Ο συνθέτης Γιώργος Θεοδοσιάδης (γενν. 1940) - συχνά συγχέεται με τον συνονόματό του σκηνοθέτη - υπήρξε ένας παραγωγικότατος συνθέτης τραγουδιών, ορχηστρικής και χορευτικής μουσικής και ιδιαίτερα μουσικής για τον κινηματογράφο με σημαντική προσφορά κυρίως στη δεκαετία του '60. Η γραφή του ήταν μοντέρνα με έντονα στοιχεία ποπ, αλλά και τζαζ, μιας και ο ίδιος υπήρξε σπουδαίος τζαζ πιανίστας και επικεφαλής σημαντικού τζαζ συγκροτήματος που έφερε το όνομά του, με το οποίο κατάφερε να έχει και διεθνή αποδοχή και αναγνωρισιμότητα.
Από τις πρώτες κινηματογραφικές μουσικές του Γιώργου Θεοδοσιάδη ήταν το soundtrack της ασπρόμαυρης κωμωδίας "Υιέ μου... Υιέ μου...", παραγωγής 1965, που σκηνοθέτησε με πολύ κέφι ο Γρηγόρης Γρηγορίου ως remake της παλιότερης ταινίας του Αλέκου Σακελλάριου "Δελησταύρου και υιός" (1957). Στην ταινία του Σακελλάριου είχε πρωταγωνιστήσει ο μεγάλος Βασίλης Λογοθετίδης, ενώ στη νέα βερσιόν του 1965 πρωταγωνιστής ήταν ο επίσης εξαιρετικός Λάμπρος Κωνσταντάρας.
Ο συνθέτης έγραψε ένα σύντομο ορχηστρικό μουσικό χαλί με εμφανή στοιχεία τζαζ και χορευτικής μουσικής. Η μουσική αυτή παρέμενε ανέκδοτη μέχρι το 2004 που εκδόθηκε σε μορφή 10/ιντσου βινυλίου από την εταιρία Potfleur. Στην έκδοση αυτή περιλαμβάνονται οκτώ συνολικά θέματα. Τα επτά είναι σύντομα οργανικά κομμάτια, ενώ ένα τραγούδι ερμηνεύει ο γνωστός Ιταλός ποπ τραγουδιστής Tony Pinelli. Ωστόσο στο αρχείο θα βρείτε ως bonus και δύο επιπλέον τραγούδια που ακούγονται στην ταινία ερμηνευμένα από την ηθοποιό Λίλιαν Μηνιάτη και την ελαφρά τραγουδίστρια Κλειώ Δενάρδου.
(c) LP/10'' | Potfleur | 2004 | mp3 | Εξώφυλλα και φωτό
πηγή: Κυριάκος/d58
6 σχόλια:
..."την ελαφρά τραγουδίστρια..." (!)
Τι εννοείς με το "σχόλιό" σου;
Να υποθέσω ότι θεωρείς σωστή έκφραση το: "την τραγουδίστρια του ελαφρού τραγουδιού";
Αν ναι, απλώς κάνεις λάθος κι ελπίζω πως δεν είσαι φιλόλογος! Όπως λέμε "λαϊκός τραγουδιστής", μπορούμε να πούμε και "ελαφρός τραγουδιστής". Μη μου πεις πως δεν το ξανάκουσες αυτό; Υπάρχουν και τα σχήματα λόγου. Και στην προκείμενη περίπτωση προτίμησα να το πω έτσι, για να αποφύγω τον κακόηχο πλεονασμό (τραγουδίστρια - τραγουδιού)!
Ο χαρακτηρισμός ελαφρά για τη συγκεκριμένη τραγουδίστρια είναι δίκαιος και ως είδος και ως αξία. Το πιο σωστό ίσως θα ήταν μέτρια φωνή του ελαφρού τραγουδιού της εποχής της δικτατορίας.
@80johnk
Υποθέτω ότι υπαινίσσεσαι τη διασύνδεσή της με το καθεστώς, όπως συνέβη και με πολλούς άλλους γνωστούς καλλιτέχνες εκείνα τα χρόνια (Δήμας, Κατσαρός, Βογιατζής, Ζαμπέτας, Μοσχολιού κλπ.). Δε θέλω τώρα να το κρίνω αυτό, αλλά προσωπικά θεωρώ αρκετά καλή (κυρίως εκφραστικά) τη φωνή της Δενάρδου, αν και δε νομίζω πως μας άφησε κάποιο ισχυρό αποτύπωμα από το πέρασμά της στο ελληνικό τραγούδι...
Καθόλου δεν υπαινίσσομαι σχέσεις με τη δικτατορία, το θέτω καθαρά χρονικά, ότι δηλ εκείνη την εποχή κυρίως δραστηριοποιήθηκε, μέσα από Φεστιβάλ κλπ. Το σίγουρο είναι ότι υπήρξε μέτρια τραγουδίστρια και πολύ πίσω από Βάνου, Μούσχουρη, Γιοβάννα και λοιπές "ελαφρές".
Συμφωνώ απολύτως, ειδικά αν τη συγκρίνουμε με τα ιερά τέρατα του είδους που ανέφερες. Ακόμη και από τη σύγχρονή της Άντζελα Ζήλια είναι ένα σκαλί πιο κάτω. Ωστόσο αυτά όλα ισχύουν για το μέτριο έως αδιάφορο ρεπερτόριό της κι όχι για την αξιόλογη - νομίζω - φωνή της.
Δημοσίευση σχολίου