Έχοντας ολοκληρώσει τον πρώτο και ιδιαίτερα γόνιμο κύκλο της στη Minos (1971-1976) η Μαρίζα Κωχ αποφάσισε να αλλάξει στέγη και συγχρόνως μουσικό πρόσωπο δίνοντας πλέον προτεραιότητα σε υλικό πρωτότυπο με την προσωπική της συνθετική σφραγίδα.
Βέβαια δεν έπαψε ποτέ να ανατρέχει στην παράδοση και ιδιαίτερα της νησιωτικής Ελλάδας και των Μικρασιατικών παραλίων, ενώ από το ξεκίνημα της επόμενης δεκαετίας μας αποκάλυψε κι ένα τρίτο μουσικό πρόσωπο, αυτό που είχε σχέση με τα παιδιά και το παιδικό τραγούδι, ένα πεδίο που θα καλλιεργήσει αργότερα πολύ συστηματικά με θαυμάσια αποτελέσματα.
Το 1987 πάντως η Μαρίζα μας δίνει έναν ακόμη προσωπικό δίσκο με υλικό παραδοσιακό. Ο τίτλος του δίσκου, "Τα παράλια", αποδίδει χωρίς περιστροφές την αφετηρία του συγκεκριμένου υλικού που αντλείται από τις χαμένες πατρίδες των Μικρασιατικών παραλίων, ενώ υπάρχουν και τραγούδια, όπως ο "Άγγελος", η "Προσφυγοπούλα" ή η "Ελένη", που αποτυπώνουν χαρακτηριστικά μοτίβα μιας ευρύτερης παραδοσιακής "μυθολογίας" που φτάνει ως τη Θράκη.
Η ορχήστρα πλέον της Μαρίζας είναι πιο συμβατική σε σχέση με τους ηλεκτρικούς πειραματισμούς της πρώτης της περιόδου. Το βιολί, το λαούτο και το ντέφι είναι αρκετά, για να αποδώσουν το αυθεντικό χρώμα αυτού του υλικού. Και όταν εμπιστεύεται την ορχήστρα της σε κορυφαίους μουσικούς του είδους, όπως ο Στέφανος Βαρτάνης, ο Κώστας Πίτσος και ο Γιώργος Γέργιαλης, το αποτέλεσμα φυσιολογικά είναι υψηλής αισθητικής στάθμης.
(c) LP | Δίαυλος | 1987 | Πηγή: Βασιλική
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου