Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας: Στους ελαιώνες της αγάπης (2002)

Τα δίδυμα αδέρφια και σπουδαίοι τραγουδοποιοί Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας γιορτάζουν σήμερα αισίως τα 73α τους γενέθλια και παρόλο που εδώ και πολλά χρόνια έχουν επισήμως αποσυρθεί από την ενεργό δισκογραφική δράση, όχι απλώς δεν έχουν λησμονηθεί από το μουσικόφιλο κοινό, αλλά η υστεροφημία τους παραμένει σταθερά σε υψηλό επίπεδο, ενώ δεν έχουν πάψει να κάνουν κάποιες απρόβλεπτες κατά καιρούς επανεμφανίσεις, κυρίως ο Πάνος, όταν θεωρούν ότι έχουν κάτι ενδιαφέρον να πουν.

Γυμνάμε λοιπόν πολλά χρόνια πίσω. Με την αλλαγή του αιώνα κυκλοφόρησε το κύκνειο δισκογραφικό άσμα των αδελφών με το άλμπουμ Τρύπιες Σημαίες (2000) σηματοδοτώντας - κατά τη δική τους δήλωση - την ολοκλήρωση της κύριας δισκογραφικής τους δουλειάς, η οποία άφηνε μια σημαντική κληρονομιά αποτελούμενη από επτά ολοκληρωμένους προσωπικούς δίσκους μαζί με κάποιες συλλογές και σκόρπιες συμμετοχές. Είναι αξιοσημείωτο ότι η θαυμάσια αυτή διαδρομή διανθίστηκε με αρκετά τραγούδια που ακολούθησαν τα χνάρια του ποιητικού λόγου, από τον πρώτο κιόλας δίσκο τους, τα Ζεστά ποτά (1985) μέχρι τις Τρύπιες σημαίες (2000). Δεν δίστασαν μάλιστα ν' αναμετρηθούν και με δύσκολα κείμενα που αντιστρατεύονται τη μετρική ευκολία του απλού στροφικού τραγουδιού, όπως αυτά του Ανδρέα Εμπειρίκου και του Γιώργου Σεφέρη. Κατά κανόνα, πάντως, κατέφυγαν σε ελάσσονες ποιητές, όχι πολύ γνωστούς στο ευρύ κοινό, μέσα στην ποίηση των οποίων οι δύο δημιουργοί βρήκαν κοινούς τόπους με την προσωπική τους αισθητική και θεματολογία. Το αποτέλεσμα είναι μια σειρά εξαιρετικών τραγουδιών που ήδη κρίθηκαν από το crash test του χρόνου και προχωρούν νικηφόρα προς το πεδίο του κλασικού.

Δεκαπέντε λοιπόν μελοποιημένα ποιήματα συγκεντρώθηκαν σε μια θαυμάσια συλλογή με τον ποιητικό τίτλο Στους ελαιώνες της αγάπης που εκδόθηκε το 2002 από την ΑΚΤΗ. Ο τίτλος προέρχεται από το μοναδικό καινούργιο τραγούδι της συλλογής, το οποίο γράφτηκε ακριβώς για τον συγκεκριμένο δίσκο κι έχει ποιητικούς στίχους των δύο αδελφών. Το χρονικά παλιότερο από τα τραγούδια αυτά είναι το «Ερωτικό κάλεσμα» σε ποίηση Μενέλαου Λουντέμη που γράφτηκε το 1971, αλλά δισκογραφήθηκε πολύ αργότερα για το άλμπουμ Η μοναξιά του σχοινοβάτη (1992). Στα υπόλοιπα τραγούδια, πέραν των προαναφερθέντων, η ποίηση είναι των Ρίτας Μπούμη-Παπά, Λαίλιου Καρακάση, Νίκου Καββαδία, Αργύρη Χιόνη και Λένας Παππά. 

Θέλω πάντως να επισημάνω μια μικρή ανακολουθία της έκδοσης: Για άγνωστο λόγο λοιπόν δεν περιλήφθηκε το τραγούδι «Σήματα μορς» από το δίσκο Όταν σου λέω πορτοκάλι, να βγαίνεις... (1987), το οποίο περιέχει εμβόλιμους στίχους των ποιητών Τάσου Λειβαδίτη και του Κίμωνα Ρηγόπουλου, ενώ αντίστοιχα συμπεριλήφθηκε (και σωστά) το τραγούδι «Γυμνή σκιά» που έχει στίχους των δύο αδελφών βασισμένους σε ποίημα του Πολ Ελιάρ, αλλά και το παραδοσιακό τραγούδι «Αμοργιανό μου πέραμα», καθώς και το «ινδιάνικο» τραγούδι «Λουλούδι του δάσους» από το δίσκο Μάνα Γη (1997) των Apurimac που έχει στίχους του Χάρη Κατσιμίχα βασισμένους σε ινδιάνικη ποίηση. 

Διευκρινίζω, τέλος, ότι τα τραγούδια ακούγονται στις αυθεντικές τους εκτελέσεις, με εξαίρεση τα τραγούδια «Η μαϊμού» και «Καταγγέλλω» που προέρχονται από νεότερη επανεκτέλεση ενορχηστρωμένη από τον Παναγιώτη Καλαντζόπουλο, και το «Δωμάτιο» που προέρχεται από το ζωντανό άλμπουμ 20 Χρόνια Live (2001). Τα ερμηνεύουν οι αδελφοί Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας, ενώ σε κάποια τραγούδια συμμετέχουν η Έλλη Πασπαλά, ο Πασχάλης και η χορωδία των εκπαιδευτηρίων Γιάννη Τσιαμούλη.

(c) CD | AKTH | 2002 | Πηγή: d58