Με το δίσκο "Τελευταία νύχτα" ο Απόστολος Καλδάρας ολοκλήρωσε την "έντεχνη" περιπλάνησή του στο ελληνικό τραγούδι, πριν επανέλθει οριστικά στο φυσικό του χώρο, δηλαδή στο ορθόδοξο λαϊκό τραγούδι.
Αυτή τη φορά διάλεξε για αποκλειστικούς του συνεργάτες δύο ανθρώπους, με τους οποίους είχε συνδέσει τη νεότερη μουσική του ταυτότητα στις καλύτερες στιγμές του. Ο ένας ήταν ο μεγάλος στιχουργός Λευτέρης Παπαδόπουλος, ο συνεργάτης του στη δημιουργία του κορυφαίου "Βυζαντινού Εσπερινού" (1973), αλλά και αρκετών μεμονωμένων τραγουδιών ("Αχ, ο μπαγλαμάς", "Είμαστε το φτωχολόι" κ.ά.).
Ο άλλος ήταν ο Σταμάτης Κόκοτας, αποκλειστικός ερμηνευτής του δίσκου, με τον οποίο ο συνθέτης στο παρελθόν είχε δώσει μερικές μεγάλες επιτυχίες, όπως το περίφημο "Όνειρο απατηλό" στα χρόνια του '60. Η δεκαετία του '70 ήταν η περίοδος της απόλυτης καταξίωσης του Σταμάτη Κόκοτα με μεγάλες λαϊκές επιτυχίες που τραγουδήθηκαν πολύ. Η περίοδος ακμής του ολοκληρώθηκε λίγο πριν από το κλείσιμο της δεκαετίας με δύο πολύ καλούς προσωπικούς δίσκους. Ο ένας ήταν αυτός του Καλδάρα κι ένα χρόνο αργότερα ο δίσκος "Θα σου χρωστώ" του Γιώργου Χατζηνάσιου, ενώ η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη και σταδιακά η πορεία του καλλιτέχνη πήρε την κατιούσα με την είσοδο στην επόμενη δεκαετία, αφού πρώτα ξανασυναντήθηκε με τον συνθέτη στο δίσκο "Ο Σταμάτης Κόκοτας τραγουδά Καλδάρα" (1980).
Ο δίσκος "Τελευταία νύχτα" ανέδειξε μια τεράστια επιτυχία, το εμβληματικό "Γιε μου, γιε μου" που επισκίασε όλον τον υπόλοιπο δίσκο. Κι έχει κάμποσα καλά τραγούδια αυτός ο δίσκος. Θα ξεχώριζα κυρίως δύο: "Μέτρα τα λάθη", "Η γειτονιά". Ενδιαφέροντα επίσης είναι και τα τραγούδια: "Ανάθεμα τη θάλασσα", "Μου 'λειψες πολύ", "Πέρσα", "Όσα γίνανε". Μάλιστα για το φινάλε έχουμε μια μικρή έκπληξη. Μια "δεύτερη" (δηλαδή πολλοστή) εκτέλεση του κλασικού λαϊκού τραγουδιού "Γυάλινος κόσμος" σε στίχους της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου που πρωτοτραγούδησε το 1960 ο Βασίλης Βλάσσης, αλλά το απογείωσε δέκα χρόνια αργότερα ο Στέλιος Καζαντζίδης.
(c) LP | EMI Columbia | 1977 | πηγή: d58
6 σχόλια:
Ας αναφερθεί όμως και μια αναλαμπή του Καλδάρα στο "έντεχνο" τραγούδι,το 1980.
Αν και ασχολείται με περιθωριακές καταστάσεις,όμως οι "ΜΠΑΛΛΑΝΤΕΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ" (δεν έγιναν ευρύτερα γνωστές) είναι ένας πολύ καλός Καλδάρας.
Υποκειμενικά βέβαια, πιστεύω ότι άξιζε καλύτερης μοίρας αυτό του το LP.
Συμφωνώ.Υπέροχος δίσκος....
Κι ακόμη ένας δίσκος με τον Ηλία Κλωναρίδη και ενορχήστρωση του Τάσου Καρακατσάνη, μπορεί να θεωρηθεί ότι ανήκει στην λιγότερο "λαϊκή" περιοχή δημιουργίας του Καλδάρα.
Το μεγάλο τραγούδι του δίσκου είναι η "Πέρσα". Αριστούργημα μουσική στίχος και ασύλληπτη ερμηνεία!
Δεν έχω την ίδια εκτίμηση για το συγκεκριμένο τραγούδι. Καλή μουσικούλα έχει, αλλά ο στίχος δεν μπορώ να πω ότι με ικανοποιεί. Τον Λευτέρη τον έχω συνδέσει με πιο εμπνευσμένες ιδέες. Φυσικά ο Κόκοτας το υπερασπίζεται άψογα!
Teşekkürler...
Δημοσίευση σχολίου