Θανάσης Παπακωνσταντίνου: Αγρύπνια (2002)

Δύο χρόνια μετά τον "Βραχνό Προφήτη" έρχεται η φυσική συνέχειά του με το δίσκο "Αγρύπνια", τη δεύτερη σημαντικότερη κατάθεση του Θανάση Παπακωνσταντίνου στη σύγχρονη ελληνική δισκογραφία. 

Οι δυο αυτές κορυφαίες δουλειές έχουν πολλά κοινά χαρακτηριστικά. Με την "Αγρύπνια" συνεχίζονται οι πειραματικές εκτροπές του δημιουργού προς συνθετότερες μορφές του τραγουδιού και το αποτέλεσμα είναι αναμφίβολα πολυσήμαντο. Με αλάνθαστο κριτήριο απέναντι στους νέους ήχους και με εμπιστοσύνη στους μουσικούς που τον πλαισιώνουν (μαζί του και πάλι ο Μπάμπης Παπαδόπουλος) φτάνει σε ένα αποτέλεσμα υψηλού επιπέδου, το οποίο αποτέλεσε και μια προσωπική του κορύφωση, πάνω από την οποία φαίνεται μάλλον αδύνατον να προχωρήσει, παρόλο που ανάλογα χαρακτηριστικά θα βρούμε και σε επόμενες δουλειές του ("Η βροχή από κάτω"). Για την πραγματικότητα του σύγχρονου ελληνικού τραγουδιού, από το 2000 και δώθε, αυτοί οι δύο δίσκοι του Θανάση Παπακωνσταντίνου καταλαμβάνουν αβίαστα, κατά τη γνώμη μου, τις δύο κορυφαίες θέσεις.

Στο δίσκο είναι εμφανής η αύρα της λεγόμενης Σχολής της Θεσσαλονίκης, όπου άλλωστε εντάσσεται και ο Θανάσης. Όλη η δουλειά έγινε στο περίφημο πια Αγροτικόν, το στούντιο του Νίκου Παπάζογλου. Συμμετέχουν στην ερμηνεία των τραγουδιών και δύο εμβληματικές μορφές αυτής της "σχολής", ο Νίκος Παπάζογλου και ο Σωκράτης Μάλαμας. Ακούμε επίσης και τις φωνές των δίδυμων γιων του συνθέτη, του Κωνσταντή και του Αριστοτέλη. Δύο τραγούδια ("Αγία Νοσταλγία", "Άστρο του πρωινού") εδώ ερμηνεύονται σε δεύτερη εκτέλεση. Το ομώνυμο τραγούδι του δίσκου βασίζεται σε ποίημα του Tristan Corbiere (1845-1875), ενώ το "Rua da Bella Vista" έχει αφορμή από ποίημα του Fernando Pessoa (1888-1935).

Διευκρινίζω, τέλος, ότι στο οπισθόφυλλο του δίσκου αναγράφονται 13 τίτλοι, αλλά στην πραγματικότητα περιέχονται 15 κομμάτια, καθώς υπάρχουν και δύο "κρυφά" (ένα οργανικό κι ένα τραγούδι).

(c) CD | Lyra | 2002 | Πηγή: d58