Σταύρος Κουγιουμτζής: Τραγούδια του καιρού μας (1977)

Αποχαιρετώντας τον φετινό καυτό Αύγουστο διάλεξα ένα δίσκο ...φθινοπωρινό με καλοκαιρινούς απόηχους! Ένα δίσκο του κορυφαίου λαϊκού τραγουδοποιού  Σταύρου Κουγιουμτζή (1932-2005), αυτού του υπέροχου και σεμνού δημιουργού που έλαμψε στη δεκαετία του '70 με μια σειρά εξαιρετικών κύκλων τραγουδιών που αγαπήθηκαν πολύ και εξακολουθούν πάντα να τραγουδιούνται και να επανεκτελούνται από νεότερους ερμηνευτές.

Αφού λοιπόν ο Σταύρος Κουγιουμτζής διέγραψε έναν θριαμβευτικό κύκλο ηχογραφήσεων με πρωταγωνιστή τον Γιώργο Νταλάρα ("Νάτανε το 21", "Όταν ανθίζουν πασχαλιές", "Ηλιοσκόπιο", "Μικρές πολιτείες", "Στα ψηλά τα παραθύρια"), αποφάσισε να λοξοδρομήσει λίγο από αυτή την ευθύγραμμη πορεία κι έτσι μας έδωσε πρώτα τις "Λαϊκές Κυριακές" (1976) με τη Χαρούλα Αλεξίου κι αμέσως μετά το δίσκο "Τραγούδια του καιρού μας" που σας παρουσιάζω σήμερα.

Τα "Τραγούδια του καιρού μας" λοιπόν κυκλοφόρησαν το 1977 από τη Minos και είναι ένας κύκλος ένδεκα λαϊκών τραγουδιών με ένα ορχηστρικό φινάλε (βασισμένο στη μελωδία ενός τραγουδιού) πάνω σε στίχους κυρίως του Άκου Δασκαλόπουλου και του Μιχάλη Μπουρμπούλη. Δεν κρύβει εκπλήξεις ο δίσκος, αφού και πάλι έχουμε τραγούδια στο οικείο ύφος του συνθέτη με στέρεες δωρικές μελωδίες λεπτοδουλεμένες και στρογγυλεμένες, έτσι που η μουσική να κυλάει ήρεμα και δροσερά σαν το σιγανό ποταμάκι ή το πρώτο ανοιξιάτικο αεράκι. Η θεματολογία των τραγουδιών αντλείται από την καθημερινότητα με κάποιες λίγο απρόσμενες πολιτικές αναφορές που δίνουν ένα αλλιώτικο ενδιαφέρον. Ανάμεσά τους κι ένα εξαίσιο μελοποιημένο ποίημα του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη ("Το δρομάκι το παλιό") που μας τον είχε συστήσει λίγα χρόνια νωρίτερα ο Γιάννης Σπανός στις δυο πρώτες του "Ανθολογίες", για να γίνει στα κατοπινά χρόνια ένας από τους δημοφιλέστερους ποιητές της ελληνικής δισκογραφίας.

Βασικός ερμηνευτής του δίσκου είναι ο αδικημένος Κώστας Σμοκοβίτης, ένας ερμηνευτής με υπέροχο φωνητικό ηχόχρωμα που έκανε δυναμικά την είσοδό του στο ελληνικό τραγούδι το 1973-74 με συνθέσεις του Μάνου Λοΐζου, του Απόστολου Καλδάρα και του Γιώργου Χατζηνάσιου, ο Κουγιουμτζής του χάρισε τον πρώτο ουσιαστικά προσωπικό του δίσκο, αλλά στη συνέχεια δεν μπόρεσε να σταθεί στο δισκογραφικό στερέωμα και αποσύρθηκε με δική του απόφαση επιστρέφοντας σποραδικά με κάποιες ακόμα προσωπικές δουλειές ("Τριαντάφυλλο κι αγκάθι", 1981, "Τρελό καλοκαίρι", 1985), χωρίς όμως ποτέ να έχει εδραιώσει σταθερά την παρουσία του.

Δυο τραγούδια του δίσκου ερμηνεύει πολύ αισθαντικά η Αιμιλία Κουγιουμτζή, σύζυγος του συνθέτη, η οποία στη μικρή δισκογραφική της ιστορία έχει ερμηνεύσει αποκλειστικά και μόνο τραγούδια του Σταύρου Κουγιουμτζή. Τα δυο τραγούδια που λέει εδώ ("Το λεωφορείο", "Το δρομάκι το παλιό") είναι και τα πιο αγαπημένα μου από το δίσκο. Υπέροχες λαϊκές μπαλάντες με ...φθινοπωρινούς χρωματισμούς και μια τρυφερή μελαγχολία που είναι αδύνατον να μην αγγίξει τον ψυχισμό κάθε ευαίσθητου ακροατή...

ΥΓ. Για να προλάβω τη σχετική επισήμανση, διευκρινίζω ότι ο δίσκος έχει εκδοθεί ψηφιακά και μάλιστα χωρίς το αρχικό εξώφυλλο, αλλά επιτρέψτε μου να πω ότι η αρχική αναλογική έκδοση που σας δίνω είναι πολύ πιο επιμελημένη και με πλουσιότερο artwork.

(c) LP | MINOS | 1977 | πηγή: d58