.jpg)
Το 2022, με τη συμπλήρωση 40 χρόνων από το θάνατο του Μάνου Λοΐζου, η κόρη και κληρονόμος του Μυρσίνη επιμελήθηκε την έκδοση μιας πολύ ιδιαίτερης εκδοχής των κοσμαγάπητων τραγουδιών του συνθέτη, η οποία κυκλοφόρησε από τη Μinos σε διπλό ψηφιακό άλμπουμ με τον λιτό τίτλο Μετά υποδεικνύοντας έτσι και τη μεταλλαγμένη μορφή των τραγουδιών σε ένα μεταμοντέρνο ύφος που ενσωματώνει με απόλυτη ελευθερία στοιχεία ποπ, ροκ, τζαζ, ραπ, ακόμη και συμφωνικά!
Έχουν επιλεγεί 30 συνολικά τραγούδια από το σύνολο της δισκογραφίας του συνθέτη, δύο μάλιστα από τα οποία ("Δε θα ξαναγαπήσω", "Νανούρισμα") δίνονται σε διπλή εκτέλεση. Την πρωτότυπη ενορχήστρωση και ερμηνεία κάθε τραγουδιού έχουν αναλάβει μια σειρά σύγχρονων Ελλήνων μουσικών, ελάχιστα γνωστών έως παντελώς αγνώστων, μερικών μάλιστα ομογενών προερχόμενων από ξένους τόπους (Βραζιλία, Ιταλία, Συρία, Ουγκάντα κλπ), δίνοντας ο καθένας το δικό του ξεχωριστό ύφος στο αντίστοιχο τραγούδι. Ειδικά μάλιστα οι ραπ εκδοχές μας δίνουν ένα αποτέλεσμα που έχει απομακρυνθεί πολύ από τον πρωτότυπο ήχο με δικό τους πρόσθετο μουσικό και στιχουργικό υλικό κρατώντας το μέρος του πρωτοτύπου ως ένα είδος ρεφρέν. Ασφαλώς πολύ ενδιαφέρουσα είναι η εισαγωγή του άλμπουμ με ένα συμφωνικό αυτοσχεδιαστικό κομμάτι ("Magpie's Call") βασισμένο στο θέμα του περίφημου "Ζεϊμπέκικου της Ευδοκίας" με τη συμμετοχή στην εκτέλεση της Ορχήστρας Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ. Ένα πέρασμα επίσης στο τραγούδι "Σεβάχ ο Θαλασσινός" κάνει και η Μαρία Φαραντούρη.
Ομολογώ πως στέκομαι κάπως αμήχανος μπροστά στο συγκεκριμένο υλικό, χωρίς να μπορώ να πω με σιγουριά αν έχω πεισθεί από το αποτέλεσμα. Μου αρκεί πάντως που η Μυρσίνη το έκανε με ενθουσιασμό ανταποκρινόμενη προφανώς στις ανησυχίες του πατέρα της για την κατάκτηση του νεωτερικού ήχου που πάντα τον ενδιέφερε. Σίγουρα πάντως είναι πολύ σημαντικό ότι όλοι αυτοί οι νέοι μουσικοί, οι οποίοι προφανώς αφουγκράζονται πολύ καλύτερα τις νεανικές μουσικές τάσεις της εποχής μας, αποφάσισαν να εντάξουν στη δουλειά τους ένα υλικό που ανήκει μεν σε άλλη εποχή, αλλά ως κλασικό πια διατρέχει το χρόνο και φτάνει ακμαίο μέχρι τις μέρες μας. Εν τέλει, όλο αυτό το πρωτότυπο εγχείρημα με σιγουριά μπορούμε να πούμε ότι επιβεβαιώνει την ακαταμάχητη υστεροφημία του συνθέτη που δεν έχει ξεθωριάσει με τον καιρό ούτε στο ελάχιστο!
Η Μυρσίνη προλογίζει την έκδοση με ένα τρυφερό σημείωμα που αξίζει να το παραθέσω κι εδώ:
«Αύγουστο σε γνώρισα...»
