Παρασκευή 29 Σεπτεμβρίου 2023

Αγγελος Σέμπος: Συνάντηση (1969)

Επανέρχομαι στον "άγνωστο" συνθέτη Άγγελο Σέμπο (γενν. 1941), ο οποίος στα χρόνια της δικτατορίας μας έδωσε μερικά σκόρπια 45άρια με τη Μαρινέλλα και τη Βίκυ Μοσχολιού, καθώς και δύο ολοκληρωμένους κύκλους τραγουδιών, τη "Συνάντηση" (1969) και την "Ιερά Οδό" (1971), και κάπου εκεί ολοκλήρωσε το πέρασμά του από την ελληνική δισκογραφία, αφού το 1972 εγκαταστάθηκε οριστικά στην Αμερική και ασχολήθηκε αποκλειστικά με τη λόγια μουσική, καθώς διέθετε στέρεη μουσική κατάρτιση έχοντας μαθητεύσει δίπλα σε μεγάλες μορφές, όπως ο Μάριος Βάρβογλης και ο Γιάννης Παπαϊωάννου.
Θα σταθούμε λοιπόν σήμερα στον πρώτο από αυτούς τους σημαντικούς κύκλους τραγουδιών του συνθέτη που έχει τίτλο "Συνάντηση" και κυκλοφόρησε το 1969 από το νεοσύστατη τότε Minos, την εποχή που ο μεγάλος παραγωγός Μάκης Μάτσας επιχειρούσε τη δυναμική του είσοδο στο πεδίο ανταγωνισμού απέναντι στην παντοκρατορία της Columbia του Λαμπρόπουλου εμπιστευόμενος καινούργιες δημιουργικές δυνάμεις, όπως ήταν ο Μάνος Λοΐζος που με τον παρθενικό του δίσκο "Ο σταθμός" την προηγούμενη χρονιά είχε εγκαινιάσει τη λειτουργία της νέας εταιρείας. Κάπως έτσι βρέθηκε στην ίδια στέγη και ο Άγγελος Σέμπος με την εμπνευσμένη του δουλειά που απέφερε το συγκεκριμένο δίσκο. Και μάλλον δεν είναι τυχαίος ο τίτλος "Συνάντηση" που δόθηκε στο δίσκο, αφού σ' αυτόν συναντήθηκαν όλα τα νέα ονόματα που εκείνη την εποχή η εταιρεία προσπαθούσε να πλασάρει στη δισκογραφική αγορά: Γιώργος Νταλάρας, Λίτσα Διαμάντη, Γιάννης Καλατζής, Γιάννης Πάριος! Για μοναδική φορά όλοι αυτοί οι ερμηνευτές μαζεμένοι στον ίδιο δίσκο, πριν κάνουν το μεγάλο τους ξεπέταγμα και εδραιωθούν στις κορυφαίες δυνάμεις του ελληνικού πενταγράμμου. Ο Πάριος μάλιστα εδώ έκανε το επίσημο δισκογραφικό του ντεμπούτο. 
Ο συνθέτης έγραψε μια σειρά υπέροχων λαϊκών τραγουδιών, έστω κι αν δεν γνώρισαν μεγάλη απήχηση στο κοινό της εποχής με εξαίρεση ίσως τη "Λαϊκή αγορά" με την άγουρη ακόμη φωνή του Γιώργου Νταλάρα που ακούστηκε κάπως περισσότερο, χωρίς πάντως να είναι και το καλύτερο τραγούδι του δίσκου. Προσωπικά θα ξεχώριζα τη εξαίσια λαϊκή μπαλάντα "Πάρε τα μάτια μου" με την αισθαντικότατη ερμηνεία της Λίτσας Διαμάντη, σε μια από τις καλύτερες στιγμές της καριέρας της, αλλά και το τρυφερό "Ράγισε ο καθρέφτης" με τον Γιάννη Πάριο. Τα τραγούδια βασίστηκαν σε στίχους του καταξιωμένου στιχουργού Κώστα Κινδύνη, που τότε βρισκόταν στην πιο δημιουργική του φάση. 
Να προσθέσω ότι ο δίσκος διανθίζεται και με τέσσερα υπέροχα ορχηστρικά θέματα, τα οποία λίγο αργότερα αποτέλεσαν τη μουσική επένδυση της μακροχρόνιας τηλεοπτικής σειράς "Η γειτονιά μας" του Κώστα Πρετεντέρη που προβλήθηκε από την ΥΕΝΕΔ κατά την περίοδο 1972-1977 ξεπερνώντας τα 500 ημίωρα επεισόδια!

