Ο Γιάννης Γλέζος μελοποιεί Καβάφη

Ιδού μια εξαιρετικά φιλόδοξη και δύσκολη προσπάθεια του αξιόλογου συνθέτη Γιάννη Γλέζου να μελοποιήσει γνωστά ποιήματα του Κωνσταντίνου Καβάφη! Φαίνεται μάλιστα ότι το διάβημά του αυτό είχε τη θερμή παρότρυνση του θείου του, ποιητή Γιάννη Ρίτσου!

Ο Γιάννης Γλέζος έγινε γνωστός στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του '60, όταν αναδείχθηκε σε έναν από τους αξιολογότερους δημιουργούς της ομάδας του Αλέκου Πατσιφά στη Lyra. Εκείνη άλλωστε την εποχή μας έδωσε και τους δύο σημαντικότερους δίσκους του, την "Ελένη του Μάη" (1968) και τα "12 Τραγούδια του F.G.Lorca" (1969). Από τότε κιόλας ξεκίνησε η γόνιμη σχέση του με το είδος της μελοποιημένης ποίησης. Ο δίσκος του για τον Λόρκα αποτελεί αναμφισβήτητα ένα μικρό αριστούργημα του είδους. Σε ανάλογο υψηλό επίπεδο κινήθηκε και ο επόμενος δίσκος του με ποιήματα του Πάμπλο Νερούδα ("Εμιλιάνο Ζαπάτα", 1971) και λίγο αργότερα μια δεύτερη δουλειά σε ποίηση του Λόρκα ("Αντόνιο Τόρες Χερέδια", 1974). 

Μπαίνοντας στη δεύτερη δημιουργική του φάση το 1978 με το δίσκο "Χαρούμενος πηγαίνω" ο Γιάννης Γλέζος παρουσίασε την επόμενη χρονιά ένα κύκλο μελοποιημένων ποιημάτων του Κ. Π. Καβάφη (1863-1933) δίνοντας έτσι την πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά πάνω στη δύστροπη ποίηση του μεγάλου Αλεξανδρινού ποιητή. Τίτλος του δίσκου: "Περιμένοντας τους βαρβάρους". Παρμένος φυσικά από το ομότιτλο ποίημα. 

Το αποτέλεσμα είναι αρκετά συζητήσιμο, δεδομένης της δυσκολίας που παρουσιάζει έτσι κι αλλιώς η καβαφική ποίηση με την άναρχη προσωδία της, πράγμα που είχε αναγκάσει έναν Μίκη να δηλώσει σε ανύποπτο χρόνο ότι θεωρεί αδύνατον να μελοποιηθεί ο Καβάφης! Ο Γλέζος πάντως είχε ήδη ένα πολύ ενδιαφέρον μελοποιητικό πρότυπο από ένα τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκι στον "Μεγάλο ερωτικό" (1972) πάνω σε ποίημα του Καβάφη, όπου είναι αλήθεια ότι ο μεγάλος συνθέτης φανερά δυσκολεύτηκε να δώσει ένα κανονικό τραγούδι. Είχε επίσης και την πολύ άρτια προσέγγιση του Δήμου Μούτση στην ποίηση του Καβάφη μέσα από τον σπουδαίο κύκλο "Τετραλογία" (1975). Ο ίδιος πάντως θέλησε να λειτουργήσει αυτόνομα και να τιθασεύσει τον ανυπότακτο στίχο σε στρογγυλεμένες μελωδίες και ρυθμικά σχήματα, πράγμα που δεν μπορεί να πει κανείς πως το κατάφερε απόλυτα, αν και ασφαλώς η προσπάθειά του είναι άκρως ενδιαφέρουσα. Το αποτέλεσμα πάντως μοιάζει μάλλον πειραματικό, ενώ η μουσική του συχνά εγκλωβίζεται σε στερεότυπα εμβατηριακά σχήματα. Πιο πειστικός μοιάζει ο συνθέτης στις λυρικότερες νησίδες του έργου ("Δέησις", "Φωνές", "Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον", "Ιθάκη"), όπου μπορούμε καλύτερα να ανιχνεύσουμε το δοκιμασμένο ταλέντο του στο στήσιμο σωστών τραγουδιών. 

Όλα τα τραγούδια τα ερμηνεύει ο ίδιος ο συνθέτης με την άγουρη φωνή του. Η δεύτερη φωνή ανήκει στη Μαρίζα Κωχ.

(c) LP | Lyra | 1979 | πηγή: d58