- Μονάκριβή μου εσύ στον κόσμο. - Ο μπαμπάς μου, ο καλύτερος του κόσμου, μου χαμογελά. - Για της Μυρσίνης την ποδιά, μια Παναγιά. - Σου ’στειλα γράμμα και γραφή, κι απόκριση δεν πήρα. Έτσι μιλάμε πια. Με τα τραγούδια σου, που παίζονται και ξαναπαίζονται. Πειραγμένα κι απείραχτα, μα πάντα φρέσκα. Σαράντα χρόνια τώρα. Από τότε που έγειρες στη γη να κοιμηθείς. Κανένας δε μου μίλησε, στη μοναξιά. Σ` ακολουθώ, στους έρωτες. Όλα σε θυμίζουν, στους χωρισμούς. Τίποτα δεν πάει χαμένο, στους δρόμους. Τέλι τέλι, στα κέφια. Λίγα γαρούφαλα, στη λύπη. Έχω έναν καφενέ, στα όνειρα. Πόσο πολύ θα ‘θελα να καπνίζαμε μαζί ένα τσιγάρο, μπαμπά. Αύγουστο σε είδα τελευταία φορά, στα γενέθλιά μου, βγάλαμε και φωτογραφίες. Απ' αυτές που κρεμάν οι φοιτητές στην καρδιά τους... Μ.Λ.
(c) 2CD | Minos-EMI | 2022 | Πηγή: d58
5 σχόλια:
"αν έχω πεισθεί από το αποτέλεσμα". Όταν, ακούγοντας ένα οποιοδήποτε τραγούδι απ' αυτά τρέχεις στο πρωτότυπο, τότε δεν χρειάζεται ιδιαίτερη πειθώ για το αποτέλεσμα. Βέβαια αυτή είναι γνώμη ενός 78 χρόνου που κουμπώνεται στα νέα ακούσματα (rap, rok και λοιπές νέες διασκευές). Φοβάμαι ότι, η μεταλλαγμένη μορφή των τραγουδιών αυτών, πιο πολύ δείχνουν έλλειψη μουσικής έμπνευσης για κάτι καινούριο παρά σεβασμό σ' έναν μεγάλο συνθέτη.
Καταλαβαίνω απόλυτα αυτό που λες, αγαπητέ Δημήτρη. Εγώ - νεότερος από σένα, μόλις στα 65! - βρίσκω πολύ ενδιαφέρουσες αυτές τις προσπάθειες, ακόμη κι αν είναι άστοχες. Στη συγκεκριμένη έκδοση μάλιστα ανακαλύπτω συνεχώς κρυμμένες ομορφιές όσο την ξανακούω. Είμαι βέβαιος ότι ο Μάνος, αν ήταν κοντά μας, θα είχε εγκρίνει την προσπάθεια, για να μην πω ότι πιθανότατα θα μας έδινε και πρωτότυπες συνθέσεις σε τέτοιο ύφος! Ο Λοΐζος δεν ήταν Λεοντής κι ας ξεκίνησαν μαζί. Ήταν ανήσυχο πνεύμα και έψαχνε πολύ τον καινούργιο ήχο, όπως κι ο Μούτσης. Δεν είναι λογικό να υποθέσει κανείς ότι μετά από 40 χρόνια θα είχε απομακρυνθεί πολύ από το παλιό του ύφος;
Ίσως να είναι έτσι. Πάντως στο μυαλό μου έρχεται η παροιμία: '' νέοι φίλοι είναι σαν τ' ασήμι, μα χρυσάφι είναι οι παλιοί".
Αν μου επιτρέπετε, η δική μου γνώμη είναι: "Αποφεύγετε τις απομιμήσεις", οι δε νεότεροι νομίζω ότι είναι τιμιότερο αντί να μας παρουσιάζουν διασκευές και να οχυρώνονται πισω από εναν καταξιωμένο δημιουργό, αν έχουν, ας μας πουν κάτι δικό τους.
@Ανώνυμος
Φυσικά, αυτό είναι το ζητούμενο, η πρωτότυπη δημιουργία. Βεβαίως δεν υπάρχει παρθενογένεση και η αναδρομή στα προηγούμενα είναι αναπόφευκτη, αρκεί να μην περιορίζεται στο στείρο μιμητισμό.
Πάντως το γεγονός ότι το έργο του Μάνου Λοΐζου πέρασε στη δουλειά αυτών των παιδιών για μένα δηλώνει πιο πολύ τη διαχρονική δύναμη αυτού του έργου και όχι κάποια ανικανότητα αυτών των νέων δημιουργών. Άλλωστε όλοι αυτοί έχουν και κάποιο προσωπικό έργο, αν το ψάξει κανείς, ανεξαρτήτως των αισθητικών επιλογών του καθενός μας. Δεν είναι τα τραγούδια του Λοΐζου η πρώτη τους μουσική απόπειρα. Γιαυτό και τους εμπιστεύθηκε η Μυρσίνη, όπως είμαι σίγουρος ότι θα το έκανε κι ο ίδιος ο Μάνος, αν ζούσε.
Δημοσίευση σχολίου