(c) CD | Minos | 1969 | Πηγή: d58

2 σχόλια:

thouthou είπε...

Αυτά είναι. Έφυγε και ασχολήθηκε με τη "λόγια" μουσική... Πέραν του προσωπικού που είναι σεβαστό (και δεν το γνωρίζω), σαν γενικό σχόλιο, αυτός δεν πήγε χαμένος; (για την Ελληνική μουσική εννοώ). Έφυγε σε εποχή που τα μεγάλα ονόματα υπήρχαν, και μπορούσαν να τον επηρεάσουν να φτιάξει παπάδες. Λόγια μουσική... Αυτά μας έφαγαν... Τελικά μόνο ο Μίκης, ο Σταύρος, ο Γιάννης και ο Μάνος πήραν μυρουδιά τί μεγάλο έφτιαξαν και είχαν να διαχειριστούν... Οι ρεμπετολαϊκοί ήταν ζων λαϊκός πολιτισμός. Ακόμα με στοιχειώνει η ατάκα Πλέσσα, όπου "αναγκάστηκε να γράψει τα τραγουδάκια" (εννοώντας το τεράστιο έργο που έγραψε) για βιοποριστικούς λόγους, ενώ η "ψυχή του" ήταν στην τζαζ και την "λόγια" μουσική... Αυτή η αυτοκαταστροφική παιδεία μας έφτασε στο σήμερα....

Άαβας / d58 είπε...

@thouthou
Αυτό το σχόλιο ομολογώ πως με ξεπερνάει! Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω από πού αντλείται αυτή η αφοριστικά ισοπεδωτική υποτίμηση της λόγιας ή λεγόμενης "κλασικής" μουσικής, όταν είναι δεδομένο ότι αποτελεί την κορυφαία εκδοχή της έντεχνης μουσικής έκφρασης κι έχει υπηρετηθεί ανά τους αιώνες από τεράστιες μουσικές προσωπικότητες! Ουδείς αντιλέγει ότι η λαϊκή μουσική έχει την αξία και την ομορφιά της, αλλά ο πραγματικός μουσικός - είτε Θεοδωράκης λέγεται, είτε Χατζιδάκις, είτε Μαρκόπουλος, είτε Μαμαγκάκης, είτε Μικρούτσικος - γνωρίζει ότι η ύψιστη αξιοποίηση του όποιου ταλέντου τον προίκισε η φύση και καλλιεργήθηκε μέσα από συστηματικές μουσικές σπουδές είναι ασφαλώς η δημιουργία υψηλότερης πνοής έργων που υπερβαίνουν τη λιτή φόρμα ενός καλογραμμένου τραγουδιού. Δε νομίζω λοιπόν ότι η φράση αυτή του Μίμη Πλέσσα αφήνει περιθώρια παρερμηνείας σε βαθμό μάλιστα που να λυπόμαστε για λογαριασμό του! Προς Θεού, όχι! Ακόμη κι ο Μάνος Χατζιδάκις που δεν απέκτησε ποτέ επίσημη ωδειακή παιδεία το πίστευε αυτό και με τον τρόπο του το υπηρέτησε στα πιο απαιτητικά του έργα (κυρίως στη θεατρική μουσική του), ενώ τα τελευταία χρόνια του βίου του είχε αφοσιωθεί στη διεύθυνση συμφωνικής ορχήστρας!