Αμερικανοθρεμμένη μουσικά η Έλλη Πασπαλά ξεπρόβαλε αιφνιδιαστικά στο εγχώριο μουσικό τοπίο το 1982 με την παράσταση της "Πορνογραφίας" του Μάνου Χατζιδάκι, για να συμπορευτεί με τον μεγάλο συνθέτη πολύ γόνιμα τα επόμενα χρόνια, μέχρι ν' αποφασίσει ν' ανοίξει τα φτερά της σε αυτόνομα ταξίδια συνεργαζόμενη με πολλούς συνθέτες είτε της παλιότερης γενιάς, όπως ο Νότης Μαυρουδής και ο Διονύσης Σαββόπουλος, είτε - κυρίως - της νεότερης, όπως ο Στάμος Σέμσης, ο Νίκος Ξυδάκης, ο Παναγιώτης Καλαντζόπουλος, η Ευανθία Ρεμπούτσικα, ο Νίκος Πορτοκάλογλου, ο Νίκος Αντύπας και οι αδελφοί Κατσιμίχα.
Η θαυμάσια φωνή της έδειξε από την αρχή ότι κουβαλούσε βαθιές τζαζ καταβολές από τα χρόνια της Νέας Υόρκης κι αυτό τη βοήθησε να διαμορφώσει ένα πολύ εκφραστικό και άμεσα αναγνωρίσιμο ύφος στις προσωπικές της δουλειές που συχνά απλώνονται και στον διεθνή ήχο.
Το 1988 η Έλλη Πασπαλά επιχείρησε το πρώτο προσωπικό της δισκογραφικό διάβημα με το άλμπουμ "Στη λάμψη του φεγγαριού", προφανώς στον απόηχο της ομώνυμης αμερικανικής ταινίας που είχε παιχτεί την προηγούμενη χρονιά, επιλέγοντας να αποδώσει σε δεύτερη εκτέλεση ένα σπουδαίο υλικό κινηματογραφικής κυρίως προέλευσης με τις υπογραφές εμβληματικών δημιουργών του χώρου, όπως οι Kurt Weill, Nino Rota, Nicola Piovani, Randy Newman, Michel Jonasz και Maurice Jaubert.
Ο πιανίστας Θόδωρος Κοτεπάνος έχει ενορχηστρώσει με γνώση κι ευαισθησία το κλασικό αυτό υλικό, ενώ η Έλλη Πασπαλά καταθέτει έξοχες ερμηνείες που δε θα ήταν υπερβολή να ισχυριστεί κανείς ότι πυροδοτούν το όψιμο ενδιαφέρον του ελληνικού κοινού για το συγκεκριμένο είδος τραγουδιού.
(c) CD | ΑΚΤΗ | 1988 | Πηγή: d58
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου