Μετά τις εντυπωσιακές μουσικές προτάσεις του Θανάση Παπακωνσταντίνου με τους δίσκους "Βραχνός Προφήτης" (2000) και "Αγρύπνια"
(2002), κι αφού μεσολάβησαν κάποιες άλλες ηχογραφήσεις από ζωντανές του
εμφανίσεις, το 2006 έρχεται η αναμενόμενη συνέχεια με το δίσκο "Η βροχή από κάτω",
μια ομολογουμένως ιδιαίτερη και "δύσκολη" δουλειά, η οποία ευλόγως δεν
πέρασε στον κόσμο, αν και ο χρόνος φαίνεται να τη δικαιώνει σιγά σιγά.
Έχω μια πολύ μεγάλη αδυναμία σ' αυτόν το δίσκο. Χαίρομαι και απολαμβάνω αφάνταστα τους ηχητικούς ακροβατισμούς και πειραματισμούς του Θανάση, οι οποίοι κάποιες στιγμές δείχνουν να οδηγούν τα πράγματα στα άκρα και προκαλούν ένα αυθόρμητο άγχος για το πού θα καταλήξουν, αλλά πάντα στο τέλος καταφέρνουν μ' ένα δυσεξήγητο τρόπο να επιφέρουν ένα είδος κάθαρσης μέσα από σκοτεινές και δαιδαλώδεις ηχοδιανοητικές διαδρομές. Το στοιχείο του αυτοσχεδιασμού φυσικά είναι έκδηλο, αλλά κάπου στο βάθος έχεις πάντα την υποψία ότι όλα αυτά δεν είναι και τόσο αυθόρμητα ή τυχαία, αλλά απόλυτα υπολογισμένα και άριστα οργανωμένα.
Από τις λίγες συμβατικές στιγμές του δίσκου θα ξεχώριζα δύο εξαίσια τραγούδια που διανθίζουν το υλικό. Είναι η "Βάλια Κάλντα", με την ερεβώδη ποιητική της γραφή, και η "Σάρα", ένα υπέροχο τραγούδι που δικαιούται μια μεγαλύτερη αναγνώριση, πέρα από το προσηλωμένο και πιστό κοινό του Θανάση. Διάσπαρτοι στίχοι του ποιητή Νίκου Καρούζου, αλλά και του Federico Garcia Lorca, επιτείνουν την έντονα ποιητική ατμόσφαιρα. Κάποια από τα θέματα αξιοποιήθηκαν και σε άλλες χρήσεις, όπως στη θεατρική παράσταση "Η μοιρασιά του διαβόλου" που ανέβηκε στο ΚΘΒΕ σε σκηνοθεσία Πέτρου Σεβαστίκογλου ή στην ταινία "Ο βασιλιάς" του Νίκου Γραμματικού.
Έχω μια πολύ μεγάλη αδυναμία σ' αυτόν το δίσκο. Χαίρομαι και απολαμβάνω αφάνταστα τους ηχητικούς ακροβατισμούς και πειραματισμούς του Θανάση, οι οποίοι κάποιες στιγμές δείχνουν να οδηγούν τα πράγματα στα άκρα και προκαλούν ένα αυθόρμητο άγχος για το πού θα καταλήξουν, αλλά πάντα στο τέλος καταφέρνουν μ' ένα δυσεξήγητο τρόπο να επιφέρουν ένα είδος κάθαρσης μέσα από σκοτεινές και δαιδαλώδεις ηχοδιανοητικές διαδρομές. Το στοιχείο του αυτοσχεδιασμού φυσικά είναι έκδηλο, αλλά κάπου στο βάθος έχεις πάντα την υποψία ότι όλα αυτά δεν είναι και τόσο αυθόρμητα ή τυχαία, αλλά απόλυτα υπολογισμένα και άριστα οργανωμένα.
Από τις λίγες συμβατικές στιγμές του δίσκου θα ξεχώριζα δύο εξαίσια τραγούδια που διανθίζουν το υλικό. Είναι η "Βάλια Κάλντα", με την ερεβώδη ποιητική της γραφή, και η "Σάρα", ένα υπέροχο τραγούδι που δικαιούται μια μεγαλύτερη αναγνώριση, πέρα από το προσηλωμένο και πιστό κοινό του Θανάση. Διάσπαρτοι στίχοι του ποιητή Νίκου Καρούζου, αλλά και του Federico Garcia Lorca, επιτείνουν την έντονα ποιητική ατμόσφαιρα. Κάποια από τα θέματα αξιοποιήθηκαν και σε άλλες χρήσεις, όπως στη θεατρική παράσταση "Η μοιρασιά του διαβόλου" που ανέβηκε στο ΚΘΒΕ σε σκηνοθεσία Πέτρου Σεβαστίκογλου ή στην ταινία "Ο βασιλιάς" του Νίκου Γραμματικού.
(c) CD | LYRA | 2006
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου