Η δεκαετία του '90 υπήρξε ιδιαίτερα παραγωγική για τον Μίκη Θεοδωράκη, τόσο στο πεδίο της λόγιας μουσικής, όσο και στο χώρο του τραγουδιού με αρκετούς καινούργιους κύκλους τραγουδιών συχνά βασισμένων σε μελοποιημένη ποίηση. Μέσα στο 1996 μάλιστα κυκλοφόρησαν τρεις τέτοιοι κύκλοι με πρωτότυπο υλικό και συγκεκριμένα οι κύκλοι: "Πολιτεία Δ'" (με τον Πέτρο Γαϊτάνο), "Τα Λυρικότερα" ή "Poetica" (με τη Μαρία Φαραντούρη) και "Ασίκικο Πουλάκη".
Ο τρίτος από αυτούς τους κύκλους με τον περίεργο τίτλο "Ασίκικο Πουλάκη" είχε για αποκλειστικό ερμηνευτή τον Βασίλη Λέκκα σε μια εποχή που ο σπουδαίος ερμηνευτής είχε ήδη ολοκληρώσει την πρώτη φάση της συνεργασίας του με τον κιθαρίστα και συνθέτη Γιάννη Σπάθα κι αναζητούσε τη συνέχεια της καριέρας του. Τότε λοιπόν βρέθηκε στο δρόμο του ο Μίκης, ο οποίος είχε ολοκληρώσει το 1995 τη σύνθεση του νέου κύκλου τραγουδιών του πάνω σε στίχους του ποιητή Μιχάλη Γκανά κι αποφάσισε να το εμπιστευτεί στο πετυχημένο δίδυμο Σπάθα-Λέκκα, τον πρώτο ως ενορχηστρωτή και τον δεύτερο ως ερμηνευτή.
Στα 70 του ήδη χρόνια ο χαλκέντερος συνθέτης δεν έπαψε να αναζητά νεόυς εκφραστικούς κώδικες κι έτσι αυτή τη φορά κατέφυγε στους μελωδικούς δρόμους και τους ασύμμετρους ρυθμούς της μικρασιατικής παράδοσης, κάτι σαν ένα φόρο τιμής στην καταγωγή της μητέρας του από τον Τσεσμέ, απέναντι από τη Χίο. Έτσι έγραψε τραγούδια «ασίκικα» (δηλαδή "λεβέντικα"), ακολουθώντας τους δρόμους της μικρασιατικής παράδοσης, προσθέτοντας τη λέξη "Πουλάκη" που ήταν το πατρικό επώνυμο της μητέρας του Ασπασίας Πουλάκη. Ο Μιχάλης Γκανάς ανταποκρίθηκε απόλυτα στο πνεύμα του συγκεκριμένου ύφους προσθέτοντας μάλιστα ως επίλογο το τραγούδι «Οι δρόμοι του Αρχάγγελου» που παραπέμπει στην ομώνυμη μεγάλη αυτοβιογραφία του συνθέτη (1986).
Ο δίσκος περιλαμβάνει δέκα συνολικά τραγούδια, ένα από τα οποία ("Η κάθοδος των Δωριέων") σε στίχους του συνθέτη ακούγεται σε δεύτερη εκτέλεση από τον ίδιο, καθώς προέρχεται από το δίσκο "Διόνυσος" (1985), όπου το είχε ερμηνεύσει ο Θανάσης Μωραΐτης. Ο Βασίλης Λέκκας καταθέτει μια συγκλονιστική ερμηνεία υψηλής εκφραστικής δύναμης αποδεικνύοντας την ευκολία του να μεταπηδά σε εντελώς διαφορετικά μουσικά πεδία με απόλυτη φυσικότητα.
(c) CD | ΑΚΤΗ | 1996 | Πηγή: d58
2 σχόλια:
Υπάρχει μια μεγάλη μερίδα ακροατών, κι εγώ μέσα σ'αυτούς, που θεωρούμε ότι η ερμηνεία του Λέκκα από τον δίσκο αυτό και μετά υιοθέτησε μια υπερβολή, έναν στόμφο, ένα λίγωμα, που δεν αναδεικνύει τα τραγούδια αλλά τα φορτώνει. Προσωπικά θεωρώ ότι ο δίσκος αυτός, που είναι ένα αριστούργημα, αδικείται από την ερμηνεία του και έπρεπε ο Θεοδωράκης να τον έχει τιθασεύσει όπως έκανε ο Χατζιδάκις. Δε χρειάζονται τόσα τσακίσματα, λυγμοί και πάθος. Από εκεί και πέρα δε το έχασε εντελώς και έγινε γραφικός.
Από τους μεγάλους δίσκους της νεοδισκογραφίας. Τον μισό όμως έπρεπε να τον πει ο Μητροπάνος.
Δημοσίευση σχολίου