Θέμης Ανδρεάδης: Γελοιογραφίες (1973)

Η πρώτη δισκογραφική εμφάνιση του Θέμη Ανδρεάδη σημειώθηκε το 1972 με το δίσκο "Διάλειμμα" του Γιάννη Μαρκόπουλου, ο οποίος του έγραψε δυο τρυφερές μπαλάντες ("Όχι δεν πρέπει", "Πού πάτε λοιπόν"), μέσα από τις οποίες αποκαλύφθηκε ένας εξαίρετος ερμηνευτής με ιδιαίτερα εκφραστική φωνή, πράγμα που δεν προοιωνίζονταν την εικόνα του χιουμορίστα-σατιρικού τραγουδιστή που μας παρουσίασε στη συνέχεια. Πάντως ήταν ο Μαρκόπουλος που πρώτος έδωσε το έναυσμα προς αυτή την κατεύθυνση, όταν παράλληλα τού εμπιστεύθηκε τα δυο τεράστια χιουμοριστικά σουξέ "Του άντρα του πολλά βαρύ" και "Ο Ταρζάν". Ήρθε και μια ανάλογου ύφους συμμετοχή στο δίσκο "Διαδρομή" (1973) του Γιώργου Χατζηνάσιου, οπότε η συγκεκριμένη πορεία έμοιαζε πια αναπότρεπτη.

Μ' αυτή λοιπόν την ετερόκλητη προίκα στις αποσκευές του ο Θέμης Ανδρεάδης αποφάσισε το 1973 να εκθέσει και τα συνθετικά του χαρίσματα γράφοντας τα πρώτα του τραγούδια για την πρώτη ολοκληρωμένη προσωπική του δουλειά με τίτλο "Γελοιογραφίες" πάνω σε στίχους του συνοδοιπόρου του εφεξής πολυτάλαντου Γιάννη Λογοθέτη. Ο δίσκος καθιέρωσε αμέσως το νέο στυλ του Ανδρεάδη, το χιουμοριστικό, με το οποίο για πολλά χρόνια θα πορευτεί πολύ πετυχημένα εμπορικά, ώσπου στη δεκαετία του '80 το αποκήρυξε και στράφηκε σε άλλες κατευθύνσεις ("Σαν ξαφνικό ταξίδι", 1983).

Τα τραγούδια του δίσκου ακούστηκαν πολύ και γνώρισαν μεγάλη επιτυχία. Ξεχώρισαν λίγο παραπάνω τα εξής: "Γελοιογραφία", "Καθένας με την τρέλα του", "Το μπόι μου", "Δεν τη μπορώ τη δυναστεία", "Το ρετιρέ", "Ρομαντικό γεύμα". Απλές και εύπεπτες μουσικές που κινούνται από μοντέρνους μέχρι ορθόδοξα λαϊκούς ρυθμούς. Οι στίχοι σε αρκετές περιπτώσεις είναι πολύ ευρηματικοί και αποτυπώνουν με ανάλαφρα κριτική διάθεση την καθημερινότητα της εποχής. Την ενορχήστρωση έκανε ο Γιάννης Κιουρκτσόγλου.

(c) LP | EMI Columbia | 1973 | πηγή: d58