Η τραγουδοποιός Λένα Πλάτωνος: Σαμποτάζ (1981)

Ας ρίξουμε και πάλι μια ματιά στη δεκαετία του '80, η οποία έχει καταγραφεί στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού ως περίοδος ύφεσης και παρακμής μετά τη μεγάλη ακμή που σημειώθηκε τις δυο προηγούμενες δεκαετίες. Η αλήθεια πάντως είναι ότι οι χαρακτηρισμοί αυτοί σηκώνουν αρκετή συζήτηση, γιατί τα πραγματικά δεδομένα δεν είναι και τόσο αδιάσειστα ώστε να τους δικαιολογούν χωρίς επιφυλάξεις. Σκέφτομαι, για παράδειγμα, ότι αυτή είναι η δεκαετία που ανέδειξε έναν Νίκο Ξυδάκη, έναν Σταμάτη Κραουνάκη, μια Ελένη Καραΐνδρου, τους αδελφούς Κατσιμίχα, τον Νίκο Πορτοκάλογλου, τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, τον Βαγγέλη Γερμανό, τον Γιώργο Σταυριανό, τον Νίκο Παπάζογλου, τον Νίκο Κυπουργό, τις Δυνάμεις του Αιγαίου, αλλά και το εντελώς ανανεωμένο πρόσωπο του Δήμου Μούτση και του Νότη Μαυρουδή μαζί με τη λυρική έξαρση του Μίκη Θεοδωράκη και μια νέα γενιά σημαντικών στιχουργών, όπως ο Μανώλης Ρασούλης, η Λίνα Νικολακοπούλου, ο Άλκης Αλκαίος, ο Κώστας Τριπολίτης! 

Και βέβαια η ίδια δεκαετία μας χάρισε άλλη μια προικισμένη τραγουδοποιό που θα αφήσει βαθύ το αποτύπωμά της στο ελληνικό τραγούδι, της οποίας η πιο αξιόλογη εργογραφία γεννήθηκε μέσα στη δεκαετία του '80. Φυσικά ο λόγος για τη Λένα Πλάτωνος, μια από τις λιγοστές γυναικείες παρουσίες στο δημιουργικό κομμάτι του ελληνικού τραγουδιού, βγαλμένη από τη χατζιδακική σχολή, αφού ήταν από τους βασικούς συντελεστές της ιστορικής "Λιλιπούπολης" (1980). 

Το 1981 λοιπόν η Λένα Πλάτωνος αποτολμά για πρώτη φορά να παρουσιαστεί ως αυτόνομη δημιουργός με τον κύκλο τραγουδιών "Σαμποτάζ", ο οποίος μάλιστα αποτελεί αναμφίβολα και τη σημαντικότερη δισκογραφική της κατάθεση μέχρι σήμερα. Πρόκειται ασφαλώς για μια ρηξικέλευθη πρόταση που εισάγει στο ελληνικό πεντάγραμμο ένα καινούργιο μουσικό ύφος που φλερτάρει έντονα με τον ηλεκτρονικό ήχο, βασίζεται πολύ στις ανάλαφρες μελωδικές πινελιές με μινιμαλιστική διάθεση και με έναν εντελώς πρωτότυπο στιχουργικό λόγο που υπογράφεται, όπως και στη "Λιλιπούπολη", από τη Μαριανίνα Κριεζή, λόγο ευρηματικό και ευφάνταστο, ενίοτε περιπαικτικό και σαρκαστικό που τη μια στιγμή μοιάζει να χλευάζει ή να κάνει απλώς πλάκα, ενώ την επόμενη σε συνεπαίρνει με μια αιφνίδια πλημμυρίδα τρυφερών κι ευαίσθητων εικόνων.

Τα τραγούδια ερμηνεύουν οι καινούργιοι τότε ερμηνευτές και συνοδοιπόροι της συνθέτριας, η υπέροχη Σαβίνα Γιαννάτου που συμμετείχε και στη "Λιλιπούπολη" και ο Γιάννης Παλαμίδας που είχε πρωτοεμφανιστεί την προηγούμενη χρονιά με το "Apocalypsis". Η ίδια η Λένα Πλάτωνος παίζει πιάνο και πλήκτρα, τα οποία κυριαρχούν στην ενορχήστρωση, μαζί με κιθάρες, μπάσο και τύμπανα. Το αποτέλεσμα ηχεί εντελώς πρωτότυπο και συναρπαστικό και θα αποτελέσει ένα ισχυρό πρόπλασμα, πάνω στο οποίο θα χτίσει η δημιουργός μια σειρά θαυμάσιων κύκλων τραγουδιών τα επόμενα χρόνια, έστω κι αν ποτέ δεν κατάφερε να ξεπεράσει αυτό το αρχικό της ξεπέταγμα.

(c) CD | Lyra | 1981 | Πηγή: d58