Γιάννης Σπανός: Στου καιρού τα ρέματα (1982)

Συμπληρώνονται σήμερα έξι χρόνια από το θάνατο του Γιάννη Σπανού (1934-2019), κορυφαίου συνθέτη της γενιάς του '60 και σπουδαίου πιανίστα και ενορχηστρωτή, ενός από τους εκλεκτότερους μελωδιστές της ελληνικής μουσικής, ο οποίος μάλιστα ξεκίνησε την καριέρα του στη Γαλλία, ενώ από τα μέσα της δεκαετίας του '60 άρχισε να παρουσιάζει τραγούδια και στην Ελλάδα ενταγμένος στο δυναμικό της Lyra, όπου μάλιστα έγινε και ο κύριος εισηγητής του μουσικού ρεύματος του Νέου Κύματος.

Η πιο σταθερή και διαχρονική συνεργασία του συνθέτη υπήρξε αυτή με τον μεγάλο στιχουργό Λευτέρη Παπαδόπουλο, η οποία ξεκίνησε το 1969 με το θαυμάσιο κύκλο τραγουδιών Μια Κυριακή που σηματοδότησε τη «λαϊκή» στροφή του και συνεχίστηκε πολύ γόνιμα σε ολόκληρη τη δεκαετία του '70 με άλλες τρεις ολοκληρωμένες δουλειές (Το Σαββατόβραδο, Μέρες αγάπης, Οδός Αριστοτέλους), αλλά και μπόλικα σκόρπια τραγούδια με τις μεγαλύτερς φωνές του ελληνικού πενταγράμμου (Γρηγόρης Μπιθικώτσης, Βίκυ Μοσχολιού, Δήμητρα Γαλάνη, Μανώλης Μητσιάς, Γιάννης Πουλόπουλος, Σταμάτης Κόκοτας, Γιάννης Πάριος, Γιάννης Καλατζής, Μαρινέλλα, Αρλέτα, Τόλης Βοσκόπουλος, Χάρις Αλεξίου, Γιώργος Νταλάρας, Αλέκα Κανελλίδου, Κώστας Καράλης και άλλοι). 

Η πολύ παραγωγική αυτή σύμπραξη θα ολοκληρώσει τη διαδρομή της με το άλμπουμ Στου καιρού τα ρέματα που εκδόθηκε από την ΕΜΙ το 1982 με αποκλειστικό ερμηνευτή τον Μανώλη Μητσιά. Εδώ θα πρέπει να σημειώσω ότι οι τρεις συντελεστές του δίσκου (συνθέτης, στιχουργός και ερμηνευτής) είχαν πρωτοσυναντηθεί ήδη από το 1970 στο δίσκο Το Σαββατόβραδο με τα τραγούδια «Το Μαρικάκι» και «Το φεγγάρι», αλλά η πρώτη ολοκληρωμένη συνεργασία τους θα έρθει με το δίσκο Στου καιρού τα ρέματα, ενώ συνθέτης και ερμηνευτής θα ξαναβρεθούν μαζί πολλά χρόνια αργότερα με τον κύκλο μελοποιημένης ποίησης Πλησιάζοντας τον Καβάφη (2013).

Ο δίσκος Στου καιρού τα ρέματα κινείται στο χώρο του λαϊκού τραγουδιού με ορθόδοξους λαϊκούς σκοπούς, που δεν αποτελούν ίσως την πιο αντιπροσωπευτική πλευρά της μελωδικής φύσης του συνθέτη, χωρίς πάντως αυτό να έχει σταθεί εμπόδιο, για να μας δώσει κατά καιρούς πολύ όμορφα λαϊκά τραγούδια που ακούστηκαν και τραγουδήθηκαν πολύ. Ο συγκεκριμένος δίσκος μοιάζει κάπως εκτός εποχής, καθώς η όλη ηχητική και στιχουργική του ατμόσφαιρα παραπέμπει στην κλασική εποχή του έντεχνου λαϊκού τραγουδιού που είχε μεγαλουργήσει κατά τη δεκαετία 1965-1975. Ο Μητσιάς ήταν από τους ελάχιστους πια καλλιτέχνες που μπήκαν στην καινούργια εποχή συνεχίζοντας την καλή αυτή παράδοση, την οποία υπερασπίστηκε για πολλά ακόμη χρόνια με τίμιο και αυθεντικό τρόπο. Ο δίσκος ανέδειξε κάποιες αξιόλογες επιτυχίες και μερικά όμορφα τραγούδια. Ξεχωρίζουν περισσότερο τα: "Πού να 'βρω ένα ζεϊμπέκικο", "Μάτια μου", "Επειδή σ' αγαπώ", "Στου καιρού τα ρέματα", "Ποτέ ξανά". Μια αξιοπρεπής δουλειά, χωρίς όμως τις γνωστές υψηλές πτήσεις του δημιουργού.

(c) CD | EMI Columbia | 1982 | Πηγή: d58