Γιάννης Ζουγανέλης: Όπου και να ταξιδέψω, η Ελλάδα με πληγώνει (1981)

Το 1981 ο Γιάννης Ζουγανέλης, έχοντας ήδη κάνει αισθητή την παρουσία του με τέσσερις προσωπικούς δίσκους μέσα στην προηγούμενη δεκαετία, τον καθένα εντελώς διαφορετικό από τους άλλους, ξεκινάει την καινούργια δεκαετία με την κορυφαία ίσως δισκογραφική του κατάθεση που φέρει τον χαρακτηριστικό τίτλο "Όπου και να ταξιδέψω, η Ελλάδα με πληγώνει".

Πρόκειται για έναν εξολοκλήρου ορχηστρικό δίσκο που μάλλον η τύχη του στάθηκε άδικη σε σχέση με το άκρως ενδιαφέρον μουσικό του περιεχόμενο. Είναι αλήθεια ότι η ελληνική μουσική είχε ήδη μέχρι εκείνη τη στιγμή αξιωθεί μιας σημαντικής παράδοσης σε δίσκους οργανικής μουσικής που κατέθεσαν μερικοί από τους σημαντικότερους συνθέτες μας, όπως ο Μάνος Χατζιδάκις ("Το χαμόγελο της Τζοκόντας", "Δεκαπέντε Εσπερινοί", "Πασχαλιές μέσα από τη νεκρή γη", "Ο σκληρός Απρίλης του '45"), ο Σταύρος Ξαρχάκος ("Μοναστηράκι και Τετράγωνο", "Ελλήσποντος", "Χωρίς λόγια"), ο Γιάννης Σπανός ("Οι μελωδίες του Γιάννη Σπανού", "Βαθιά γαλάζια θάλασσα"), ο Βασίλης Δημητρίου ("Κυκλάδες"), ο Ηλίας Ανδριόπουλος ("Κοντσέρτο για σαντούρι", "Περιπλάνηση"), ο Μιχάλης Τερζής ("Νόστιμον ήμαρ", "Η εποχή της Αφροδίτης") και πολλοί άλλοι. 

Στην ίδια δυναμική παράδοση εντάσσεται και ο συγκεκριμένος δίσκος του Γιάννη Ζουγανέλη που δανείστηκε τον τίτλο από τον εμβληματικό στίχο του Γιώργου Σεφέρη. Και πράγματι, είναι ένας βαθιά ελληνικός δίσκος, γεμάτος μελωδίες και ελληνικά χρώματα διανθισμένα με σκόρπιους χορωδιακούς βοκαλισμούς. Προσέξτε, για παράδειγμα, το υπέροχο "Βυζαντινό" που είναι μια εμπνευσμένη οργανική ραψωδία με μια καταιγιστική αλληλουχία μελωδικών ιδεών.

Το βασικό μουσικό όργανο που επωμίζεται το βάρος όλης αυτής της ελληνικής μουσικής τοιχογραφίας είναι το μπουζούκι που ερμηνεύεται από τον εξαιρετικό σολίστα Γρηγόρη Τζιστούδη, μέσω του οποίου άλλωστε το έργο είχε και μια διεθνή διανομή. Την ορχήστρα διευθύνει ο Στάθης Ουλκέρογλου.

(c) LP | CBS | 1981 | πηγή: d58