κούκας, ένας εξαιρετικά ευαίσθητος κι εκφραστικός τραγουδιστής που δυστυχώς δεν είχε την τύχη που θα του άξιζε στο ελληνικό τραγούδι. Συμμετέχει επίσης η καλή τραγουδίστρια Πένυ Ξενάκη και ο ίδιος ο συνθέτης.

Πρέπει τώρα να εξομολογηθώ ότι αγαπώ ιδιαίτερα αυτόν τον μάλλον υποτιμημένο και σχετικά άγνωστο δίσκο του Γιώργου Σταυριανού. Γιατί τα τραγούδια του είναι όλα πανέμορφα με αυθεντικό λυρικό και διάχυτα ποιητικό χρώμα. Θα ξεχώριζα λίγο παραπάνω τα: "Η αγάπη είναι γεράνι", "Αποχαιρετισμός", "Σαν φυλαχτό βυζαντινό", "Τραγούδι της ξενιτιάς". Όλα όμως διαπνέονται από την ίδια τρυφερότητα και ευαισθησία, ώστε στην πραγματικότητα να αποτελούν έναν σφιχτό και αδιάσπαστο κύκλο με μπαλάντες ερωτικής και υπαρξιακής μοναξιάς. Μια όμορφη μουσική πινελιά που πέρασε απαρατήρητη στην εποχή της, αλλά ποτέ δεν είναι αργά, για να την ανακαλύψουμε...

(c) LP | Λαιστρυγόνα | 1985 | πηγή: d58