.jpg)
Με το κλείσιμο της λαμπρής τριετίας 1971-1973 που στάθηκε και η πιο εμπνευσμένη για τον Φίλιππο Νικολάου και μας έδωσε αρκετά όμορφα τραγούδια, φτάνουμε στην κρίσιμη χρονιά της Μεταπολίτευσης, όταν η θεοδωρακική καταιγίδα ισοπέδωσε τα πάντα και επηρέασε αποφασιστικά την ελληνική δισκογραφία.
Εκείνη λοιπόν τη χρονιά ο Φίλιππος Νικολάου προτίμησε να μείνει μακριά από το στούντιο περιμένοντας να καταλαγιάσει το "κακό" κι έτσι ο τέταρτος προσωπικός του δίσκος ήρθε την επόμενη χρονιά, το 1975. Τίτλος του: "Ακόμα μια φορά".
Όχι, δεν παρουσιάζει καμία έκπληξη κι αυτός ο δίσκος που κινείται στο ίδιο πάντα ελαφρολαϊκό ύφος, αν και η στιχουργική του, χωρίς να ξεφεύγει από τα στεγανά της ερωτικής θεματολογίας, υιοθετεί όλο και πιο έντονα κάποια αβανταδόρικα λεκτικά κλισέ που πάντως φαίνεται πως βρήκαν ανταπόκριση στον κόσμο, ο οποίος δέχθηκε κι αυτή τη δουλειά με πολύ θετική αντίδραση αναδεικνύοντας και πάλι αρκετά σουξέ. Το τραγούδι που ακούστηκε περισσότερο απ' όλα ήταν το χαριτωμένο "Μαίρη άνοιξε την πόρτα", αλλά και το "Άσε τ' αστεία". Ακούστηκαν επίσης αρκετά και τα: "Πες μου", "Τι δε θα δίναμε", "Πεθαίνω απ' αγάπη". Όλα έχουν μουσική και στίχους του Φίλιππου Νικολάου, εκτός από το ομώνυμο που έχει μουσική του Ζακ Ιακωβίδη. Εύπεπτες μελωδίες και εύθυμοι σκοποί στα περισσότερα, κάνουν το υλικό να κυλάει ευχάριστα στο αφτί. Την ενορχήστρωση και διεύθυνση ορχήστρας επωμίστηκε ο μαέστρος Κώστας Κλάββας με τη σύμπραξη του Νίκου Ιγνατιάδη.
(c) LP | Philips | 1975 | Πηγή: Ιδομενέας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου