Το 1974 ήταν μια οριακή χρονιά για το ελληνικό τραγούδι λόγω της Μεταπολίτευσης και της δυναμικής επιστροφής του Μίκη Θεοδωράκη στο προσκήνιο αλλάζοντας άρδην το σκηνικό με την ολοκληρωτική κυριαρχία του πολιτικού τραγουδιού. Υπήρξα κάποτε φανατικός λάτρης αυτών των τραγουδιών και φυσικά πέρασα από τη φάση της πρακτικής χρήσης τους στις αμέτρητες διαδηλώσεις και άλλες ακτιβιστικές δραστηριότητες εκείνων των χρόνων της εθνικής και ιδεολογικής ανάτασης. Ο χρόνος βέβαια έκρινε κι εκείνη την εποχή και μας άφησε το αυστηρό του απόσταγμα στέλνοντας στην αφάνεια ένα μεγάλο κομμάτι αυτού του οργισμένου υλικού και κρατώντας ένα απόθεμα μερικών αληθινά όμορφων και ουσιαστικών τραγουδιών, τα οποία επέζησαν από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό της επικαιρότητας και κατέκτησαν τη διαχρονικότητα.
Οι πρωτεργάτες του πολιτικού τραγουδιού, ο Μίκης, ο Μάνος Λοΐζος, ο Χρήστος Λεοντής, ο Θάνος Μικρούτσικος, όπως ήταν φυσικό, δημιούργησαν και μια γενιά επιγόνων, οι οποίοι εξάντλησαν το είδος και το οδήγησαν στην παρακμή. Στο μεταίχμιο αυτής της εξέλιξης ήταν συνθέτες, όπως ο Σπύρος Σαμοΐλης που μας έδωσε μερικούς ενδιαφέροντες δίσκους με στοιχεία αληθινής έμπνευσης.
Στην ίδια κατηγορία ανήκει κι ο άγνωστος συνθέτης Κώστας Κοσμίδης που ηχογράφησε το 1977 έναν ακραιφνώς πολιτικό δίσκο με τον συμβολικό τίτλο "'Οχι". Συνεργάστηκε με τον στιχουργό Ηλία Μαργιώλα και την τραγουδίστρια Αφροδίτη Οικονόμου. Οι τρεις τους ξαναβρέθηκαν μαζί σε μια δεύτερη και τελευταία δουλειά τους με τίτλο "Κυνηγημένα μεσημέρια" (1989).
Ο τίτλος του δίσκου "Όχι" δεν έχει καμία σχέση με το ιστορικό "όχι" του '40, αλλά αναφέρεται σε μια διάθεση αντίστασης και άρνησης των στρεβλών χαρακτηριστικών του συστήματος. Στα δώδεκα τραγούδια του δίσκου περιγράφονται συχνά προσωπικές εμπειρίες διωκόμενων αριστερών από το καθεστώς της χούντας και του πρώτου μεταπολιτευτικού διαστήματος. Η γλώσσα που χρησιμοποιείται έχει τον γνωστό στόμφο της κραυγής και της διαμαρτυρίας, ενώ η μουσική είναι απλή, με γοργούς συνήθως ρυθμούς, για να είναι πιο εύκολη στο άκουσμα, χωρίς όμως να αφήνει στο τέλος κανένα αποτύπωμα μουσικής ουσίας. Το ίδιο και η δυναμική και φωνακλάδικη σχεδόν ερμηνεία της τραγουδίστριας που πασχίζει μάταια να φτάσει στα πρότυπα μιας Μαρίας Φαραντούρη.
(c) LP | EMI | 1977 | mp3 | Εξώφυλλα
πηγή: Δ.Δ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου