Αρλέτα: Ταξιδεύοντας (1976)

Από το 1970, όταν ηχογράφησε τον τελευταίο νεοκυματικό προσωπικό της δίσκο ("Έξη μέρες"), ως το 1975 που επανεμφανίστηκε με την εμβληματική Τρίτη Ανθολογία του Γιάννη Σπανού, η Αρλέτα βρέθηκε στο περιθώριο της δισκογραφίας αναζητώντας έναν καινούργιο μουσικό προσανατολισμό. Το ισχυρό εφαλτήριο της Τρίτης Ανθολογίας στάθηκε ικανό να την επαναφέρει δυναμικά στο προσκήνιο και να ξεκινήσει έτσι μια πολύ γόνιμη φάση της καριέρας της με τρεις συνεχόμενους (ένα κάθε χρόνο) προσωπικούς δίσκους, δύο από τους οποίους είχαν τις βαριές υπογραφές του Νότη Μαυρουδή και του Μάνου Χατζιδάκι (Παιδί της γης, 1977), αλλά και του Μίκη Θεοδωράκη (Romancero gitano, 1978).

Πριν απ' αυτές τις σπουδαίες συνεργασίες όμως είχε προηγηθεί μια λιγότερο γνωστή, αλλά άκρως ενδιαφέρουσα προσωπική δουλειά της Αρλέτας με τίτλο Ταξιδεύοντας. Πρόκειται για έναν όμορφο κύκλο δώδεκα λυρικών τραγουδιών σε ύφος μπαλάντας με νεοκυματικούς απόηχους, όπου η ίδια η Αρλέτα έγραψε τους στίχους στα περισσότερα τραγούδια, ενώ ένα βασίζεται σε ποίηση του F.G. Lorca ("Είναι αλήθεια") με ελληνική απόδοση του συγγραφέα Κοσμά Πολίτη και άλλα δύο σε ποίηση του Bertolt Brecht ("Νάνι νάνι", "Ένα ουίσκι") μεταφρασμένα από τον Σταύρο Μελισσινό. 

Τρεις άγνωστοι συνθέτες υπογράφουν τη μουσική. Ο Ανέστης Τριανταφύλλου έγραψε τη μουσική σε οκτώ τραγούδια, δύο έγραψε ο Σπύρος Αργύρης κι ένα ο Στέφανος Χρυσοστομίδης. Κανείς από τους τρεις δεν είχε δυστυχώς καμία συνέχεια στην ελληνική δισκογραφία. Επίσης ένα τραγούδι έχει μουσική της Αρλέτας. Ακούστηκαν αρκετά τα τραγούδια: "Ο Λάκης", "Το κορίτσι στην Ομόνοια". Νομίζω πάντως ότι το ωραιότερο τραγούδι του δίσκου είναι η μελαγχολική μπαλάντα "Το πέρα κάστρο". Την ενορχήστρωση του υλικού υπογράφει ο έμπειρος Γιώργος Κοντογιώργος, ενώ το εξώφυλλο σχεδίασε η Αρλέτα, αν και στην ψηφιακή επανέκδοση του 2008 για κάποιο ακατανόητο λόγο το εξώφυλλο άλλαξε τελείως. 

(c) CD | Lyra | 1976 | Πηγή: d58